ویکی‌پدیا

سرطان لوزالمعده

نوعی سرطان
(تغییرمسیر از سرطان پانکراس)

سرطان لوزالمعده یا سرطان پانکراس (به انگلیسی: Pancreatic cancer) نوعی سرطان است که در اثر تکثیر و رشد کنترل‌نشدهٔ سلول‌های بافت غدهٔ لوزالمعده (که پشت معده قرار دارد) پدید می‌آید و یک توده تشکیل می‌دهد. این سلول‌های سرطانی توانایی حمله به دیگر بخش‌های بدن را دارند.[۹]

سرطان لوزالمعده
(سرطان پانکراس)
نموداری که موقعیت لوزالمعده را در پشت معده نشان می‌دهد (که در این تصویر به رنگ زرد دیده می‌شود)
تخصص
نشانه‌ها
دورهٔ معمول آغازسن بالای ۴۰ سال[۲]
عوامل خطر
روش تشخیص
پیشگیریعدم استعمال دخانیات، محدود کردن مصرف الکل، حفظ وزن بدن در محدوده طبیعی و سالم، کاهش مصرف گوشت قرمز[۵]
درمان
پیش‌آگهیمیزان بقای پنج ساله ۱۳٪[۶]
فراوانی۳۹۳٬۸۰۰ (۲۰۱۵)[۷]
مرگ‌ها۴۱۱٬۶۰۰ (۲۰۱۵)[۸]
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
سَر، تنه و دُم لوزالمعده: معده در این تصویر محو شده است تا کل لوزالمعده قابل نمایش باشد؛ چرا که تنه و دُم لوزالمعده کاملاً در پشت معده و گردن لوزالمعده هم تا حدی در پشت آن قرار دارد.

چندین نوع متفاوت از سرطان لوزالمعده شناسایی شده که رایج‌ترین نوع آن آدنوکارسینوم لوزالمعده نام دارد و ۹۰٪ موارد را تشکیل می‌دهد.[۱۰] گاهی عبارت «سرطان لوزالمعده» تنها به این نوع سرطان اشاره دارد.[۱۱] آدنوکارسینوم از بخشی از لوزالمعده شروع می‌شود که مسئول ساخت آنزیم‌های گوارشی است.[۱۱] چندین نوع سرطان دیگر نیز که در مجموع به آنها «غیر آدنوکارسینومی» می‌گویند ممکن است از این سلول‌ها ایجاد شوند.[۱۱]

۲–۱ درصد از سرطان‌های لوزالمعده تومورهای نورواندوکرین هستند که از سلول‌های تولیدکنندهٔ هورمون لوزالمعده به وجود می‌آیند.[۱۱] در کل، میزان تهاجمی بودن این تومورها، کمتر از آدنوکارسینوم است.[۱۱]

علائم و نشانه‌های رایج‌ترین نوع سرطان لوزالمعده شامل زردی پوست، دردِ شکم یا درد پشت، کاهش وزن غیرتعمدی و بی‌دلیل، کم‌رنگ شدنِ مدفوع، ادرار تیره و بی‌اشتهایی است.[۱] معمولاً در مراحل اولیهٔ بیمارِی، علائمی وجود ندارد؛ علائمی که شاخص قطعی بیماری و به اندازه‌ای خاص هستند که بتوانند ما را به سرطان لوزالمعده مشکوک کنند، معمولاً زمانی پدیدار می‌شوند که بیماری به مرحلهٔ پیشرفتهٔ خود رسیده است.[۱][۲] این بدان معناست که سرطان لوزالمعده در زمانِ تشخیص معمولاً به نقاط دیگر بدن نیز گسترش یافته است.[۱۱][۱۲]

سرطان لوزالمعده به‌ندرت در سنین پایین‌تر از ۴۰ سال رخ می‌دهد و بیش از نیمی از موارد آدنوکارسینوم لوزالمعده در افراد بالای ۷۰ سال دیده می‌شود.[۲] عواملِ خطرسازِ سرطان لوزالمعده شامل استعمال دخانیات، چاقی، دیابت و اختلالات ژنتیکی خاص است.[۲] حدود ۲۵ درصد از موارد ابتلا با کشیدن سیگار مرتبط است[۳] و ۵–۱۰٪ نیز وراثتی هستند.[۲]

سرطان لوزالمعده معمولاً به کمک ترکیبی از روش‌ها تصویربرداری پزشکی مانند سونوگرافی یا سی‌تی اسکن، آزمایش خون، و بررسی نمونه‌های بافتی تشخیص داده می‌شود.[۳][۴] این بیماری به صورت چند مرحله‌ای، از مرحلهٔ اولیه (مرحلهٔ ۱) تا مرحلهٔ آخر (مرحلهٔ ۵)، تقسیم می‌شود.[۱۲] انجام غربالگری سرطان در جمعیت عمومی مؤثر تشخیص داده نشده است.[۱۳]

خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده در میان افراد غیر سیگاری و افرادی که وزن مناسبی دارند و مصرف گوشت قرمز یا فرآوری‌شده را محدود می‌کنند، کمتر است.[۵] با این حال، این خطر برای مردان، به خصوص اگر گوشت قرمز بسیار زیادی مصرف می‌کنند، بیشتر مشاهده گردیده است.[۱۴] با این وجود، این یافته مورد بحث است و بررسی‌های ضد و نقیضی از تفاوت آماری ابتلا در زنان و مردان و همچنین ارتباط مصرف گوشت قرمز با سرطان موجود است.[۱۵] خطر ابتلا به این بیماری در افراد سیگاری بلافاصله پس از ترک کاهش می‌یابد و تقریباً پس از ۲۰ سال احتمال ابتلای آن‌ها با دیگر افراد برابر می‌شود.[۱۱] مدیریت درمانی سرطان لوزالمعده با جراحی، پرتودرمانی، شیمی‌درمانی، مراقبت تسکینی یا ترکیبی از این موارد انجام می‌شود.[۱] گزینه‌های درمانی تا حدی بر اساس مرحله سرطان انتخاب می‌گردد.[۱] جراحی تنها روشی است که ممکن است آدنوکارسینوم لوزالمعده را درمان کند[۱۲] و همچنین ممکن است به‌منظور بهبود کیفیت زندگی در آنهایی که احتمال درمان قطعی ندارند، انجام شود.[۱][۱۲] مدیریت درد و تجویز داروهای کمک‌کننده به هضمِ غذا گاهی ضرورت می‌یابد.[۱۲] مراقبت تسکینی زودهنگام برای همهٔ موارد مبتلا به این بیماری توصیه می‌شود، حتی برای کسانی که تحت مراقبت با هدف درمان قطعی هستند.[۱۶]

سرطان لوزالمعده یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان در سطح جهان است و یکی از کمترین نرخ‌های بقا را دارد. در سال ۲۰۱۵، انواع سرطان لوزالمعده منجر به مرگ ۴۱۱٬۶۰۰ نفر در سراسر جهان شد.[۸] در مجموع و مطابق آمار سال ۲۰۱۸، سرطان پانکراس یازدهمین سرطان شایع در جهان بوده است.[۱۷][۱۸] این بیماری اغلب در کشورهای توسعه‌یافته رخ می‌دهد و این کشورها در سال ۲۰۱۲ شاهد ۷۰ درصد از کلِ موارد جدید این بیماری در جهان بوده‌اند.[۱۱] آدنوکارسینوم لوزالمعده معمولاً پیش‌آگهی بسیار بدی دارد. پس از تشخیص بیماری، حدود ۲۵٪ از مبتلایان، یک سال زنده می‌مانند و ۱۲٪ به مدت پنج سال زنده می‌مانند.[۶][۱۱] اگر سرطان زود تشخیص داده شود، میزان بقای پنج ساله تا حدود ۲۰٪ افزایش می‌یابد.[۱۹] سرطان‌های نورواندوکرین پیش‌آگهی بهتری نسبت به آدنوکارسینوم دارند: پس از گذشت ۵ سال از تشخیص و درمان، ۶۵ درصد از افراد مبتلا زنده هستند، اگرچه میزان بقا بسته به نوع تومور به‌طور قابل توجهی متفاوت است.[۱۱]

انواع

ویرایش
 
لوزالمعده وظایف زیادی دارد که توسط سلول‌های غدد درون‌ریز در جزایر لانگرهانس و سلول‌های آسینارِ برون‌ریز انجام می‌شود. سرطان لوزالمعده ممکن است در هر یک از این موارد ایجاد شود و عملکرد آنها را مختل کند.
 
میزان خطر نسبی بدخیمی‌های مختلف لوزالمعده. سرطان‌های لوزالمعده به رنگ قرمز/صورتی نشان داده شده است.[۲۰]

انواع متعدد سرطان لوزالمعده را می‌توان به دو گروه کلی تقسیم کرد. اکثریت قریب به اتفاق موارد (حدود ۹۵٪) در بخشی از لوزالمعده رخ می‌دهد که آنزیم‌های گوارشی را تولید می‌کند که به عنوان جزء برون‌ریز شناخته می‌شود. انواع مختلفی از سرطان‌های برون‌ریز لوزالمعده شرح داده شده است، اما تشخیص و درمان آن‌ها اشتراک فراوانی دارد. میزان اندکی از سرطان‌هایی که در بافت تولیدکننده هورمون (دستگاه درون‌ریز) لوزالمعده ایجاد می‌شوند، ویژگی‌های بالینی متفاوتی دارند و به آنها تومورهای نوراندوکرین لوزالمعده می‌گویند که گاهی به اختصار «PanNETs» هم نوشته می‌شود. هر دو گروه بیشتر (اما نه منحصراً) در افراد بالای ۴۰ سال رخ می‌دهند و در مردان کمی شایع‌تر هستند؛ اما برخی از زیرگروه‌های نادر سرطان لوزالمعده بیشتر در زنان یا کودکان رخ می‌دهند.[۲۱][۲۲]

برون‌ریز

ویرایش

انواع برون‌ریزِ سرطان، بیشتر از نوعِ «آدنوکارسینوم» است (گاهی عباراتی چون «تهاجمی» و «مجرایی» هم به نام اینگونه سرطان‌ها اضافه می‌شود)، که شایع‌ترین نوع سرطان لوزالمعده محسوب می‌شوند و حدود ۸۵٪ از تمام سرطان‌های لوزالمعده را در برمی‌گیرند.[۲] تقریباً همه این‌ها در مجاری لوزالمعده و به صورت «آدنوکارسینوم مجرای لوزالمعده»[و ۱] آغاز می‌شوند.[۲۳] این در حالی است که بافتی که سرطان از آن نشأت می‌گیرد — بافت پوششیِ مجرای لوزالمعده — کمتر از ۱۰٪ از غدهٔ لوزالمعده را از نظر حجم سلولی تشکیل می‌دهد و تنها از مجاری لوله‌ای‌شکل (یک سیستم مجرایی گسترده اما مویرگی‌مانند که به بیرون شاخه شاخه می‌شود) تشکیل شده است.[۲۴] این سرطان از سلول‌های مجاری حمل‌کننده ترشحات (مانند آنزیم‌ها و بی‌کربنات) به بیرونِ لوزالمعده ایجاد می‌شود. حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد از آدنوکارسینوم‌ها در سرِ لوزالمعده رخ می‌دهد.[۲]

شایع‌ترین نوع بعدی، یعنی کارسینوم سلول آسینار لوزالمعده، در آن دسته از سلول‌هایی تشکیل می‌شود که سازندهٔ آنزیم هستند و ۵ درصد از سرطان‌های برون‌ریز لوزالمعده را شامل می‌شود.[۲۵] همچون «سرطان‌هایِ غددِ درون‌ریزِ عملکردی» که در زیر توضیح داده شده است، کارسینوم سلول آسینار ممکن است باعث تولید بیش از حد مولکول‌های خاص — در این مورد آنزیم‌های گوارشی — شود که قادر به ایجادِ علائمی چون بثورات پوستی و درد مفاصل (به سبب رها شدن آنزیم لیپاز)[۲۶] است.[۲۷]

سیست‌آدنوکارسینوم لوزالمعده ۱٪ از سرطان‌های لوزالمعده را تشکیل می‌دهند و پیش‌آگهی بهتری نسبت به سایر انواع برون‌ریز دارد.[۲۵]

پانکراتوبلاستوم نوع نادری است که بیشتر در دوران کودکی رخ می‌دهد و پیش‌آگهی نسبتاً خوبی دارد. سایر سرطان‌های برون‌ریز شامل کارسینوم‌های آدنواِسکوآموس، کارسینوم‌های سلول نگینی، تومورهای هپاتوئید، کارسینوم‌های کلوئیدی، کارسینوم‌های تمایزنیافته و کارسینوم‌های تمایزنیافته با سلول‌های ژانت استئوکلاست‌مانند هستند. تومور توپُر پاپیلاری کاذب نوعی بدخیمی نادر با درجه تهاجم ضعیف است که بیشتر در زنان جوان‌تر روی می‌دهد و عموماً پیش‌آگهی بسیار خوبی دارد.[۲][۲۸]

نئوپلاسم کیست‌های موسینی لوزالمعده گروه وسیعی از تومورهای لوزالمعده هستند که پتانسیل بدخیمی دارند.[۲۹] با افزایش قدرت تشخیصی و رایج شدن سی‌تی اسکن‌ها، این نوع تومورها به میزانِ بسیار بیشتری از قبل شناسایی می‌شوند، و بحث در مورد بهترین روش ارزیابی و درمان آنها ادامه دارد، چرا که بسیاری از آنها خوش‌خیم هستند.[۳۰]

نوراندوکرین (درون‌ریز)

ویرایش

تعداد بسیار اندکی از تومورهایی که در سایر نقاط لوزالمعده ایجاد می‌شوند، عمدتاً تومورهای نوراندوکرین (درون‌ریز) لوزالمعده هستند.[۳۱] تومورهای نورواندوکرین (NETs) گروه متنوعی از تومورهای خوش‌خیم یا بدخیم هستند که از سلول‌های نوراندوکرینِ غدد درون‌ریز بدن به وجود می‌آیند که مسئول یکپارچه‌سازی و هماهنگی دستگاه عصبی و غدد درون‌ریز هستند. تومورهای نوراندوکرین ممکن است در بیشتر اعضا و احشای‌های بدن، از جمله لوزالمعده رشد کنند که البته در لوزالمعده انواع مختلف بدخیم آن نادر هستند. تومورهای نوراندوکرین لوزالمعده‌ بسته به میزان تولید هورمون به دو نوع «عملکردی» (فعال) و «غیر عملکردی» (غیرفعال) دسته‌بندی می‌شوند. انواع فعال، هورمون‌هایی مانند انسولین، گاسترین و گلوکاگون را به مقدار زیاد در جریان خون ترشح می‌کنند که منجر به علائم مهم و بالقوه خطرناکی مانند افت قند خون می‌شود، اما مزیت‌شان آن است که چنین چیزی منجر به تشخیص نسبتاً زودهنگام سرطان می‌شوند. رایج‌ترین انواع تومورهای نوراندوکرین (درون‌ریز) لوزالمعده فعال، انسولینما و گاسترینوما هستند که نام آن‌ها برگرفته از هورمون‌هایی است که ترشح می‌کنند. انواع غیرعملکردی (غیرفعال) تومور، آنقدری هورمون‌ ترشح نمی‌کنند تا علائم بالینی آشکار ایجاد شود، بنابراین تومورهای غیرفعال نوراندوکرین لوزالمعده تنها پس از گسترش سرطان به سایر قسمت‌های بدن تشخیص داده می‌شوند.[۳۲]

همچون سایرِ تومورهای نوراندوکرین درون‌ریز، تاریخچه اصطلاحات و طبقه‌بندی این تومورها پیچیده است.[۳۱] این سرطان‌های لوزالمعده گاهی «سرطان سلول جزیره‌ای» نامیده می‌شوند،[۳۳] اگرچه اکنون معلوم شده است که برخلاف تصور قبلی، در واقع از سلول‌های جزایر لانگرهانس نشات نمی‌گیرند.[۳۲]

علائم و نشانه‌ها

ویرایش
 
یرقان ممکن است علامتی از انسداد مجرای صفراوی ناشی از سرطان لوزالمعده باشد.

از آنجایی که معمولاً در مراحل اولیه سرطان لوزالمعده علائم قابل تشخیصی وجود ندارد، این بیماری معمولاً زمانی تشخیص داده می‌شود که سرطان فراتر از لوزالمعده گسترش یافته است.[۴] این موضوع یکی از دلایل اصلی میزان اندک بقای مبتلایان است. تومورهایِ نورواندوکرینِ فعالِ لوزالمعده در این مورد استثنا هستند؛ چرا که تولید بیش از حد هورمون‌های فعال مختلف در این تومورها منجر به شکل‌گیری علائم (که به نوع هورمون بستگی دارد) می‌شود.[۳۴] علائم رایج آدنوکارسینوم لوزالمعده شامل درد،[۳۵] زردی،[۳۶] کاهش وزن،[۳۷] مشکلات گوارشی[۳۸] و دیابت[۲] و در موارد کمتر شایع شامل سندرم تروسو،[۳۹] افسردگی،[۳] اختلال خواب، ضعف و خستگی زودرس و سندرم پارانئوپلاستیک است.[۴۰][۴۱]

درد

ویرایش

درد یکی از شایع‌ترین علائم گزارش شده در سرطان لوزالمعده است که حتی با تومورهای کوچک لوزالمعده (کمتر از ۲ سانتی‌متر) هم دیده می‌شود.[۳۵][۴۲] درد مرتبط با سرطان لوزالمعده معمولاً شروع تدریجی دارد و آهسته‌گستر بوده و زمانی که فرد به پزشک مراجعه می‌کند، حدود یک تا دو ماه از آغازِ درد گذشته است. سرطان‌هایی که از تنه یا دُم لوزالمعده شروع می‌شوند معمولاً اندازهٔ نسبتاً بزرگتری پیدا می‌کنند و به سایر احشای مجاور فشار می‌آورند که باعث درد می‌شود.[۴۳] سرطان همچنین ممکن است به اعصاب اطراف لوزالمعده، به‌ویژه شبکهٔ اعصاب احشایی،[۱۷][و ۲] گسترش یابد که اغلب باعث کمردرد می‌شود.[۴۳] درد شدید در ناحیه پشت یا کمر، پزشک را مشکوک به وجود تومور در تنه و دم لوزالمعده می‌کند. درد عموما در قسمت بالایی شکم یا پشت حس می‌شود که بسیاری از مواقع، از جلو (اطراف معده) به پشت می‌زند. در آغاز، گاهی درد به اصطلاح «می‌آید و می‌رود».[۴۴] درد ممکن است شب‌هنگام بدتر شود و در طول زمان (معمولا طی چند ماه)[۳۷] افزایش یابد تا آنکه شدید و بی‌وقفه گردد.[۲۵] درد همچنین ممکن است با غذاخوردن[۱۷][۳۸] یا دراز کشیدن بدتر شود[۴۴] و با خم شدن به جلو، کمی تسکین یابد. در بریتانیا، حدود نیمی از موارد جدید سرطان لوزالمعده پس از مراجعه افراد به بخش اورژانس بیمارستان برای شکم‌درد یا زردی پوست تشخیص داده می‌شود. در بیش از دو سوم افراد، درد شکم علامت اصلی است، که ۴۶٪ آنها زردی پوست (یرقان) هم دارند. در ۱۳٪ مبتلایان، زردی پوست با درد شکم همراه نیست.[۱۲]

زردی

ویرایش

یرقان یا زردی، که در سفیدی چشم‌ها یا پوست، با یا بدون درد، دیده می‌شود و گاهی با ادرار تیره همراه است. زردی اغلب زمانی ایجاد می‌شود که سرطان در سرِ لوزالمعده باشد و مجرای صفراوی مشترک را در محلِ عبور از لوزالمعده مسدود کند.[۳۶] این موضوع سبب افزایش غیرطبیعی سطح بیلی‌روبین در خون می‌شود که علاوه بر ایجاد زردی، ممکن است باعث خارش پوست شود.[۴۳] یرقان یک نشانه نسبتاً زودرس در تومورهای سرِ لوزالمعده است و تومورهایی که با زردیِ بدون درد تظاهر می‌کنند؛ در مقایسه با تومورهایی که با درد و زردی توأم همراه هستند، پیش‌آگهی نسبتاً مطلوب‌تری دارند.[۴۵][۴۶] شایان ذکر است که زردی زمانی نمایان می‌شود که سطح بیلی‌روبین به بیش از ۳٫۰–۲٫۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر برسد و خارش پوست زمانی پدیدار می‌شود که سطح بیلی‌روبین به بیش از ۸٫۰–۶٫۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر برسد.[۱۷]

کاهش وزن

ویرایش

کاشکسی و کاهشِ وزنِ غیرقابل توضیح و ناخواسته یکی از علائم بیماری است که یا به‌دلیل بی‌اشتهایی است، یا به سبب اختلال در عملکرد برون‌ریز لوزالمعده است که منجر به سوءهاضمه[۱۲] و اختلال در جذب مواد غدایی، به‌ویژه چربی می‌شود.[۳۷][۴۷] سندرم کاشکسی-بی‌اشتهایی با پیشرفت سرطان لوزالمعده در ۷۰ تا ۸۵ درصد از بیماران مبتلا پدیدار می‌شود.[۴۸][۴۹][۵۰] این سندرم با بی‌اشتهایی، کاهش مصرف غذا، افزایش سوخت‌وساز و کاهش وزن بدن همراه است و در اثر ترشح سیتوکین‌ها، هورمون‌ها، نوروپپتیدها، ناقل‌های عصبی و سایر مواد شیمیایی بیولوژیکی توسط تومور ایجاد می‌شود.[۴۹][۵۰] سندرم کاشکسی-بی‌اشتهایی با کاهش وزن بیش از ۵٪ (یا بیش از ۲٪ در بیمارانی که بی‌ام‌آی آنها کمتر از ۲۰ است) طی یک دورهٔ ۶ ماهه تعریف می‌شود.[۴۹] این سندرم همچنین زمانی تشخیص داده می‌شود که توده عضلانی بیش از ۲٪ کاهش یابد.[۴۹] کاشکسی-بی‌اشتهایی طول عمر بیماران را کوتاه می‌کند و کیفیت زندگی را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.[۵۰]

مشکلات گوارشی

ویرایش

تومور لوزالمعده ممکن است بر روی احشای مجاور فشار بیاورد و فرآیندهای گوارشی را مختل و تخلیه معده را دشوار کند که این فرایند گاهی باعث تهوع، نفخ[۵۱] و احساس پُری می‌شود.[۳۸] چربی هضم‌نشده منجر به مدفوع بدبو و چرب می‌گردد که به سختی قابل دفع است.[۱۲] یبوست نیز در برخی از مبتلایان به این سرطان دیده می‌شود.[۴۰]

دیابت

ویرایش

دست‌کم ۵۰ درصد از افراد مبتلا به آدنوکارسینوم لوزالمعده در زمانِ تشخیص، دیابت دارند[۲] که معمولا از حدود ۲ سال قبل‌تر، یا مدت زمانی کمتر از ۲ سال آغاز شده است.[۵۲] در حالی که ابتلا به دیابت طولانی‌مدت، خود یک عاملِ خطرِ شناخته‌شده برای سرطان لوزالمعده است (به عوامل خطر مراجعه کنید)، سرطان نیز می‌تواند باعث دیابت شود، به همین علت، دیابتِ نوظهور گاهی نشانه اولیه سرطان لوزالمعده در نظر گرفته می‌شود.[۵۳] افراد بالای ۵۰ سال که برای نخستین بار به دیابت مبتلا می‌گردند، ظرفِ سه سال آتی، هشت برابر بیشتر از افراد عادی، خطرِ ابتلا به آدنوکارسینومِ لوزالمعده دارند و پس از آن، خطرِ نسبیِ ابتلا کاهش می‌یابد.[۱۲]

شایع‌ترین علائم و نشانه‌های بیماری بر حسب شیوع به شرح زیر است:[۵۴]
علائم نشانه‌ها

یافته‌های دیگر

ویرایش
  • برخی از بیماران مبتلا به سرطان لوزالمعده از اختلال افسردگی عمده و اضطراب رنج می‌برند که می‌تواند مانعی برای مدیریت بهینه سرطان باشد.[۳] افسردگی در سرطان لوزالمعده بسیار شایع‌تر از سایر سرطان‌های شکم از جمله سرطان معده است. برخی از مطالعات هیچ تفاوتی در بروز اختلالات افسردگی میان بیماران آگاه از سرطان و کسانی که در مورد سرطان خود اطلاعی ندارند، نشان نمی‌دهد.[۵۶][۵۷] افسردگی گاهی پیش از تشخیص سرطان لوزالمعده ظاهر می‌شود و این گمان را مطرح می‌کند که شاید توسط فرایندهای بیولوژیک بیماری ایجاد شود.[۳] احتمال داده می‌شود که سیتوکین‌های پیش‌التهابی همچون اینترلوکین ۶، اینترلوکین ۱۸ و فاکتور نکروز توموری آلفا[۵۷][۵۸] یا تولید آنتی‌بادی ضد سروتونین[۵۹][۳۷] در بروز افسردگی مرتبط با سرطان لوزالمعده نقش داشته باشند.
 
سطح مقطع کبدِ دچارِ متاستاز انسان در کالبدگشایی، نشان‌دهنده جای‌گیری وسیع تومور (نقاط کم رنگ) است که تومورهای ثانویه ناشی از سرطان لوزالمعده هستند.
 
نقاط و نواحی روشن، متاستازهای سرطان هستند که به طور گسترده کبد را فرا گرفته‌اند.
 
متاستاز سرطان لوزالمعده به بدن مهره‌های ستون فقرات
 
متاستاز به بالای استخوان جمجمه
 
متاستاز به ریه‌ها که در تصویر رادیوگرافی قفسه سینه به‌صورت نواحی پراکنده سفید بر روی ریه‌ها دیده می‌شود.

سندرم پارانئوپلاستیک

ویرایش

سندرم‌های پارانئوپلاستیک علائمی هستند که سرطان را همراهی می‌کنند، اما بی‌ارتباط با رشد موضعی یا متاستاز آن‌ها رخ می‌دهند.[۶۱]

سرطان لوزالمعده ممکن است با سندرم‌های پارانئوپلاستیک زیر همراه باشد:[۴۱]

علائم گسترش سرطان

ویرایش
  • گسترش سرطان لوزالمعده به سایر اندام‌ها (متاستاز) نیز ممکن است علائمی ایجاد کند. معمولاً آدنوکارسینوم لوزالمعده ابتدا به گره‌های لنفاوی مجاور و بعداً به کبد یا حفره صفاقی، روده بزرگ یا ریه‌ها گسترش می‌یابد.[۳] سرطان لوزالمعده به‌طور غیرمعمول، به استخوان‌ها یا مغز هم ممکن است سرایت کند.[۶۵]
  • تومورهای شکل‌گرفته در لوزالمعده نیز ممکن است سرطان‌های ثانویه باشند که از سایر قسمت‌های بدن آمده‌اند. البته این موضوع نامعمول است و تنها در حدود ۲ درصد موارد سرطان لوزالمعده دیده می‌شود. تومور کلیه شایع‌ترین سرطانی است که به لوزالمعده می‌زند و پس از آن سرطان روده بزرگ و سپس ملانوم، سرطان پستان و سرطان ریه قرار دارند. در چنین مواردی، چه به امید درمان قطعی و چه برای کاهش علائم، ممکن است جراحی روی لوزالمعده ضرورت یابد.[۶۶]

عوامل خطرساز

ویرایش
مقالهٔ اصلی: عوامل خطرساز سرطان لوزالمعده
 
سیگار کشیدن قوی‌ترین عامل خطرساز سرطان لوزالمعده است.
 
شاخص توده بدنی - اضافه‌وزن و چاقی از عوامل خطرساز مهم اما قابل اصلاح برای سرطان لوزالمعده هستند.

عوامل خطرساز بروز آدنوکارسینوم لوزالمعده به شرح زیر است:[۲][۱۱][۱۲][۶۷][۶۸]

سبک زندگی

ویرایش

استعمال دخانیات مهمترین و قوی‌ترین عامل خطرسازِ قابل اجتناب برای سرطان لوزالمعده است.[۶۹] یک مرور سیستماتیک بر روی مطالعات انجام شده که در مجموع ۱۳٫۰۰۰ بیمار را در بر می‌گرفت، نشان داد که کشیدن سیگار، خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را تقریباً ۲٫۲ برابر می‌کند.[۷۰] این خطر با تعداد سیگارهای مصرفی و سال‌های مصرف سیگار افزایش می‌یابد. تقریباً ۲۵ تا ۳۰ درصد سرطان‌های لوزالمعده در اثر مصرف سیگار ایجاد می‌شود.[۱۷][۶۹][۷۱] این خطر پس از ترک سیگار به آرامی کاهش می‌یابد و حدود ۲۰ سال طول می‌کشد تا تقریباً به میزان ابتلای افراد غیر سیگاری‌ بازگردد.[۷۰]

اضافه وزن و چاقی از عوامل خطرساز مهم اما قابل اصلاح برای ایجاد سرطان لوزالمعده هستند. اضافه وزن (شاخص توده بدنی ۲۵ تا ۳۰) خطر ابتلا به این بیماری را ۱٫۳ برابر افزایش می‌دهد[۷۲] و چاقی (شاخص توده بدنی ۳۰ یا بیشتر) این خطر را ۱٫۷[۷۲] تا ۲[۱۷] برابر افزایش می‌دهد.

هنوز به‌طور واضح ثابت نشده است که رژیم غذایی خاصی (جدای از مسئلهٔ چاقی) خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را افزایش دهد.[۲][۷۳] آنچه واضح است، این است که دریافت مقادیرِ بیش از حدِ کالری در ایجاد چاقی و دیابت نوع ۲ (که هر دو که از عوامل خطرساز سرطان لوزالمعده هستند) نقش دارد. برخی عوامل غذایی که مطابق شواهد خطر بروز این سرطان را کمی افزایش می‌دهند، عبارتند از: گوشت‌های فرآوری‌شده (مثل سوسیس و کالباس)، مصرف بیش از حدِ چربی‌ها به ویژه چربی‌های اشباع و گوشت قرمز[۷۴][۷۵][۷۶][۷۷] و همچنین گوشت‌های پخته‌شده در دمای بسیار بالا (همچون سرخ کردن، یا هرگونه کبابی کردن روی آتش یا اجاق خانگی).[۷۳][۱۴] البته بررسی‌های ضد و نقیضی از تفاوت آماری ابتلا در زنان و مردان و همچنین ارتباط مصرف گوشت قرمز با سرطان موجود است. به‌عنوان مثال، مطالعه‌ای که توسط ژورنال بین‌المللی سرطان در سال ۲۰۱۳ انجام شد، هیچ رابطه آماری معنی‌داری بین مصرف گوشت قرمز و سرطان لوزالمعده پیدا نکرد و همچنین هیچ ارتباطی با جنس مذکر هم یافت نشد و تنها ارتباط مثبتی بین مصرف گوشت قرمز با خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده در زنان مشاهده شد؛ آن هم پس از محدود کردن مطالعه به مواردی که حضور سلول‌های سرطانی در بافت لوزالمعده با بررسیِ میکروسکوپی اثبات شده بود.[۷۸]

الکل عاملِ اصلیِ پانکراتیت مزمن است که به نوبه خود، یک عامل خطرسازِ مهم برای سرطان لوزالمعده است، اما هنوز ثابت نشده که مصرف الکل «مستقیما» عامل خطرسازِ سرطان لوزالمعده است. آنچه تاکنون می‌دانیم، آن است که مصرف کم و متوسطِ الکل، خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را مستقیماً افزایش نمی‌دهد.[۷۹][۸۰] البته شواهد علمی قوی‌تری برای ارتباط سرطان لوزالمعده با نوشیدنِ زیادِ الکل (دست‌کم شش نوشیدنی در روز) وجود دارد.[۳][۸۱] همچنین در افرادی که به‌طور طولانی‌مدت مقادیر زیادی الکل (بیش از ۳۰ تا ۴۰ گرم اتانول خالص در روز) مصرف می‌کنند، خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده زیاد است؛[۸۰][۸۲][۸۳][۸۴] به‌خصوص اگر همراه با مصرف سیگار باشد.[۷۱]

سابقهٔ خانوادگی

ویرایش

حدود ۵ تا ۱۰ درصد موارد سرطان لوزالمعده یک زمینهٔ ارثی دارد که در آن افراد مبتلا، سابقه خانوادگی سرطان لوزالمعده را دارند.[۲][۸۵] اگر بیش از یک نفر از بستگان درجه یک مبتلا به این بیماری باشند، خطر بروز به‌شدت افزایش می‌یابد.[۴][۸۶] (برای جزئیات بیشتر، مقالهٔ اصلی را ببینید).

سندرم‌های ارثی نادر

ویرایش

سرطان لوزالمعده با برخی از سندرم‌های ارثی نادر مرتبط است:[۲][۳][۴]

بروز تومور نوراندوکرین لوزالمعده نیز با نئوپلازی متعدد آندوکرین نوع ۱ و بیماری فون هیپل لیندو مرتبط است.[۲][۳][۴]

پانکراتیت

ویرایش

پانکراتیت مزمن یک بیماری التهابی پیشروندهٔ که خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را ۱۳ برابر افزایش می‌دهد.[۷۱][۹۷][۹۸] سرطان پس از یک دوره ۱۰ تا ۲۰ ساله از پانکراتیت مزمن ایجاد می‌شود.[۹۷][۹۸] پانکراتیت ارثی یک بیماری ژنتیکی است که به‌سبب جهش ژنی به‌ویژه جهش ژن PRSS1 ایجاد می‌شود و باعث افزایش خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده می‌شود.[۳][۹۹][۹۲] سرطان معمولاً در دهه پنجم زندگی ایجاد می‌شود و در ۲۵ تا ۴۰ درصد از بیماران رخ می‌دهد.[۹۲][۱۰۰][۱۰۱] پانکراتیت استوایی نوعی پانکراتیت مزمن است که عمدتاً در مناطق گرمسیری و با علتی ناشناخته رخ می‌دهد. جهش ژن SPINK1 در ۲۰ تا ۵۰ درصد این بیماران شناسایی شده است. این نوع پانکراتیت با افزایش احتمال بروز سرطان لوزالمعده همراه است[۶۹] اما تخمین خطر بروز سرطان لوزالمعده در این بیماران دشوار است.[۱۰۲]

دیابت

ویرایش

دیابت یک عامل خطرساز برای سرطان لوزالمعده است و (همان‌طور که در بخش علائم و نشانه‌ها ذکر شد) دیابتِ نوظهور ممکن است نشانهٔ اولیهٔ این سرطان باشد. افرادی که بیش از ۱۰ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ بوده باشند، ممکن است در مقایسه با افراد بدون دیابت، ۵۰ درصد بیشتر در معرض خطر این سرطان باشند.[۳] برخی مطالعات، از جمله یک متاآنالیز، میزان این خطر را بیشتر دانسته و نشان داده‌اند که دیابت، خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را ۱٫۵ تا ۲ برابر افزایش می‌دهد.[۱۰۳][۱۰۴][۱۰۵]

عوامل محیطی و مواجهه‌های شغلی

ویرایش

بین مصرف کادمیم — چه از طریق کشیدن سیگار یا بودن در معرض جوشکاری و لحیم‌کاری یا خوردن آب و غذای آلوده — و افزایشِ احتمالِ بروز سرطان لوزالمعده ارتباط ضعیفی گزارش شده است.[۱۷]

همچنین افزایش خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده در نتیجه مواجهه شغلی با هیدروکربن‌های کلردار، آفت‌کش‌ها (به ویژه حشره‌کش‌های حاوی پلی‌کلر)، فرمالدئید، حلال‌های آلی، هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای، ترکیبات کروم و ذرات سیلیس مشاهده شده است.[۶۹][۱۰۶] با این حال، سهم این مواد شیمیایی در ایجاد سرطان لوزالمعده نسبتاً کم است و شاید تقریباً ۵٪ موارد را تشکیل دهند.[۶۹][۱۰۶]

عفونت‌ها

ویرایش

تا به امروز، هیچ مدرک محکم و مستدلی وجود ندارد که ارتباط مستقیم میان سرطان لوزالمعده با عفونت هلیکوباکتر پیلوری را به‌طور یقین اثبات کند.[۱۷] با این حال برخی پژوهشگران مشکوک بودند که عفونت هلیکوباکتر پیلوری ممکن است یک عامل خطرساز در ایجاد سرطان لوزالمعده باشد. نتایج مطالعاتی که رابطه بین عفونت هلیکوباکتر پیلوری و سرطان لوزالمعده را ارزیابی می‌کنند، متناقض است.[۱۰۷][۱۰۸][۱۰۹] همچنین برخی از داده‌ها، ارتباطی میان این سرطان با میکروبیوم دهان ناشی از بهداشتِ ضعیفِ دندان پیدا کرده‌اند که البته این شواهد علمی بسیار محدود و اندک است.[۱۷]

سن، جنس و قومیت و گروه خونی

ویرایش

خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. بیشتر موارد این سرطان در افراد مسن[۶۹] و پس از ۶۵ سالگی رخ می‌دهد[۱۱] و احتمال بروز بیماری زیر ۵۵–۵۰ سالگی کم است (۱۰٫۴ در ۱۰۰٬۰۰۰) اما به ۷۳٫۵ در ۱۰۰٬۰۰۰ در سن ۷۵–۷۹ سالگی افزایش می‌یابد.[۷۹] در واقع ۹۰٪ بیماران بالای ۵۰ سال سن دارند[۱۱۰]. در ایالات متحده آمریکا، میزان وقوع آن در سیاه‌پوستان آمریکا بیش از ۱٫۵ برابر شایع‌تر است، اگرچه بروز این سرطان در قارهٔ آفریقا کم است.[۱۱]

گروه خونی A با خطر بالاتر ابتلا به سرطان لوزالمعده[۱۱۱][۱۱۲][۱۱۳][۱۱۴] و گروه خونی O با خطر کمتر سرطان لوزالمعده در مقایسه با سایر گروه‌های خونی همراه است.[۱۱۲][۱۱۴]

پاتوفیزیولوژی

ویرایش
 
میکروگرافی آدنوکارسینوم مجرای لوزالمعده (شایع‌ترین نوع سرطان لوزالمعده)، با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین

پیش‌سرطان

ویرایش

تصور می‌شود که سرطان‌های برون‌ریز از چندین نوع ضایعهٔ پیش‌سرطانی در لوزالمعده ایجاد می‌شوند، اما این ضایعات همیشه به سرطان منجر نمی‌شوند. علت افزایش آماری ضایعات پیش‌سرطانی؛ تشخیص زودهنگام آنها در جریان سی‌تی اسکن شکم به دلایل دیگر است و اغلب این ضایعات شناسایی‌شده نیازمند درمان نیستند.[۳] به‌جز سیست‌آدنوم‌های سروزی لوزالمعده که تقریباً همیشه خوش‌خیم هستند، چهار نوع ضایعه پیش سرطانی شناخته شده است.

 
میکروگرافی لوزالمعده طبیعی، نئوپلازی داخل اپیتلیال لوزالمعده (پیش‌سازهای سرطان لوزالمعده) و سرطان لوزالمعده، رنگ‌آمیزی رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین

نخستین مورد، نئوپلازی داخل اپیتلیال لوزالمعده[و ۴] است. این ضایعات ناهنجاری‌های میکروسکوپی در لوزالمعده هستند و اغلب در کالبدشکافی افراد سالم و بدونِ سرطان نیز وجود دارند. این ضایعات ممکن است از درجۀ پایینِ سرطان به بالا و سپس به تومور پیشرفت کنند. بیش از ۹۰ درصد موارد در همه درجه‌بندی‌ها حامل ژن KRAS معیوب هستند، در حالی که در اکثر سرطان‌های درجه ۲ و ۳، آسیب به سه ژن دیگر CDKN2A، پی۵۳ و SMAD4 نیز دیده می‌شود.[۲]

 
پیشرفت و جهش نئوپلازی داخل اپیتلیال لوزالمعده.[۱۱۵]

نوع دوم نئوپلاسم پاپیلاری موسینی داخل مجاری است. این نئوپلاسم‌ها، ضایعات ماکروسکوپی هستند که در حدود ۲ درصد از بزرگسالان یافت می‌شوند و این میزان در سن ۷۰ سالگی به حدود ۱۰ درصد افراد افزایش می‌یابد. این ضایعات حدود ۲۵ درصد خطر ابتلا به سرطان مهاجم را دارند و ممکن است دارای جهش‌های ژن KRAS (۴۰–۶۵٪ موارد) و در زیرواحد Gs آلفا و RNF43 باشند که بر مسیر پیام‌رسانی وینت تأثیر می‌گذارد.[۲] حتی اگر این ضایعات با جراحی برداشته شوند، همچنان خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده به‌طور قابل توجهی وجود دارد زیرا توده‌ها می‌توانند مجدد ایجاد شوند.[۳]

نوع سوم، نئوپلاسم کیست موسینی لوزالمعده، عمدتاً در زنان رخ می‌دهد و ممکن است خوش‌خیم باقی بماند یا تبدیل به سرطان شود.[۱۱۶] اگر این ضایعات بزرگ شوند، علائمی ایجاد کنند یا ویژگی‌های مشکوک به سرطان داشته باشند، معمولاً می‌توان آنها را با موفقیت با جراحی برداشت.[۳]

نوع چهارم ضایعۀ پیش‌سرطانی که در لوزالمعده ایجاد می‌شود، نئوپلاسم توبولوپاپیلاری داخل مجاری[و ۵] است. این نوع در سال ۲۰۱۰ توسط سازمان جهانی بهداشت به رسمیت شناخته شد و حدود ۱ تا ۳ درصد از کل نئوپلاسم‌های لوزالمعده را تشکیل می‌دهد. میانگین سنی در هنگام تشخیص ۶۱ سال (محدوده ۳۵ تا ۷۸ سال) است و حدود ۵۰ درصد از این توده‌ها تهاجمی می‌شوند. تشخیص بستگی به نتایج بافت‌برداری دارد، زیرا افتراق این ضایعات از سایر اشکال نئوپلاسم‌های لوزالمعده به کمک بررسی‌ها بالینی یا رادیولوژیکی بسیار دشوار است.[۱۱۷]

سرطان تهاجمی

ویرایش

رویدادهای ژنتیکی یافت‌شده در آدنوکارسینوم مجرای لوزالمعده به خوبی مشخص شده و آزمایش توالی‌یابی کامل اگزوم برای انواع رایج این تومور انجام گرفته است. چهار ژن KRAS (در ۹۵٪ موارد)، پی۱۶ (همچنین در ۹۵٪)، پی۵۳ (۷۵٪) و اس‌ام‌ای‌دی۴ (٪۹۵) هر کدام در اکثر آدنوکارسینوم‌ها دچار جهش شده‌اند و جهش در SMAD4 به صورت ویژه‌ای با پیش‌آگهی ضعیف همراه است.[۳] جهش یا حذف مجموعهٔ ژنی SWI/SNF در حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از آدنوکارسینوم‌ها رخ می‌دهد[۲] و تغییرات ژنتیکی در چندین نوع دیگر از سرطان لوزالمعده و ضایعات پیش‌سرطانی نیز مورد پژوهش قرار گرفته است.[۳] آنالیزهای ترنسکریپتومیکس و تعیین توالی آران‌ای پیام‌رسان برای انواع رایجِ سرطان لوزالمعده نشان داده که ۷۵ درصد از ژن‌های انسانی در تومورها بیان می‌شوند و تنها حدود ۲۰۰ ژن‌ها به‌طور خاص‌تری در سرطان لوزالمعده نسبت به سایر انواع تومور بیان می‌گردند.[۱۱۸][۱۱۹]

تومورهای نورواندوکرین

ویرایش

ژن‌هایی که اغلب در تومورهای نوراندوکرین (درون‌ریز) لوزالمعده جهش یافته‌اند، با ژن‌های سرطان بخش برون‌ریز لوزالمعده متفاوت هستند.[۱۲۰] به عنوان مثال، جهش KRAS به‌طور معمول در این تومورها وجود ندارد. در عوض، جهش‌های ارثی ژن MEN1 زمینه‌ساز بروز نئوپلازی متعدد غدد درون‌ریز نوع ۱ می‌شود که در آن تومورهای اولیه در دو یا چند غده درون‌ریز ایجاد می‌شوند. حدود ۴۰ تا ۷۰ درصد از افرادی که با جهش MEN1 متولد می‌شوند، در نهایت به تومور نوراندوکرین لوزالمعده مبتلا می‌شوند.[۱۲۱] ژن‌های دیگری که اغلب جهش می‌یابند شامل DAXX، mTOR و ATRX هستند.[۳۲]

تشخیص

ویرایش
 
تصویر سی‌تی اسکن محوری با کنتراست وریدی و رنگ‌آمیزی اضافی: خطوط قرمز نشاندهندهٔ محدودۀ یک آدنوکارسینوم ماکروسیستیک در سرِ لوزالمعده است.
 
سونوگرافی شکمی سرطان لوزالمعده (احتمالاً آدنوکارسینوم) با مجرای لوزالمعده گشادشده در سمت راست.

علائم آدنوکارسینوم لوزالمعده معمولاً در مراحل اولیه بیماری ظاهر نمی‌شوند و این علائم، اختصاصیِ این سرطان هم نیستند.[۳][۱۲][۳۶] علائم در هنگام تشخیص بسته به محل سرطان در لوزالمعده متفاوت است که کالبدشناسان آن را (از چپ به راست در اکثر نمودارها) به سر ضخیم، گردن و تنهٔ مخروطی تقسیم می‌کنند که به دُم آن ختم می‌شود. علائم بیماری عمدتاً ناشی از نفوذ به ساختارهای مجاور است، بنابراین نسبتاً دیر ظاهر می‌شوند.[۱۲۲] در زمان تشخیص بیماری، اندازهٔ بیشتر تومورهای سر لوزالمعده مابین ۱٫۵ تا ۵ سانتی‌متر است و اندازه متوسط معمول آنها، ۲٫۵ تا ۳٫۵ سانتی‌متر است.[۱۲۳] سرطان‌های تنه و دُم در زمان تشخیص معمولاً بزرگ‌تر از سرطان‌هایی سر لوزالمعده هستند که زودتر از سرطان‌های تنه و دم، علائم آزاردهنده‌ای همچون زردی انسدادی ایجاد می‌کنند.[۱۲۴]

صرف نظر از مکان تومور، شایع‌ترین بیماری، علامت کاهش وزن غیرقابل توضیح و ناخواسته است که ممکن است شدید باشد. تعداد کمتر اما قابل توجهی (بین ۳۵ تا ۴۷ درصد) از افراد مبتلا به این بیماری تهوع، استفراغ یا احساس ضعف هم دارند. تومورهای سرِ لوزالمعده معمولاً باعث زردی، درد، بی اشتهایی، ادرار تیره و مدفوع روشن می‌شوند. تومورهای تنده و دم لوزالمعده نیز معمولاً باعث شکم‌درد می‌شوند.[۳۶]

گاهی این افراد مبتلا به دیابت نوظهور و نامعمول نوع ۲ هستند که کنترل آن دشوار است، یا سابقه التهاب عروق خونی نوظهور و غیرقابل توضیح ناشی از لخته شدن خون (ترومبوفلبیت) معروف به نشانه تروسو یا سابقه ابتلا قبلی به پانکراتیت دارند.[۳۶] زمانی که دیابت نوظهور در افراد بالای ۵۰ سال با علائم معمولی مانند کاهش وزن غیرقابل توضیح، درد مداوم شکم یا کمر، سوء هاضمه، استفراغ یا مدفوع چرب همراه باشد، پزشک ممکن است به حضورِ سرطان لوزالمعده مشکوک شود.[۱۲] زردی همراه با تورم بدون درد کیسه صفرا (معروف به نشانه کوروازیه) که در کمتر از ۲۵٪ بیماران دیده می‌شود،[۱۲۵] نیز ممکن است باعث ایجاد شک به سرطان لوزالمعده شود و می‌تواند به تمایز سرطان لوزالمعده از سنگ کیسه صفرا کمک کند.[۱۲۶]

 
بافت‌برداری آسپیراسیون با سوزن ظریف از یک آدنوکارسینوم لوزالمعده که به‌خوبی تمایز یافته است، که صفحه‌ای صاف با طرح لانه‌زنبوری برجسته نشان می‌دهد. بی‌نظمی سلولی، همپوشانی هسته‌ای و عدم وجود فاصله یکنواخت میان هسته‌ها، سرنخی است که این نمونهٔ بافتی، آدنوکارسینوم است (و نه اپیتلیوم طبیعی مجرای لوزالمعده).
 
نمایی از نئوپلاسم پاپیلاری موسینی داخل مجاری در یک عکس ام‌آرآی

هنگامی که شک به وجود سرطان در لوزالمعده وجود دارد، سی‌تی‌اسکن سه‌فازی لوزالمعده بهترین روش تصویربرداری اولیه برای تشخیص و مرحله‌بندی سرطان است که حساسیتی در حدود ۹۷–۹۰٪ برای آدنوکارسینوم داخل مجاری و ۷۵–۶۵٪ برای تومورهای کوچک‌تر از ۲ سانتی‌متر دارد؛ اما برای تشخیص متاستازهای غدد لنفاوی حساس نیست.[۶۳] برای تشخیص ضایعات کوچک لوزالمعده، سونوگرافی آندوسکوپیک بهتر از سی‌تی‌اسکن و ام‌آرآی است؛ همچنین هنگامی که ظن قوی به سرطان وجود دارد اما روش‌های تصویربرداری دیگر چیزی را نشان نداده، این نوع سونوگرافی توصیه می‌شود.[۶۳]

 
در این تصویرِ سی‌تی اسکن، میتوان فشردگی و انسداد ورید اجوف تحتانی ار به دلیل فشار وارده از تومور لوزالمعده مشاهده کرد.

در مواقعی که تشخیص قطعی نیست، از بافت‌برداری آسپیراسیون با سوزن ظریف (که اغلب توسط سونوگرافی آندوسکوپی هدایت و صورت می‌پذیرد) استفاده می‌شود؛ اما تشخیص بافت‌شناسی معمولاً برای برداشتن تومور با عمل جراحی لازم نیست.[۱۲] و تنها پیش از شروع شیمی‌درمانیِ نئو-اَدجوانت[و ۶] یا درمان سیستمیک در سرطان‌هایِ غیرقابل جراحی ضرورت می‌یابد.[۱۲۷]

نتایج حاصل از آزمون عملکرد کبد می‌تواند نشان‌دهنده انسداد مجرای صفراوی (افزایش بیلی‌روبین کونژوگه، گاما گلوتامیل ترانس پپتیداز و آلکالین فسفاتاز) باشد. سی‌ای۱۹-۹ (آنتی‌ژن کربوهیدرات ۱۹٫۹) یک نشانگر تومور است که اغلب در سرطان لوزالمعده افزایش می‌یابد. با این حال، به این دلیل که ۱۰-۵٪ از افراد فاقد آنتی‌ژن لوئیس (a) هستند و نمی‌توانند این آنتی‌ژن تولید کنند که برای سنجش سی‌ای۱۹-۹ لازم است، حساسیت و ویژگی ندارد. سی‌ای۱۹-۹ حساسیت ۸۰ درصدی و ویژگی ۷۳ درصدی در تشخیص آدنوکارسینوم لوزالمعده دارد و بیشتر برای پیگیری موارد شناخته شده استفاده می‌شود؛ تا تشخیص بیماری.[۲][۱۲]

آسیب‌شناسی بافتی

ویرایش

شایع‌ترین شکل سرطان لوزالمعده (آدنوکارسینوم) در زیر میکروسکوپ به صورت سلول‌های غده‌ای تمایز نیافته یا نسبتاً تمایزیافته مشخص می‌شود. معمولاً دسموپلازی قابل‌توجه، یا تشکیل یک استرومای فیبروز متراکم، یا بافت ساختاری متشکل از طیفی از انواع سلول‌ها (شامل میوفیبروبلاست‌ها، ماکروفاژها، لنفوسیت‌ها و ماست‌سل‌ها) و مواد ته‌نشین شده (مانند کلاژن نوع ۱ و هیالورونیک اسید) هم وجود دارد. این یک ریزمحیط تومور ایجاد می‌کند که دارای کمبود رگ‌های خونی (هیپوواسکولار) و در نتیجه کمبود اکسیژن (هیپوکسی تومور) است.[۲] اعتقاد بر آن است که این امر از رسیدن بسیاری از داروهای شیمی‌درمانی به تومور جلوگیری می‌کند، و این یکی از دلایلی است درمان سرطان لوزالمعده را به‌طور اخص سخت‌تر می‌کند.[۲][۳]

نوع سرطان میزان بروز نسبی[۱۰] یافته‌های میکروسکوپی[۱۰] ریزنگار نشانگرهای ایمونوهیستوشیمی[۱۰] ژن‌های درگیر[۱۰]
آدنوکارسینوم مجرای لوزالمعده (PDAC) ۹۰٪ غدد و دسموپلازی  
کارسینوم سلول آسینار لوزالمعده (ACC) ۱٪ تا ۲٪ نمای دانه‌دانه و سنباده‌مانند  
تومور توپُر پاپیلاری کاذب لانه‌های سلولی نامنسجم تومور که توسط نوارهای فیبری نازک احاطه شده‌اند  
بزرگ‌نمایی زیاد و کم[۱۲۸]
کارسینوم آدنواسکوآموس ۱٪ تا ۴٪[۱۲۹] Cترکیبی از سلول‌های غده‌مانند و سلول‌های بافت پوششی سنگفرشی   حضورِ:

فقدانِ:

تومور نوراندوکرین لوزالمعده ۵٪ لانه‌های متعدد سلولی تومور
 
گاسترینوما
ضایعه پیش‌سرطانی جهت مقایسه:
پیش‌سرطانی:
نئوپلاسم پاپیلاری موسینی داخل مجاری (IPMN) 		۳٪ سلول‌های اپیتلیایی موسینی.[۱۳۰] رشد درون مجاری لوزالمعده.[۱۳۱]  

مرحله‌بندی

ویرایش

سرطان سلول‌های برون‌ریز

ویرایش

مرحله‌بندی سرطان لوزالمعده معمولاً پس از سی‌تی اسکن انجام می‌شود.[۳۶] پرکاربردترین سیستم مرحله‌بندی برای سرطان لوزالمعده، سیستمی است که توسط کمیته مشترک سرطان آمریکا (AJCC) با همکاری اتحادیه بین‌المللی کنترل سرطان (UICC) تهیه و تنظیم شده است. سیستم مرحله‌بندی AJCC-UICC چهار مرحله کلی را مشخص می‌کند که از بیماری اولیه تا پیشرفته را شامل می‌شود و بر پایهٔ طبقه‌بندی تی‌ان‌ام یعنی اندازه تومور (T)، گسترش به غدد لنفاوی (N) و متاستاز (M) استوار است.[۱۳۲]

طبقه‌بندی تی‌ان‌ام (TNM)[۱۲۷][۱۳۳][۱۳۴]
مرحله توضیح
Tx تومور اولیه قابل ارزیابی نیست.
T0 شواهدی از نئوپلاسم (تومور) وجود ندارد.
Tis تومور درجا
T1 تومور محدود به لوزالمعده و بزرگترین قطر آن، مساوی یا کمتر از ۲ سانتی‌متر است.
T1a   (1a) تومور محدود به لوزالمعده و بزرگترین قطر آن، مساوی یا کمتر از ۰٫۵ سانتی‌متر است.[۱۳۵]
T1b   (1b) تومور محدود به لوزالمعده و بزرگ‌ترین قطر آن، بیشتر از ۰٫۵ سانتی‌متر اما مساوی یا کمتر از ۱ سانتی‌متر است.[۱۳۵]
T1c   (1c) تومور محدود به لوزالمعده و بزرگ‌ترین قطر آن، بیشتر از ۱ سانتی‌متر اما مساوی یا کمتر از ۲ سانتی‌متر است.[۱۳۵]
T2 تومور محدود به لوزالمعده و بزرگترین قطر آن، بیشتر از ۲ سانتی‌متر اما مساوی یا کمتر از ۴ سانتی‌متر است.
T3 توموری که بزرگترین قطر آن، بیشتر از ۴ سانتی‌متر است و فراتر از لوزالمعده گسترش می‌یابد، اما هنوز تنه شریان سلیاک یا شریان مزانتریک فوقانی را درگیر نکرده است.
T4 تومور فراتر از لوزالمعده گسترش یافته و به تنهٔ سلیاک یا شریان مزانتریک فوقانی نفوذ کرده است (تومور اولیهٔ غیرقابلِ برداشت است).
Nx غدد لنفاوی اطراف را نمی‌توان ارزیابی کرد.
N0 هیچ متاستازی در غدد لنفاوی اطراف وجود ندارد.
N1 تومور به غدد لنفاوی پیرامون خود متاستاز داده است.
Mx وجود متاستازهای دوردست را نمی‌توان تعیین کرد.
M0 متاستاز دوردست وجود ندارد.
M1 متاستازهای دور وجود دارد.
طبقه‌بندی بالینی[۱۳۶][۱۳۴]
مرحله نوعِ درگیریِ TNM
مرحله صفر: M0 - N0 - Tis
مرحله ۱A: M0 - N0 - T1
مرحله ۱B: M0 - N0 - T2
مرحله ۲A: M0 - N0 - T3
مرحله ۲B: هر M0 - N1 - T
مرحله ۳: هر M0 - N2 - T
مرحله ۴: هر T - هر M1 - N

«انجمن لوزالمعده ژاپن» نیز طبقه‌بندی خود را پیشنهاد کرده است که به قرار زیر است:[۱۳۷][۱۳۸]

طبقه‌بندی «انجمن لوزالمعده ژاپن»
مرحله توضیح
T1 از ۰ تا ۲ سانتی‌متر
T2 از ۲ تا ۴ سانتی‌متر
T3 از ۴ تا ۶ سانتی‌متر
T4 بیش از ۶ سانتی‌متر
N0 هیچ کدام غدد لنفاوی درگیر نشده است.
N1 غدد لنفاوی سطح اول لوزالمعده درگیر شده‌اند.
N2 درگیری غدد لنفاوی سطح دوم لوزالمعده (شریان کبدی خاص، تنهٔ سلیاک و شریان مزانتریک فوقانی)
M0 عدم وجود متاستازهای دور
M1 وجود متاستازهای دوردست

در طبقه‌بندی «انجمن لوزالمعده ژاپن»، در صورت لزوم، گاهی پارامترهای زیر را به طبقه‌بندی اضافه می‌کنند:

  • S (تهاجم به کپسول لوزالمعده)
  • Rp (تهاجم به خلف صفاق)
  • V (تهاجم عروقی)

که می‌توان امتیازهای عددی مقابل را به آن نسبت داد: صفر: در صورت عدم وجود، ۱: در صورت حضور مشکوک، ۲: در صورت قطعی بودن، ۳: در صورت شدید و گسترده بودن[۱۳۹]

به‌منظور کمک به تصمیم‌گیری در مورد انتخاب درمان مناسب، تومورها نیز بر اساس امکان برداشتن‌شان با جراحی، به سه گروه کلی تقسیم می‌شوند: به این ترتیب که تومورها به عنوان «قابل برداشتن»، «قابل برداشت مرزی» یا «غیرقابل برداشت» ارزیابی می‌شوند.[۱۴۰] هنگامی که سرطان هنوز در مراحل اولیه است (مراحل ۱ و ۲ از سیستم AJCC-UICC)، بدون آنکه به رگ‌های خونی بزرگ یا اندام‌های دوردست مانند کبد یا ریه‌ها گسترش یافته باشد، معمولاً می‌توان تومور را با جراحی برداشت؛ اما تنها در صورتی که بیمار به یک‌چنین جراحی سنگین و بزرگی تمایل و آمادگی جسمانی و عملکردی داشته باشد.[۱۲]

سیستم مرحله‌بندی AJCC-UICC امکان تمایز بین تومورهای مرحله ۳ را که در گروه «قابل برداشت مرزی» هستند (که جراحی آنها از نظر فنی امکان‌پذیر است، زیرا محور شریان‌های سلیاک و شریان مزانتریک فوقانی هنوز درگیر نشده‌اند) با تومورهایی که «غیرقابل برداشت» هستند (به دلیل گسترش موضعی سرطان) فراهم می‌آورد. از نظر طبقه‌بندی دقیق‌تر تی‌ان‌ام، این دو گروه به ترتیب با T3 و T4 مطابقت دارند.[۳]

  • مرحله‌بندی سرطان لوزالمعده (طبقه‌بندی تی‌ان‌ام)
  •  
    مرحلهٔ T1 سرطان لوزالمعده
  •  
    مرحلهٔ T2 سرطان لوزالمعده
  •  
    مرحلهٔ T3 سرطان لوزالمعده
  •  
    مرحلهٔ T4 سرطان لوزالمعده
  •  
    سرطان لوزالمعده در گره‌های لنفاوی مجاور – مرحلهٔ N1
 
سرطان لوزالمعده متاستاز داده است – مرحلهٔ M1

آدنوکارسینوم‌های پیشرفته موضعی به اندام‌های مجاور گسترش یافته‌اند، که ممکن است یکی از موارد زیر باشد (در موارد فوق به ترتیب و به طور تقریبی، احتمال رخداد آن کاهش می‌یابد): دوازدهه، معده، کولون عرضی، طحال، غده فوق کلیوی یا کلیه.[۱۴۱] اغلب آنها به عروق مهم خونی یا لنفاوی و اعصاب مجاور لوزالمعده نیز سرایت می‌کنند و عمل جراحی را بسیار دشوارتر می‌سازند. مکان‌های رایج برای گسترش متاستازی (مرحله چهارم بیماری) کبد، حفرهٔ صفاقی و ریه‌ها هستند که همگی در ۵۰ درصد یا بیشتر موارد کاملاً پیشرفته سرطان لوزالمعده درگیر می‌شوند.[۱۴۱]

تومورهای نوراندوکرین

ویرایش

طبقه‌بندی سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۰ برای تومورهای دستگاه گوارش، تمام تومورهای نوراندوکرین را بر اساس درجه تمایز سلولی آنها (از «NET G1» تا «NET G3» با تمایز سلولی اندک) به سه دسته طبقه‌بندی می‌کند.[۲۲] شبکه جامع ملی سرطان ایالات متحده آمریکا نیز استفاده از سیستم مرحله‌بندی AJCC-UICC (مشابه آدنوکارسینوم لوزالمعده) را برای این تومورها توصیه می‌کند.[۱۴۲]: ۵۲  با استفاده از این مرحله‌بندی، پیش‌آگهی مرحله به مرحله تومورهای نوراندوکرین با سرطان سلول‌های برون‌ریز متفاوت است.[۱۴۳] همچنین یک سیستم طبقه‌بندی تی‌ان‌ام متفاوت برای تومورهای نوراندوکرین توسط «انجمن تومور نورواندوکرین اروپا» پیشنهاد شده است.[۲۲]

 
سبزیجات، میوه‌ها و مواد غذایی غنی از فیبر خوراکی اثر محافظتی در برابر سرطان لوزالمعده دارند.

پیشگیری و غربالگری

ویرایش

جدای از سیگار نکشیدن، انجمن سرطان آمریکا حفظ وزن بدن در محدوده طبیعی و افزایش مصرف میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل و در عین حال کاهش مصرف گوشت قرمز و گوشت‌های فرآوری‌شده (مثل سوسیس و کالباس) را توصیه می‌کند، اگرچه هنوز شواهد متداومی وجود ندارد که نشان دهد این کار به‌طور خاص از بروز سرطان لوزالمعده پیشگیری می‌کند یا میزان آن را کاهش می‌دهد.[۱۴۴] یک مقاله مروری در سال ۲۰۱۴ از پژوهش‌های پیشین به این نتیجه رسید که شواهدی وجود دارد که مصرف مرکبات و کورکومین خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را کاهش می‌دهد و همچنین مصرف غلات کامل، اسید فولیک، سلنیم و ماهی‌های سرخ‌نشده هم اثرات مفیدی در این زمینه دارند.[۸۱] ورزش یا فعالیت بدنی متوسط نیز خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را کاهش می‌دهد.[۱۴۵][۷۷] که این سودمندی، احتمالاً در نتیجه کاهش مقاومت به انسولین با فعالیت بدنی پدیدی می‌آید.[۷۷]

برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که مصرف سبزیجات و میوه‌ها[۱۴۶][۱۴۷][۱۴۸] و همچنین فیبرهای غذایی[۱۴۹][۱۵۰][۱۵۱] اثر محافظتی در برابر ابتلا به سرطان لوزالمعده دارند.

یک فراتحلیل در سال ۲۰۱۹ نشان داد که مصرف آسپرین ممکن است بروز سرطان لوزالمعده را کاهش دهد، اما هیچ ارتباط معنی‌داری با مرگ‌ومیر سرطان لوزالمعده یافت نشد.[۱۵۲]

پژوهش‌های متعددی نشان داده‌اند که مصرف متفورمین (داروی خط اول توصیه‌شده در درمان دیابت نوع ۲) خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را در بیماران دیابتی کاهش می‌دهد. یک مطالعه هم‌گروهی گذشته‌نگر روی تقریباً ۶۳٬۰۰۰ بیمار نشان داد که متفورمین در مقایسه با درمان با انسولین یا سایر داروهای ضد دیابت، به‌ویژه مشتقات سولفونیل‌اوره، به‌طور قابل‌توجهی خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را کاهش می‌دهد؛[۱۵۳] مطالعات دیگر نیز این یافته را تأیید کرده‌اند.[۱۵۴][۱۵۵] برخلاف متفورمین، مشتقات سولفونیل‌اوره احتمالاً خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را افزایش می‌دهند.[۱۵۶] [۱۵۳][۱۵۷]

کارگروه خدمات پیشگیرانه در ایالات متحده، غربالگری گروه‌های بزرگ مردم در جمعیت عمومی را کارساز و سودمند نمی‌داند و بر این باورند که حتی ممکن است در مواقعی مضر هم باشد (مطابق آنچه تا سال ۲۰۱۹ منتشر شده)،[۱۵۸] اگرچه تکنیک‌های جدیدتر و غربالگری گروه‌های هدفمند در حال بررسی و ارزیابی هستند.[۱۵۹][۱۶۰] با این وجود، غربالگری منظم با سونوگرافی آندوسکوپی و تصویربرداری ام‌آرآی/سی‌تی‌اسکن برای افرادی که در معرض خطر بالای سرطان لوزالمعده ارثی هستند، توصیه می‌شود.[۴][۱۶۱][۱۶۰][۱۶۲]

متأسفانه، هیچ آزمایش غربالگری خاص و مؤثری برای تشخیص زودهنگام سرطان لوزالمعده وجود ندارد.[۱۶۳] در صورت وجود سابقۀ خانوادگی سرطان لوزالمعده یا وجود برخی از سندرم‌های نادر و تعیین‌شده ژنتیکی که فرد را مستعدِ ابتلا به سرطان لوزالمعده می‌کند، از آزمایش‌های غربالگری با استفاده از تست‌های تصویربرداری استفاده می‌شود.[۶۹]

بیماران زیر واجد شرایط چنین آزمایش‌هایی هستند:[۱۶۴]

  • افرادی که دست‌کم ۲ نفر از بستگان‌شان مبتلا به سرطان لوزالمعده که یکی از آنها خویشاوند درجه یک بوده است.
  • کسانی که حامل جهش‌هایی در ژن‌های p16 یا BRCA2 یا PALB2 هستند و دست‌کم ۱ خویشاوند درجه اول‌شان مبتلا به سرطان لوزالمعده بوده است.
  • مبتلایان به سندرم پوتز-جگرز.
  • مبتلایان به سندرم لینچ در صورتی که دست‌کم ۱ خویشاوند درجه اول آنها مبتلا به سرطان لوزالمعده بوده است.
  • مبتلایان به پانکراتیت ارثی.

مدیریت درمان

ویرایش
مقالهٔ اصلی: مدیریت درمان سرطان لوزالمعده
 
تومور جراحی‌شدۀ لوزالمعده که دوازدههٔ متصل به آن هم خارج شده است.

سرطان‌های بخش برون‌ریز

ویرایش

جراحی

ویرایش
 
بخش‌هایی از دستگاه گوارش که به‌طور رایج در جراحی ویپل برداشته می‌شود.
 
نحوه اتصال لوزالمعده و روده پس از عمل جراحی ویپل.
 
جراحی ویپل با حفظ دریچهٔ پیلور معده
 
برداشتن کامل لوزالمعده با دریچهٔ پیلور

جراحی با هدف درمان قطعی فقط در حدود یک پنجم (۲۰٪) موارد تازه تشخیص‌داده‌شده امکان‌پذیر است.[۱۲] اگرچه سی‌تی اسکن جهت تصمیم‌گیری برای جراحی کمک‌کننده است، اما در عمل، تشخیص اینکه آیا تومور را می‌توان به‌طور کامل برداشت («قابلیت برداشتن» آن) دشوار است، و ممکن است تنها در طی عمل جراحی مشخص شود که حذف موفقیت‌آمیز تومور بدون آسیب رساندن به سایر بافت‌های حیاتی امکان‌پذیر نیست. اینکه برداشتن تومور با جراحی شدنی است یا خیر به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله میزان دقیق مجاورت آناتومیکی موضعی تومور، یا درگیری عروق خونی وریدی یا شریانی[۲] و همچنین مهارت جراح و در نظر گرفتن دقیق میزان و چگونگی بهبودی پس از عمل و دوران نقاهت.[۱۶۵][۱۶۶] سنِ فرد به‌خودی خود، دلیلی برای جراحی نکردن نیست، اما وضعیت کلی عملکرد بیمار باید برای یک چنین جراحی سنگینی مناسب باشد.[۱۲]

برای سرطان‌هایی که سر لوزالمعده را درگیر می‌کنند، روش جراحی ویپل رایج‌ترین رویکرد روش جراحی با هدف درمان قطعی است. جراحی ویپل یک عمل جراحی سنگین و بزرگ است که شامل برداشتن سر لوزالمعده و منحنی دوازدهه با هم («پانکراتو-دئودنکتومی»)، ایجاد یک میان‌بُر (بای‌پَس) برای عبور غذا از معده به ژژونوم («گاسترو-ژژونوستومی») و اتصال یک حلقه از ژژونوم به مجرای صفراوی برای تخلیه صفرا («کُـله‌سیستو-ژژنوستومی») است. این جراحی سنگین را تنها در صورتی می‌توان انجام داد که فرد بتواند از یک چنین جراحی بزرگی جان سالم به در ببرد و سرطان بدون تهاجم به احشای موضعی یا متاستاز موضعی باشد؛ بنابراین، فقط در موارد اندکی قابل انجام است. سرطان‌های دم لوزالمعده را می‌توان با استفاده از روشی به نام «پانکراتکتومی دیستال» برداشت، که اغلب با برداشتن طحال همراه است.[۲][۳] امروزه اغلب می‌توان این کار را با استفاده از روش‌های کم تهاجمی لاپاروسکوپی انجام داد.[۲][۳] اگرچه جراحی به قصد درمان قطعی، دیگر با نرخ بسیار بالای مرگ‌ومیر که تا دهه ۱۹۸۰ رایج بود همراه نیست، اما بخش زیادی از افراد (حدود ۳۰ تا ۴۵٪) همچنان می‌بایست برای عوارض پس از جراحی (که توسط خود سرطان ایجاد نمی‌شود)، درمان شوند. شایع‌ترین عارضه این جراحی، اشکال در تخلیه معده است.[۳]

شیمی‌درمانی

ویرایش
 
ساختار شیمیایی داروی جمسیتابین.

یک تا دو ماه پس از جراحی، شیمی‌درمانی کمکی (اَدجوانت) با جمسیتابین و فلوروراسیل در صورتی که فرد وضعیت عملکردی[و ۷][الف] مناسبی داشته باشد، قابل انجام است.[۴][۱۶۱] در افرادی که برای جراحی‌های سنگین درمانی مناسب نیستند، ممکن است از شیمی‌درمانی برای افزایش طول عمر یا بهبود کیفیت زندگی استفاده شود.[۳] گاهی پیش از جراحی، شیمی‌درمانی نئو-ادجوانت یا پرتوشیمی‌درمانی در تومورهایی که «قابل برداشت مرزی» هستند، در نظر گرفته می‌شود (به مرحله‌بندی مراجعه کنید) تا اندازه تومور را به حدی برسد که انجام جراحی مقدور یا مفید باشد. در سایر موارد، انجام درمان نئو-ادجوانت مورد اختلاف‌نظر است، زیرا جراحی را به تأخیر می‌اندازد.[۳][۴][۱۶۸]

سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا (FDA) به‌دنبال اثبات بهبود کیفیت زندگی و افزایش ۵ هفته‌ای در میانگین مدت بقا در مبتلایان به سرطان لوزالمعده پیشرفته در یک کارآزمایی بالینی که جمسیتابین مصرف کرده بودند، این دارو را در سال ۱۹۹۷ تأیید کرد.[۱۶۹] جمسیتابین نخستین داروی شیمی‌درمانی بود که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا بر پایهٔ کارآزمایی بالینی‌ای تأیید شد که هدف نهایی‌اش[و ۸] بهبود کیفیت زندگی (و نه بقای بیمار) بود.[۱۷۰] با این حال، امروزه مشخص شده است که ترکیب جمسیتابین با ارلوتینیب، نرخ بقای مبتلایان را به میزان متوسطی افزایش می‌دهد، و در نتیجه سازمان غذا و دارو در سال ۲۰۰۵ ارلوتینیب را جهت استفاده در سرطان لوزالمعده مورد پذیرش قرار داد.[۱۷۱]

رژیم شیمی‌درمانی فولفیرناکس با استفاده از چهار دارو، موثرتر از جمسیتابین به تنهایی بود،[۱۷۲][۱۷۳] اما با عوارض جانبی قابل توجهی همراه بود و بنابراین فقط در افرادی قابل انجام است که «وضعیت عملکردی» مناسبی دارند.[۱۷۲][۱۶۹] این مسئله همچنین در مورد پاکلیتاکسل متصل به پروتئین،[و ۹] هم صادق است که سازمان غذا و دارو در سال ۲۰۱۳ به آن برای استفاده با جمسیتابین در سرطان لوزالمعده مجوز داد.[۱۷۴]

پرتودرمانی

ویرایش

نقش پرتودرمانی به عنوان یک درمان کمکی پس از جراحی (اَدجوانت) از دهه ۱۹۸۰ مورد بحث بوده است.[۳] در اوایل دهه ۲۰۰۰، «کارگروه مطالعاتی اروپا برای پژوهش‌های سرطان لوزالمعده»[و ۱۰] برتری پیش‌آگهی شیمی‌درمانی اَدجوانت را نسبت به پرتوشیمی‌درمانی نشان داد.[۱۷۵][۱۷۶][۴] «انجمن آنکولوژی پزشکی اروپا» توصیه می‌کند که پرتودرمانی کمکی فقط برای افرادی که در کارآزمایی‌های بالینی شرکت کرده‌اند، استفاده شود.[۱۶۱]

تومورهای نوراندوکرین

ویرایش

درمان تومورهای نوراندوکرین، از جمله انواع بدخیم ناشایع، ممکن است رویکردهای گوناگونی را دربرگیرد.[۱۴۲][۱۷۷][۱۷۸][۱۷۹] برخی از تومورهای کوچک کمتر از ۱ سانتی‌متر را که به‌طور تصادفی شناسایی می‌شوند — مثلاً هنگام انجام سی‌تی اسکن به‌منظوری دیگر — می‌توان با روش «انتظار همراه با مراقبت دقیق از بیمار»[و ۱۱][ب] زیر نظر داشت.[۱۴۲] اتخاذ این روش به خطر ارزیابی‌شده جراحی بستگی دارد که تحت تأثیر محل تومور و حضور سایر مشکلات همزمان پزشکی است.[۱۴۲] از آنجایی که همهٔ این گروه از تومورها نادر هستند، دستورالعمل‌ها کنونی تأکید دارند که درمان باید در یک مرکز تخصصی انجام شود.[۲۲][۳۲] پیوند کبد ممکن است در موارد خاصی از متاستاز کبدی در نظر گرفته شود.[۱۸۱]

برای تومورهای فعال، داروهای آنالوگِ سوماتواستاتین همچون اوکتروتاید، قادر به کاهش تولید بیش از حد هورمون‌ها هستند.[۲۲] لانرئوتاید هم قادر است رشد تومور را آهسته کند.[۱۸۲] اگر تومور علامت‌دار باشد و نتوان آن را با جراحی برداشت، درمان هدفمند با اورولیمس یا سانیتینیب گاهی به کاهش علائم و کند کردن پیشرفت بیماری کمک می‌کند.[۳۲][۱۸۳][۱۸۴] شیمی‌درمانی سیتوتوکسیک استاندارد عموماً برای تومورهای نوراندوکرین چندان مؤثر نیست، اما ممکن است زمانی که سایر درمان‌های دارویی در جلوگیری از پیشرفت بیماری شکست می‌خورند،[۳۲] یا در موردِ تومورهای نوراندوکرین با تمایز کم[و ۱۲] استفاده شود.[۱۸۵]

پزشکان در صورت وجود دردِ ناشی از گسترش آناتومیک سرطان، مثلاً متاستاز به استخوان، گاهی پرتودرمانی تجویز می‌کنند. برخی از تومورهای نوراندوکرین، پپتیدها یا هورمون‌های خاصی را جذب می‌کنند و این تومورها ممکن است به درمان پزشکی هسته‌ای با پپتیدهای نشاندارشده یا هورمون‌هایی مانند آیوبنگوان (ید-۱۳۱ یا MIBG) پاسخ دهند.[۱۸۶][۱۸۷][۱۸۸][۱۸۹] حذف با بسامد رادیویی، فرایند انجماد تومور[و ۱۳] و آمبولیزاسیون شریان کبدی[و ۱۴] نیز گاهی مورد استفاده قرار می‌گیرند.[۱۹۰][۱۹۱]

مراقبت‌های تسکینی

ویرایش

«مراقبت‌های تسکینی»، مراقبت‌های پزشکی-پرستاری هستند که بر مدیریت درمان و تسکین علائم برخی بیماری‌های جدی مانند سرطان و بهبود کیفیت زندگی بیماران تمرکز دارند.[۱۹۲] از آنجا که آدنوکارسینوم لوزالمعده معمولاً در مراحل پیشرفته تشخیص داده می‌شود، مراقبت‌های تسکینی اغلب تنها گزینهٔ درمانیِ موجود است.[۱۹۳] مراقبت تسکینی بر درمانِ خودِ سرطان متمرکز نیست، بلکه هدفش تسکین علائمی مانند درد یا حالت تهوع بیمار است و به تصمیم‌گیری در نحوهٔ مدیریت درمان کمک می‌کند، از جمله اینکه آیا مراقبت از بیمار در «مرکز مراقبت از بیماران مراحل انتهایی»[و ۱۵] مفید است یا خیر و اگر لازم است، اینکار در چه زمانی باید انجام شود.[۱۹۴]

مدیریت رژیم غذایی مناسب در طول درمان جهت اطمینان از تأمین کالری و نیازهای تغذیه‌ای بیمار بسیار مهم است. تجویز مکمل‌های آنزیمی لوزالمعده از آن جهت اهمیت دارد که نارسایی بخش برون‌ریز لوزالمعده، به‌طور قابل توجهی وضعیت تغذیه‌ای بیمار را بدتر می‌کند. درمان‌های دارویی کمکی شامل تجویز پروژسترون‌ها (مدروکسی‌پروژسترون)، کورتیکواستروئیدها، استروئیدهای آنابولیک (ناندرولون، اکساندرولون)، الانزاپین و میرتازاپین است.[۵۰]

پیامدها

ویرایش

آدنوکارسینوم لوزالمعده و سایر سرطان‌هایِ ناشایعِ بخش برون‌ریز این غده، پیش‌آگهی بسیار ضعیفی دارند، زیرا معمولاً در مراحل پایانی تشخیص داده می‌شوند، یعنی هنگامی که سرطان به صورت موضعی پیشرفته کرده است یا به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است.[۲] پیامد بیماری در موردِ تومورهای نوراندوکرین بسیار بهتر است: بسیاری از آنها خوش‌خیم و کاملاً بدون علائم بالینی هستند، و حتی مواردی که با جراحی قابل درمان نیستند، میانگین بقای پنج ساله ۱۶٪ دارند،[۱۴۰] اگرچه چشم‌انداز بیماری به میزانِ قابل توجهی بسته به نوع تومور، متفاوت است.[۳۴]

برای آدنوکارسینوم لوزالمعده پیشرفته و متاستاتیک، که مجموعاً بیش از ۸۰ درصد موارد را نشان می‌دهند، کارآزمایی‌های متعددی که رژیم‌های شیمی‌درمانی را مقایسه می‌کنند، افزایش زمان بقا را نشان داده‌اند، اما نه بیش از یک سال.[۲][۱۶۹] به‌طور کلی بقای پنج ساله برای سرطان لوزالمعده در ایالات متحده از ۲٪ در موارد تشخیص داده شده در ۱۹۷۵–۱۹۷۷، و ۴٪ در تشخیص‌های ۱۹۸۷–۱۹۸۹، به ۶٪ در ۲۰۰۳–۲۰۰۹ افزایش یافته است.[۱۹۵] در کمتر از ۲۰ درصد موارد آدنوکارسینوم لوزالمعده با تشخیص رشد موضعی سرطان و اندازهٔ کوچک (کمتر از ۲ سانتی‌متر در مرحله T1)، حدود ۲۰ درصد آمریکایی‌ها تا پنج سال زنده می‌مانند.[۱۹]

حدود ۱۵۰۰ ژن با پیش‌آگهی آدنوکارسینوم لوزالمعده مرتبط هستند. برخی از این‌ها ژن‌های نامطلوب هستند، که بیان بیش از حدشان، به پیامد بد بیماری مربوط است، مثل MET و MUC-1، و برخی دیگر ژن‌های مطلوبند که بیان زیادشان با بقای بیشتر مبتلایان مرتبط است، مثل فاکتور رونویسی PELP-1.[۱۱۸][۱۱۹]

پیامدهای سرطان لوزالمعده بر اساس مرحله بالینی، تا سال ۲۰۱۴[۱۴۰]
مرحله بالینی میزان بقای ۵ ساله در آمریکا (%)
برای مواردی که مابین ۱۹۹۲–۱۹۹۸ تشخیص داده شدند
سرطان‌های بخش برون‌ریز لوزالمعده تومورهای نورواندوکرین که با جراحی درمان شدند
IA / I ۱۴ ۶۱
IB ۱۲
IIA / II ۷ ۵۲
IIB ۵
III ۳ ۴۱
IV ۱ ۱۶
بقای پنج ساله بیماران پس از جراحی رادیکال[۱۹۶]
(ویراست ششم، ژوئن ۲۰۰۷)
مرحلهٔ بالینی میزان بقای کلی
IA ۳۱٬۴٪
IB ۲۷٬۲٪
IIA ۱۵٬۷٪
IIB ۷٬۷٪
III ۶٬۸٪
IV ۲٬۸٪
پیش‌آگهی بیماری بر حسب سن[۱۹۷]
میزان بقا (ماه): درصد در گروه سنی
کمتر از ۴۹ سال ۵۰–۶۴ سال ۶۵–۷۹ سال بالای ۸۰ سال در کل
۶ ماه ۶۴٬۴٪ ۵۶٬۰٪ ۴۶٬۷٪ ۳۰٬۱٪ ۴۷٬۷٪
۱۲ ماه ۴۴٬۰٪ ۳۴٬۷٪ ۲۶٬۳٪ ۱۵٬۷٪ ۲۸٬۲٪
۱۸ ماه ۳۴٬۲٪ ۲۳٬۴٪ ۱۷٬۳٪ ۹٬۵٪ ۱۸٬۹٪
۲۴ ماه ۲۷٬۰٪ ۱۷٬۱٪ ۱۲٬۵٪ ۷٬۰٪ ۱۴٬۰٪
۳۶ ماه ۲۰٬۹٪ ۱۱٬۷٪ ۸٬۳٪ ۴٬۴٪ ۹٬۶٪
۴۸ ماه ۱۸٬۰٪ ۹٬۳٪ ۶٬۶٪ ۳٬۶٪ ۷٬۸٪
۶۰ ماه ۱۶٬۵٪ ۸٬۰٪ ۵٬۸٪ ۳٬۳٪ ۶٬۹٪
۱۲۰ ماه ۱۳٬۵٪ ۵٬۸٪ ۳٬۶٪ ۲٬۰٪ ۴٬۹٪

همه‌گیرشناسی و توزیع

ویرایش
 
مرگ و میر ناشی از سرطان لوزالمعده به ازای هر میلیون نفر در سال ۲۰۱۲
  ۰–۴
  ۵–۶
  ۷–۹
  ۱۰–۱۵
  ۱۶–۲۵
  ۲۶–۳۳
  ۳۴–۷۰
  ۷۱–۱۲۱
  ۱۲۲–۱۶۲
  ۱۶۳–۲۳۵

در سال ۲۰۱۵، انواع سرطان لوزالمعده منجر به مرگ ۴۱۱٬۶۰۰ نفر در سراسر جهان شد.[۸] تخمین سال ۲۰۱۴، آن بود که ۴۶٬۰۰۰ نفر در ایالات متحده آمریکا به سرطان لوزالمعده مبتلا شوند و ۴۰٬۰۰۰ نفر آنها، بر اثر این سرطان جان خود را از دست بدهند.[۲] اگرچه سرطان لوزالمعده تنها ۲٫۵ درصد موارد جدید سرطان‌ها را در کل تشکیل می‌دهد، اما این بیماری، مسئول ۶ درصد مرگ‌ومیر ناشی از سرطان در هر سال است.[۱۹۸] این بیماری هفتمین علت مرگ ناشی از سرطان در سراسر جهان،[۱۱] سرطان لوزالمعده پنجمین علتِ شایعِ مرگِ ناشی از سرطان در بریتانیا[۱۹۹] و سومین علتِ شایعِ مرگِ ناشی از سرطان در ایالات متحده آمریکا است.[۲۰۰]

در سطح جهانی، سرطان لوزالمعده یازدهمین سرطان شایع در زنان و دوازدهمین سرطان شایع در مردان است.[۱۱] اکثر موارد ثبت‌شده (۷۰ درصد از کلِ موارد جدید این بیماری) در کشورهای توسعه‌یافته رخ می‌دهد.[۱۱] میانگین خطر بروز این بیماری در شهروندان ایالات متحده در طول عمر حدود ۱ در ۶۷ (یا ۱٫۵٪) است،[۲۰۱] که کمی بیشتر از این رقم در بریتانیا است.[۲۰۲] این بیماری در مردان شایع‌تر از زنان است،[۲][۱۱] اگرچه این تفاوت جنسیتی در میزان بروز در دهه‌های اخیر کاهش یافته است، که احتمالاً نشان‌دهنده افزایش مصرف سیگار زنان در سنین پائین است. در ایالات متحده، خطر ابتلا برای آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار، بیش از ۵۰٪ بیشتر از سفیدپوستان است، اما این میزان در آفریقا و شرق آسیا بسیار کمتر از آمریکای شمالی یا اروپا است، ایالات متحده آمریکا، اروپای مرکزی و شرقی، و آرژانتین و اروگوئه همگی دارای نرخ‌های ابتلای زیادی هستند.[۱۱]

تومورهای نورواندوکرین

ویرایش

میزان بروز سالانه تومورهای نورواندوکرین لوزالمعده شناخته‌شده، اندک است (حدود ۵ در هر یک میلیون نفر در سال) که غالباً از انواع غیرفعال (غیر ترشحی) تومور هستند.[۲۸] حدود ۴۵٪ تا ۹۰٪ از تومورهای نورواندوکرین لوزالمعده از انواع غیرفعال هستند.[۲۲][۳۲] در بررسی‌های کالبدگشایی در بسیاری از مواقع تومورهای نورواندوکرین کوچکی کشف می‌شود که نشان می‌دهد شیوع تومورهایی که بی‌اثر و بدون علامت باقی می‌مانند، ممکن است نسبتاً بالا باشد.[۳۲] به‌طور کلی تصور می‌شود که تومورهای نورواندوکرین حدود ۱ تا ۲ درصد از کل تومورهای لوزالمعده را تشکیل دهند.[۲۸] تعریف و طبقه‌بندی تومورهای نورواندوکرین در طول زمان تغییر کرده و بر آنچه در مورد همه‌گیرشناسی و اثرات بالینی آنها می‌دانیم، تأثیر گذاشته است.[۱۲۰]

تاریخچه

ویرایش

شناخت و تشخیص

ویرایش
 
تصویری از جووانی باتیستا مورگانی، آسیب‌شناس ایتالیایی که نخستین تشخیص سرطان لوزالمعده را به او نسبت می‌دهند.

نخستین شناسایی و توصیف سرطان لوزالمعده به دانشمند ایتالیایی قرن هجدهم جووانی باتیستا مورگانی، پدر آسیب‌شناسی تشریحی امروزی، نسبت داده شده است که ادعا می‌کرد چندین مورد سرطان را در لوزالمعده ردیابی کرده است. با توجه به ظاهر مشابه آن به پانکراتیت، بسیاری از پزشکان قرن ۱۸ و ۱۹ در مورد وجود این بیماری تردید داشتند. چند گزارش موردی در دهه‌های ۱۸۲۰ و ۱۸۳۰ منتشر شد، و سرانجام یک تشخیص قطعی با آسیب‌شناسی بافتی توسط پزشک آمریکایی، جیکوب مندس دا کوستا ثبت شد که خودش در قابل اعتماد بودن توصیف‌های مورگانی تردید داشت. سرانجام در آغاز قرن بیستم، سرطان سر لوزالمعده به یک تشخیص کاملاً مسلم و معتبر تبدیل شده بود.[۲۰۳]

در مورد تومورهای نوراندوکرین، احتمال سرطان سلول‌های جزایر لانگرهانس نخستین بار در سال ۱۸۸۸ مطرح شد. نخستین مورد ترشح بیش از حد انسولین ناشی از تومورهای انسولین‌ساز لوزالمعده در سال ۱۹۲۷ گزارش شد که آن را منسوب به جراحان آمریکایی، «رابرت میلتون زولینگر» و «اِدوین هومر الیسون» می‌دانند. این دو با فرض وجود تومور ترشح‌کننده گاسترین، دو مورد زخم گوارشی غیرمعمولِ شدید در سال ۱۹۵۵ گزارش کردند و پس از آن نامشان در بر روی سندرم زولینگر-الیسون ماندگار شد.[۲۰۳] در سال ۲۰۱۰، سازمان جهانی بهداشت توصیه کرد که PanNEts نیز به جای تومورهای «درون‌ریز» به عنوان تومورهای «نورواندوکرین» شناخته شوند.[۳۱]

امروزه تومورهای کوچک پیش‌سرطانی در بسیاری از سرطان‌های لوزالمعده با سرعت بسیار زیادی توسط تصویربرداری مدرن پزشکی قابل شناسایی است. یک نوع آن، نئوپلاسم پاپیلاری موسینی داخل مجاری، نخستین بار توسط محققان ژاپنی در سال ۱۹۸۲ توصیف شد. مقاله‌ای در سال ۲۰۱۰ اشاره کرد که: «تا یک دهه بعد، توجه کمی به این گزارش شد. اما طی ۱۵ سال آتی، یک انفجار نمادین در تشخیص این تومور شکل گرفت.»[۱۴۱]

جراحی

ویرایش

نخستین جراحی ویپل جزئی گزارش‌شده توسط جراح ایتالیایی آلساندرو کودی‌ویلا در سال ۱۸۹۸ انجام شد، اما بیمار ۱۸ روز بعد در اثر عوارض بعدِ عمل درگذشت. عمل‌های جراحی اولیه خطرناک و ناقص بودند؛ نخست به‌دلیل باورهای اشتباه آن روزگار مبنی بر اینکه بیماران در صورت برداشته‌شدن دوازدهه می‌میرند و همچنین متوقف کردن جریان شیره لوزالمعده مرگبار است. بعدها، همچنین به اشتباه، فرض شد که می‌توان مجرای لوزالمعده را به سادگی و بدون عوارض جانبی جدی بست. واقعیت آن است که اغلب موارد، مجرای بسته‌شده کمی بعد نشت می‌کند. در سال‌های ۱۹۰۷ و ۱۹۰۸، پس از چند عمل ناموفق دیگر توسط جراحان دیگر، روش‌های آزمایشی دیگری بر روی اجساد توسط جراحان فرانسوی صورت پذیرفت.[۲۰۴]

در سال ۱۹۱۲ جراح آلمانی والتر کائوش نخستین کسی بود که بخش‌های بزرگی از دوازدهه و لوزالمعده را با هم برداشت. این جراحی در شهر برسلاو (وروتسواف کنونی در لهستان) انجام شد. در سال ۱۹۱۸ با جراحی بر روی سگ‌ها ثابت شد که می‌توان حتی پس از برداشتن کامل دوازدهه، زنده ماند، اما چنین عملی در جراحی انسان تا سال ۱۹۳۵ انجام نشد و در آن سال بود که جراح آمریکایی آلن اولدفادر ویپل نتایج مجموعه ای از سه عمل جراحی را که در بیمارستان نیویورک-پرسبیترین انجام شده بود، گزارش کرد. برداشت کاملِ دوازدهه فقط در یکی از بیماران انجام شده بود، اما او به مدت دو سال زنده ماند تا اینکه به دلیل متاستاز به کبد درگذشت.

جراحی نخست برنامه‌ریزی‌نشده بود، چرا که سرطان بیمار را روی تخت جراحی در اتاق عمل کشف کردند. موفقیت ویپل راهگشای پزشکان در آینده شد، اما این جراحی تا دهه‌های اخیر روشی دشوار و خطرناک باقی ماند. ویپل اصلاحات متعددی را برای روش جراحی خود منتشر کرد، از جمله نخستین برداشت کامل دوازدهه در سال ۱۹۴۰، اما او در مجموع تنها ۳۷ جراحی انجام داد.[۲۰۴]

در اواخر دهه ۱۹۳۰ میلادی، کشف این موضوع که ویتامین کا از خونریزی همراه با یرقان جلوگیری می‌کند، و توسعه روش‌های انتقال خون به عنوان یک فرایند عادی و روزمره، هر دو میزان بقای بیمار پس از عمل جراحی ویپل را بهبود بخشیدند،[۲۰۴] اما تا اواخر دهه ۱۹۷۰ حدود ۲۵٪ از مبتلایان هرگز بیمارستان را زنده ترک نکردند.[۲۰۵] در دهه ۱۹۷۰، گروهی از جراحان آمریکایی نوشتند که این روش بسیار خطرناک است و باید کنار گذاشته شود. از آن زمان، نتایج در مراکز بزرگتر به‌طور قابل توجهی بهبود یافته است، و مرگ و میر ناشی از این جراحی اغلب کمتر از ۴٪ است.[۲۴]

در سال ۲۰۰۶ گزارشی از مجموعه ای از ۱۰۰۰ جراحی ویپل متوالی توسط یک جراح از بیمارستان جانز هاپکینز بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۲۰۰۳ منتشر شد. میزان این عمل‌ها در این دوره به‌طور پیوسته افزایش یافته بود و تنها سه مورد از آنها پیش از سال ۱۹۸۰ جراحی شده بودند. میانگین زمان عمل از ۸٫۸ ساعت در دهه ۱۹۷۰ به ۵٫۵ ساعت در دهه ۲۰۰۰ کاهش یافت و مرگ و میر طی ۳۰ روز یا در بیمارستان تنها ۱٪ بود.[۲۰۴][۲۰۵] مجموعه‌ای دیگر از ۲۰۵۰ جراحی در بیمارستان عمومی ماساچوست ما بین سال‌های ۱۹۴۱ و ۲۰۱۱ تصویر مشابهی از بهبود را نشان داد.[۲۰۶]

پژوهش‌ها

ویرایش

پژوهش‌های جدید و جاری در سرطان لوزالمعده شامل مطالعات ژنتیکی و تشخیص زودهنگام، درمان در مراحل مختلف سرطان، استراتژی‌های جراحی و درمان‌های هدفمند مانند مهار فاکتورهای رشد، درمان‌های مبتنی بر سیستم ایمنی و واکسن‌ها هستند.[۲۰۷][۲۰۸][۲۰۹][۲۱۰][۲۱۱] برخی از بررسی‌های جدید نشان می‌دهد اسیدهای صفراوی ممکن است در سرطان‌زایی در لوزالمعده نقش داشته باشند.[۲۱۲]

همچنان پرسش‌های اساسی دربارهٔ زمان رخداد وقایع یا مرحله‌بندی و پیشرفت بیماری به ویژه نقش ظهور دیابت،[۵۳][۲۱۳] و چگونگی و زمان گسترش بیماری وجود دارد.[۲۱۴] آگاهی از اینکه دیابت نوظهور می‌تواند نخستین نشانۀ بیماری باشد، ممکن است تشخیص و پیشگیری به موقع از سرطان را، در صورت ایجاد یک استراتژی غربالگریِ قابل اجرا، تسهیل کند.[۵۳][۲۱۳][۲۱۵] بررسی کارآزمایی پیشنهادی مؤسسه ثبت پانکراتیت و سرطان لوزالمعده ارثی اروپا (EUROPAC) با هدف تعیین اینکه «آیا غربالگری منظم برای افرادی که سابقۀ خانوادگی این بیماری را دارند مناسب است یا خیر» نیز یکی از محورهای پژوهشی در این زمینه به‌شمار می‌آید.[۲۱۶]

جایگزینی جراحی سوراخ کلید (لاپاروسکوپی) به جای جراحی ویپل، به ویژه از نظر زمان بهبودی، در حال ارزیابی است.[۲۱۷] الکتروپوریشن بازگشت‌ناپذیر[و ۱۶] نیز یک تکنیک اَبلاسیون نسبتاً جدید با پتانسیل کم کردن سرعت رشد سرطان و طولانی‌تر نمودن عمر افراد مبتلا به سرطان‌های غیر متاستازی پیشرفته، به‌ویژه برای تومورهای مجاور عروق اطراف لوزالمعده، بدون خطرِ ایجاد ترومای عروقی است.[۲۱۸][۲۱۹]

تلاش‌هایی برای توسعه داروهای جدید در حال انجام است، از جمله داروهایی که مکانیسم‌ها و مسیرهای سوخت‌وسازی را در شروع سرطان،[۲۲۰][۲۲۱] تکثیر سلول‌های بنیادی،[۲۲۲] و رشد سلولی هدف قرار می‌دهند.[۲۲۳][۲۲۴] رویکرد دیگر ایمونوتراپی است که شامل استفاده از ویروس‌های سرطان‌کُش برای هدف قرار دادن سلول‌های سرطانی است.[۲۲۵] مکانیسم‌های خاص گالکتین در ریزمحیط تومور نیز در حال مطالعه و بررسی هستند.[۲۲۶]

استفاده از نانوذرات به‌جای رویکردهای دارویی معمول می‌تواند به انتقال هدفمند و پایدار یک رژیم دارویی به مکان‌های خاص سرطان/تومور، بدون آسیب به سلول‌های سالم بدن و ایجاد عوارض جانبی کلان بر بدن، کمک می‌کند.[۲۲۷]

سرطان لوزالمعده در حیوانات

ویرایش

سرطان بخش برون‌ریز لوزالمعده، سرطانی نسبتاً نادر در حیوانات است که در برخی از گونه‌های حیوانات وحشی، اهلی، دست‌آموز و خانگی یافت شده است.[۲۲۸] این سرطان عمدتاً گربه‌ها و سگ‌ها را درگیر می‌کند[۲۲۸] و البته گزارش‌هایی از بروز این بیماری در خوک‌ها، گاوها و اسب‌ها نیز وجود دارد.[۲۲۹][۲۳۰] در حیوانات وحشی، سرطان بخش برون‌ریز لوزالمعده به‌ویژه در خرس‌ها شایع است.[۲۳۱]

در مقایسه با تومورهای انسانی که آدنوکارسینوم در آنها شکل غالب سرطان است، تومورهای حیوانی تنوع بافتی بیشتری دارند و تومورها نشات‌گرفته از سلول‌های آسینار یا غدد درون‌ریز لوزالمعده هستند.[۲۲۹] این بیماری با نفوذ رشد و تخریب ساختارهای مجاور و متاستازهای نسبتاً زودرس تظاهر می‌کند.[۲۲۸][۲۲۹] به عبارت دیگر، سرطان معمولاً در مراحل پیشرفته و با درگیری غدد لنفاوی و همچنین بروز متاستازهای دوردست تشخیص داده می‌شود.[۲۲۹] سونوگرافی گاهی در تشخیص بیماری مفید است، اما بیشتر موارد سرطان لوزالمعده در جریان لاپاراتومی اکتشافی، تشخیص داده می‌شوند.[۲۳۲] چگونگی خارج کردن کامل لوزالمعده یا جراحی ویپل در حیوانات شرح داده شده است. آناستوموزهای بای‌پس تسکین‌دهنده نیز گاهی انجام می‌شود. شیمی‌درمانی و پرتودرمانی در حیوانات کاربرد چندانی ندارند.[۲۳۲]

جستارهای وابسته

ویرایش


پانویس

ویرایش

واژه‌نامه

ویرایش
  1. ↑ Pancreatic ductal adenocarcinoma
  2. ↑ Splanchnic Nerve Plexus
  3. ↑ Asthenia
  4. ↑ Intraepithelial neoplasia
  5. ↑ intraductal tubulopapillary neoplasm
  6. ↑ Neoadjuvant therapy
  7. ↑ Performance status
  8. ↑ Clinical Trial Endpoint
  9. ↑ nab-paclitaxel
  10. ↑ European Study Group for Pancreatic Cancer Research (ESPAC)
  11. ↑ Watchful Waiting
  12. ↑ poorly differentiated PanNET
  13. ↑ Cryoablation
  14. ↑ Hepatic artery embolization
  15. ↑ Hospice
  16. ↑ Irreversible electroporation

یادداشت‌ها

ویرایش
  1. ↑ مقیاسی از میزان توانایی بیمار در انجام دادن وظایف عادی و فعالیت‌های روزانه.[۱۶۷]
  2. ↑ به‌دقت زیر نظر گرفتن وضعیت بیمار بدون آنکه درمانی صورت گیرد؛ مگر آنکه علائمی ایجاد شود یا علائم موجود تغییر نمایند. این رویه گاهی در مورد بیماری‌هایی به‌کار می‌رود که به کندی پیشرفت می‌کنند، و هنگامی‌که خطرات درمان از فواید احتمالی حاصل از آن بیشتر باشد هم به‌کار می‌رود.[۱۸۰]

منابع

ویرایش
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ "Pancreatic Cancer Treatment (PDQ®) Patient Version". National Cancer Institute. National Institutes of Health. 17 April 2014. Archived from the original on 5 July 2014. Retrieved 8 June 2014.
  2. ↑ ۲٫۰۰ ۲٫۰۱ ۲٫۰۲ ۲٫۰۳ ۲٫۰۴ ۲٫۰۵ ۲٫۰۶ ۲٫۰۷ ۲٫۰۸ ۲٫۰۹ ۲٫۱۰ ۲٫۱۱ ۲٫۱۲ ۲٫۱۳ ۲٫۱۴ ۲٫۱۵ ۲٫۱۶ ۲٫۱۷ ۲٫۱۸ ۲٫۱۹ ۲٫۲۰ ۲٫۲۱ ۲٫۲۲ ۲٫۲۳ ۲٫۲۴ ۲٫۲۵ ۲٫۲۶ ۲٫۲۷ ۲٫۲۸ Ryan DP, Hong TS, Bardeesy N (September 2014). "Pancreatic adenocarcinoma". The New England Journal of Medicine. 371 (11): 1039–49. doi:10.1056/NEJMra1404198. PMID 25207767.
  3. ↑ ۳٫۰۰ ۳٫۰۱ ۳٫۰۲ ۳٫۰۳ ۳٫۰۴ ۳٫۰۵ ۳٫۰۶ ۳٫۰۷ ۳٫۰۸ ۳٫۰۹ ۳٫۱۰ ۳٫۱۱ ۳٫۱۲ ۳٫۱۳ ۳٫۱۴ ۳٫۱۵ ۳٫۱۶ ۳٫۱۷ ۳٫۱۸ ۳٫۱۹ ۳٫۲۰ ۳٫۲۱ ۳٫۲۲ ۳٫۲۳ ۳٫۲۴ ۳٫۲۵ ۳٫۲۶ Wolfgang CL, Herman JM, Laheru DA, Klein AP, Erdek MA, Fishman EK, Hruban RH (September 2013). "Recent progress in pancreatic cancer". CA: A Cancer Journal for Clinicians. 63 (5): 318–48. doi:10.3322/caac.21190. PMC 3769458. PMID 23856911.
  4. ↑ ۴٫۰۰ ۴٫۰۱ ۴٫۰۲ ۴٫۰۳ ۴٫۰۴ ۴٫۰۵ ۴٫۰۶ ۴٫۰۷ ۴٫۰۸ ۴٫۰۹ Vincent A, Herman J, Schulick R, Hruban RH, Goggins M (اوت 2011). "Pancreatic cancer" (PDF). Lancet. 378 (9791): 607–20. doi:10.1016/S0140-6736(10)62307-0. PMC 3062508. PMID 21620466. Archived from the original (PDF) on 12 January 2015.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Can pancreatic cancer be prevented?". American Cancer Society. 11 June 2014. Archived from the original on 13 November 2014. Retrieved 13 November 2014.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "Five-Year Pancreatic Cancer Survival Rate Increases to 12%". PANCAN. 2023. Archived from the original on 4 March 2023. Retrieved 3 March 2023.
  7. ↑ Vos T, Allen C, Arora M, Barber RM, Bhutta ZA, Brown A, et al. (GBD 2015 Disease and Injury Incidence and Prevalence Collaborators) (October 2016). "Global, regional, and national incidence, prevalence, and years lived with disability for 310 diseases and injuries, 1990–2015: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2015". The Lancet. 388 (10053): 1545–1602. doi:10.1016/S0140-6736(16)31678-6. PMC 5055577. PMID 27733282.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ Wang H, Naghavi M, Allen C, Barber RM, Bhutta ZA, Carter A, et al. (GBD 2015 Mortality and Causes of Death Collaborators) (October 2016). "Global, regional, and national life expectancy, all-cause mortality, and cause-specific mortality for 249 causes of death, 1980–2015: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2015". The Lancet. 388 (10053): 1459–1544. doi:10.1016/s0140-6736(16)31012-1. PMC 5388903. PMID 27733281.
  9. ↑ "What Is Cancer? Defining Cancer". National Cancer Institute, National Institutes of Health. 7 March 2014. Archived from the original on 25 June 2014. Retrieved 5 December 2014.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ ۱۰٫۴ Unless otherwise specified in boxes, reference is: Pishvaian MJ, Brody JR (March 2017). "Therapeutic Implications of Molecular Subtyping for Pancreatic Cancer". Oncology. 31 (3): 159–66, 168. PMID 28299752.
  11. ↑ ۱۱٫۰۰ ۱۱٫۰۱ ۱۱٫۰۲ ۱۱٫۰۳ ۱۱٫۰۴ ۱۱٫۰۵ ۱۱٫۰۶ ۱۱٫۰۷ ۱۱٫۰۸ ۱۱٫۰۹ ۱۱٫۱۰ ۱۱٫۱۱ ۱۱٫۱۲ ۱۱٫۱۳ ۱۱٫۱۴ ۱۱٫۱۵ ۱۱٫۱۶ ۱۱٫۱۷ World Cancer Report. World Health Organization. 2014. Chapter 5.7. ISBN 978-92-832-0429-9.
  12. ↑ ۱۲٫۰۰ ۱۲٫۰۱ ۱۲٫۰۲ ۱۲٫۰۳ ۱۲٫۰۴ ۱۲٫۰۵ ۱۲٫۰۶ ۱۲٫۰۷ ۱۲٫۰۸ ۱۲٫۰۹ ۱۲٫۱۰ ۱۲٫۱۱ ۱۲٫۱۲ ۱۲٫۱۳ ۱۲٫۱۴ ۱۲٫۱۵ ۱۲٫۱۶ Bond-Smith G, Banga N, Hammond TM, Imber CJ (May 2012). "Pancreatic adenocarcinoma". BMJ. 344 (may16 1): e2476. doi:10.1136/bmj.e2476. PMID 22592847. S2CID 206894869.
  13. ↑ "Draft Recommendation Statement: Pancreatic Cancer: Screening". US Preventive Services Task Force. Retrieved 11 February 2019.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Larsson, S. C.; Wolk, A. (2012). "Red and processed meat consumption and risk of pancreatic cancer: meta-analysis of prospective studies". British Journal of Cancer. 106 (3): 603–607. doi:10.1038/bjc.2011.585. PMC 3273353. PMID 22240790.
  15. ↑ Rohrmann, Sabine; et al. (2013). "Meat and fish consumption and risk of pancreatic cancer: Results from the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition". International Journal of Cancer. 132 (3): 617–624. doi:10.1002/ijc.27637. PMID 22610753. S2CID 2613568.
  16. ↑ Bardou M, Le Ray I (December 2013). "Treatment of pancreatic cancer: A narrative review of cost-effectiveness studies". Best Practice & Research Clinical Gastroenterology. 27 (6): 881–92. doi:10.1016/j.bpg.2013.09.006. PMID 24182608.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ ۱۷٫۴ ۱۷٫۵ ۱۷٫۶ ۱۷٫۷ ۱۷٫۸ Von Hoff, Daniel D. (2022). "Chapter 83: Pancreatic Cancer". In Loscalzo, Joseph; Fauci, Anthony S.; Kasper, Dennis L.; Hauser, Stephen L.; Longo, Dan L.; Jameson, J. Larry (eds.). Harrison's Principle of Internal Medicine. McGraw Hill LLC. pp. 657–662. ISBN 978-1-26-426851-1.
  18. ↑ Bray, Freddie; Ferlay, Jacques; Soerjomataram, Isabelle; Siegel, Rebecca L.; Torre, Lindsey A.; Jemal, Ahmedin (Nov 2018). "Global cancer statistics 2018: GLOBOCAN estimates of incidence and mortality worldwide for 36 cancers in 185 countries". CA Cancer J Clin. 68 (6): 394–424. doi:10.3322/caac.21609. Retrieved 1 December 2024.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ "Pancreatic Cancer Treatment (PDQ®) Health Professional Version". National Cancer Institute. National Institutes of Health. 21 February 2014. Archived from the original on 22 October 2014. Retrieved 24 November 2014. "The highest cure rate occurs if the tumor is truly localized to the pancreas; however, this stage of disease accounts for less than 20% of cases. In cases with localized disease and small cancers (<2 cm) with no lymph-node metastases and no extension beyond the capsule of the pancreas, complete surgical resection is still associated with a low actuarial five-year survival rate of 18% to 24%."
  20. ↑ Wang Y, Miller FH, Chen ZE, Merrick L, Mortele KJ, Hoff FL; et al. (2011). "Diffusion-weighted MR imaging of solid and cystic lesions of the pancreas". Radiographics. 31 (3): E47-64. doi:10.1148/rg.313105174. PMID 21721197.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link). Diagram by Mikael Häggström, M.D.
  21. ↑ Harris RE (2013). "Epidemiology of pancreatic cancer". Epidemiology of Chronic Disease. Jones & Bartlett. pp. 181–190. ISBN 978-0-7637-8047-0. Archived from the original on 24 June 2016.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ ۲۲٫۳ ۲۲٫۴ ۲۲٫۵ Öberg, K; Knigge, U; Kwekkeboom, D; Perren, A; et al. (ESMO Guidelines Working Group) (October 2012). "Neuroendocrine gastro-entero-pancreatic tumors: ESMO Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up". Annals of Oncology. 23 Suppl 7 (suppl 7): vii124-30. doi:10.1093/annonc/mds295. PMID 22997445. (Table 5 outlines the proposed TNM staging system for PanNETs.)
  23. ↑ Handbook of Pancreatic Cancer. New York: Springer. 2009. p. 288. ISBN 978-0-387-77497-8. Archived from the original on 10 September 2017. Retrieved 12 June 2016.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Govindan R (2011). DeVita, Hellman, and Rosenberg's Cancer: Cancer: Principles & Practice of Oncology (9th ed.). Lippincott Williams & Wilkins. Chapter 35: Cancer of the Pancreas: Surgical Management. ISBN 978-1-4511-0545-2. Online edition, with updates to 2014
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ۲۵٫۲ Tobias JS, Hochhauser D (2014). Cancer and its Management (7th ed.). John Wiley & Sons. p. 297. ISBN 978-1-118-46871-5.
  26. ↑ Von Hoff": Daniel D. Von Hoff, Douglas Brian Evans, Ralph H. Hruban, eds. Pancreatic Cancer, 2005, Jones & Bartlett Learning, شابک ‎۰۷۶۳۷۲۱۷۸۶, 9780763721787
  27. ↑ Jang, SH.; Choi, SY.; Min, JH.; Kim, TW.; Lee, JA.; Byun, SJ.; Lee, JW. (Feb 2010). "[A case of acinar cell carcinoma of pancreas, manifested by subcutaneous nodule as initial clinical symptom]". Korean J Gastroenterol. 55 (2): 139–43. doi:10.4166/kjg.2010.55.2.139. PMID 20168061.
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ "Types of Pancreas Tumors". The Sol Goldman Pancreas Cancer Research Center. Johns Hopkins Medicine. 2012. Archived from the original on 8 October 2014. Retrieved 18 November 2014.
  29. ↑ Elta, GH; Enestvedt, BK; Sauer, BG; Lennon, AM (April 2018). "ACG Clinical Guideline: Diagnosis and Management of Pancreatic Cysts". The American Journal of Gastroenterology. 113 (4): 464–479. doi:10.1038/ajg.2018.14. PMID 29485131. S2CID 3584079.
  30. ↑ Farrell JJ, Fernández-del Castillo C (June 2013). "Pancreatic cystic neoplasms: management and unanswered questions". Gastroenterology. 144 (6): 1303–15. doi:10.1053/j.gastro.2013.01.073. PMID 23622140.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ ۳۱٫۲ The PanNET denomination is in line with WHO guidelines for the classification of tumors of the digestive system "WHO classification of tumours of the digestive system – NLM Catalog – NCBI". Archived from the original on 9 September 2017. Retrieved 7 September 2017. published in 2010. Historically, PanNETs have also been referred to by a variety of terms, and are still commonly called "pancreatic endocrine tumors". See: Klimstra DS, Modlin IR, Coppola D, Lloyd RV, Suster S (August 2010). "The pathologic classification of neuroendocrine tumors: a review of nomenclature, grading, and staging systems". Pancreas. 39 (6): 707–12. doi:10.1097/MPA.0b013e3181ec124e. PMID 20664470. S2CID 3735444.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ ۳۲٫۲ ۳۲٫۳ ۳۲٫۴ ۳۲٫۵ ۳۲٫۶ ۳۲٫۷ Burns WR, Edil BH (March 2012). "Neuroendocrine pancreatic tumors: guidelines for management and update". Current Treatment Options in Oncology. 13 (1): 24–34. doi:10.1007/s11864-011-0172-2. PMID 22198808. S2CID 7329783.
  33. ↑ The Medical Subject Headings indexing system refers to "islet cell carcinoma", which is subdivided into gastrinoma, glucagonoma, somatostatinoma, and VIPoma. See: 2014 MeSH tree at "Pancreatic Neoplasms [C04.588.322.475]" بایگانی‌شده در ۱۹ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine 16 October 2014
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ "Islet Cell Tumors of the Pancreas / Endocrine Neoplasms of the Pancreas". The Sol Goldman Pancreas Cancer Research Center. Johns Hopkins Medicine. 2012. Archived from the original on 5 January 2015. Retrieved 5 January 2015.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ Furukawa H, Okada S, Saisho H, Ariyama J, Karasawa E, Nakaizumi A, Nakazawa S, Murakami K, Kakizoe T (1996). "Clinicopathologic features of small pancreatic adenocarcinoma. A collective study". Cancer. 1, 78 (5): 986–990. doi:10.1002/(SICI)1097-0142(19960901)78:5<986::AID-CNCR7>3.0.CO;2-A. PMID 8780535. Retrieved 7 May 2024.{{cite journal}}: نگهداری CS1: نقطه‌گذاری اضافه (link)
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ ۳۶٫۲ ۳۶٫۳ ۳۶٫۴ ۳۶٫۵ De La Cruz MS, Young AP, Ruffin MT (April 2014). "Diagnosis and management of pancreatic cancer". American Family Physician. 89 (8): 626–32. PMID 24784121.
  37. ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ ۳۷٫۲ ۳۷٫۳ ۳۷٫۴ Picozzi VJ (2005). "Pancreatic Cancer: Clinical Presentation". In vonHoff DD, Evans DB, Hruban RH (eds.). Pancreatic Cancer. Jones & Bartlett Learning. pp. 155–164. ISBN 9780763721787.
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ ۳۸٫۲ «Symptoms of pancreatic cancer». The National Health Service (NHS).
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ Khorana, Alok A; Fine, Robert L. (2004). "Pancreatic cancer and thromboembolic disease". The Lancet Oncology. 5 (11): 655–663. doi:10.1016/S1470-2045(04)01606-7. PMID 15522652. Retrieved 8 May 2024.
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ ۴۰٫۲ ۴۰٫۳ Alberts SR, Goldberg RM (2009). "Chapter 9: Gastrointestinal tract cancers". In Casciato DA, Territo MC (eds.). Manual of clinical oncology. Lippincott Williams & Wilkins. pp. 188–236. ISBN 978-0-7817-6884-9.
  41. ↑ ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ Werner J, Herzig S (2010). "Paraneoplastic Syndromes in Pancreatic Cancer". In Neoptolemos JP, Urrutia R, Abbruzzese J, Büchler MW (eds.). Pancreatic Cancer. Springer Science & Business Media. pp. 651–673. doi:10.1007/978-0-387-77498-5_27. ISBN 9780387774978.
  42. ↑ Tsuchiya R, Noda T, Harada N, Miyamoto T, Tomioka T, Yamamoto K, Yamaguchi T, Izawa K, Tsunoda T, Yoshino R (1986). "Collective review of small carcinomas of the pancreas". Annals of Surgical Oncology. 203 (1). doi:10.1097/00000658-198601000-00013. PMC 1251042. PMID 3942423. Retrieved 7 May 2024.{{cite journal}}: نگهداری CS1: نقطه‌گذاری اضافه (link) نگهداری یادکرد:فرمت پارامتر PMC (link)
  43. ↑ ۴۳٫۰ ۴۳٫۱ ۴۳٫۲ «Signs and Symptoms of Pancreatic Cancer». The American Cancer Society.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ «Pancreatic Cancer Symptoms». Johns Hopkins Medicine.
  45. ↑ Kalser, Martin H.; Barkin, Jamie; Macintyre, John M. (1985). "Pancreatic cancer. Assessment of prognosis by clinical presentation". Cancer. 56 (2): 397–402. doi:10.1002/1097-0142(19850715)56:2<397::aid-cncr2820560232>3.0.co;2-i. PMID 4005804. Retrieved 8 May 2024.
  46. ↑ Manabe T, Miyashita T, Ohshio G, Nonaka A, Suzuki T, Endo K, Takahashi M, Tobe T (1988). "Small carcinoma of the pancreas. Clinical and pathologic evaluation of 17 patients". cancer. 62 (1): 135–141. doi:10.1002/1097-0142(19880701)62:1<135::aid-cncr2820620123>3.0.co;2-t. PMID 3164230. Retrieved 8 May 2024.
  47. ↑ Szczeklik and Gajewski, 1025.
  48. ↑ Sun, L.; Quan, X.Q.; Yu, S. (2015). "An Epidemiological Survey of Cachexia in Advanced Cancer Patients and Analysis on Its Diagnostic and Treatment Status". Nutr Cancer. 67 (7): 1056–1062. doi:10.1080/01635581.2015.1073753. PMID 26317149.
  49. ↑ ۴۹٫۰ ۴۹٫۱ ۴۹٫۲ ۴۹٫۳ Tan, C.R.; Yaffee, P.M.; Jamil, L.H.; Lo, S.K.; Nissen, N. (2014). "Pancreatic cancer cachexia: a review of mechanisms and therapeutics". Front Physiol. 5: 88. doi:10.3389/fphys.2014.00088. PMID 24624094.
  50. ↑ ۵۰٫۰ ۵۰٫۱ ۵۰٫۲ ۵۰٫۳ Mueller, T.C.; Burmeister, M.A.; Bachmann, J.; Martignoni, M.E. (2014). "Cachexia and pancreatic cancer: are there treatment options?". World J Gastroenterol. 20 (28): 9361–9373. doi:10.3748/wjg.v20.i28.9361. PMID 25071331.
  51. ↑ «Pancreatic Cancer». Cleveland Clinic.
  52. ↑ "Clinical manifestations, diagnosis, and staging of exocrine pancreatic cancer". UpToDate. 2024. Retrieved 8 May 2024.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ ۵۳٫۲ Pannala R, Basu A, Petersen GM, Chari ST (January 2009). "New-onset diabetes: a potential clue to the early diagnosis of pancreatic cancer". The Lancet. Oncology. 10 (1): 88–95. doi:10.1016/S1470-2045(08)70337-1. PMC 2795483. PMID 19111249.
  54. ↑ Porta M, Fabregat X, Malats N, Guarner L, Carrato A, de Miguel A, Ruiz L, Jariod M, Costafreda S, Coll S, Alguacil J, Corominas JM, Sola R, Salas A, Real FX (2005). "Exocrine pancreatic cancer: symptoms at presentation and their relation to tumour site and stage". Clinical and Translational Oncology. 7 (5): 189–197. doi:10.1007/BF02712816. Retrieved 7 May 2024.
  55. ↑ Pinzon R, Drewinko B, Trujillo JM, Guinee V, Giacco G (1986). "Pancreatic carcinoma and Trousseau's syndrome: experience at a large cancer center". Journal of Clinical Oncology. 4 (4). doi:10.1200/JCO.1986.4.4.509. PMID 3958764. Retrieved 8 May 2024.
  56. ↑ Jia, L.; Jiang, S.M.; Shang, Y.Y.; Huang, Y.X.; Li, Y.J. (2010). "Investigation of the incidence of pancreatic cancer-related depression and its relationship with the quality of life of patients". Digestion. 82 (1): 4–9. doi:10.1159/000253864. PMID 20145402.
  57. ↑ ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ Mayr, M.; Schmid, R.M. (2010). "Pancreatic cancer and depression: myth and truth". BMC Cancer. 10: 569. doi:10.1186/1471-2407-10-569. PMID 20961421.
  58. ↑ Breitbart, W.; Rosenfeld, B.; Tobias, K.; Pessin, H.; Ku, G.Y. (2014). "Depression, cytokines, and pancreatic cancer". Psychooncology. 23 (3): 339–345. doi:10.1002/pon.3422. PMID 24136882.
  59. ↑ Javle M, Fisch FM (2010). "Distal Pancreatectomy". In Neoptolemos JP, Urrutia R, Abbruzzese J, Büchler MW (eds.). Pancreatic Cancer. Springer Science & Business Media. pp. 813–838. doi:10.1007/978-0-387-77498-5_33. ISBN 9780387774978.
  60. ↑ Gallagher SF, Zervos EE, Murr MM (2005). "Distal Pancreatectomy". In von Hoff DD, Evans DB, Hruban RH (eds.). Pancreatic Cancer. Jones & Bartlett Learning. pp. 299–312. ISBN 9780763721787.
  61. ↑ Kordek, 76.
  62. ↑ Ostlere, Lucy S.; Branfoot, Anthony C.; Staughton, Richard Charles D. (1992). "Cicatricial pemphigoid and carcinoma of the pancreas". Clinical and Experimental Dermatology. 17 (1): 67–68. doi:10.1111/j.1365-2230.1992.tb02541.x. PMID 1330387. Retrieved 8 May 2024.
  63. ↑ ۶۳٫۰ ۶۳٫۱ ۶۳٫۲ Lichtenstein, David R.; Taunk, Pushpak (2022). "Carcinoma of Pancreas". In Wing, Edward J.; Schiffman, Fred J. (eds.). Cecil Essentials of Medicine (10th ed.). Philadelphia: Elsevier, Inc. pp. 402–415. ISBN 978-0-323-72271-1.
  64. ↑ Batabyal, P.; Vander Hoorn, S.; Christophi, C.; Nikfarjam, M. (2014). "Association of diabetes mellitus and pancreatic adenocarcinoma: a meta-analysis of 88 studies". Ann Surg Oncol. 21 (7): 2453–2462. doi:10.1245/s10434-014-3625-6. PMID 24609291.
  65. ↑ "Chapter 15; Pancreas" (PDF). Manual for Staging of Cancer (2nd ed.). American Joint Committee on Cancer. pp. 95–98. Archived (PDF) from the original on 29 November 2014. See p. 95 for citation regarding "...  lesser degree of involvement of bones and brain and other anatomical sites."
  66. ↑ Sperti C, Moletta L, Patanè G (October 2014). "Metastatic tumors to the pancreas: The role of surgery". World Journal of Gastrointestinal Oncology. 6 (10): 381–92. doi:10.4251/wjgo.v6.i10.381. PMC 4197429. PMID 25320654.
  67. ↑ "Causes of pancreatic cancer". NHS Choices. National Health Service, England. 7 October 2014. Archived from the original on 6 November 2014. Retrieved 5 December 2014.
  68. ↑ Anderson, Laura N.; Cotterchio, Michelle; Gallinger, Steven (5 February 2009). "Lifestyle, dietary, and medical history factors associated with pancreatic cancer risk in Ontario, Canada". Cancer Causes & Control. 20 (6): 825–34. doi:10.1007/s10552-009-9303-5. ISSN 0957-5243. PMC 3907069. PMID 19194662.
  69. ↑ ۶۹٫۰ ۶۹٫۱ ۶۹٫۲ ۶۹٫۳ ۶۹٫۴ ۶۹٫۵ ۶۹٫۶ Lowenfels, A.B.; Maisonneuve, P. (2004). "Epidemiology and prevention of pancreatic cancer". Jpn J Clin Oncol. 34 (5): 238–244. PMID 15231857. Archived from the original on 9 July 2011. Retrieved 16 May 2024.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link)
  70. ↑ ۷۰٫۰ ۷۰٫۱ Bosetti C, Lucenteforte E, Silverman DT, Petersen G, Bracci PM, Ji BT, et al. (July 2012). "Cigarette smoking and pancreatic cancer: an analysis from the International Pancreatic Cancer Case-Control Consortium (Panc4)". Annals of Oncology. 23 (7): 1880–88. doi:10.1093/annonc/mdr541. PMC 3387822. PMID 22104574.
  71. ↑ ۷۱٫۰ ۷۱٫۱ ۷۱٫۲ Yadav, D.; Lowenfels, A.B. (2013). "The epidemiology of pancreatitis and pancreatic cancer". Gastroenterology. 144 (6): 1252–1261. doi:10.1053/j.gastro.2013.01.068. PMID 23622135.
  72. ↑ ۷۲٫۰ ۷۲٫۱ Berger, N.A. (2014). "Obesity and cancer pathogenesis". Ann N Y Acad Sci. 1311: 57–76. doi:10.1111/nyas.12416. PMID 24725147.
  73. ↑ ۷۳٫۰ ۷۳٫۱ "Cancer Facts and Figures 2014" (PDF). American Cancer Society. Archived (PDF) from the original on 18 December 2014. Retrieved 5 January 2015., p.  19, "Though evidence is still accumulating, consumption of red or processed meat, or meat cooked at very high temperatures, may slightly increase risk."
  74. ↑ Stolzenberg-Solomon, R.Z.; Pietinen, P.; Taylor, P.R.; Virtamo, J.; Albanes, D. (2002). "Prospective study of diet and pancreatic cancer in male smokers". Am J Epidemiol. 155 (9): 783–792. PMID 11978580.
  75. ↑ Ghadirian, P.; Simard, A.; Baillargeon, J.; Maisonneuve, P.; Boyle, P. (1991). "Nutritional factors and pancreatic cancer in the francophone community in Montréal, Canada". Int J Cancer. 47 (1): 1–6. PMID 1845960.
  76. ↑ Chan, J.M.; Wang, F.; Holly, E.A. (2007). "Pancreatic cancer, animal protein and dietary fat in a population-based study, San Francisco Bay Area, California". Cancer Causes Control. 18 (10): 1153–1167. doi:10.1007/s10552-007-9054-0. PMID 17805983.
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ ۷۷٫۲ Zhang, J.; Dhakal, I.B.; Gross, M.D.; Lang, N.P.; Kadlubar, F.F. (2009). "Physical activity, diet, and pancreatic cancer: a population-based, case-control study in Minnesota". Nutr Cancer. 61 (4): 457–465. doi:10.1080/01635580902718941. PMID 19838917.
  78. ↑ Rohrmann, Sabine; et al. (2013). "Meat and fish consumption and risk of pancreatic cancer: Results from the European Prospective Investigation into Cancer and Nutrition". International Journal of Cancer. 132 (3): 617–624. doi:10.1002/ijc.27637. PMID 22610753. S2CID 2613568.
  79. ↑ ۷۹٫۰ ۷۹٫۱ Olson, S.H.; Kurtz, R.C. (2013). "Epidemiology of pancreatic cancer and the role of family history". J Surg Oncol. 107 (1): 1–7. doi:10.1002/jso.23149. PMID 22589078.
  80. ↑ ۸۰٫۰ ۸۰٫۱ Herreros-Villanueva, M.; Hijona, E.; Bañales, J.M.; Cosme, A.; Bujanda, L. (2013). "Alcohol consumption on pancreatic diseases". World J Gastroenterol. 19 (5): 638–647. doi:10.3748/wjg.v19.i5.638. PMID 23429423.
  81. ↑ ۸۱٫۰ ۸۱٫۱ Pericleous M, Rossi RE, Mandair D, Whyand T, Caplin ME (January 2014). "Nutrition and pancreatic cancer". Anticancer Research. 34 (1): 9–21. PMID 24403441.
  82. ↑ Genkinger, J.M.; Spiegelman, D.; Anderson, K.E.; Bergkvist, L.; Bernstein, L. (2009). "Alcohol intake and pancreatic cancer risk: a pooled analysis of fourteen cohort studies". Cancer Epidemiol Biomarkers Prev. 18 (3): 765–776. doi:10.1158/1055-9965.EPI-08-0880. PMID 19258474.
  83. ↑ Lucenteforte, E.; La Vecchia, C.; Silverman, D.; Petersen, G.M.; Bracci, P.M. (2012). "Alcohol consumption and pancreatic cancer: a pooled analysis in the International Pancreatic Cancer Case-Control Consortium (PanC4)". Ann Oncol. 23 (2): 374–382. doi:10.1093/annonc/mdr120. PMID 21536662.
  84. ↑ Tramacere, I.; Scotti, L.; Jenab, M.; Bagnardi, V.; Bellocco, R. (2010). "Alcohol drinking and pancreatic cancer risk: a meta-analysis of the dose-risk relation". Int J Cancer. 126 (6): 1474–1486. doi:10.1002/ijc.24936. PMID 19816941.
  85. ↑ Peters ML, Tseng JF, Miksad RA (July 2016). "Genetic Testing in Pancreatic Ductal Adenocarcinoma: Implications for Prevention and Treatment". Clinical Therapeutics. 38 (7): 1622–35. doi:10.1016/j.clinthera.2016.03.006. PMID 27041411.
  86. ↑ Tersmette, A.C.; Petersen, G.M.; Offerhaus, G.J.; Falatko, F.C.; Brune, K.A. (2001). "Increased risk of incident pancreatic cancer among first-degree relatives of patients with familial pancreatic cancer". Clin Cancer Res. 7 (3): 738–744. PMID 11297271.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ Rustgi, A.K. (2014). "Familial pancreatic cancer: genetic advances". Genes Dev. 28 (1): 1–7. doi:10.1101/gad.228452.113. PMID 24395243.
  88. ↑ Korsse, S.E.; Harinck, F.; van Lier, M.G.; Biermann, K.; Offerhaus, G.J. (2013). "Pancreatic cancer risk in Peutz-Jeghers syndrome patients: a large cohort study and implications for surveillance". J Med Genet. 50 (1): 59–64. doi:10.1136/jmedgenet-2012-101277. PMID 23240097.
  89. ↑ Hsu FC, Roberts NJ, Childs E, Porter N, Rabe KG, Borgida A, Ukaegbu C, Goggins MG, Hruban RH, Zogopoulos G, Syngal S, Gallinger S, Petersen GM, Klein AP (2021). "Risk of Pancreatic Cancer Among Individuals With Pathogenic Variants in the ATM Gene". JAMA Oncol. 7 (11): 1664–1668. doi:10.1001/jamaoncol.2021.3701. PMC 8446906. PMID 34529012. Retrieved 17 May 2024.
  90. ↑ Hannan Z, Yu S, Domchek S, Mamtani R, Reiss KA (2021). "Clinical Characteristics of Patients With Pancreatic Cancer and Pathogenic ATM Alterations". JNCI Cancer Spectr. 5 (2): 1–4. doi:10.1093/jncics/pkaa121. PMC 7952223. PMID 33733050. Retrieved 17 May 2024.
  91. ↑ Easton, D.; Thompson, D.; McGuffog, L.; Haites, N.; Schofield, A. (1999). "Cancer risks in BRCA2 mutation carriers". J Natl Cancer Inst. 91 (15): 1310–1316. PMID 10433620.
  92. ↑ ۹۲٫۰ ۹۲٫۱ ۹۲٫۲ Grover, S.; Syngal, S. (2010). "Hereditary pancreatic cancer". Gastroenterology. 139 (4): 1076–1080, 1080.e1-2. doi:10.1053/j.gastro.2010.08.012. PMID 20727885.
  93. ↑ Geary, J.; Sasieni, P.; Houlston, R.; Izatt, L.; Eeles, R. (2008). "Gene-related cancer spectrum in families with hereditary non-polyposis colorectal cancer (HNPCC)". Fam Cancer. 7 (2): 163–172. doi:10.1007/s10689-007-9164-6. PMID 17939062.
  94. ↑ Kory W. Jasperson, Randall W. Burt (1998), APC-Associated Polyposis Conditions
  95. ↑ Giardiello, F.M.; Offerhaus, G.J.; Lee, D.H.; Krush, A.J.; Tersmette, A.C. (1993). "Increased risk of thyroid and pancreatic carcinoma in familial adenomatous polyposis". Gut. 34 (10): 1394–1396. PMID 8244108.
  96. ↑ Maire, F.; Hammel, P.; Terris, B.; Olschwang, S.; O’Toole, D. (2002). "Intraductal papillary and mucinous pancreatic tumour: a new extracolonic tumour in familial adenomatous polyposis". Gut. 51 (3): 446–449. PMID 12171972.
  97. ↑ ۹۷٫۰ ۹۷٫۱ Raimondi, S.; Lowenfels, A.B.; Morselli-Labate, A.M.; Maisonneuve, P.; Pezzilli, R. (2010). "Pancreatic cancer in chronic pancreatitis; aetiology, incidence, and early detection". Best Pract Res Clin Gastroenterol. 24 (3): 349–358. doi:10.1016/j.bpg.2010.02.007. PMID 20510834.
  98. ↑ ۹۸٫۰ ۹۸٫۱ Becker, A.E.; Hernandez, Y.G.; Frucht, H.; Lucas, A.L. (2014). "Pancreatic ductal adenocarcinoma: risk factors, screening, and early detection". World J Gastroenterol. 20 (32): 11182–11198. doi:10.3748/wjg.v20.i32.11182. PMID 25170203.
  99. ↑ Reznik R, Hendifar AE, Tuli R (2014). "Genetic determinants and potential therapeutic targets for pancreatic adenocarcinoma". Frontiers in Physiology. 5: 87. doi:10.3389/fphys.2014.00087. PMC 3939680. PMID 24624093.
  100. ↑ Lowenfels, A.B.; Maisonneuve, P.; DiMagno, E.P.; Elitsur, Y.; Gates, L.K. (1997). "Hereditary pancreatitis and the risk of pancreatic cancer. International Hereditary Pancreatitis Study Group". J Natl Cancer Inst. 89 (6): 442–446. PMID 9091646.
  101. ↑ Howes, N.; Lerch, M.M.; Greenhalf, W.; Stocken, D.D.; Ellis, I. (2004). "Clinical and genetic characteristics of hereditary pancreatitis in Europe". Clin Gastroenterol Hepatol. 2 (3): 252–261. PMID 15017610.
  102. ↑ Paliwal, S.; Bhaskar, S.; Chandak, G.R. (2014). "Genetic and phenotypic heterogeneity in tropical calcific pancreatitis". World J Gastroenterol. 20 (46): 17314–17323. doi:10.3748/wjg.v20.i46.17314. PMID 25516642.
  103. ↑ Everhart, J.; Wright, D. "Diabetes mellitus as a risk factor for pancreatic cancer. A meta-analysis". JAMA. 273 (20): 1605–1609. PMID 7745774.
  104. ↑ Huxley, R.; Ansary-Moghaddam, A.; Berrington de González, A.; Barzi, F.; Woodward, M. (2005). "Type-II diabetes and pancreatic cancer: a meta-analysis of 36 studies". Br J Cancer. 92 (11): 2076–2083. doi:10.1038/sj.bjc.6602619. PMID 15886696.
  105. ↑ Li, D.; Tang, H.; Hassan, M.M.; Holly, E.A.; Bracci, P.M. (2011). "Diabetes and risk of pancreatic cancer: a pooled analysis of three large case-control studies". Cancer Causes Control. 22 (2): 189–197. doi:10.1007/s10552-010-9686-3. PMID 21104117.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Popescu-Vâlceanu, Horaţiu-Cristian; Nan, Raluca; Dragut, Ramona; Rusu, Emilia; Ionescu-Tîrgoviste, Constantin (2015). "Pancreatic cancer: epidemiology and risk factors". Proc. Rom. Acad.
  107. ↑ Hagymási, K.; Tulassay, Z. (2014). "Helicobacter pylori infection: new pathogenetic and clinical aspects". World J Gastroenterol. 20 (21): 6386–6399. doi:10.3748/wjg.v20.i21.6386. PMID 24914360.
  108. ↑ Bulajic, M.; Panic, N.; Löhr, J.M. (2014). "Helicobacter pylori and pancreatic diseases". World J Gastrointest Pathophysiol. 5 (4): 380–383. doi:10.4291/wjgp.v5.i4.380. PMID 25400980.
  109. ↑ Michaud, D.S. (2013). "Role of bacterial infections in pancreatic cancer". Carcinogenesis. 34 (10): 2193–2197. doi:10.1093/carcin/bgt249. PMID 23843038.
  110. ↑ National Cancer Registry. "Pancreatic cancer (C25-C26)". Archived from the original on 2015-09-22. Retrieved 2015-09-22.
  111. ↑ Risch, H.A.; Lu, L.; Wang, J.; Zhang, W.; Ni, Q. (2013). "ABO blood group and risk of pancreatic cancer: a study in Shanghai and meta-analysis". Am J Epidemiol. 177 (12): 1326–1337. doi:10.1093/aje/kws458. PMID 23652164.
  112. ↑ ۱۱۲٫۰ ۱۱۲٫۱ Zhang, B.L.; He, N.; Huang, Y.B.; Song, F.J.; Chen, K.X. (2014). "ABO blood groups and risk of cancer: a systematic review and meta-analysis". Asian Pac J Cancer Prev. 15 (11): 4643–4650. PMID 24969898.
  113. ↑ Egawa, N.; Lin, Y.; Tabata, T.; Kuruma, S.; Hara, S. (2013). "ABO blood type, long-standing diabetes, and the risk of pancreatic cancer". World J Gastroenterol. 19 (16): 2537–2542. doi:10.3748/wjg.v19.i16.2537. PMID 23674856.
  114. ↑ ۱۱۴٫۰ ۱۱۴٫۱ Engin, H.; Bilir, C.; Üstün, H.; Gökmen, A. (2012). "ABO blood group and risk of pancreatic cancer in a Turkish population in Western Blacksea region". Asian Pac J Cancer Prev. 13 (1): 131–133. PMID 22502655.
  115. ↑ Hackeng WM, Hruban RH, Offerhaus GJ, Brosens LA (2016). "Surgical and molecular pathology of pancreatic neoplasms". Diagn Pathol. 11 (1): 47. doi:10.1186/s13000-016-0497-z. PMC 4897815. PMID 27267993.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) (distributed under the terms of the Creative Commons Attribution 4.0 International License (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)), Image title and optimization: Mikael Häggström, M.D.
  116. ↑ Delpu Y, Hanoun N, Lulka H, Sicard F, Selves J, Buscail L, et al. (March 2011). "Genetic and epigenetic alterations in pancreatic carcinogenesis". Current Genomics. 12 (1): 15–24. doi:10.2174/138920211794520132. PMC 3129039. PMID 21886451.
  117. ↑ Rooney SL, Shi J (October 2016). "Intraductal Tubulopapillary Neoplasm of the Pancreas: An Update From a Pathologist's Perspective". Archives of Pathology & Laboratory Medicine. 140 (10): 1068–73. doi:10.5858/arpa.2016-0207-RA. PMID 27684978.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ "The human pathology proteome in pancreatic cancer – The Human Protein Atlas". www.proteinatlas.org. Archived from the original on 3 July 2020. Retrieved 28 September 2017.
  119. ↑ ۱۱۹٫۰ ۱۱۹٫۱ Uhlen M, Zhang C, Lee S, Sjöstedt E, Fagerberg L, Bidkhori G, et al. (August 2017). "A pathology atlas of the human cancer transcriptome". Science. 357 (6352): eaan2507. doi:10.1126/science.aan2507. PMID 28818916.
  120. ↑ ۱۲۰٫۰ ۱۲۰٫۱ Lewis MA, Yao JC (February 2014). "Molecular pathology and genetics of gastrointestinal neuroendocrine tumours". Current Opinion in Endocrinology, Diabetes and Obesity. 21 (1): 22–27. doi:10.1097/MED.0000000000000033. PMID 24310147. S2CID 31094880.
  121. ↑ Thakker RV, Newey PJ, Walls GV, Bilezikian J, Dralle H, Ebeling PR, et al. (September 2012). "Clinical practice guidelines for multiple endocrine neoplasia type 1 (MEN1)". The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism. 97 (9): 2990–3011. doi:10.1210/jc.2012-1230. PMID 22723327.
  122. ↑ Kumar, Cotran and Robins, 737.
  123. ↑ Hamilton and Aaltonen, 222.
  124. ↑ Artinyan, A.; Soriano, P.A.; Prendergast, C.; Low, T.; Ellenhorn, J.D. (2008). "The anatomic location of pancreatic cancer is a prognostic factor for survival". HPB (Oxford). 10 (5): 371–376. doi:10.1080/13651820802291233. PMID 18982154.
  125. ↑ Szczeklik and Gajewski, 1025.
  126. ↑ Fitzgerald JE, White MJ, Lobo DN (April 2009). "Courvoisier's gallbladder: law or sign?". World Journal of Surgery. 33 (4): 886–91. doi:10.1007/s00268-008-9908-y. PMID 19190960. S2CID 21799234.
  127. ↑ ۱۲۷٫۰ ۱۲۷٫۱ Tempero et al, 38.
  128. ↑ ۱۲۸٫۰ ۱۲۸٫۱ ۱۲۸٫۲ ۱۲۸٫۳ Image by Mikael Häggström, MD.
    Reference for features: Pooja Navale, M.D., Omid Savari, M.D., Joseph F. Tomashefski, Jr., M.D., Monika Vyas, M.D. "Solid pseudopapillary neoplasm".{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) Last author update: 4 March 2022
  129. ↑ Skafida E, Grammatoglou X, Glava C, Zissis D, Paschalidis N, Katsamagkou E, et al. (February 2010). "Adenosquamous carcinoma of the pancreas: a case report". Cases Journal. 3 (1): 41. doi:10.1186/1757-1626-3-41. PMC 2825199. PMID 20205828.
  130. ↑ Diana Agostini-Vulaj. "Pancreas – Exocrine tumors / carcinomas – Intraductal papillary mucinous neoplasm (IPMN)". Pathology Outlines. Topic Completed: 1 July 2018. Revised: 9 March 2020
  131. ↑ Adsay V, Mino-Kenudson M, Furukawa T, Basturk O, Zamboni G, Marchegiani G, et al. (January 2016). "Pathologic Evaluation and Reporting of Intraductal Papillary Mucinous Neoplasms of the Pancreas and Other Tumoral Intraepithelial Neoplasms of Pancreatobiliary Tract: Recommendations of Verona Consensus Meeting". Annals of Surgery. 263 (1): 162–77. doi:10.1097/SLA.0000000000001173. PMC 4568174. PMID 25775066.
  132. ↑ Cascinu S, Falconi M, Valentini V, Jelic S (May 2010). "Pancreatic cancer: ESMO Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up". Annals of Oncology. 21 Suppl 5 (Supplement 5): v55–58. doi:10.1093/annonc/mdq165. PMID 20555103.
  133. ↑ Greene et al, 160.
  134. ↑ ۱۳۴٫۰ ۱۳۴٫۱ "Nowotwory części zewnątrz- i wewnątrzwydzielniczej trzustki. Klasyfikacja TNM". Archived from the original on 2015-10-03. Retrieved 2015-10-03.
  135. ↑ ۱۳۵٫۰ ۱۳۵٫۱ ۱۳۵٫۲ Christian Wittekind, Union for International Cancer Control. TNM – Klassifikation maligner Tumoren (8th ed.). Weinheim, Germany. ISBN 978-3-527-80758-1.
  136. ↑ Tempero et al, 38.
  137. ↑ Isaji S, Kawarada Y (2000). "[Evaluation of classification of pancreatic cancer by the Japan Pancreas Society and Union Internationale Contre le Cancer and proposal for a new international classification]". Nihon Geka Gakkai Zasshi (به ژاپنی). 101 (2): 205–11. PMID 10734638.
  138. ↑ Kobari M, Matsuno S (1998). "Staging systems for pancreatic cancer: differences between the Japanese and UICC systems". J Hepatobiliary Pancreat Surg. 5 (2): 121–7. PMID 9745076. Archived from the original on 18 May 2024.
  139. ↑ Satoshi Kondo. "Japanese Pancreas Society Staging Systems for Pancreatic Cancer". Pancreatic cancer. Springer New York. doi:10.1007/978-0-387-77498-5_42. ISBN 978-0-387-77497-8.
  140. ↑ ۱۴۰٫۰ ۱۴۰٫۱ ۱۴۰٫۲ "Staging of pancreatic cancer". American Cancer Society. 11 June 2014. Archived from the original on 10 August 2020. Retrieved 29 September 2014.
  141. ↑ ۱۴۱٫۰ ۱۴۱٫۱ ۱۴۱٫۲ Zyromski, Nicholas J.; Nakeeb, Attila; Lillemoe, Keith D. (2010). Silberman, Howard; Silberman, Allan W. (eds.). Principles and practice of surgical oncology : multidisciplinary approach to difficult problems (online ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer/Lippincott Williams & Wilkins. Chapter 35. ISBN 978-0-7817-6546-6. Archived from the original on 6 February 2015. Retrieved 3 November 2014.
  142. ↑ ۱۴۲٫۰ ۱۴۲٫۱ ۱۴۲٫۲ ۱۴۲٫۳ "Neuroendocrine tumors, NCCN Guidelines Version 1.2015" (PDF). National Comprehensive Cancer Network, Inc. NCCN). 11 November 2014. Retrieved 25 December 2014.
  143. ↑ National Cancer Institute. Pancreatic Neuroendocrine Tumors (Islet Cell Tumors) Treatment (PDQ®) Incidence and Mortality "Pancreatic Neuroendocrine Tumors (Islet Cell Tumors) Treatment (PDQ®)–Health Professional Version". Archived from the original on 4 January 2015. Retrieved 29 December 2014.
  144. ↑ "Diet and activity factors that affect risks for certain cancers: Pancreatic cancer section". American Cancer Society. 20 August 2012. Archived from the original on 4 November 2014. Retrieved 4 November 2014.
  145. ↑ Michaud, D.S.; Giovannucci, E.; Willett, W.C.; Colditz, G.A.; Stampfer, M.J. "Physical activity, obesity, height, and the risk of pancreatic cancer". JAMA. 286 (8): 921–929. PMID 11509056.
  146. ↑ Gold, E.B.; Gordis, L.; Diener, M.D.; Seltser, R.; Boitnott, J.K. (1985). "Diet and other risk factors for cancer of the pancreas". Cancer. 55 (2): 460–467. PMID 3965101.
  147. ↑ Bueno de Mesquita, H.B.; Maisonneuve, P.; Runia, S.; Moerman, C.J. (1991). "Intake of foods and nutrients and cancer of the exocrine pancreas: a population-based case-control study in The Netherlands". Int J Cancer. 48 (4): 540–549. PMID 1646177.
  148. ↑ Chan, J.M.; Wang, F.; Holly, E.A. (2005). "Vegetable and fruit intake and pancreatic cancer in a population-based case-control study in the San Francisco bay area". Cancer Epidemiol Biomarkers Prev. 14 (9): 2093–2097. doi:10.1158/1055-9965.EPI-05-0226. PMID 16172215.
  149. ↑ Chan, J.M.; Wang, F.; Holly, E.A. (2007). "Whole grains and risk of pancreatic cancer in a large population-based case-control study in the San Francisco Bay Area, California". Am J Epidemiol. 166 (10): 1174–1185. doi:10.1093/aje/kwm194. PMID 17881383.
  150. ↑ Howe, G.R.; Ghadirian, P.; Bueno de Mesquita, H.B.; Zatonski, W.A.; Baghurst, P.A. (1992). "A collaborative case-control study of nutrient intake and pancreatic cancer within the search programme". Int J Cancer. 51 (3): 365–372. PMID 1317361.
  151. ↑ Howe, G.R.; Jain, M.; Miller, A.B. (1990). "Dietary factors and risk of pancreatic cancer: results of a Canadian population-based case-control study". Int J Cancer. 45 (4): 604–608. PMID 2157670.
  152. ↑ Sun, J.; Li, Y.; Liu, L.; Jiang, Z.; Liu, G. (2019). "Aspirin use and pancreatic cancer risk: A systematic review of observational studies - PubMed". Medicine. 98 (51): e18033. doi:10.1097/MD.0000000000018033. PMC 6940047. PMID 31860953.
  153. ↑ ۱۵۳٫۰ ۱۵۳٫۱ Currie, C.J.; Poole, C.D.; Gale, E.A. (2009). "The influence of glucose-lowering therapies on cancer risk in type 2 diabetes". Diabetologia. 52 (9): 1766–1777. doi:10.1007/s00125-009-1440-6. PMID 19572116.
  154. ↑ Li, D.; Yeung, S.C.; Hassan, M.M.; Konopleva, M.; Abbruzzese, J.L. (2009). "Antidiabetic therapies affect risk of pancreatic cancer". Gastroenterology. 137 (2): 482–488. doi:10.1053/j.gastro.2009.04.013. PMID 19375425.
  155. ↑ Decensi, A.; Puntoni, M.; Goodwin, P.; Cazzaniga, M.; Gennari, A. (2010). "Metformin and cancer risk in diabetic patients: a systematic review and meta-analysis". Cancer Prev Res (Phila). 3 (11): 1451–1461. doi:10.1158/1940-6207.CAPR-10-0157. PMID 20947488.
  156. ↑ Li, D. (2012). "Diabetes and pancreatic cancer". Mol Carcinog. 51 (1): 64–74. doi:10.1002/mc.20771. PMID 22162232.
  157. ↑ Monami, M.; Lamanna, C.; Balzi, D.; Marchionni, N.; Mannucci, E. (2009). "Sulphonylureas and cancer: a case-control study". Acta Diabetol. 46 (4): 279–284. doi:10.1007/s00592-008-0083-2. PMID 19082520.
  158. ↑ Owens DK, Davidson KW, Krist AH, Barry MJ, Cabana M, Caughey AB, et al. (August 2019). "Screening for Pancreatic Cancer: US Preventive Services Task Force Reaffirmation Recommendation Statement". JAMA. 322 (5): 438–44. doi:10.1001/jama.2019.10232. PMID 31386141.
  159. ↑ He XY, Yuan YZ (August 2014). "Advances in pancreatic cancer research: moving towards early detection". World Journal of Gastroenterology. 20 (32): 11241–48. doi:10.3748/wjg.v20.i32.11241. PMC 4145762. PMID 25170208.
  160. ↑ ۱۶۰٫۰ ۱۶۰٫۱ Okano K, Suzuki Y (August 2014). "Strategies for early detection of resectable pancreatic cancer". World Journal of Gastroenterology. 20 (32): 11230–40. doi:10.3748/wjg.v20.i32.11230. PMC 4145761. PMID 25170207.
  161. ↑ ۱۶۱٫۰ ۱۶۱٫۱ ۱۶۱٫۲ Seufferlein T, Bachet JB, Van Cutsem E, Rougier P (October 2012). "Pancreatic adenocarcinoma: ESMO-ESDO Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up". Annals of Oncology. 23 (Suppl 7): vii33–40. doi:10.1093/annonc/mds224. PMID 22997452.
  162. ↑ Goggins M, Overbeek KA, Brand R, Syngal S, Del Chiaro M, Bartsch DK, et al. (January 2020). "Management of patients with increased risk for familial pancreatic cancer: updated recommendations from the International Cancer of the Pancreas Screening (CAPS) Consortium". Gut. 69 (1): 7–17. doi:10.1136/gutjnl-2019-319352. PMC 7295005. PMID 31672839.
  163. ↑ Jansen, R.J.; Tan, X.L.; Petersen, G.M. (2015). "Gene-by-Environment Interactions in Pancreatic Cancer: Implications for Prevention". Yale J Biol Med. 88 (2): 115–126. PMID 26029010.
  164. ↑ Szczeklik and Gajewski, 1026.
  165. ↑ Gurusamy KS, Kumar S, Davidson BR, Fusai G (February 2014). "Resection versus other treatments for locally advanced pancreatic cancer". The Cochrane Database of Systematic Reviews. 2 (2): CD010244. doi:10.1002/14651858.CD010244.pub2. PMID 24578248.
  166. ↑ Mollberg N, Rahbari NN, Koch M, Hartwig W, Hoeger Y, Büchler MW, Weitz J (December 2011). "Arterial resection during pancreatectomy for pancreatic cancer: a systematic review and meta-analysis". Annals of Surgery. 254 (6): 882–93. doi:10.1097/SLA.0b013e31823ac299. PMID 22064622. S2CID 42685174.
  167. ↑ «واژه‌نامه سرطان». موسسه تحقیقات، درمان و آموزش سرطان (مرکز جامع سرطان، دانشگاه علوم پزشکی تهران).
  168. ↑ Heinemann V, Haas M, Boeck S (October 2013). "Neoadjuvant treatment of borderline resectable and non-resectable pancreatic cancer". Annals of Oncology. 24 (10): 2484–92. doi:10.1093/annonc/mdt239. PMID 23852311.
  169. ↑ ۱۶۹٫۰ ۱۶۹٫۱ ۱۶۹٫۲ Thota R, Pauff JM, Berlin JD (January 2014). "Treatment of metastatic pancreatic adenocarcinoma: a review". Oncology. 28 (1): 70–74. PMID 24683721.
  170. ↑ Ryan DP (8 ژوئیه 2014). "Chemotherapy for advanced exocrine pancreatic cancer: Topic 2475, Version 46.0" (subscription required). UpToDate. Wolters Kluwer Health. Archived from the original on 8 December 2014. Retrieved 18 November 2014.
  171. ↑ "Cancer Drug Information: FDA Approval for Erlotinib Hydrochloride". National Cancer Institute. National Institutes of Health. 3 ژوئیه 2013. Archived from the original on 29 November 2014. Retrieved 5 December 2014.
  172. ↑ ۱۷۲٫۰ ۱۷۲٫۱ "Chemotherapy Regimen Extends Survival in Advanced Pancreatic Cancer Patients". National Cancer Institute. 7 June 2011. Retrieved September 6, 2013.
  173. ↑ Conroy, T; Desseigne, F; Ychou, M; et al, on behalf of Groupe Tumeurs Digestives of Unicancer, PRODIGE Intergroup (2011). "FOLFIRINOX versus gemcitabine for metastatic pancreatic cancer". New England Journal of Medicine. 364 (19): 1817–1825. doi:10.1056/nejmoa1011923. PMID 21561347.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  174. ↑ Borazanci E, Von Hoff DD (September 2014). "Nab-paclitaxel and gemcitabine for the treatment of patients with metastatic pancreatic cancer". Expert Review of Gastroenterology & Hepatology. 8 (7): 739–47. doi:10.1586/17474124.2014.925799. PMID 24882381. S2CID 31633898.
  175. ↑ Neoptolemos, Jp; Dunn, Ja; Stocken, Dd; Almond, J; Link, K; Beger, H; Bassi, C; Falconi, M; Pederzoli, P; Dervenis, C; Fernandez-Cruz, L (November 2001). "Adjuvant chemoradiotherapy and chemotherapy in resectable pancreatic cancer: a randomised controlled trial". The Lancet (به انگلیسی). 358 (9293): 1576–1585. doi:10.1016/S0140-6736(01)06651-X. PMID 11716884. S2CID 23803289.
  176. ↑ Neoptolemos, John P.; Stocken, Deborah D.; Friess, Helmut; Bassi, Claudio; Dunn, Janet A.; Hickey, Helen; Beger, Hans; Fernandez-Cruz, Laureano; Dervenis, Christos; Lacaine, François; Falconi, Massimo (2004-03-18). "A Randomized Trial of Chemoradiotherapy and Chemotherapy after Resection of Pancreatic Cancer". New England Journal of Medicine (به انگلیسی). 350 (12): 1200–1210. doi:10.1056/NEJMoa032295. ISSN 0028-4793. PMID 15028824.
  177. ↑ Falconi M, Bartsch DK, Eriksson B, Klöppel G, Lopes JM, O'Connor JM, et al. (2012). "ENETS Consensus Guidelines for the management of patients with digestive neuroendocrine neoplasms of the digestive system: well-differentiated pancreatic non-functioning tumors". Neuroendocrinology. 95 (2): 120–34. doi:10.1159/000335587. PMID 22261872. S2CID 6985904.
  178. ↑ Jensen RT, Cadiot G, Brandi ML, de Herder WW, Kaltsas G, Komminoth P, et al. (2012). "ENETS Consensus Guidelines for the management of patients with digestive neuroendocrine neoplasms: functional pancreatic endocrine tumor syndromes". Neuroendocrinology. 95 (2): 98–119. doi:10.1159/000335591. PMC 3701449. PMID 22261919.
  179. ↑ Pavel M, Baudin E, Couvelard A, Krenning E, Öberg K, Steinmüller T, et al. (2012). "ENETS Consensus Guidelines for the management of patients with liver and other distant metastases from neuroendocrine neoplasms of foregut, midgut, hindgut, and unknown primary". Neuroendocrinology. 95 (2): 157–76. doi:10.1159/000335597. PMID 22262022. S2CID 2097604.
  180. ↑ «واژه‌نامه سرطان». موسسه تحقیقات، درمان و آموزش سرطان (مرکز جامع سرطان، دانشگاه علوم پزشکی تهران).
  181. ↑ Rossi RE, Massironi S, Conte D, Peracchi M (January 2014). "Therapy for metastatic pancreatic neuroendocrine tumors". Annals of Translational Medicine. 2 (1): 8. doi:10.3978/j.issn.2305-5839.2013.03.01. PMC 4200651. PMID 25332984.
  182. ↑ Nick Mulcahy (17 December 2014). "FDA Approves Lanreotide for Neuroendocrine Tumors". Medscape Medical News. WebMD LLC. Archived from the original on 18 January 2015. Retrieved 25 December 2014.
  183. ↑ Everolimus Approved for Pancreatic Neuroendocrine Tumors بایگانی‌شده در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine The ASCO Post. 15 May 2011, Volume 2, Issue 8
  184. ↑ National Cancer Institute. Cancer Drug Information. FDA Approval for Sunitinib Malate بایگانی‌شده در ۵ ژانویه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine. Pancreatic Neuroendocrine Tumors
  185. ↑ Text is available electronically (but may require free registration) See: Benson AB, Myerson RJ, Sasson AR (2010). Pancreatic, neuroendocrine GI, and adrenal cancers. Cancer Management: A Multidisciplinary Approach (13th ed.). UBM Medica. ISBN 978-0-615-41824-7. Archived from the original on 15 May 2011.
  186. ↑ Gulenchyn KY, Yao X, Asa SL, Singh S, Law C (May 2012). "Radionuclide therapy in neuroendocrine tumours: a systematic review". Clinical Oncology. 24 (4): 294–308. doi:10.1016/j.clon.2011.12.003. PMID 22221516.
  187. ↑ Vinik AI (November 2014). "Advances in diagnosis and treatment of pancreatic neuroendocrine tumors". Endocrine Practice. 20 (11): 1222–30. doi:10.4158/EP14373.RA. PMID 25297671.
  188. ↑ Kwekkeboom DJ, de Herder WW, van Eijck CH, Kam BL, van Essen M, Teunissen JJ, Krenning EP (March 2010). "Peptide receptor radionuclide therapy in patients with gastroenteropancreatic neuroendocrine tumors". Seminars in Nuclear Medicine. 40 (2): 78–88. doi:10.1053/j.semnuclmed.2009.10.004. PMID 20113677.
  189. ↑ Bodei L, Cremonesi M, Kidd M, Grana CM, Severi S, Modlin IM, Paganelli G (August 2014). "Peptide receptor radionuclide therapy for advanced neuroendocrine tumors". Thoracic Surgery Clinics. 24 (3): 333–49. doi:10.1016/j.thorsurg.2014.04.005. hdl:11392/2378236. PMID 25065935.
  190. ↑ Castellano D, Grande E, Valle J, Capdevila J, Reidy-Lagunes D, O'Connor JM, Raymond E (June 2015). "Expert consensus for the management of advanced or metastatic pancreatic neuroendocrine and carcinoid tumors". Cancer Chemotherapy and Pharmacology. 75 (6): 1099–114. doi:10.1007/s00280-014-2642-2. PMID 25480314. S2CID 39434924.
  191. ↑ Singh S, Dey C, Kennecke H, Kocha W, Maroun J, Metrakos P, et al. (August 2015). "Consensus Recommendations for the Diagnosis and Management of Pancreatic Neuroendocrine Tumors: Guidelines from a Canadian National Expert Group". Annals of Surgical Oncology. 22 (8): 2685–99. doi:10.1245/s10434-014-4145-0. PMID 25366583. S2CID 8129133.
  192. ↑ "Palliative or Supportive Care". American Cancer Society. 2014. Archived from the original on 21 August 2014. Retrieved 20 August 2014.
  193. ↑ Buanes TA (August 2014). "Pancreatic cancer-improved care achievable". World Journal of Gastroenterology. 20 (30): 10405–18. doi:10.3748/wjg.v20.i30.10405. PMC 4130847. PMID 25132756.
  194. ↑ "If treatment for pancreatic cancer stops working". American Cancer Society. 11 June 2014. Archived from the original on 22 October 2014. Retrieved 20 August 2014.
  195. ↑ "Cancer Facts and Figures 2014" (PDF). American Cancer Society. Archived (PDF) from the original on 18 December 2014. Retrieved 5 January 2015., Table, p.  18, rates adjusted for normal life expectancy
  196. ↑ Bilimoria, K.Y.; Bentrem, D.J.; Ko, C.Y.; Ritchey, J.; Stewart, A.K. (2007). "Validation of the 6th edition AJCC Pancreatic Cancer Staging System: report from the National Cancer Database". Cancer. 110 (4): 738–744. doi:10.1002/cncr.22852. PMID 17580363.
  197. ↑ Sun, H.; Ma, H.; Hong, G.; Sun, H.; Wang, J. (2014). "Survival improvement in patients with pancreatic cancer by decade: a period analysis of the SEER database, 1981–2010". Sci Rep. 4: 6747. doi:10.1038/srep06747. PMID 25339498.
  198. ↑ Jemal A, Siegel R, Ward E, Murray T, Xu J, Thun MJ (2007). "Cancer statistics, 2007". CA: A Cancer Journal for Clinicians. 57 (1): 43–66. doi:10.3322/canjclin.57.1.43. PMID 17237035. S2CID 22305510.
  199. ↑ "Cancer facts and figures – Why we exist". Pancreatic Cancer Research Fund. Retrieved 5 April 2019.
  200. ↑ "Pancreatic Cancer – Cancer Stat Facts". SEER (به انگلیسی). Retrieved 4 April 2019.
  201. ↑ "What are the key statistics about pancreatic cancer?". American Cancer Society. 11 June 2014. Archived from the original on 11 November 2014. Retrieved 11 November 2014.
  202. ↑ "Pancreatic cancer statistics". Cancer Research UK. Archived from the original on 18 December 2014. Retrieved 18 December 2014.; "In 2010, in the UK, the lifetime risk of developing pancreatic cancer is 1 in 73 for men and 1 in 74 for women", noting "The lifetime risk ... has been calculated ... using the 'Current Probability' method; this is a different method used from most other cancer sites since the possibility of having more than one diagnosis of pancreatic cancer over the course of their lifetime is very low"
  203. ↑ ۲۰۳٫۰ ۲۰۳٫۱ Busnardo AC, DiDio LJ, Tidrick RT, Thomford NR (November 1983). "History of the pancreas". American Journal of Surgery. 146 (5): 539–50. doi:10.1016/0002-9610(83)90286-6. PMID 6356946.
  204. ↑ ۲۰۴٫۰ ۲۰۴٫۱ ۲۰۴٫۲ ۲۰۴٫۳ Are C, Dhir M, Ravipati L (June 2011). "History of pancreaticoduodenectomy: early misconceptions, initial milestones and the pioneers". HPB. 13 (6): 377–84. doi:10.1111/j.1477-2574.2011.00305.x. PMC 3103093. PMID 21609369.
  205. ↑ ۲۰۵٫۰ ۲۰۵٫۱ Cameron JL, Riall TS, Coleman J, Belcher KA (July 2006). "One thousand consecutive pancreaticoduodenectomies". Annals of Surgery. 244 (1): 10–5. doi:10.1097/01.sla.0000217673.04165.ea. PMC 1570590. PMID 16794383.
  206. ↑ Fernández-del Castillo C, Morales-Oyarvide V, McGrath D, Wargo JA, Ferrone CR, Thayer SP, et al. (September 2012). "Evolution of the Whipple procedure at the Massachusetts General Hospital". Surgery. 152 (3 Suppl 1): S56-63. doi:10.1016/j.surg.2012.05.022. PMC 3806095. PMID 22770961.
  207. ↑ Reznik R, Hendifar AE, Tuli R (2014). "Genetic determinants and potential therapeutic targets for pancreatic adenocarcinoma". Frontiers in Physiology. 5: 87. doi:10.3389/fphys.2014.00087. PMC 3939680. PMID 24624093.
  208. ↑ "Pancreatic cancer research". Cancer Research UK. Archived from the original on 18 February 2014. Retrieved 17 July 2014.
  209. ↑ "Australian Pancreatic Genome Initiative". Garvan Institute. Archived from the original on 26 July 2014. Retrieved 17 July 2014.
  210. ↑ Biankin AV, Waddell N, Kassahn KS, Gingras MC, Muthuswamy LB, Johns AL, et al. (November 2012). "Pancreatic cancer genomes reveal aberrations in axon guidance pathway genes". Nature. 491 (7424): 399–405. Bibcode:2012Natur.491..399.. doi:10.1038/nature11547. PMC 3530898. PMID 23103869.
  211. ↑ "What's new in pancreatic cancer research and treatment?". American Cancer Society. 2019. Retrieved 2 May 2019.
  212. ↑ Feng, Hui-Yi; Chen, Yang-Chao (2016-09-07). "Role of bile acids in carcinogenesis of pancreatic cancer: An old topic with new perspective". World Journal of Gastroenterology. 22 (33): 7463–7477. doi:10.3748/wjg.v22.i33.7463. ISSN 1007-9327. PMC 5011662. PMID 27672269.
  213. ↑ ۲۱۳٫۰ ۲۱۳٫۱ "What's new in pancreatic cancer research and treatment?". American Cancer Society. 2019. Retrieved 2 May 2019.
  214. ↑ Graham JS, Jamieson NB, Rulach R, Grimmond SM, Chang DK, Biankin AV (September 2015). "Pancreatic cancer genomics: where can the science take us?". Clinical Genetics. 88 (3): 213–9. doi:10.1111/cge.12536. PMID 25388820. S2CID 26414866.
  215. ↑ Bruenderman EH, Martin RC (March 2015). "High-risk population in sporadic pancreatic adenocarcinoma: guidelines for screening". The Journal of Surgical Research. 194 (1): 212–9. doi:10.1016/j.jss.2014.06.046. PMC 4559279. PMID 25479908.
  216. ↑ "About EUROPAC". European Registry of Hereditary Pancreatitis and Familial Pancreatic Cancer (EUROPAC). University of Liverpool. Archived from the original on 26 July 2014. Retrieved 17 July 2014.
  217. ↑ Subar D, Gobardhan PD, Gayet B (February 2014). "Laparoscopic pancreatic surgery: An overview of the literature and experiences of a single center". Best Practice & Research. Clinical Gastroenterology. 28 (1): 123–32. doi:10.1016/j.bpg.2013.11.011. PMID 24485260.
  218. ↑ Weiss MJ, Wolfgang CL (2013). "Irreversible electroporation: a novel pancreatic cancer therapy". Current Problems in Cancer. 37 (5): 262–5. doi:10.1016/j.currproblcancer.2013.10.002. PMID 24331180. S2CID 3137300.
  219. ↑ Moir J, White SA, French JJ, Littler P, Manas DM (December 2014). "Systematic review of irreversible electroporation in the treatment of advanced pancreatic cancer". European Journal of Surgical Oncology. 40 (12): 1598–604. doi:10.1016/j.ejso.2014.08.480. PMID 25307210.
  220. ↑ Kleger A, Perkhofer L, Seufferlein T (July 2014). "Smarter drugs emerging in pancreatic cancer therapy". Annals of Oncology. 25 (7): 1260–1270. doi:10.1093/annonc/mdu013. PMID 24631947.
  221. ↑ Tang SC, Chen YC (اوت 2014). "Novel therapeutic targets for pancreatic cancer". World Journal of Gastroenterology. 20 (31): 10825–44. doi:10.3748/wjg.v20.i31.10825. PMC 4138462. PMID 25152585.
  222. ↑ Tanase CP, Neagu AI, Necula LG, Mambet C, Enciu AM, Calenic B, et al. (August 2014). "Cancer stem cells: involvement in pancreatic cancer pathogenesis and perspectives on cancer therapeutics". World Journal of Gastroenterology. 20 (31): 10790–801. doi:10.3748/wjg.v20.i31.10790. PMC 4138459. PMID 25152582.
  223. ↑ Tang SC, Chen YC (اوت 2014). "Novel therapeutic targets for pancreatic cancer". World Journal of Gastroenterology. 20 (31): 10825–44. doi:10.3748/wjg.v20.i31.10825. PMC 4138462. PMID 25152585.
  224. ↑ Rossi ML, Rehman AA, Gondi CS (August 2014). "Therapeutic options for the management of pancreatic cancer". World Journal of Gastroenterology. 20 (32): 11142–59. doi:10.3748/wjg.v20.i32.11142. PMC 4145755. PMID 25170201.
  225. ↑ Ady JW, Heffner J, Klein E, Fong Y (2014). "Oncolytic viral therapy for pancreatic cancer: current research and future directions". Oncolytic Virotherapy. 3: 35–46. doi:10.2147/OV.S53858. PMC 4918362. PMID 27512661.
  226. ↑ Ren B, Cui M, Yang G, Wang H, Feng M, You L, Zhao Y (July 2018). "Tumor microenvironment participates in metastasis of pancreatic cancer". Molecular Cancer. 17 (1): 108. doi:10.1186/s12943-018-0858-1. PMC 6065152. PMID 30060755.
  227. ↑ Sachi Das, Sabya; Kumar Dubey, Amit; Singh, Neeru; Ranjan, Priya; Verma, Prasad; Kumar Singh, Shubhankar; Kumar Singh, Sandeep (2023-01-09). "Pancreatic Cancer Treatment by Using Theragnostic Nanoparticles". Hormone Related Cancer Mechanistic and Nanomedicines. pp. 149–168. doi:10.1007/978-981-19-5558-7_8. ISBN 978-981-19-5557-0.
  228. ↑ ۲۲۸٫۰ ۲۲۸٫۱ ۲۲۸٫۲ Meuten, Donald J. (2008). Tumors in Domestic Animals. John Wiley & Sons. pp. 478–480. ISBN 9780470376706.
  229. ↑ ۲۲۹٫۰ ۲۲۹٫۱ ۲۲۹٫۲ ۲۲۹٫۳ McManus, Linda M.; Mitchell, Richard N. (2014). Pathobiology of Human Disease: A Dynamic Encyclopedia of Disease Mechanisms. Elsevier. p. 1110. ISBN 9780123864574.
  230. ↑ Moulton, Jack E. (1978). Tumors in Domestic Animals. University of California Press. p. 273. ISBN 9780520023864.
  231. ↑ Cruickshank, Alan H. (2012). Pathology of the Pancreas. Springer Science & Business Media. p. 150. ISBN 9781447133292.
  232. ↑ ۲۳۲٫۰ ۲۳۲٫۱ Withrow, Stephen J.; Vail, David M.; Page, Rodney (2013). Withrow and MacEwen’s Small Animal Clinical Oncology. Elsevier Health Sciences. p. 401. ISBN 9780323241977.

کتاب‌شناسی

ویرایش
  • Szczeklik, Andrzej; Gajewski, Piotr (2014). Interna Szczeklika 2014. Kraków: Medycyna Praktyczna. ISBN 978-83-7430-405-4.
  • Kordek, Radzisław (2007). Onkologia. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Gdańsk: Via Medica. ISBN 978-83-7555-016-0.
  • Greene, Frederick L.; Page, David L.; Fleming, Irvin D.; Fritz, April G.; Balch, Charles M.; Haller, Daniel G.; Morrow, Monica (2013). AJCC Cancer Staging Manual. Springer Science & Business Media. ISBN 9781475736564.
  • Kumar, Vinay; Cotran, Ramzi S.; Robins, Stanley L. (2005). Robbins Pathology. Wrocław: Elsevier Urban & Partner. p. 232. ISBN 83-89581-92-2.
  • DeVita, Vincent T.; Lawrence, Theodore S.; Rosenberg, Steven A. (2008). Devita, Hellman & Rosenberg’s Cancer: Principles & Practice of Oncology (8 ed.). Lippincott Williams & Wilkins. ISBN 978-0-7817-7207-5.
  • Ducreux, M.; Cuhna, A.Sa.; Caramella, C.; Hollebecque, A. (2015). "Pancreatic adenocarcinoma: ESMO-ESDO Clinical Practice Guidelines for diagnosis, treatment and follow-up". Ann Oncol. doi:10.1093/annonc/mdv295.

پیوند به بیرون

ویرایش
 
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سرطان لوزالمعده موجود است.
برگرفته از «https://fa.wiki.x.io/w/index.php?title=سرطان_لوزالمعده&oldid=40785735»