نینگشیا
نینگشیا با نام رسمی منطقه خودمختار هوئی نینگشیا نام استانی خودمختار در حوضه بالایی رود زرد و در شمال‌غرب چین است و شهر یینچوان مرکز این استان است. استان نینگشیا در گذشته گذرگاه مهم بازرگانی شرق به غرب بوده و به عنوان یک منطقه مهم در مسیر رودخانه زرد در تاریخ دارای فرهنگ و تمدن کهن می‌باشد. این استان تنها شست و شش هزار کیلومتر مربع مساحت دارد که یکی از کوچکترین استانهای چین است. این استان در ابتدا در سال ۱۹۵۴ میلادی در استان گانسو ادغام شد ولی پس از آن در سال ۱۹۵۸ میلادی به عنوان منطقه‌ای خودمختار تحت رهبری مردمان هوئی شناخته شد. این استان اکنون با استانهای شاآنشی در شرق، گانسو در جنوب و غرب و مغولستان داخلی در شمال هم‌مرز است.[۲][۳][۴]
منطقه خودمختار هوئی نینگشیا
宁夏回族自治区 | |
|---|---|
| نویسه‌گردانی(های) Name | |
| • چینی | 宁夏回族自治区 (Níngxià Huízú Zìzhìqū) |
| • ساده شده | چینی ساده: 宁; چینی سنتی: 寧; پین‌یین: Níng |
| • شیاو جینگ | نِئٍ‌ثِيَا خُوِزُو زِجِ‌کِیُوِ |
.svg) Map showing the location of Ningxia Hui Autonomous Region | |
| همنام | 宁/寧 níng—tranquil 夏 xià—شیای غربی "Tranquil Xia" |
| مرکز | یینچوان |
| مساحت | |
| • کل | ۶۶۰۰۰ کیلومتر مربع (۲۵۰۰۰ مایل مربع) |
| • رتبه | بیست و هفتم |
| جمعیت (۲۰۱۰)[۱] | |
| • کل | ۶۳۰۱۳۵۰ |
| • رتبه | بیست و نهم |
| • تراکم | ۸۹٫۱/کیلومتر مربع (۲۳۱/مایل مربع) |
| • رتبه | بیست و پنجم |
| زبان و نژاد | |
| • تفکیک نژادی | هان: ۶۲٪ هوئی: ۳۴٪ منچو: ۰٫۴٪ |
| • زبان | ماندارین, تبتی, مغولی |
| کد ایزو ۳۱۶۶ | CN-64 |
| وبگاه | http://www.nx.gov.cn/ |
| نینگشیا | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نویسه‌های چینی ساده‌شده | 宁夏 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| نویسه‌های چینی سنتی | 寧夏 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| شیاو جینگ | نٍ شیَا | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Postal | Ningsia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| منطقه خودمختار هوئی نینگشیا | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نویسه‌های چینی ساده‌شده | 宁夏回族自治区 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نویسه‌های چینی سنتی | 寧夏回族自治區 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| شیاو جینگ | نٍ شیَا خُوِ ذُوْ ذِ جِ ثُوْ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
تاریخ
ویرایشاین استان به همراه مناطق اطراف آن در قرن سوم پیش از میلاد قسمتی از دودمان چین بوده است. همچنین در طی سالیان، دودمان هان و دودمان تانگ شهرهایی را در این منطقه بنا کردند. در قرن یازدهم میلادی مردمان تانگوت امپراتوری شیای غربی را در این منطقه بنا کردند که وسعت این امپراتوری تقریباً هم‌اندازه وسعت این استان بود؛ اما چنگیزخان در اوایل قرن سیزدهم با تسخیر این منطقه، آن را تحت فرمانروایی مغولان درآورد. بعدها گروهی از ترکان نیز از غرب به این منطقه کوچیدند. این ناحیه همچنین یکی از قطب‌های شورش دانگان در چین بود.[۴]
آب و هوا و جغرافیای طبیعی
ویرایشاکوسیستم موجود در نینگشیا یکی از یگانه اکوسیستم‌هایی در دنیاست که مورد بررسی و مطالعه دقیق قرار گرفته است.
آب‌وهوای این منطقه نسبتاً خشک و نیمه بیابانی است و میانگین بارش سالانه ۲۰۰ تا ۶۰۰ میلی‌متر گواهی بر این مدعاست.[۴]
زمین‌لرزه های‌یوان (۱۹۲۰ میلادی) موجب رخ دادن یک سری زمین‌لغزش در نینگشیا شد که به سبب آن‌ها بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ تن جان باختند. به سبب این زمین‌لغزش‌ها همچنین بیش از ۴۰ دریاچه جدید پدیدار شد. دمای هوا در این منطقه به طور میانگین ۱۷ تا ۲۷ درجه سلسیوس در تابستان و -۷ تا -۱۵ درجه سلسیوس در زمستان است. همچنین بیشینه دما و کمینه دمای ثبت شده در زمستان و تابستان به ترتیب ۳۹ و -۳۰ درجه سلسیوس گزارش شده است.[۴]
ردپای خلافت عباسی
ویرایشمردمان مسلمان نینگشیا از فرزندان سربازان عباسیان شمرده می شوند که (در کمک به امپراطوری تانگ) پس از بازپس گیری چانگ‌آن در این سرزمین ساکن شدند.[۵]
راه‌های ارتباطی
ویرایشهوایی
جاده‌ای
- بزرگ‌راه ملی چین ۱۰۹
- بزرگ‌راه ملی چین ۱۱۰
- بزرگ‌راه ملی چین ۲۱۱
- بزرگ‌راه ملی چین ۳۰۷
- بزرگ‌راه ملی چین ۳۰۹
- بزرگ‌راه ملی چین ۳۱۲
راه‌آهن
- راه‌آهن باتو-لانژو
- راه‌آهن بائوژانگ
دین
ویرایشبسیاری از مردم نینگشیا مسلمان و عدهٔ کمی نیز مسیحی اند. پیروان بودیسم و تائوئیسم در این استان بسیار اندک اند.[۴] در این منطقه درگیری‌های دینی بسیاری چون شورش دانگان رخ داده است.[۶]
زبان و نژاد
ویرایشبا این که این استان منطقه‌ای خودمختار تحت رهبری مردمان هوئی است، بیش‌تر مردمان آن همچون سایر مناطق کشور چین از نژاد هان هستند و نژاد هوئی تنها یک سوم جمعیت را در این استان داراست. همچنین نژادهای منچو، تبتی و مغولی از اقلیت‌های نژادی این استان اند.[۴]
زبان اصلی مردمان نینگشیا ماندارین است و زبان‌های تبتی و مغولی نیز در اقلیت اند.[۴]
منابع
ویرایش- ↑ "Communiqué of the National Bureau of Statistics of People's Republic of China on Major Figures of the 2010 Population Census [1] (No. 2)". National Bureau of Statistics of China. 29 April 2011. Archived from the original on 27 July 2013. Retrieved 4 August 2013.
- ↑ «UNESCAP Data». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۴ ژانویه ۲۰۱۴.
- ↑ اطلس جامع گیتاشناسی-راهنمای کامل جهان امروز-موسسه کارتوگرافی و گیتاشناسی-۱۳۹۰- ص ۶۲
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ ۴٫۵ ۴٫۶ دانشنامه بریتانیکا
- ↑ Wang, Xiaoming (2020). Muslim Chinese—the Hui in Rural Ningxia: Internal Migration and Ethnoreligious Identification. Walter de Gruyter. p. 32. ISBN 9783112209486.
- ↑ «pdf». فصل‌نامه ناریخ اسلام، سال دوازدهم، شماره چهارم، زمستان ۱۳۹۰، مسلسل ۴۸.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ningxia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۶ می ۲۰۱۳.
پیوند به بیرون
ویرایش
