نورثروپ گرومن بی-۲ اسپیریت
این مقاله می‌تواند با ترجمهٔ متن از مقالهٔ متناظر در انگلیسی گسترش یابد. (اکتبر ۲۰۲۴) برای مشاهدهٔ دستورالعملهای مهم ترجمه روی [گسترش] کلیک کنید.
|
بی-۲ اسپیریت (به انگلیسی: B-2 Spirit)(به معنای روح)، نام یک بمب‌افکن رادارگریز چندمنظوره ساخت شرکت نورثروپ گرومن با کمک شرکت بوئینگ است که توانایی پرتاب جنگ‌افزار هسته‌ای و متعارف را دارد. این هواپیما قابلیت حمل ۸۰ بمب هوشمند ۲۳۰ کیلوگرمی مهمات تهاجم مستقیم مشترک با سیستم جی‌پی‌اس یا ۱۶ بمب هسته‌ای ۱۱۰۰ کیلوگرمی کلاس بی۸۳ را دارد.
| نورثروپ گرومن بی-۲ اسپیریت | |
|---|---|
| |
| کاربری | هواگرد شناساگریز راهبردی سنگین |
| کشور سازنده | ایالت متحده آمریکا |
| تولیدکننده | نورثروپ گرومن |
| نخستین پرواز | ۱۷ ژوئیه ۱۹۸۹ |
| معرفی‌شده در | ۱ ژانویه ۱۹۹۷ |
| وضعیت | فعال |
| کاربر اصلی | نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا |
| ساخته‌شده | ۲۰۰۰-۱۹۸۷ |
| تعداد ساخته‌شده | ۲۱[۱][۲] |
| هزینهٔ برنامه | ۴۴/۷۵ میلیارد دلار (تا ۲۰۰۴)[۳] |
| هزینه هر فروند | *۷۳۷ میلیون دلار (تقریبا. بُنبها ۱۹۹۷)،[۳] (معادل $۱٫۱۳ میلیارد در ۲۰۲۱)
|
بی-۲، با سوخت‌گیری اولیه بیش از ۱۱ هزار کیلومتر را طی می‌کند و اگر سوخت‌گیری هوایی کند، می‌تواند به هر نقطه‌ای از زمین برود. این بمب افکن در ارتفاع ۵۰,۰۰۰ پایی یا ۱۵.۲۴ کیلومتری از سطح زمین به دور از چشم رادارهای دشمن می‌تواند بمب‌های زیادی را رها کند.
هزینه‌های بسیاری بالای این هواپیما موجب شد که پروژه بی-۲ در کنگره آمریکا، ستاد مشترک و وزارت دفاع بسیار بحث‌انگیز باشد. در ابتدا سفارش تولید ۱۳۲ فروند از این بمب‌افکن به نورثروپ داده شده‌بود اما با پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی نیاز به این هواپیما را که برای نفوذ به فضای هوایی شوروی و بمباران مراکز حساس آن طراحی شده بود، به‌شدت کاهش داد و در نهایت تنها ۲۱ فروند از این بمب‌افکن تولید شد. حادثه پایگاه اندرسن در سال ۲۰۰۸ منجر به نابودی یکی از آن‌ها شد و در حال حاضر، ۲۰ فروند دیگر در خدمت نیروی هوایی آمریکا قرار دارند. ارتش آمریکا نخستین بار از این بمب‌افکن در سال ۱۹۹۹ در جنگ کوزوو استفاده کرد و سپس در جنگ افغانستان، جنگ عراق و جنگ ۲۰۱۱ لیبی نیز از آن‌ها بهره برد.[۴]
ویژگی‌ها
نسل دوم این بمب‌افکن، دارای ویژگی رادارگریزی بهتری است که می‌تواند در برابر تهدیدهای سیستم‌های ضدهوایی ایمن باشد. بدنهٔ این بمب‌افکن از مواد خاصی ساخته شده که امواج رادار را جذب می‌کند. دودهای حاصل از احتراق موتور بی-۲ قبل از اینکه خارج شوند، کاملاً سرد می‌شوند تا رادارهای حرارتی نتوانند مسیر آن را پیدا کنند. همان‌طور که در تصاویر بی-۲ پیداست، در این بمب‌افکن سکان عمودی وجود ندارد. به این نوع طراحی، بال‌دیس می‌گویند که در آن همه تجهیزات و محموله درون بال هواپیما قرار دارد. بی-۲ برای چرخش و غلت زدن، مرکز ثقل خود را تغییر می‌دهد. تمام این ویژگی‌ها سبب شده‌اند که بی-۲ مانند یک روح با آزادی عمل بالا، آسمان را طی کند.
این بمب افکن در سال ۱۹۹۷ معرفی شد و تعداد ۲۱ فروند از آن تاکنون ساخته شده‌است. نام مستعاری که برای هر فروند از این ۲۱ فروند انتخاب شده، به صورت ترکیب کلمه شبح (spirit) به علاوهٔ نام یکی از ایالت‌های آمریکا است (مانند شبح نیویورک، شبح اوهایو، شبح پنسیلوانیا و…).
از میان این ۲۱ فروند، یک فروند به‌نام «شبح کانزاس» در ۲۳ فوریه ۲۰۰۸، مدت کمی پس از برخاستن از باند فرودگاه پایگاه هوایی اندرسن، بر اثر نقص فنی با باند پرواز برخورد کرد و کاملاً نابود شد. دو خلبان این بمب‌افکن، بعد از برخورد بال چپ به زمینِ کنار باند، اقدام به خروج اضطراری (ایجکت) از بمب افکن کردند و از این سانحه جان سالم به در بردند. این حادثه از پرهزینه‌ترین حادثه‌های هوانوردی دنیا به‌شمار می‌آید.
هزینه‌های نگهداری این هواپیما هم بسیار زیاد است. هزینه نگهداری هر فروند بی-۲ در هر ماه ۳٫۴ میلیون دلار است و پس از هر ساعت پرواز باید ۶۰ ساعت فعالیت تعمیراتی و نگهداری بر روی آن انجام شود. با توجه به اینکه عملیات‌های بی-۲ معمولاً بیش از ۳۰ ساعت طول می‌کشند، پس از هر مأموریت باید ده‌ها روز فعالیت تعمیراتی بر روی آن‌ها انجام شود.[۵] نمونه توسعه یافته این بمب‌افکن با نام نورثروپ گرومن بی-۲۱ ریدر (به انگلیسی: Northrop Grumman B-21 Raider) (به معنای مهاجم)، در حال تکمیل، توسعه و گذراندن آزمایش‌ها است. انتظار می‌رود این بمب افکن تا سال ۲۰۲۵ وارد خدمت شود. بی-۲ اسپیریت به دلیل ساختار ترکیبی، مجبور است برای جلوگیری از «تخلیه الکترواستاتیکی و برخورد صاعقه» تا فاصلهٔ ۴۰ مایل (۶۴ کیلومتر) از توفان‌های تندری فاصله بگیرد[۶]
مشخصات
داده‌ها از USAF Fact Sheet,[۷] Pace,[۸] Spick[۹]
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۲: خلبان (سمت چپ) و فرمانده عملیات (سمت راست)
- طول: ۶۹ فوت (۲۱ متر)
- پهنای بال: ۱۷۲ فوت (۵۲ متر)
- ارتفاع: ۱۷ فوت (۵٫۲ متر)
- مساحت بال‌ها: ۵٬۱۴۰ فوت مربع (۴۷۸ متر مربع)
- وزن خالی: ۱۵۸٬۰۰۰ پوند (۷۱٬۶۶۸ کیلوگرم)
- وزن ناخالص: ۳۳۶٬۵۰۰ پوند (۱۵۲٬۶۳۴ کیلوگرم)
- بیشترین وزن برخاست: ۳۷۶٬۰۰۰ پوند (۱۷۰٬۵۵۱ کیلوگرم)
- ظرفیت سوخت: ۱۶۷٬۰۰۰ پوند (۷۵٬۷۵۰ کیلوگرم)
- پیشرانه هواگرد: ۴ عدد توربوفن بدون پس‌سوز جنرال الکتریک اف۱۱۸-جی‌ای-۱۰۰، با پیشرانه ۱۷٬۳۰۰ پوند-نیرو (۷۷ کیلونیوتن) در هر موتور
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۶۳۰ مایل بر ساعت (۱٬۰۱۴ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۴۷ گره) در ۴۰٬۰۰۰ فوت (۱۲٬۰۰۰ متر) ارتفاع از سطح دریا
- سرعت کروز: ۵۶۰ مایل بر ساعت (۹۰۱ کیلومتر بر ساعت؛ ۴۸۷ گره) در ۴۰٬۰۰۰ فوت (۱۲٬۰۰۰ متر) ارتقاء از سطح دریا
- بُرد: ۶٬۹۰۵ مایل؛ ۱۱٬۱۱۲ کیلومتر (۶٬۰۰۰ مایل دریایی)
- حداكثر ارتفاع: ۵۰٬۰۰۰ فوت (۱۵٬۰۰۰ متر)
- بارگیری بال: ۶۷٫۳ پوند بر فوت مربع (۳۲۹ کیلوگرم بر متر مربع)
- نیرو به وزن: ۰٫۲۰۵
جنگ‌افزار
- 2 internal bays for ordnance and payload with an official limit of ۴۰٬۰۰۰ پوند (۱۸٬۰۰۰ کیلوگرم); maximum estimated limit is ۵۰٬۰۰۰ پوند (۲۳٬۰۰۰ کیلوگرم)[۹]
- 80× ۵۰۰ پوند (۲۳۰ کیلوگرم) class bombs (Mk-82, GBU-38) mounted on Bomb Rack Assembly (BRA)
- 36× ۷۵۰ پوند (۳۴۰ کیلوگرم) CBU class bombs on BRA
- 16× ۲٬۰۰۰ پوند (۹۱۰ کیلوگرم) class bombs (Mk-84, GBU-31) mounted on Rotary Launcher Assembly (RLA)
- 16× B61 or B83 nuclear bombs on RLA (strategic mission)
- Standoff weapon: AGM-154 Joint Standoff Weapon (JSOW) and AGM-158 Joint Air-to-Surface Standoff Missile (JASSM)[۱۰][۱۱]
- 2× GBU-57 Massive Ordnance Penetrator[۱۲]
مقایسه با سایر بمب‌افکن‌های آمریکایی
این هواپیما در مقایسه با سایر بمب‌افکن‌های آمریکایی مانند بی-۵۲ و بی-۱، انعطاف‌پذیری بسیاری دارد و کاربردی‌ترین نوع در میان بمب‌افکن‌های سرنشین دار است.
طبق ادعای سازندگان، مهم‌ترین ویژگی این بمب افکن، رادارگریزی آن است که توانایی بی‌نظیری در انهدام مهم‌ترین و ارزش‌مندترین پایگاه‌های دشمن حتی در قلب پدافندهای هوایی بسیار سنگین به این بمب‌افکن می‌دهد. به این ترتیب، این هواپیما می‌تواند بدون ترس از شناسایی توسط رادار دشمن، در ارتفاعات بالا به عملیات و تجسس پرداخته و آزادی عمل فوق‌العاده‌ای نیز داشته باشد. هرچند به گفتهٔ کارشناسان این توانایی‌های ادعایی هنوز در میدان جنگ واقعی مورد آزمایش قرار نگرفته‌اند. این ویژگی باعث شده که بی-۲ به عنوان تنها بمب افکن رادارگریز قرن بیست و یکم شناخته شود.علاوه بر رادارگریزی، ویژگی‌های آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدار زیادی تسلیحات، این بمب‌افکن را از سایر بمب افکن‌های موجود متمایز می‌کند.
هزینه‌ها و قیمت
پروژه ساخت بمب‌افکن بی-۲ در دوران ریاست جیمی کارتر آغاز شد. این بمب‌افکن همچنان گران‌قیمت‌ترین و پیشرفته‌ترین بمب‌افکنی است که تا به حال ساخته شده و هزینه تولید هر فروند آن بر اساس قیمت‌های سال ۱۹۹۷، حدود ۷۳۷ میلیون دلار بود. هزینه فروش با توجه به قیمت قطعات یدکی، تجهیزات، و پشتیبانی نرم‌افزاری در سال ۱۹۹۷ به ۹۲۹ میلیون دلار می‌رسید. در صورتی که هزینهٔ کل پروژه ساخت این بمب‌افکن شامل تحقیقات، توسعه، مهندسی و آزمایش‌ها هم منظور شود، هر فروند از این هواپیما با هزینه‌ای معادل ۲٫۱ میلیارد دلار (قیمت هنگام ساختن) ساخته شده و هزینه کل پروژه بر اساس قیمت‌های سال ۱۹۹۷، معادل ۴۴ میلیارد و ۷۵۰ میلیون دلار است.[۱۳]
بمب‌افکن بی-۲ اسپیریت با قیمت تقریبی ۲ میلیارد دلار آمریکا (با احتساب هزینه‌های پروژه تولید) هم‌اکنون به عنوان گران‌قیمت‌ترین هواپیمای جهان شناخته می‌شود. این قیمت برابر با قیمت یک کشتی جنگی بزرگ آمریکایی است.
مأموریت‌ها
یکی از مهم‌ترین مأموریت‌های بی-۲، بمباران مراکز نظامی صربستان در طول جنگ کوزوو در سال ۱۹۹۹ بود. فقط در ۸ پرواز اولیه، بی-۲ ۳۳ درصد اهداف را نابود کرد. در این پروازها، بی-۲ از پایگاه خود در ایالت میزوری برمی‌خاست، منطقهٔ مورد نظر را در صربستان بمباران می‌کرد و سپس به آشیانهٔ خود بازمی‌گشت، بدون اینکه جایی توقف داشته‌باشد! مأموریت بعدی بی-۲ در افغانستان بود که ۳ بمب افکن بی-۲ طی ۳ روز اردوگاه‌ها و مناطق مورد اشغال طالبان را بمباران کردند. آخرین عملیات بی-۲ اسپیریت در عراق بود، که طی سورتی‌های ۳۰ ساعته و حتی ۵۰ ساعته، این بمب‌افکن‌ها بیش از ۱٫۵ میلیون پوند مهمات را در مناطق جنگی رها می‌کردند
نگارخانه
-
خدمه تعمیر و نگهداری در حال سرویس‌دهی به بی-۲ در پایگاه هوایی اندرسن، گوام. -
اولین نمایش عمومی بی-۲ در سال ۱۹۸۸. ستارهٔ جلوی بی-۲، بمب‌افکن را با ۵ نقاشی از این هواپیما نشان می‌دهند -
بی-۲ در سال ۱۹۸۹ -
بی-۲ از نمای پایین -
بی-۲ -
بمب ۹۱۰ کیلوگرمی چند منظوره (BDU-56) در حال نصب بر روی لانچر بی-۲ -
شبح نیویورک -
بی-۲ بر فراز رود می‌سی‌سی‌پی -
برخاستن بی-۲ از باند فرودگاه
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ "Northrop B-2A Spirit fact sheet." بایگانی‌شده در ۲۸ فوریه ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine National Museum of the United States Air Force. Retrieved: 13 September 2009.
- ↑ Mehuron, Tamar A., Assoc. Editor. "2009 USAF Almanac, Fact and Figures." Air Force Magazine, May 2009. Retrieved: 13 September 2009.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامGaoوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ "Libya military operation: Who should command?" BBC News, 21 March 2011
- ↑ The Gold Plated Hanger Queen Survives StrategyWorld.com, 14 June 2010
- ↑ Langewiesche, William (July 2018). "An Extraordinarily Expensive Way to Fight ISIS". The Atlantic. Archived from the original on 27 June 2018.
- ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامB-2_AF_fact_sheetوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ (Pace 1999، Appendix A)
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامSpick_p340-1وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Dan Petty. "The US Navy – Fact File: AGM-154 Joint Standoff Weapon (JSOW)". Archived from the original on 2 April 2018. Retrieved 7 April 2016.
- ↑ "JASSM". Archived from the original on 4 June 2012. Retrieved 7 April 2016.
- ↑ "New Video Of B-2 Bomber Dropping Mother Of All Bunker Busters Sends Ominous Message". The War Zone. 17 May 2019. Archived from the original on 29 May 2020. Retrieved 11 June 2020.
- ↑ B-2 Bomber: Cost and Operational Issues (Letter Report, 08/14/97, GAO/NSIAD-97-181). بایگانی‌شده در ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine United States General Accounting Office (GAO).
منابع
- Wikipedia contributors, "B-۲ Spirit," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wiki.x.io/w/index.php?title=B-2_Spirit&oldid=183474372 (accessed January 13, 2008).
پیوند به بیرون
