هتسر
یکتپنتسر ۳۸(تی) (به آلمانی: Jagdpanzer 38(t)) که عموماً تحت عنوان هتسر (به آلمانی: Hetzer) شناخته میشود، یک زرهپوش ضدتانک سبک آلمانی بود که اوایل دهه ۱۹۴۰ بر پایه شاسی اصلاحشده تانک سبک پنتسر ۳۸(تی) طراحی و تولید و در اواخر جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد.
هتسر | |
---|---|
نوع | زرهپوش ضدتانک سبک |
خاستگاه | آلمان |
تاریخچه خدمت | |
خدمت | ۴۵–۱۹۴۵ |
جنگها | جنگ جهانی دوم |
تاریخچه تولید | |
طراح | بیامام |
تاریخ طراحی | ۱۹۴۳ |
سازنده | بیامام اشکودا |
تاریخ تولید | آوریل ۱۹۴۴ – مه ۱۹۴۵ |
تعداد ساختهشده | ۲۵۸۴ دستگاه |
طراحی و توسعه
ویرایشاز ماه مارس سال ۱۹۴۳ ارتشبد هاینتس گودریان، بازرس کل نیروهای زرهی ورماخت خواهان تولید یک زرهپوش ضدتانک سبک با زره کافی و اتاقکی پوشیده جهت جایگزینی توپهای سبک خودکششی و سایر توپهای ضد تانک پیشین بود. طراحی این زرهپوش بر پای شاسی تانک پنتسر ۳۸(تی) قرار گرفت. یک بدنه عریض جدید با استفاده شدید از زره زاویهدار به کار برده شد. یک مسلسل با کنترل از راه دور جهت دفاع نزدیک در سقف تعبیه گشته بود. محفظه رزمی تنگ و زاویه محدود آتش مشکلاتی در میدان نبرد برای هتسر ایجاد میکرد. با انجام آزمایشها در ماه دسامبر، فرمان به تغییر تمامی تأسیسات تولید پنتسر ۳۸(تی) به زرهپوش ضدتانک جدید صادر گردید. تولید از ماه آوریل سال ۱۹۴۴ در شرکت بیامام آغاز و از ماه سپتامبر به شرکت اشکودا منتقل شد.[۱]
تاریخچه عملیاتی
ویرایشگردانهای ۷۳۱ و ۷۳۳ ضد تانک و لشکرهای پانزدهم و هفتاد و ششم پیادهنظام نخستین یگانهایی بودند که در ماه ژوئیه سال ۱۹۴۴ زرهپوشهای ضدتانک هتسر را دریافت کردند. متعاقباً این زرهپوشها در اختیار یگانهای ضد تانک دیگر که به همه انواع آرایشها ملحق میشدند، قرار گرفت.[۱]
پس از جنگ جهانی دوم نیروی زمینی چکسلواکی هتسر را به کار گرفت. سال ۱۹۴۶ سوئیس ۱۵۸ دستگاه از این زرهپوشهای ضدتانک را تحت عنوان "G13" از چکسلواکی خریداری نمود.[۱]
مشخصات فنی
ویرایشمشخصات عمومی
ویرایش- خدمه: ۴ نفر
ابعاد
ویرایش- طول: ۶۳۸ سانتیمتر
- عرض: ۲۶۳ سانتیمتر
- ارتفاع: ۲۱۷ سانتیمتر
وزن
ویرایش- وزن: ۱۵.۷۵ تن
زره
ویرایش- ضخامت: ۸ تا ۴۰ میلیمتر
- زاویه: °۱۵ تا °۷۰
پیشرانه
ویرایش- نیرومحرکه: یک موتور پراگا AC/2
عملکرد
ویرایش- حداکثر سرعت: ۴۲ کیلومتر بر ساعت
- حداکثر برد: ۱۷۷ کیلومتر
تسلیحات
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Chamberlain & Doyle 1978, p. 53.