هفت کشور
هفت کشور یا هفت اقلیم، نوعی تقسیم‌بندی جهان به هفت منطقه بر پایۀ جهان‌بینی ایرانیان قدیم است.
تقسیم‌بندی
ویرایشدر سنت زردشتی جهان به هفت اقلیم یا کشور تقسیم شده است و در اوستا از هفت کشور سخن رفته است. نام این کشورها و جای آن‌ها چنین است:[نیازمند منبع]
- یکم: اَرْزه در خاور (شرق)
- دوم: سَوَه در باختر (غرب)
- سوم: فِرَدَدَفْش در جنوب
- چهارم: ویدَدَفْش در جنوب
- پنجم: وُروبَرِشْن در شمال
- ششم: وُروجَرِشن در شمال
- هفتم: خوَنیرَث در میانه
خونیرث برترین این کشورهاست که در پهناوری، به‌تنهایی با شش کشور دیگر برابر بوده و دارای صفت بامیک (بامی) به‌معنای درخشان است. «خونیرث بامی» بهترین کشور از هفت کشور نامبرده بود که مزدا آفرید. هر کدام از این هفت کشور را سروری است و سرور سرزمین خونیرث بامی «زردشت» است. در کهن‌ترین بخش اوستا، گاث‌ها، به خونیرث اشاره شده است.[۱]
ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از هفت کشور را چنین آورده:
- کشور یکم: هندوستان
- کشور دوم: عرب و حبشستان
- کشور سوم: مصر و شام
- کشور چهارم: ایران‌شهر
- کشور پنجم: صقلاب و روم
- کشور ششم: ترک و یأجوج
- کشور هفتم: چین و ماچین
در نوشته‌های کهن، منظور از صقلاب یا سقلاب همان اسلاو می‌باشد که در جمع عربی به شکل صقالبه نوشته می‌شده است.
جستارهای وابسته
ویرایش- رمان ترانه یخ و آتش
منابع
ویرایش- ابوریحان بیرونی، التفهیم
- جلال‌الدین کزازی، «نامه باستان»، ویرایش و گزارش شاهنامه فردوسی (پوشینه نخست: از آغاز تا پادشاهی منوچهر)، انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، تهران، چاپ ششم، بهار ۱۳۸۶. شابک: ۸-۴۷۳-۴۵۹-۹۶۴. رویه: ۲۵۰)
- ↑ دوستخواه، جلیل (۱۳۸۷). اوستا: کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی. تهران: نشر مروارید. ص. ۲۲۷.