وقار شیرازی

میرزا احمد (۱۲۳۲–۱۲۹۸ه‍. ق) بزرگترین فرزند وصال شیرازی متخلص به وقار است. او همچون پدرش خوشنویس و شاعر بود. دیوان شعری به فارسی به نام بهرام و بهروز که در بمبیی چاپ شده از او باقی مانده‌است.

افزون بر پدر، پنج برادر او نیز از خوشنویسان و شاعران صاحب‌نام سده سیزدهم هجری هستند. میرزا احمد وقار نستعلیق، نسخ، رقاع و شکسته‌نستعلیق را استادانه می‌نوشت اما بیش از همه در خوشنویسی خط نسخ صاحب‌نام شده‌است.

تصحیح نوینی از دیوان وقار شیرازی به همّت داریوش کاظمی به انجام رسیده است: دیوان وقار شیرازی. تصحیح داریوش کاظمی. کرمان: دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ۱۳۸۳.

وی همچنین داستان قرآنی موسی و خضر را نیز به رشتهٔ شعر کشیده است که به اهتمام محمود طاووسی به طبع رسیده است: «مثنوی خضر و موسی». به اهتمام محمود طاووسی. تهران: فرا نگه، ۱۳۶۰.

نمونه شعر

به بهار مِی طلب کن منشین به کار دیگر		که بسی امید باید که رسد بهار دیگر
بشمر غنیمت ارزان که رسی به روزگاری		که خطا بود نشستن پی روزگار دیگر

پانویس

منابع

• پایگاه شهر زیبای فرهنگ و هنر ایران شیراز
• فضایلی، حبیب‌الله. اطلس خط. انتشارات مشعل اصفهان. چاپ دوم، اصفهان۱۳۶۲ش.
• بیانی، مهدی. احوال و آثار خوشنویسان. انتشارات علمی. چاپ دوم. تهران ۱۳۶۳ش