من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم

غزلی با مطلع «من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم»، غزل شمارهٔ ۳۵۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

من ترک عشق شاهد
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
من ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم صد‌بار توبه کردم و دیگر نمیکنم باغ بهشت و سایهٔ طوبیّ و قصر و حور با خاک کوی دوست برابر نمیکنم تلقین و درس اهل نظر یک اشارتست گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم هرگز نمیشود ز سر خود خبر مرا تا در میان میکده سر بر نمیکنم ناصح بطعن گفت که رو ترک عشق کن محتاج جنگ نیست برادر نمیکنم این تقویم تمام که با شاهدان شهر ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم حافظ جناب پیر مغان جای دولتست من ترک خاکبوسی این در نمیکنم ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمود خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۳۹۸ از مجموعهٔ یک شاخه گل این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.