هفت کشور

(تغییرمسیر از هفت اقلیم)

هفت کشور یا هفت اقلیم، نوعی تقسیم‌بندی جهان به هفت منطقه بر پایۀ جهان‌بینی ایرانیان قدیم است.

نمودار هفت کشور که ایران‌شهر در مرکز جهان است و اقلیم‌های هند، افریقیه، عرب، روم، ترک و صین (چین). از کتاب مجمل التواریخ و القصص.

تقسیم‌بندی

ویرایش

در سنت زردشتی جهان به هفت اقلیم یا کشور تقسیم شده است و در اوستا از هفت کشور سخن رفته است. نام این کشورها و جای آن‌ها چنین است:[نیازمند منبع]

  • یکم: اَرْزه در خاور (شرق)
  • دوم: سَوَه در باختر (غرب)
  • سوم: فِرَدَدَفْش در جنوب
  • چهارم: ویدَدَفْش در جنوب
  • پنجم: وُروبَرِشْن در شمال
  • ششم: وُروجَرِشن در شمال
  • هفتم: خوَنیرَث در میانه

خونیرث برترین این کشورهاست که در پهناوری، به‌تنهایی با شش کشور دیگر برابر بوده و دارای صفت بامیک (بامی) به‌معنای درخشان است. «خونیرث بامی» بهترین کشور از هفت کشور نامبرده بود که مزدا آفرید. هر کدام از این هفت کشور را سروری است و سرور سرزمین خونیرث بامی «زردشت» است. در کهن‌ترین بخش اوستا، گاث‌ها، به خونیرث اشاره شده است.[۱]

ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از هفت کشور را چنین آورده:

در نوشته‌های کهن، منظور از صقلاب یا سقلاب همان اسلاو می‌باشد که در جمع عربی به شکل صقالبه نوشته می‌شده است.

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. دوستخواه، جلیل (۱۳۸۷). اوستا: کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی. تهران: نشر مروارید. ص. ۲۲۷.