گواهینامه بین‌المللی رانندگی
گواهینامه بین‌المللی رانندگی (آی‌دی‌پی) سندی است به شکل کارت یا دفترچه یا هر دوی آن‌ها که از طریق مراجع ذی‌صلاح جهت اعطای حق رانندگی در خارج از کشوری که راننده گواهینامه خود را از آنجا دریافت کرده است صادر می‌شود. این سند همراه با اصل گواهینامه صادره از کشور مرجع، معتبر است و به تنهایی، کارکرد یک گواهینامه رانندگی را ندارد.[۱][۲][۳]
پیمان‌نامه ۱۹۶۸ وین
ویرایشسازمان جهانی اتومبیلرانی، مرکز جهانی صدور گواهینامه بین‌المللی برای کشورهایی است که عضو این سازمان هستند.[۴] تعداد اعضای این سازمان ۱۹۶ کشور و آخرین مصوبه‌های آن مربوط به سال ۱۹۶۸ میلادی در نشست برگزارشده در کشور اتریش است که طبق توافق این نشست، بیشتر کشورهای عضو سازمان، گواهینامه صادره از سازمان جهانی اتومبیلرانی را برای استفاده اتباع خارجی معتبر اعلام کرده‌اند. بیشتر کشورهای عضو، این قرارداد را پذیرفته‌اند.[۵]
کنوانسیون ۱۹۴۹ ژنو
ویرایشکنوانسیون ۱۹۴۹ ژنو در مورد ترافیک جاده ای توسط ۱۰۱ کشور تصویب شده است. سوئیس این کنوانسیون را امضا کرد اما آن را تصویب نکرد. کنوانسیون ۱۹۴۹ ژنو بیان می‌کند که یک IDP از تاریخ صدور به مدت یک سال با مهلت شش ماه اعتبار دارد. علاوه بر پروتکل ۱۹۴۹ در مورد علائم راه، که در ۱۶ سپتامبر ۱۹۵۰ در ژنو منعقد شد، یک توافقنامه اروپایی تکمیل کننده کنوانسیون ۱۹۴۹ در مورد ترافیک جاده ای وجود دارد.[۶]
کنوانسیون ۱۹۲۶
ویرایشکنوانسیون بین‌المللی ۱۹۲۶ در رابطه با ترافیک موتوری، کنوانسیون قدیمی تر IDP است. فقط در سومالی معتبر است. مجوزهای بین‌المللی رانندگی طبق کنوانسیون ۱۹۲۶ در مورد ترافیک موتوری ممکن است همچنان در لیختن اشتاین و مکزیک معتبر باشد. مکزیک همچنین مجوز رانندگی بین آمریکایی را طبق کنوانسیون مقررات ترافیک خودروهای بین آمریکایی ۱۹۴۳ به رسمیت می‌شناسد.[۷]
نحوه صدور در ایران
ویرایشکانون جهانگردی و اتومبیلرانی ایران وظیفه صدور گواهینامه بین‌المللی در ایران را بر عهده دارد. این کانون در سال ۱۳۱۴ (۱۹۳۵ میلادی) در ایران تأسیس شد و از همان زمان به عضویت سازمان‌های بین‌المللی FIA (فدراسیون بین‌المللی اتومبیلرانی) و AIT (اتحادیه بین‌المللی جهانگردی) وابسته به سازمان ملل متحد UN درآمد و فعالیت رسمی خود را در سطح جهان آغاز کرد.[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴]
منابع
ویرایش- ↑ "مجوز بین‌المللی رانندگی" (به انگلیسی). ویکی‌پدیا. ۳۰ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ "Driving with driving licences issued in non-EU/EEA countries". Statens vegvesen (به انگلیسی). Retrieved 2019-10-01.
- ↑ "Agreement On The Recognition of Domestic Driving Licences Issued by ASEAN Countries" (PDF). agreement.asean.org. ASEAN. 9 July 1985. Retrieved 17 April 2024.
- ↑ "United Nations Treaty Collection". treaties.un.org (به انگلیسی). Retrieved 2020-05-23.
- ↑ "1968 Convention on Road Traffic (2006 consolidated version) in English, French, Spanish, Russian, Chinese and Arabic" (PDF). unece.org.
- ↑ Convention on Road Traffic of 1949
- ↑ Anlage 8b zu § 25b Absatz 2 der Verordnung über die Zulassung von Personen zum Straßenverkehr [Fahrerlaubnis-Verordnung – FeV] vom 13. Dezember 2010 [BGBl. I S. 1980], die durch Artikel 2 der Verordnung vom 5. November 2013 [BGBl. I S. 3920] geändert worden ist: Muster eines Internationalen Führerscheins nach dem Internationalen Abkommen über Kraftfahrzeugverkehr vom 24. April 1926 بایگانی‌شده در ۱۹ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. (Appendix 8b to Section 25b Paragraph 2 of the Driving Licence Ordinance [of the Federal Republic of Germany]: Sample of an International Driving Permit according to the International Convention of the 24. April 1926.) (In german language.) Retrieved 19 March 2014.
- ↑ https://unece.org/DAM/trans/conventn/crt1968e.pdf
- ↑ "How to Apply for an IDP". International Driving Permit (به انگلیسی). Retrieved 2020-06-04.
- ↑ "AAA IDP International Driving Permit". Retrieved 2019-10-02.
- ↑ "Internasjonalt førerkort". NAF (به نروژی). Retrieved 2019-10-02.
- ↑ Sheragim. «راهنمای دریافت گواهینامه بین‌المللی». دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۴-۲۹.
- ↑ "Beställ ditt internationella körkort av M Sverige!". msverige.se (به سوئدی). Retrieved 2019-10-02.
- ↑ "The Officially Recognised IDP Directory". International Driving Permit (به انگلیسی). Retrieved 2022-08-02.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «International Driving Permit». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۰ آوریل ۲۰۱۰.