نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق
نیروی هوایی چین
نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین (به چینی: 中国人民解放军空军) بخش هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین می‌باشد. این نیرو تا سال ۲۰۲۰ دارای بیش از ۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال و بیش از ۳٬۳۷۰ فروند هواگرد نظامی است.[۳] نیروی هوایی چین، دارای ۵ شاخهٔ اصلی، شامل شاخهٔ هوانوردی، شاخهٔ موشک‌های هوابه‌هوا، شاخهٔ رادار، شاخهٔ نیروهای هوابرد و شاخهٔ توپ‌های ضدهوایی است.[۳]
| نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق 中国人民解放军空军 | |
|---|---|
 نشان نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق | |
| بنیان‌گذاری | ۱۱ نوامبر ۱۹۴۹ |
| کشور |  چین |
| وفاداری | حزب کمونیست چین |
| رسته | ارتش آزادی‌بخش خلق |
| گونه | نیروی هوایی |
| نقش | جنگ هوایی، نیروهای هوابرد، پدافند هوایی |
| اندازه | ۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال (۲۰۲۰)[۱] ۳٬۳۷۰+ هواگرد نظامی (۲۰۲۰)[۲] |
| نبردها | |
| فرماندهان | |
| فرمانده | ارتشبد چانگ دینگکیو |
| کمیسار سیاسی | ارتشبد یو ژانگفو |
| نشان | |
| پرچم |  |
| نشان |  |
| Low Visibility Roundel |  |
| ناوگان هوایی | |
| جنگنده | شیان جی‌اچ-۷ |
| بمب‌افکن | شیان جی‌اچ-۷، اچ-۶ |
| هواپیمای الکترونیک | KJ-200، KJ-500، KJ-2000، توپولف-۱۵۴ |
| شکاری | چنگدو جی-۷، شین‌یانگ جی-۸، چنگدو جی-۱۰، شنیانگ جی-۱۱، شنیانگ جی-۱۶، چنگدو جی-۲۰، سوخو-۲۷، سوخو-۳۰، سوخو-۳۵، سوخو-۳۴ |
| بالگرد | سوپر فرلون، Harbin Z-9 |
| هواپیمای رهگیر | شین‌یانگ جی-۸ |
| هواگرد آموزشی | هانگدو جی‌ال-۱۰, هانگدو جی‌ال-۸, گوییژو جی‌ال-۹ |
| هواپیمای باری | شیان وای-۲۰، Shaanxi Y-9، Shaanxi Y-8، شیان وای-۷، ایلیوشین ایل-۷۶ |
| هواپیمای سوخت‌رسان | شیان اچ-۶، ایلیوشین-۷۸ |
تجهیزات
ویرایشنیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق ناوگان بزرگ و متنوعی از بیش از ۳۰۱۰ هواپیما را اداره می‌کند که از این تعداد حدود ۲۱۰۰ هواپیمای جنگی (جنگنده، تهاجمی و بمب‌افکن) هستند.[۴] به نوشتهٔ مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک، خلبانان رزمی نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق، به‌طور متوسط ۱۰۰–۱۵۰ ساعت پرواز در سال انجام می‌دهند.[۴]
تجهیزات فعلی
ویرایش
.jpg)
| هواگرد | سازنده | نوع | نسخه | تعداد فعال | نکات | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بمب افکن | |||||||
| شیان اچ-۶ | چین | بمب‌افکن راهبردی | ۱۷۶+[۵] | نسخه چینی توپولف تو-۱۶ | |||
| شیان جی‌اچ-۷ | چین | جنگنده-بمب‌افکن | ۱۴۰[۵] | ||||
| جنگنده | |||||||
| چنگدو جی-۷ | چین | جنگنده | ۳۴۰[۵] | نسخه چینی میگ-۲۱ | |||
| چنگدو جی-۱۰ | چین | جنگنده چندمنظوره | ۵۴۸+[circular reference] | ||||
| چنگدو جی-۲۰ | چین | جنگنده برتری هوایی | +۱۱۰[۵] | هواگرد رادارگریز. | |||
| شین یانگ جی-۸ | چین | رهگیر | ۹۸[۵] | ||||
| شنیانگ جی-۱۱ | چین | جنگنده برتری هوایی | ۴۴۰[circular reference] | نوع دارای مجوز از سوخو-۲۷. | |||
| شنیانگ جی-۱۶ | چین | جنگنده ضربتی | ۱۷۲+[۵] | ||||
| سوخو-۲۷ | روسیه | جنگنده برتری هوایی | Su-27UBK | ۳۲[۵] | |||
| سوخو-۳۰ | روسیه | جنگنده برتری هوایی | Su-30MKK | ۷۳[۵] | |||
| سوخو-۳۵ | روسیه | جنگنده برتری هوایی | ۲۴[۵] | ||||
| آواکس | |||||||
| شانشی وای-۸ | چین | آواکس | KJ-200 | ۱۱[۶] | |||
| شانشی وای-۹ | چین | آواکس | KJ-500 | ۱۴[۶] | |||
| ایلیوشین ایل-۷۶ | روسیه | آواکس | KJ-2000 | ۴[۶] | نسخه‌ای از ایلیوشین ایل-۷۶ دارای رادار چینی. | ||
| شناسایی | |||||||
| شانشی وای-۸ | چین | مراقبت | ۱[۶] | ||||
| بمباردیه چلنجر ۸۵۰ | کانادا | ۵[۶] | |||||
| جنگ الکترونیک | |||||||
| شانشی وای-۸ | چین | جنگ الکترونیک | ۱۷[۶] | ||||
منابع
ویرایش- ↑ International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 264. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
- ↑ International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 265. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Rupprecht, Andreas (29 October 2018). Modern Chinese Warplanes:Chinese Air Force - Aircraft and Units. Harpia Publishing. p. 139. ISBN 978-0-9973092-6-3.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک: تراز نظامی ۲۰۱۴، ص. ۲۳۶.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ ۵٫۵ ۵٫۶ ۵٫۷ ۵٫۸ International Institute for Strategic Studies: The Military Balance 2022, p.261
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ "World Air Forces 2022". Flightglobal Insight. 2022. Retrieved 6 May 2022.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «People's Liberation Army Air Force». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در دسامبر ۲۰۱۲.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق موجود است.