مونجامیونگ
پادشاه مونجامیونگ (به کره‌ای: 문자명태왕)، (سلطنت:۴۹۲~۵۱۹ میلادی)؛ بیست و یکمین امپراتور گوگوریو شمالی‌ترین از میان سه پادشاهی کره بود. او نوه امپراتور جانگسو بود. اگرچه پدر مونجامیونگ، گو جودا توسط امپراتور جانگسو به عنوان ولیعهد معرفی شده بود اما گو جودا قبل از به دست گرفتن تاج و تخت درگذشت.[۱]
| مونجامیونگ 문자명 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ته‌وانگ | |||||||||
 آرامگاه پادشاه مونجامیونگ | |||||||||
| پادشاه گوگوریو | |||||||||
| سلطنت | ژانویه ۴۹۲ - ۵۱۹ میلادی | ||||||||
| تاج‌گذاری | ژانویه ۴۹۲ میلادی | ||||||||
| پیشین | جانگسو | ||||||||
| جانشین | آنجانگ | ||||||||
| زاده | گو نائون نامشخص پیونگ‌یانگ سونگ | ||||||||
| درگذشته | ۵۱۹ میلادی پیونگ‌یانگ سونگ | ||||||||
| آرامگاه | آرمگاه پادشاه جومونگ (احتمالی) | ||||||||
| فرزند(ان) | هونگان بویون | ||||||||
| |||||||||
| خاندان | گو | ||||||||
| دودمان | گوگوریو | ||||||||
| پدر | گوجودا | ||||||||
| پیشه | پادشاه | ||||||||
| مونجامیونگ | |
| هانگول | 문자명왕 یا 명치호왕 |
|---|---|
| هانجا | 文咨明王 یا 明治好王 |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Munja-myeong-wang یا Myeongchiho-wang |
| مک‌کیون–ریشاور | Munja-myŏng-wang یا Myŏngchiho-wang |
| نام تولد | |
| هانگول | 나운 |
| هانجا | 羅雲 |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Naun |
| مک‌کیون–ریشاور | Naun |
| سه پادشاهی |
|---|
|
۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. |
حکومت
ویرایشدر سال ۴۷۲، گوگوریو پایتخت خود را از منطقه اطراف جیان مدرن در امتداد رود یالو بالایی به پیونگ‌یانگ (پایتخت مدرن کره شمالی) منتقل کرده بود.[۲][۳] این حرکت در شرایط تشدید رقابت با پادشاهی‌های دیگر از سه پادشاهی، شیلا و بکجه دو متحد آن زمان انجام شد.[۴]
با حفظ موفقیت دیپلماسی از راه دور جانگسو، مونجامیونگ روابط نزدیکی با سلسله های چینی، به ویژه شمال وی، چی جنوبی و لیانگ برقرار کرد. اگرچه شمال وی چندین جنگ را با همسایه شمالی خود، رورانز و سونگ پشت سر گذاشت، اما در نهایت حملات بعدی سانگ را مختل کرد، که منجر به تغییر سلسله لیانگ شد.[۵] به دلیل تغییر قدرت، گوگوریو[۶] روابط دیپلماتیک را با لیانگ نیز آغاز کرد: کتاب چی می گوید که این عنوان به پادشاه گوگوریو اعطا شده است، که به این معنی است که روابط دوجانبه بین این دو محقق شد. به طور همزمان، مونجامیونگ به تثبیت اشغال شبه‌جزیره لیائودونگ بر اساس روابط دوستانه با وی شمالی ادامه داد.[۷]
از نظر روابط بین کره‌ای، تاریخ کره سده دوازدهم، سامگوک ساگی، نقل می‌کند که بقایای پادشاهی بویو در سال ۴۹۴ پس از شکستشان از مردم کوچ‌نشین مالگال، به گوگوریو تسلیم شدند. پس از اشغال بویوی شرقی در سلطنت گوانگ‌گه‌تو بزرگ، سرانجام گوگوریو تمام منطقه بویو (هاربین فعلی) را به انقیاد رساند. در این میان، اتحاد بکجه و شیلا با خدمت به یکدیگر در میدان های جنگ با گوگوریو، روابط خود را تقویت کردند.[۸] بکجه با تلاش‌های مستمر خود در زمان پادشاه موریونگ تلاش بر حمله به مرز شمالی خود با گوگوریو به ویژه درسال ۵۰۵ میلادی داشت و بیش از ۳٫۰۰۰ سرباز را بسیج کرد.[۹] سوابق کره‌ای همچنین چندین بار به اقدامات تحریک‌آمیز بکجه اشاره می‌کنند که به ضدحمله مونجامیونگ درسال ۵۰۶ میلادی اشاره می‌کند، اما به دلیل قحطی‌های سخت، بدون ثمره مشخص شکست خورد.
بودیسم در گوگوریو پس از پذیرش در پادشاهی در زمان سلطنت سوسوریم، شتاب مستمر خود را به دست آورد. همانطور که پدربزرگ‌هایش این کار را کردند، مونجامیونگ نیز گسترش و توزیع بودیسم را، به‌ویژه از طریق لیانگ و وی، تقویت کرد. گفته می‌شود که در زمان سلطنت او، نه راهب ابتدا به وی شمالی فرستاده شدند تا در کتاب‌های بودایی و دیگران تحقیق کنند.[۱۰] درسال هفتم (۴۹۸)، او معبد بودایی گومگانگسا را ساخت.[۱۱]
مرگ
ویرایشدر سال ۵۱۹ میلادی او به‌دلایل نامعلومی درکذشت اما در کتاب سامگوک ساگی آمده‌است او در جنگ با بکجه کشته شده‌است.
بعد از او پسرش آنجانگ به پادشاهی رسید.
خانواده
ویرایش- پدر: شاهزاده جودا
- پدربزرگ: پادشاه جانگسو
- همسر ناشناس
- پسر: شاهزاده هونگان (پادشاه آنجانگ)
- پسر: شاهزاده بویون (پادشاه آن‌وون)
منابع
ویرایش- ↑ Chong-uk, Yi (2005). Koguryŏ-ŭi yŏksa. Seoul: Kimyŏngsa. pp. 369–370. ISBN 9788934917625.
- ↑ ICOMOS; Kim, Lena (2010). Koguryo Tomb Murals: World Cultural Heritage. Giljabi Media. p. 99. Retrieved 2 February 2016.
- ↑ Jeon, Hotae (2007). Koguryŏ = Koguryo, the origin of Korean power & pride. Seoul: Northeast Asia History Foundation. pp. 25–27. ISBN 9788991448834.
- ↑ Walker, Hugh Dyson (2012). East Asia: A New History. Author House. p. 137. ISBN 9781477265178. Retrieved 2 February 2016.
- ↑ Jin Gwan (2008). The history of accepting Buddhism during Goguryeo (به کره‌ای). Seoul: Kyŏngsŏwŏn. pp. 291–304. ISBN 9788992062787.
- ↑ Zixian, Xiao. Book of Qi. Retrieved 3 February 2016.
- ↑ Sin, Hyŏng-sik (2003). The History of Goguryeo (高句麗史) (به کره‌ای). Seoul: Ehwa yŏja taehakkyo. p. 227. ISBN 9788973005284. Retrieved 3 February 2016.
- ↑ Pak, Yŏng-gyu (2008). The annals of Goguryeo in one hand (به کره‌ای). Seoul: Ungjin Tatk'ŏm. ISBN 9788901047508.
- ↑ Kim, Bushik (1145). Samguk Sagi (三國史記) (卷第二十六 百濟本紀 第四 ed.). Retrieved 3 February 2016.
- ↑ Wang-gi, Yi (1994). The Study on Architecture history in North Korea (북한에서의 건축사 연구). Seoul: Parŏn. p. 202. ISBN 9788977635074. Retrieved 3 February 2016.
- ↑ Hong, Yun-sik (2003). Buddhist Art in Korea (한국의 불교미술) (Revised 1st ed.). Seoul: Taewŏnsa. p. 73. ISBN 9788936907648. Retrieved 3 February 2016.