امپراتوری آشوری نو
امپراتوری آشوری نو یا نو-آشوری[۹] حکومتی پادشاهی بود که بین سال‌های ۹۱۱ تا ۶۱۲ پیش از میلاد در قسمت‌های زیادی از خاورمیانه کنونی حکومت می‌کرد.
امپراتوری آشوری نو | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۹۱۱ پ. م–۶۰۹ پ. م | |||||||||||||||||||||
 نقشه امپراتوری آشور نو تحت شلمنسر سوم (سبز تیره) و اسرحدون (سبز روشن) | |||||||||||||||||||||
| پایتخت | آشور (۹۱۱–۸۷۹ پ. م) نمرود (۸۷۹–۷۰۶ پ. م) دور شاروکین (۷۰۶–۷۰۵ پ. م) نینوا (۷۰۵–۶۱۲ پ. م) حران (۶۱۲–۶۰۹ پ. م) | ||||||||||||||||||||
| زبان(های) رسمی | زبان اکدی، زبان آرامی | ||||||||||||||||||||
| دین(ها) | ادیان میانرودان باستان | ||||||||||||||||||||
| حکومت | پادشاهی موروثی | ||||||||||||||||||||
| پادشاه | |||||||||||||||||||||
• ۹۱۱–۸۹۱ پ. م | ادد-نیراری دوم (نخستین) | ||||||||||||||||||||
• ۸۸۳–۸۵۹ پ. م | آشور-ناصیر-پال دوم | ||||||||||||||||||||
• ۸۵۹–۸۲۴ پ. م | شلمنسر سوم | ||||||||||||||||||||
• ۷۴۵–۷۲۷ پ. م | تیگلات-پیلسر سوم | ||||||||||||||||||||
• ۷۲۲–۷۰۵ پ. م | سارگون دوم | ||||||||||||||||||||
• ۷۰۵–۶۸۱ پ. م | سناخریب | ||||||||||||||||||||
• ۶۸۱–۶۶۸ پ. م | اسرحدون | ||||||||||||||||||||
• ۶۶۹–۶۳۱ پ. م | آشوربانیپال | ||||||||||||||||||||
• ۶۱۲–۶۰۹ پ. م | آشور-اوبالیت دوم (آخرین) | ||||||||||||||||||||
| دوره تاریخی | عصر آهن | ||||||||||||||||||||
• الحاق آداد-نیراری دوم | ۹۱۱ پ. م | ||||||||||||||||||||
• نمرود به عنوان پایتخت انتخاب شد | ۸۷۹ پ. م | ||||||||||||||||||||
• دوره بزرگان | ۸۲۳–۷۴۵ پ. م | ||||||||||||||||||||
• فتح بابل | ۷۲۹ پ. م | ||||||||||||||||||||
• نینوا به عنوان پایتخت انتخاب شد | ۷۰۵ پ. م | ||||||||||||||||||||
• فتح مصر | ۶۷۱ پ. م | ||||||||||||||||||||
| ۶۲۶–۶۰۹ پ. م | |||||||||||||||||||||
| ۶۱۶ پ. م | |||||||||||||||||||||
| ۶۱۴ پ. م | |||||||||||||||||||||
| ۶۱۲ پ. م | |||||||||||||||||||||
| ۶۰۹ پ. م | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| امروز بخشی از |  عراق سوریه عربستان سعودی کویت اردن لبنان دولت فلسطین اسرائیل ایران ترکیه ارمنستان قبرس مصر | ||||||||||||||||||||
پادشاهان اولیه آشوری نو عمدتاً نگران بازگرداندن کنترل آشوری بر بیشتر شمال میانرودان و سوریه بودند، زیرا بخش قابل توجهی در دوره قبلی یعنی امپراتوری آشور میانه در طول دوره طولانی افول از دست رفته بود. در زمان آشور-ناصیر-پال دوم (۸۸۳–۸۵۹ پیش از میلاد)، آشور بار دیگر به قدرت مسلط خاور نزدیک تبدیل شد و بدون منازعه بر شمال حکومت می‌کرد. لشکرکشی‌های آشور_ناصیر_پال تا مدیترانه رسید و او همچنین بر انتقال پایتخت امپراتوری از شهر سنتی آشور به شهر مرکزی‌تر یعنی نمرود (کالح) نظارت داشت.
وسعت این امپراتوری در زمان جانشین آشورناصیرپال دوم شلمنسر سوم (۸۵۹–۸۲۴ پیش از میلاد) حتی بیشتر شد، اگرچه پس از مرگ او وارد دوره‌ای از رکود شد که از آن به عنوان «عصر بزرگان» یاد می‌شود. در این مدت، صاحبان اصلی قدرت سیاسی ژنرال‌ها و مقامات برجسته بودند و کنترل مرکزی به‌طور غیرعادی ضعیف بود. این عصر با حکومت تیگلات-پیلسر سوم (۷۴۵–۷۲۷ پیش از میلاد)، که بار دیگر قدرت سلطنتی آشور را احیا کرد و وسعت امپراتوری را بیش از دو برابر کرد، به پایان رسید. برجسته‌ترین فتوحات او بابل در جنوب و بخش‌های وسیعی از شام بود. در زمان دودمان سارگونیان که از ۷۲۲ پیش از میلاد تا سقوط امپراتوری حکومت کردند، آشور به اوج وسعت خود رسید. پادشاهان دودمان سارگونی از عنوان شاه چهارگوشه جهان و پادشاه کائنات برای نشان دادن سلطه خود استفاده می‌کردند. در زمان پادشاه سارگونی سناخریب (۷۰۵–۶۸۱ پیش از میلاد)، پایتخت به نینوا و تحت اسرحدون (۶۸۱–۶۶۹ پیش از میلاد) منتقل شد. امپراتوری از طریق فتح مصر به بزرگ‌ترین گستره خود رسید. امپراتوری نوآشوری علیرغم اینکه در اوج قدرت خود بود، در اواخر قرن هفتم پیش از میلاد سقوط سریع و خشونت‌آمیزی را تجربه کرد که توسط قیام بابلی و تهاجم مادها ویران شد. دلایل این که چگونه آشور می‌تواند به این سرعت ویران شود همچنان در بین محققان مورد بحث است.
موفقیت بی‌سابقه امپراتوری آشوری نو تنها به دلیل توانایی آشور برای گسترش نبود، بلکه و شاید مهم‌تر از آن، توانایی آن در گنجاندن کارآمد سرزمین‌های فتح شده در سیستم اداری خود بود. امپراتوری آشوری نو به عنوان اولین امپراتوری در مقیاس خود، شاهد نوآوری‌های مختلف نظامی، مدنی و اداری بود. در ارتش، نوآوری‌های مهم شامل استفاده در مقیاس وسیع از سواره نظام و فنون محاصره جدید بود. تکنیک‌هایی که برای اولین بار توسط ارتش نوآشوری اتخاذ شد، در جنگ‌های بعدی برای هزاران سال مورد استفاده قرار گرفت. ارتباطات دولتی در امپراتوری آشوری نو، با استفاده از ایستگاه‌های رله و جاده‌هایی که به خوبی نگهداری می‌شوند. سرعت ارتباط پیام‌های رسمی در امپراتوری آشوری نو در خاورمیانه تا قرن نوزدهم پس از میلاد پیشی نگرفت. امپراتوری آشور همچنین از سیاست اسکان مجدد استفاده کرد که در آن بخش‌هایی از جمعیت سرزمین‌های فتح شده در قلب آشور و استان‌های توسعه نیافته اسکان داده شدند. این سیاست هم برای از هم پاشیدن هویت‌های محلی (که احتمال شورش مناطق محلی را کمتر می‌کند) و هم برای معرفی تکنیک‌های کشاورزی توسعه یافته توسط آشوری‌ها به تمام نقاط امپراتوری خدمت می‌کرد. پیامد آن کمرنگ شدن تنوع فرهنگی خاور نزدیک بود که برای همیشه ترکیب قومی زبانی منطقه را تغییر داد و ظهور آرامی به عنوان زبان میانجی منطقه را تسهیل کرد[۱۰] جایگاهی که این زبان تا قرن چهاردهم پس از میلاد حفظ شد.[۱۱]
جستارهای وابسته
ویرایشیادداشتها
ویرایش- ↑ Sign-by-sign transliterated as mat Aš-šurᴷᴵ, literally meaning "Country of Ashur". Equivalent in archaic Sumero-Akkadian cuneiforms: 𒆳𒀭𒊹𒆠 KUR AN-ŠAR₂ᴷᴵ; the same in Assyrian cuneiform in Ashubanipal's Rassam cylinder:
KUR AN-ŠAR₂ᴷᴵ,[۱][۲] pronounced in Assyrian mat Ausharᵏⁱ, then mat Ashshurᵏⁱ mat Aššurᵏⁱ, meaning "The country of the city of god Aššur";[۳][۴][۵][۶] also phonetically in another inscription of Ashurbanipal 
mat aš-šur (Sumerian: 𒆳𒀸𒋩)[۷] or 
aš-šurᵏⁱ (Sumerian 𒀸𒋩𒆠)[۸] Also 
mat ᵈa-šur in Amarna letter EA 15 dating to circa 1340 BC
پانویس
ویرایش- ↑ Name used in Neo-Babylonian inscriptions, such as the Rassam cylinder of Ashurbanipal
- ↑ Rassam cylinder transcription in "CDLI-Archival View". cdli.ucla.edu.
- ↑ "The country of Assyria, which in the Assyro-Babylonian literature is known as mat Aššur (ki), “land of Assur,” took its name from the ancient city of Aššur" in Sayce, Archibald Henry (1911). . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica (به انگلیسی). Vol. 2 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 788.
- ↑ "rinap/rinap4". oracc.museum.upenn.edu.
- ↑ "The name Anshar, softened into Aushar, and subsequently into Ashshur, was first applied to the town and then to the whole country" in Sayce, A. H. (2005). History of Egypt, Chald_a, Syria, Babylonia, and Assyria, Volume 6 (of 12) (به انگلیسی). Library of Alexandria. p. 223. ISBN 978-1-4655-4330-1.
- ↑ Pongratz-Leisten, Beate (2015). Religion and Ideology in Assyria (به انگلیسی). Walter de Gruyter GmbH & Co KG. p. 110. ISBN 978-1-61451-426-8.
- ↑ Quentin, A. (1895). "Inscription Inédite du Roi Assurbanipal: Copiée Au Musée Britannique le 24 Avril 1886". Revue Biblique (1892–1940). 4 (4): 554. ISSN 1240-3032. JSTOR 44100170.
- ↑ "Sumerian dictionary entry: Aššur [ASSYRIA] (GN)". oracc.iaas.upenn.edu. Archived from the original on 1 March 2020. Retrieved 12 January 2023.
- ↑ https://hmn.wiki/fa/Neo-Assyrian_Empire
- ↑ Frahm 2017, pp. 177–178.
- ↑ Filoni 2017, p. 37.
- Women and their Agency in the Neo-Assyrian Empire, Saana Teppo, Master's Thesis, April 2005. University of Helsinki, Faculty of Arts, Institute for Asian and African Studies, Assyriology.
پیوند به بیرون
ویرایش- http://www.livius.org/as-at/assyria/assyria.html
- Decline of the Assyrian empire
- http://www3.uakron.edu/ziyaret/index.html بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
- http://www3.uakron.edu/ziyaret/historical.html بایگانی‌شده در ۴ ژوئن ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine
- https://web.archive.org/web/20091024171942/http://geocities.com/garyweb65/neoassy.html
- http://www.britannica.com/eb/article-55456/history-of-Mesopotamia
- Chart of World Kingdoms, Nations and Empires - All Empires