پنجانگشت
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
پنج انگشت (نام علمی: Vitex agnus-castus) یک گونه از سرده پنج انگشت است.
پنجانگشت (بنگرو، هندبید، هندبد) | |
---|---|
ردهبندی علمی | |
فرمانرو: | گیاهان |
(طبقهبندینشده): | گیاهان گلدار |
(طبقهبندینشده): | دولپهایهای نو |
(طبقهبندینشده): | آستریدها |
راسته: | نعناسانان |
تیره: | شاه پسند |
سرده: | پنج انگشت (سرده) |
گونه: | V. agnus-castus |
نام دوبخشی | |
Vitex agnus-castus |
تاریخچه
ویرایشدر گذشته اعتقاد داشتند که این گیاه باعث کاهش میل جنسی میشود و به همین دلیل در قرون وسطی راهبان روی برگهای این گیاه تفکر میکردند و به همین دلیل این گیاه به درخت عصمت و پاکدامنی (chasteberry) نیز مشهور است. با این وجود امروزه مشخص شدهاست که این گیاه اثری بر میل جنسی ندارد. [۱]
خواص دارویی
ویرایشمیوه این گیاه قابض است و به بهبود عملکرد دستگاه گوارش کمک میکند. افرادی که دچار بواسیر یا شقاق باشند میتوانند از اثرات درمانی آن سود بجویند و در جوشانده این گیاه بنشینند تا عارضه برطرف شود. ضماد میوه و برگ آن ادرار را افزایش میدهد و مقدار زیاد آن برای کلیه مضر است. این گیاه در درمان سر درد هم مفید است. این دارو جهت رفع اختلالات قاعدگی و یائسگی به کار میرود. پنج انگشت، گیاه بسیار مؤثری برای درمان اختلالات قاعدگی است. از گیاه پنج انگشت، داروهایی به نامهای پی ام اس پوز(pms pause) با مقدار ماده مؤثره ۳۷۵ میلی گرم در هرکپسول و ویتاگنوس (VITAGNUS)، فمودین(Femodin) با مقدار ماده مؤثره ۲۰ میلیگرم در هر قرص و آگنوگل (Agnugol) تهیه کردهاند که عصاره خشک این گیاه میباشد. میوه این گیاه اثرات درمانی زیادی برای رحم دارد. قاعدگی را تنظیم میکند و برگ این گیاه ورمهای رحمی را بهبود میبخشد و عفونت را پاک میسازد. فواید آن به قدری زیاد است که از این گیاه در قرصهای گیاهی مورد استفاده برای تنظیم قاعدگی و کاهش خونریزی استفاده میشود.
پانویس
ویرایش- ↑ "Chasteberry: Benefits and Side Effects". Archived from the original on 13 February 2010.
منابع
ویرایش- کتابها
- میرحیدر، حسین (۱۳۷۳). معارف گیاهی. ج. ۶. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. ص. ۶۴۷.