ریائو
ریائو (اندونزیایی: Riau) یکی از استان‌های اندونزی است.
ریائو
Riau | |
|---|---|
 قطع درختان جنگلی در ریائو | |
 پرچم  مهر | |
 موقعیت ریائو در اندونزی | |
| کشور |  اندونزی |
| مرکز | پکانبارو |
| حکومت | |
| • فرماندار | Rusli Zainal |
| مساحت | |
| • کل | ۷۲٬۵۶۹ کیلومتر مربع (۲۸۰۱۹ مایل مربع) |
| جمعیت (۲۰۱۰) | |
| • کل | ۵٬۵۴۳٬۰۳۱ |
| • تراکم | ۷۶/کیلومتر مربع (۲۰۰/مایل مربع) |
| منطقهٔ زمانی | یوتی‌سی ۷+ (WIB) |
| مذاهب | اسلام ۸۸ درصد بودیسم ۶ درصد کاتولیک رومی ۵ درصد پروتستانیسم ۱ درصد هندویسم ۰.۲ درصد |
| وبگاه | www |
جغرافیا
ویرایشاین استان در بخش مرکزی جزیرهٔ سوماترا و در امتداد تنگهٔ مالاکا واقع شده‌است.
پکانبارو پایتخت و بزرگ‌ترین شهر ریائو است. دومای، باگانسیاپیاپی، بنگکالیس، بانگکینانگ، رنگات و سیاک‌سری ایندروپورا، دیگر شهرهای بزرگ این استان هستند.[۱]
اقتصاد
ویرایشامروزه ریائو یکی از ثروتمندترین استان‌های اندونزی است. این استان به‌جهت بهره‌مندی از منابع طبیعی متعدد نظیر نفت خام، گاز طبیعی، کائوچو، روغن نخل و مزارع متعدد، پیش‌رفت بسیاری نموده‌است.[۱]
جمعیت
ویرایشجمعیت ریائو براساس سرشماری سال ۲۰۰۰ که جزایر ریائو را هم شامل می‌شد، در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۵٬۰۷۰٬۹۵۲ نفر برآورد شده‌است. این رقم در سال ۲۰۱۰ به ۶٬۳۰۲٬۷۸۶ نفر افزایش یافته‌است. جزایر ریائو تا سال ۲۰۰۴ بخشی از استان ریائو به‌شمار می‌رفت که در این سال، این منطقه مستقل شده و استان جدیدی را تشکیل داد.[۱]
مردم
ویرایشمالاییها با ۳۸ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۵ درصد، مینانگکابوها با ۱۱ درصد، باتاک‌ها با ۷ درصد، بانجاری‌ها با ۴ درصد، چینی‌ها با ۴ درصد و بوگینی‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌های قومی ساکن در ریائو به‌شمار می‌روند. زبان‌های مالایی، اندونزیایی و مینانگکابویی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شوند[۱]
مذهب
ویرایشمسلمانان ۸۸ درصد، بودایی‌ها ۶ درصد، کاتولیک‌ها ۵ درصد، پروتستان‌ها ۱ درصد و هندوها ۰٫۲ درصد از ساکنان ریائو را شامل می‌شوند.[۱]
پیوند به بیرون
ویرایشمنابع
ویرایش | این یک مقالهٔ خرد اندونزی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |