غزل غزل‌های سلیمان
غزل غزل‌ها یا نشیدالأنشاد (عبری:שיר השירים شِر هاشِریم به معنی «بزرگ‌ترین غزل‌ها») یکی از بخش‌های تنخ عبری و عهد عتیق در کتاب مقدس است. نویسندگی کتاب به سلیمان پسر داوود نسبت داده شده‌است. در این کتاب چندین اشاره به سلیمان[۱] و چند اشاره به داوود پادشاه[۲] آمده‌است. تاریخ نگارش غزل غزل‌ها را قرن دهم قبل از میلاد و در زمان سلطنت سلیمان دانسته‌اند.
غزل غزل‌ها، شعری بی‌همتا در تجلیل عشق زمینی است [۳]. شعر از زبان عاشق و معشوق است که از عشق و علاقه به یکدیگر و لذت شهوانی نزدیکی با هم سخن می‌گویند. در شعر، «دختران اورشلیم» گروهی هستند که شاهد عشق بازی دو عاشق اند و حضور آن‌ها در ساختار شعر به نحوی است که به خواننده کمک می‌کند که خود را حاضر در کنار دو عاشق ببیند [۴]. در سنت یهودی، غزل غزل‌ها به عنوان تمثیلی از رابطهٔ بین خدا (به عنوان مرد داستان) و قوم بنی اسرائیل (به عنوان زن داستان) تفسیر می‌شود. [۵]. در سنت مسیحی، این شعر به عنوان تمثیلی از رابطهٔ عیسی مسیح با عروسش، کلیسای مسحیت، تفسیر می‌شود [۶]. جدای از تفاسیر مذهبی، غزل غزل‌ها در معنای ظاهری‌اش به عنوان شعری عاشقانه بین زن و مرد تحسین شده‌است.
مورخ و ربی یهودی Shaye J. D. Cohen انتساب اشعار به سلیمان را رد می کند. و می گوید برخی ربیها اولیه از قرار گرفتن این اشعار در قانون ناراضی بودند.[۷]
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ غزل غزل‌ها۱:۱؛۳:۷؛۸:۱۱
- ↑ غزل غزل‌ها ۱:۴؛۵:۷
- ↑ Garrett (1993), p. 366.
- ↑ Exum (2011), p. 248.
- ↑ Sweeney (2011).
- ↑ Norris (2003), p. 1.
- ↑ https://www.biblicalarchaeology.org/daily/biblical-topics/hebrew-bible/free-hebrew-bible-course-with-shaye-cohen/
پانویس
ویرایشمنابع
ویرایش- کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، شابک ۹۶۴−۳۳۱−۰۶۸-X
- یاردون سیز (۱۳۸۰)، دانشنامه کتاب مقدس، ترجمهٔ بهرام محمدیان، تهران: روز نو، ص. ۱۹۱۲
- جیمز هاکس (۱۳۷۵)، قاموس کتاب مقدس، ترجمهٔ عبدالله شیبانی، تهران: اساطیر، ص. ۱۱۴