هفت‌سین
هفت‌سین سفره‌ای متشکل از هفت چیزِ نمادین است که از طبیعت گرفته شده و نام آنها با حرف «سین» آغاز می‌شود و به‌طور سنتی در نوروز، سال نوی ایرانی، گسترانده می‌شود. هفت‌سین از مشهورترین مراسم نوروز است که روی زمین یا میز گذاشته می‌شود و معمولاً اعضای خانواده در زمان گردش سال، در کنار آن می‌نشینند. این سفره از گردهم آوردن و انتخابِ هفت چیز از موارد مقابل است: سیب، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سبزه سمنو. بر حسب عادت، چیزهای دیگری نیز برای تکمیلِ مفاهیم روحانی و نمادینِ سین‌ها بر این سفره قرار می‌گیرند؛ مانند قرآن مجید، آینه و شمعدان، تخم مرغ رنگی، ماهی قرمز، گل، فال حافظ، شیرینی و نظایر آن که بنا به عرف و سنت و اعتقاد مردمانِ نواحیِ گوناگون، مختلف است. سفرهٔ هفت‌سین معمولاً تا پایانِ نوروز در خانه‌ها می‌ماند، و برخی در روز سیزدهمِ نوروز، سبزه و ماهی را به آب می‌سپارند.[۱][۲]
به شکل تاریخی، هر چیزی در این سفره می‌تواند نمادی از آرزوهای سال نو باشد؛ آرزوهایی همچون سلامتی، باروری، بردباری، برکت، پیروزی، خردورزی و مواردی دیگر.[۱] انداختن سفره‌ای ویژه برای نوروز، در گذشته در بخش‌هایی از ایران‌زمین، و امروزه در ایران و برخی از کشورهای اطرافِ آن گرامی داشته می‌شود.[۲][۳] سفره هفت‌سین ویژه نوروز نیست و گروهی این سفره یا مانندش را برای جشن زناشویی یا شب چله آماده می‌کنند.[۴]
پیشینه
ویرایشتاریخچهٔ این رسم، مبهم است.[۵] برخی پژوهشگران ذکر می‌کنند که در گذشته برای ارج نهادن به برکات زمینی، سفره‌ای با هفت نماد برای نوروز یا جشن مهرگان می‌آراستند که می‌توانستند با حرف‌های مختلفی آغاز شوند؛ در واقع ضرورتی برای شروع آنها با حرف «س» نبوده‌است. در کتابِ المحاسن و الاضداد منسوب به جاحظ و آثار الباقیه[۶] از ابوریحان بیرونی، اشاره می‌شود به سبز کردنِ هفت نوع غلهٔ مختلف برای نوروز در بین ایرانیان. بیرونی در این مورد می‌گوید: «در این روز هر چوبی که خشک شده بود سبز شد و مردم گفتند (روز نو) یعنی روزی نوین و هر شخص از راه تبرک به‌این روز در طشتی جو کاشت سپس، این رسم در ایرانیان پایدار ماند که روز نوروز در کنار خانه هفت صنف از غلات در هفت استوانه بکارد [...]».[۲]
ظاهراً کهن‌ترین سند در ادب فارسی که در آن به اصطلاحِ «هفت سین» اشاره شده، دیوان امیر بهاءالدین برندق خجندی (۷۵۷–۸۳۵ قمری) است با این دو بیت:
چون به میدانِ طرب رانی بُراقِ عیش را | ||
هم ز عینِ مردمی باید که چینی «هفت سین» | ||
سبزهٔ سیراب و سنبل، سوسن و سرو و سمن | ||
نوشته دیگری که در سده نهم به سفره هفت‌سین و متعلقات آن اشاره می‌کند، رساله‌ای است که توسط ابراهیم سلطان تیموری (۷۹۶–۸۳۸قمری) نوشته شده‌است. در این رساله حکایتی کوتاه در باب نوروز و سفره هفت سین چنین ذکر شده‌است: «در روز نوروز جماعتی می‌گفتند که به حسب نظر نجومی امسال از جهت میمنه حال اشتغال به چیزهایی می‌باید نمود که سر الفاظ او «سین» باشد، همچنان‌که سر و سبزی و سرکه می‌باید خورد و سقرلاط و سمور و سنجاب می‌باید پوشید. مولانا نور گفت پس صوف نیز می‌باید پوشید.»[۷]
طاش کُبری زاده (درگذشته ۹۶۸ هجری قمری)، مورخ عثمانی در کتاب «مفتاح السَّعادة و مصباح السِّیادة» به «هفت سین» نوروز چنین اشاره کرده‌است: «از عادت‌های ایرانیان در عیدهایشان… و از عادت‌هایشان در نوروز این است که هفت چیز که اول نام آنها «سین» است فراهم می‌کنند و آنها را می‌خورند، و آن هفت چیز: شکر، کنجد، گونه‌ای آرد سپید، به، سماق، سداب و سقنقور [به عربی: السُّکَّر، و السِمسِم، و السَّمید، و السَّفَرجَل، و السُّمّاق، و السَّذاب و السَّقَنقور].»[۲]
نخستین اشاره به «هفت‌سین» در زمان قاجار، اشاره سلطان احمد میرزا عضدالدوله به رسم سفره نوروزی دربارِ فتحعلی‌شاه در روزِ سیزدهم نوروز است: «احدی به خوانچه‌ها و مجموعه‌های اسباب تحویل دست نمی‌زد. روز مزبور در اتاق باز می‌شد. این دو خانم در حضور حضرت خاقانی دو ظرف از آن خوانچه‌ها را برمی‌داشتند و میان باغ انداخته می‌شکستند. بعد از آن تمام اهل حرم‌خانه آن ظروف را می‌بایست بشکنند و اسباب هفت سین را یغما کنند.»[۲]
قاآنی شیرازی (۱۱۸۷–۱۲۳۳ خورشیدی) در بیت زیر به اصطلاحِ «هفت سین» اشاره می‌کند:
هفت‌سین کز پی تحویل گذارند به خوان | ||
گل‌رخان رنگی از آن تازه‌تر آمیخته‌اند[۹] |
در سفرنامه‌های ویلسون و هانری رنه نیز اشاره به سفرهٔ هفت‌سین در اواخر قاجاریه می‌شود.[۲]
در بعضی ریشه‌یابی‌های دیگر، هفت سین را به هفت «سینی» ربط داده‌اند،[۱۰] یا اصلش را «هفت میم» دانسته‌اند، یا آن را از ریشهٔ «هفت‌چین» به معنی هفت چیدنی نامیده‌اند.[نیازمند منبع]
اگر عناصر دیگر سفره را هم در نظر بگیریم، از نظر برخی، می‌توان آسان‌تر سفرهٔ نوروزی را (منهای «هفت» ش و «سین» ش) به سنت‌ها و باورهای ایرانی متصل کرد.[۲] امشاسپندان و نمادهایشان در این سفره حضور دارند (شیر به نشانهٔ وهومن، سپند و بیدمشک به نشانهٔ سپندارمذ، ظرف آب و سمنو به نشانهٔ آناهیتا، و …). مثلاً سمنو را که تقویت کنندهٔ قوای جنسی شمرده می‌شده تنها به این دلیل نباید نشانهٔ آناهیتا دانست، بلکه می‌توان به این نکات نیز توجه کرد که در مراسم آیینی تهیهٔ سمنوی نوروزی، فقط زنان باید حضور داشته باشند و مردان راهی به آن ندارند."[نیازمند منبع]
دیگر این که، از نظر برخی، در آیین نوروزی ساسانیان، عدد «هفت» اهمیت داشته‌است؛ مثلاً در کتاب المحاسن و الاضداد (به عربی، منسوب به جاحظ)، آمده‌است که ساسانیان در نوروز هفت دانه را بر هفت ستون می‌کاشتند یا نانی می‌پختند از هفت غلهٔ مختلف؛ به همین دلیل است که این گروه هفت‌سین را تکامل و تداوم همان سنت باستانی می‌دانند.[۲][۱] برخی دیگر، در مورد «هفت‌سین» و ارتباط آن با سنت‌های باستانی، نظرات دیگری نیز دارند.[نیازمند منبع]
در یک دوبیتی که به‌طور واضحی معاصر است ریشه این سنت را از زمان کیانیان و در اصل به صورت هفت شین بیان می‌کند.[نیازمند منبع] («روز نوروز در زمان کیان/می‌نهادند مردم ایران/شهد و شیر و شراب و شکر ناب/شمع و شمشاد و شایه[۱۱] اندر خوان»). ایدهٔ «هفت شین» توسط بعضی ایرانیان پشتیبانی می‌شود که از جمله می‌گویند شراب به دلیل باورهای اسلامی، جایش را به سرکه داده‌است و هفت شین به هفت سین تبدیل شده‌است.[۱۲] این نظریه به دلیل این که نام اجزا را به عربی می‌آورد و از اجزای ویژه‌ای چون سمنو نام نمی‌برد رد شده‌است.
سفرهٔ هفت‌سین از جلوه‌های اصیل نوروز به‌ویژه در میان خانواده‌های ایرانی‌است. در گذشته، بر حاشیهٔ سفرهٔ قلمکار ایرانی با قلم خوانا این بیت سعدی نوشته می‌شد:
ادیمِ زمین سفرهٔ عامِ اوست | ||
بر این خوانِ یغما چه دشمن چه دوست |
بدین معنا که نعمت‌ها برای دوست و دشمن گسترده‌است.[۱۳]
به گفتهٔ دانشنامه ایرانیکا، مردمان دیگری که با ایرانیان فرهنگ و آیین‌های میان‌وند دارند (مانند افغان‌ها، تاجیک‌ها، و ارمنی‌ها) این سفره را نمی‌چینند و این سفره حتی میان کردها و زرتشتیان (که هر دو از نگاهبانان آیین‌های باستانی ایرانی بوده‌اند) نیز نبوده‌است، هر چند به تازگی سفره هفت‌سین در میان زرتشتیان شهرنشین فراگیر شده‌است.[۵] سفره هفت سین به صورت‌های مختلف در مناطق کُردنشینِ ایران، افغانستان، پاکستان و جمهوری آذربایجان نیز رواج دارد.[۱۴][۳][۱۵]
اجزای سفره هفت‌سین
ویرایشسینهای سفره
ویرایشاجزای اصلی هفت سین هفت عنصر از موارد زیر است که نام آنان با حرفِ سین آغاز می‌شود:[۱۶]
دیگر اجزا
ویرایشدر کنار هفت سین، اجزای دیگری نیز قرار می‌گیرند که معمولاً یادآور مفاهیمی چون نوزایی، باروری، فراوانی، ثروت و مانند آنها هستند. این اجزاء ممکن است برای زینت یا کامل کردن مجموعه باشند. از جملهٔ این اجزاء می‌توان به آینه، کتاب‌های قرآن، اوستا و دیوان‌های شعر (دیوان حافظ و شاهنامهٔ فردوسی)، شمعدان (در بعضی سنت‌ها تعداد شمع‌ها به تعداد فرزندان خانواده است)، تخم مرغ رنگی، گل (اصولا سنبل)، شیرینی، آجیل، نان سنگک، گلاب، تنگ یا کاسهٔ آب (معمولاً حاوی برگ یا ماهی یا انار یا ترنج یا سایر مرکبات)، بیدمشک، بادبزن و سبزی خوردن اشاره کرد.[۱۷]
برخی بر این باورند که سکه که نماد «دارایی» و آب که نماد «پاکی و روشنایی» است، بهتر است در کنار هم قرار گیرند و سکه را درون ظرفی از آب سر سفره می‌گذارند. یا به امید ازدیاد ثروت، سکه را بر آینه می‌گذارند.
ماهی قرمز نماد سال نوی چینی است و احتمالاً در کمتر از ۱ سدهٔ پیش در سفره هفت‌سین جای گرفته. البته این ماهی در ایران نیز در حوضچه‌های دریای خزر، دریاچه ارومیه، دریاچه هامون و رودخانه کارون یافت می‌شده‌است و ایرانی‌ها بیش از ۲۵۰۰ سال با ماهی قرمز آشنایی داشته‌اند. شاهد این موضوع، تندیسک زرین ماهی قرمز مربوط به دوران هخامنشی است که یکی از اشیای گنجینه آمودریا است که از محوطه باستانی تخت قباد به دست آمده‌است. از سوی دیگر، تندیسک نقره‌ای به سبک تمدن ایلامی در حدود سال‌های ۶۰۰ تا ۹۰۰ پیش از میلاد نیز وجود دارد که نشان می‌دهد ایلامی‌های ساکن فلات ایران با ماهی قرمز آشنایی داشته‌اند.[۱۸]
نگارخانه
ویرایش-
سفرهٔ هفت‌سین در ایستگاه راه‌آهن تهران. نوروز۱۳۹۰ -
هفت‌سین نوروز در پیرانشهر، ایران -
-
سفره نوروزی یا هفت سین جامعه ایرانیان ژاپن -
-
نمادهای هفت‌گانه نوروز و ارتباطشان با عناصر آتش، زمین، هوا، آب و سه شکل زندگی انسان، جانور و گیاه. -
برپایی هفت‌سین در کردستان ایران -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ «هفت سین از کجا می‌آید؟». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۱۸.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ ۲٫۶ ۲٫۷ مجید دهقانی، پیشینه هفت‌سین در ایران، بخارا فروردین و اردیبهشت 1398 - شماره 130 (ص 372 تا 386).
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ «آداب و رسوم کشورهای خاورمیانه در «نوروز»». شبکه الکوثر (به عربی). بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ ژانویه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۲۲.
- ↑ Shahbazi, A. Shapur (2020-08-20). "HAFT SIN". Encyclopaedia Iranica Online (به انگلیسی).
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ «HAFT SIN – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۲۱.
- ↑ آثار الباقیه عن القرون الخالیه (آثار باقیمانده از سده‌های گذشته): ابوریحان بیرونی، مصحح عزیزالله علیزاده، تهران: فردوس، ۱۳۹۰، (وزیری، گالینگور)، ۵۶۰ صفحه. ISBN 9789643204648
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Dehghani, Majid. "پیشینه هفت سین در ایران.pdf" (PDF) (به انگلیسی).
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ↑ این اشعار در خلاصه الاشعار تقی کاشی نسخه شماره 104 دانشگاه تهران ص 193 مضبوط است.
- ↑ دیوان حکیم قاآنی شیرازی، به کوشش محمدجعفر محجوب، امیرکبیر، ۱۳۳۶، ص۱۷۱.
- ↑ جهان فروری؛ ص 57-58؛ به نقل از گاه‌شماری و جشن‌های ایران باستان، هاشم رضی، ص 360-361
- ↑ شایه: میوه وبه عربی ثمر خوانند. در سنسکریت شیه بمعنی محصول زراعت و نیز بمعنی میوه است. فرهنگ نظام؛ لغت‌نامه دهخدا
- ↑ https://bihosh.ir//تاریخچه-سفره-هفت-سین-ایده/
- ↑ عامری، تاریخچهٔ سفرهٔ نوروزی، ص۴۶.
- ↑ «آئین‌های نوروزی تجسم همبستگی کردها در چهار کشور منطقه». ار. اف. ای - RFI. ۲۰۱۶-۰۳-۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۲۲.
- ↑ «سفره هفت سین در جمهوری آذربایجان». خبرگزاری میزان. ۱ فروردین ۱۳۹۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۲۲.
- ↑ "Noruz, manifestation of culture of peace, friendship among societies". Tehran Times. April 7, 2018. Archived from the original on April 18, 2018. Retrieved April 17, 2018.
- ↑ "Haft Sin". Enclopedia Iranica (به انگلیسی).
- ↑ دوستدار، نعیمه (۲۰۱۷-۰۳-۱۶). «دعوا سر ماهی و سبزه در سفره هفت سین» (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۳-۱۷.
- مدخل هفت‌سین در دانشنامهٔ ایرانیکا، به قلم علیرضا شاپور شهبازی
- سفره‌های سنتی ایرانی بایگانی‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
- هفت سین ایرانی؛ سفره‌ای به گستردگی تمام جهان
منابع
ویرایش- جایگاه اعداد در فرهنگ مردم ایران با تأکید بر اعداد هفت و چهل|وب‌سایت پرتال جامع علوم انسانی
- هفت‌سین، ناصر انقطاع
- راز عدد هفت، تألیف مهدی نصیری دهقان، انتشارات ابتکار دانش، چاپ سوم ۱۳۹۱. شابک ۹۷۸−۶۰۰−۱۱۱−۰۵۶−۶ خانهٔ کتاب بایگانی‌شده در ۲۲ ژانویه ۲۰۲۱ توسط Wayback Machine
- شماره هفت و هفت پیکر نظامی، محمد معین|وب‌سایت پرتال جامع علوم انسانی
پیوند به بیرون
ویرایش