نورون حرکتی تحتانی
منظور از واژه «نورون حرکتی تحتانی»، نورونهای حرکتی از ساقه مغزی (یعنی هسته‌های حرکتی اعصاب مغزی) و نورونهای شاخ قدامی نخاع است[۱]. انتهای آکسون این نورونها معمولاً به عضلات بدن ختم می‌شود و وظیفه آن‌ها هدایت تحریکات عصبی (فرامین حرکت) از نورونهای حرکتی فوقانی به عضلات است.
این نورونها به دو نوع نورون حرکتی آلفا (α-MNs) و نورون حرکتی گاما (γ-MNs) تقسیم‌بندی می‌شوند. این نورونها با ترشح گلوتامات توسط نورونهای محرکه فوقانی تحریک شده ولی خودشان در انتهای آکسونی، استیل کولین آزاد می‌کنند.
ضایعات نورون حرکتی تحتاتی
ویرایشعلائم حاصل از ضایعات نورون حرکتی تحتاتی عبارت است از فلج اندام از نوع شل (فلاسید)، کاهیدگی (آتروفی) عضلانی، فاسیکولاسیون و کاهش تونوس عضله. سایر علائم عبارتند از: کاهش رفلکسهای تاندونی عمقی و الکترومیوگرافی (EMG) غیرطبیعی. علامت بابنسکی اغلب از بین می‌رود.
فلج اطفال و تروما از شایعترین علل ضایعات نورون حرکتی تحتاتی هستند. آمیوتروفیک لاترال اسکلروز (ALS) شایعترین بیماری نورونهای حرکتی است که هم نورونهای حرکتی فوقانی و هم نورونهای حرکتی تحتانی درگیر می‌شوند.
پانویس
ویرایش- ↑ نراقی، محمد علی؛ حاجی حسینی، داود ترجمه نوروآناتومی W.C. Wongck. ص 205
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Lower motor neuron». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در دسامبر ۲۰۰۹.
- نراقی، محمد علی؛ حاجی حسینی، داود. ترجمه نوروآناتومی W.C. Wongck. انتشارات جعفری.