مهدی نوایی
مهدی نوایی (زادهٔ ۱۲۶۲ – درگذشتهٔ ۴ فروردین ۱۳۲۶ در اصفهان) نوازنده، مُدرسِ نی و شاعر اهل ایران بود.
| مهدی نوایی | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| نام تولد | مهدی نوایی |
| نام(های) دیگر | نوایی |
| زاده | ۱۲۶۲ شمسی |
| درگذشته | ۴ فروردین ۱۳۲۶ |
| ژانر | موسیقی سنتی ایرانی |
| ساز(ها) | نی |
| سازهای اصلی | |
| نی | |
| استاد(ها) | موسی خان نینوازنایب اسداللهعبدالخالق |
| شاگرد(ان) | حسن کساییحسین یاوری اصفهانی |
زندگی هنری
ویرایشمهدی نوایی در سال ۱۲۶۲ شمسی متولد شد. پدرش «علی اکبر» مردی اهل علم و ادب بود. مهدی نوایی تا ۱۵ سالگی، خواندن و نوشتن، علوم و ادبیات را در مکتب فراگرفت و خوشنویسی را نیز آموخت. او که از کودکی به موسیقی گرایش داشت، نواختنِ ساز «نی» را نزد «موسی خان نی‌نواز» آغاز کرد و پس از مدتی در کلاسِ نایب اسدالله حاضر شد و تا پایان عمرِ نایب اسدالله از وی بهره برد. پس از درگذشتِ «نایب» نیز از آموزشِ «عبدالخالق» که از شاگردان برجستهٔ نایب اسدالله بود استفاده کرد.[۱]
او در سال‌های ۱۳۱۵ تا ۱۳۱۷ چند صفحه به شکل تک‌نوازی و هم‌نوازی با هنرمندانی همچون ابوالحسن صبا و درویش خان ضبط نمود.[۱] از وی هم‌چنین چند تک‌نوازی و هم‌نوازی با آواز پروانه و سه‌تار عبدالله دادور (قوام السلطان) باقی مانده‌است.[۲]
حسین یاوری اصفهانی و حسن کسایی از جمله شاگردان مهدی نوایی بوده‌اند. او شعر نیز می‌سرود. مرثیهٔ درگذشت «حسین شهناز» از اشعار اوست.[۱]
درگذشت
ویرایشمهدی نوایی در ۴ فروردین سال ۱۳۲۶ در ۶۴ سالگی درگذشت. پیکر او در تکیهٔ ابوالمعالی کلباسی در تخت فولاد اصفهان به خاک سپرده شد.[۱]
پانویس
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ «مهدی نوایی». مجموعه تاریخی، فرهنگی و مذهبی تخت فولاد.[پیوند مرده]
- ↑ «مهدی نوایی». نوای فارس.