گالیسیا (اروپای شرقی)
گالیسیا (اوکراینی: Галичина,یГаличина های Halychyna; (به لهستانی: Galicja); چکی: Halič; آلمانی: Galizien; مجاری: Galícia/Kaliz/Gácsország/Halics; رومانیایی: Galiția/Halici; روسی: Галиция Galitsiya; روسینی: Галичина Halychyna; اسلواکی: Halič; ییدیش:גאַליציעبا Galytsye) نام منطقه‌ای تاریخی و جغرافیایی در اروپای مرکزی-شرقی است.[۱][۲] زمانی یک پادشاهی در مرز لهستان و اوکراین با این نام وجود داشت. در قرون وسطی پس از تأسیس شهر هالیچ این ناحیه نام گالیسیا گرفه[۳][۴][۵] و اولین بار در منابع مجاری در سال ۱۲۰۶ میلادی به عنوان Galiciæ اشاره شده‌است.[۶][۷]
| گالیسیا | |
|---|---|
 پادشاهی گالیسیا در سال ۱۹۱۴ | |
 گالیسیا در میان دو جنگ |
هسته تاریخی گالیسیا در درون مرزهای امروزی مناطق غربی اوکراین شامل استان لووف، ترنوپیل و استان ایوانو فرانکیسوک در نزدیکی هالیچ بوده‌است.[۸] در قرن ۱۸ سرزمینی که بعدها بخشی از لهستان امروزی است، به گالسیا الحاق شد. استان لهستان کوچک ، پوکارپاکیه و سیلسیان این منطقه جدید را شامل می‌شدند.
تاریخچه
ویرایش
نخستین بار در تاریخ در قرن ۱۳ام میلادی شاه اندرو دوم از مجارستان ادعا کرد «پادشاه گالیسیا و لودومریا» است. این عنوان پس از آن مورد استفاده دیکران نیز قرار گرفت.[۶][۹][۱۰]
در این ناحیه تاریخی مابین سالهای ۱۱۹۹ تا ۱۳۴۹ میلادی کشور پادشاهی گالیسیا-وولینیا وجود داشته و سپس در بین سنوات ۱۷۷۲ تا ۱۹۱۸ میلادی پادشاهی گالیسیا و لودومریا وجود داشت که با تجزیه لهستان و نابودی مشترک‌المنافع لهستان - لیتوانی به وجود آمد و بزرگترین و پرجمعیتترین ولایت اتریش-مجارستان بوده است.
منطقه روتنیا و گالیسیا دارای همپوشانی بسیار زیادی می‌باشند؛ به خصوص بر روی خط مرزی کنونی.
مردم
ویرایش
در سال ۱۷۷۳، گالیسیا در حدود ۲٫۶ میلیون نفر جمعیت داشت که در ۲۸۰ شهرستان و شهرها و حدود ۵۵۰۰ روستا زندگی می‌کردند. نزدیک به ۱۹٬۰۰۰ خانواده در طبقه اشراف بودند که حدود ۹۵۰۰۰ نفر (در حدود ۳٪ از جمعیت) را شامل می‌شدند. اکثریت جمعیت باقی‌مانده نیز کشاورزان یا بی‌زمین‌ها بودند.
گالیسیا در بین ایالات اتریش متنوع‌ترین سرزمین از حیث ساختار قومی ساکنینش بود. اکثریت مردم نژادهای لهستانی و روتن داشتند؛[۱۱] از دیگر گروه‌های نژادی بزرگ شناخته شده در این سرزمین اوکراینی‌ها و روسین‌ها بودند و همچنین یهودیان، آلمانی‌ها، ارمنی‌ها، چکی‌ها، اسلواکها، مجارها، رومی‌ها و… حضور داشتند. زمانی که در سال ۱۹۱۰ گالیسیا بیشینهٔ جمعیت خود را داشت، ۴۵٫۴٪ لهستانی، ۴۲٫۹٪ اوکراینی، ۱۰٫۹٪ یهود، و ۰٫۸٪ آلمانی بودند.[۱۲]
زبان غالب در گالیسیا زبان لهستانی بود. چنانچه در سال ۱۹۱۰ حدود ۵۸٫۶٪ زبان مادری خود را لهستانی دانستند و در حدود ۴۰٫۲٪ زبان مادریشان اوکراینی بود.[۱۳] ممکن است این آمار دارای خطا باشد زیرا یهودیان مجاز نبودند زبان ییدیش را انتخاب کنند.[۱۴]
اقوام و قبایل تاریخی گالیسیای لهستان
ویرایش- کوهنوردان (گروه بزرگتر خویشاوندی) که خود شامل گروه‌های کوچکتر زیر بودند: Żywczaki ,Babiogórcy, Zagórzanie, Kliszczaki podhalańscy, Nowotarżanie, pienińscy ,Górale sądeccy , Gardłaki, Czuchońcy, Werchowyńcy, Czarnogórcy.
- دیل ساکنان (گروه بزرگتر خویشاوندی): Krakowiacy, Mazury, Grębowiacy (Lesowiacy یا Borowcy), Głuchoniemcy, Bełżanie Bużanie (Łopotniki, Poleszuki), Opolanie, Wołyniacy, Pobereżcy یا Nistrowianie.[۱۵]
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ Larry Wolff (January 9, 2012). Mythology and Nostalgia: A Matter of Simple Relativity (Google eBook). The Idea of Galicia: History and Fantasy in Habsburg Political Culture. Stanford University Press. p. 411. ISBN 0-8047-7429-3. Retrieved 6 December 2013.
- ↑ Paul R. Magocsi (2002). Jews and Armenians in Central Europe, ca. 1900 (Google Books). Historical Atlas of Central Europe. University of Toronto Press. p. 124. ISBN 0-8020-8486-9. Retrieved 6 December 2013.
- ↑ "European Kingdoms - Eastern Europe - Galicia". The History Files. Kessler Associates. Retrieved 2014-12-13.
- ↑ History of Galicia
- ↑ Ukrainian Historiacal Glossary
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Die Osterreichisch ungarische Monarchiein Mort und Bild, Volume 19 (به آلمانی). Austria: K.K. Hof- und Staatsdruckerei. 1898. p. 165. Retrieved 1 December 2015.
Um welchen Preis er dies that, wird nicht überliefert, aber seit dieser Zeit, das ist seit dem Jahre 1206 findet sich in seinen Urkunden der Titel: "Rex Galiciae et Lodomeriae"
- ↑ Martin Dimnik (12 June 2003). The Dynasty of Chernigov, 1146–1246. Cambridge University Press. pp. 266–. ISBN 978-1-139-43684-7. Retrieved 13 December 2014.
- ↑ Wilson, Andrew (2006). Ukraine's Orange Revolution. Andrew Wilson (historian): Yale University Press. p. 34. ISBN 0-300-11290-4.
- ↑ Berend, Urbańczyk & Wiszewski 2013, p. 441.
- ↑ Curta 2006, p. 317.
- ↑ Magocsi, Paul R. (2002). The Roots of Ukrainian Nationalism: Galicia as Ukraine's Piedmont. Toronto: University of Toronto Press. p. 57.
- ↑ Paul Robert Magocsi. (1996). A History of Ukraine. Toronto: University ofToronto Press. Pg. 424.
- ↑ Anstalt G. Freytag & Berndt (1911). Geographischer Atlas zur Vaterlandskunde an der österreichischen Mittelschulen. Vienna: K. u. k. Hof-Kartographische. "Census December 31st 1910"
- ↑ Timothy Snyder. (2003).The Reconstruction of Nations. New Haven: Yale University Press, pg. 134
- ↑ SGKP tom II. str. 459