داروهای ضدروان‌پریشی
داروهای ضدروان‌پریشی یا آنتی‌سایکوتیک‌ها (به انگلیسی: Antipsychotic) برای مدیریت و درمان رفتارهای جنون (مانند هذیان و توهم)، به خصوص در بیماری‌های اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی ساخته شده‌اند. تأثیر اصلی این‌گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان است. برخی از این داروها مانند الانزاپین تأثیر آرام‌کننده یا آرام‌بخشی هم دارند.
| داروهای ضدروان‌پریشی | |
|---|---|
| کلاس دارویی | |
 الانزاپین نمونه ای از داروهای ضد روان پریشی نسل دوم | |
| شناسه‌های دسته‌بندی | |
| مشابه | Neuroleptics, major tranquilizers[۱] |
| موارد مصرف | Principally: اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی |
| داده‌های بالینی | |
| در وبگاه دراگز | Drug Classes |
| پیوند به بیرونی | |
| سمپ | D014150 |
| در ویکی‌داده | |
کلروپرومازین، فلوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، فلوپنتیکسول، اُلانزاپین، کلوزاپین ،ریسپریدون، آریپیپرازول، پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوپرازین از جمله داروهای ضدروان‌پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده‌های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض پارکینسون کمتری دارند.
طبقه‌بندی
ویرایش- نسل اول داروهای ضدروان‌پَریشی
- بوتیروفنون‌ها مانند هالوپریدول و دروپردیول
- فنوتیازین‌ها مانند کلرپرومازین، فلوفنازین، تیوریدازین، تری فلوپرازین و پرومتازین
- تیوگزانتین‌ها مانند تیوتیکسن و فلوپنتیکسول
- نسل دوم داروهای ضد روان‌پریشی (آتیپیک)
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایشروانشناسی عمومی (از نظریه تا کاربرد) (ویراست جلد دوم)، شابک ۹۶۴-۶۳۸۹-۰۱-۵
 | این یک مقالهٔ خرد داروشناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |