کنسرتو

فرم موسیقیایی

کُنسِرتو (به ایتالیایی: Concerto)[۱] (اصل تلفظ ایتالیایی: کُنچـِرتو) یک فرم موسیقی است که در آن یک یا چند ساز سولو (تک‌نواز) با یک ارکستر همکاری می‌کنند. در این فرم، بخش‌های سولو و ارکستر به تناوب اجرا می‌شوند و یکدیگر را تکمیل می‌کنند. کنسرتوها معمولاً دارای سه موومان (بخش) هستند که هر کدام حال و هوای متفاوتی دارند.

کنسرتو

تک‌نوازهای کنسرتو معمولاً پیانو، ویولن، ویولنسل، گیتار یا فلوت می‌نوازند و نقش ارکستر، در مجموع، همراهی تک‌نواز است، و به همین ترتیب، تک‌نواز نقش کلیدی را در طول تمام قطعه ایفا می‌کند.

کنسرتو در طول تاریخ موسیقی دستخوش تغییرات زیادی شده است. در دوره باروک، کنسرتو گروسو (Concerto Grosso) رایج بود که در آن گروهی از تک‌نوازان (سولیست‌ها) با ارکستر می‌نواختند. در دوره کلاسیک، کنسرتو فرم استاندارد خود را پیدا کرد و در دوره رمانتیک، آهنگسازان به نوآوری‌های بیشتری در این فرم پرداختند.

برخی از مشهورترین کنسرتوهای تاریخ موسیقی عبارتند از:

کنسرتو برای دو یا چند ساز

ویرایش

بسیاری از آهنگسازان کنسرتو برای دو یا چند تک‌نواز ساخته‌اند.

دوره باروک

ویرایش
  • کنسرتوهای ویوالدی برای ۲، ۳ یا ۴ ویولن، برای ۲ ویولنسل، برای ۲ ماندولین، برای ۲ ترومپت، برای ۲ فلوت، برای ابوا و فاگوت، برای ویولنسل و فاگوت.
  • کنسرتوهای ویوالدی برای چندین ساز، از جمله RV555 برای ۳ ویولن، یک ابوا، ۲ ریکوردر، ۲ ویولون آلینلس، ۲ ویولون، ۲ هارپسیکورد و ۲ ترومپت.
  • کنسرتوهای باخ برای ۲ ویولن، برای ۲، ۳، یا ۴ هارپسیکورد و کنسرتوهای براندنبورگ.

دوره کلاسیک

ویرایش

دوره رمانتیک

ویرایش

دوره قرن بیستم

ویرایش

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. صورتِ جمعِ ایتالیایی: concerti