عباس حری
دکتر عباس حُرّی (زادهٔ ۱۵ اسفند ۱۳۱۵ در مشهد — درگذشتهٔ ۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ در تهران)، دانشمند علوم کتابداری و اطلاعرسانی و استاد دانشگاه تهران و طراح نظریهٔ اطلاعشناسی بود.
عباس حُرّی | |
---|---|
زادهٔ | ۱۵ اسفند ۱۳۱۵ |
درگذشت | ۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ تهران |
پیشه | دانشمند علم اطلاعات و دانششناسی (علوم کتابداری و اطلاعرسانی) |
تولد و تبار
ویرایشاو در سال 1315 در مشهد در خانوادهای روحانی به دنیا آمد. وی از نسل شیخ حر عاملی، دانشمند لبنانیِ قرن یازدهم هجری و مدفون در مشهد و صاحب وسائل الشیعه است.[۱]
تحصیلات
ویرایشدر سال ۱۳۴۹ از دانشگاه مشهد در مقطع کارشناسی رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی، در سال ۱۳۵۲ از دانشگاه تهران در مقطع کارشناسی ارشد رشتهٔ کتابداری و در سال ۱۳۶۰ (۱۹۸۱) از دانشگاه کیس وسترن رزرو آمریکا در مقطع دکترای کتابداری فارغالتحصیل شد. رسالهٔ دکتری وی در مورد مقایسهٔ شباهتهای استنادی و شباهت واژگان نمایه برای ربطدادن مدارک مرتبط از حیث موضوعی بود. وی از ۱۳۵۳ استاد دانشگاه تهران شد.
تخصص
ویرایشحُرّی از اولین دانشآموختگان کتابداری نوین در ایران بود و در پیشبرد آموزش و پژوهش دراین رشته در کشور تلاش زیاد نمود. وی به عنوان سردبیر، مدیرمسئول و عضو هیئت تحریریهٔ چندین مجلهٔ علمی از جمله اطلاعشناسی فعالیت کردهاست و نیز طراح نظریهٔ اطلاعشناسی است.
خاطرات و شرحزندگانی عباس حرّی در قالب مصاحبة تاریخ شفاهی، با عنوان «دُرّ دانش» توسط پیمانه صالحی تدوین و از سوی سازمان اسناد و کتابخانة ملی ایران در سال ۱۳۹۵ منتشر شده است.
مراسم بزرگداشت
ویرایشانجمن آثار و مفاخر فرهنگی، طی مراسمی در ۱۵ اسفند ۱۳۸۵، دقیقاً در هفتادمین سالروز تولد وی، از ۴۰ سال تلاش و فعالیت علمی او تجلیل به عمل آورد. وی مدتی در دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد تدریس کرد.
درگذشت
ویرایشدکتر عباس حرّی روز شنبه هفتم اردیبهشت ۱۳۹۲ در سن ۷۷ سالگی درگذشت.
گفتاورد
ویرایشفرهنگ مدیریت سازمانی ما فرهنگ تعاونی نیست. مدیریت نوعی مالکیت تلقی شدهاست و مدیر کسی است که مایملک اجتماعی سازمان را در دوران مدیریت خود از خطر بهرهوری اجتماعی مصون نگه دارد.
- پیام کتابخانه، زمستان ۱۳۷۱، ص۵
منابع
ویرایش- جزیرهٔ دانش
- وبگاه اعضای هیئت علمی دانشگاه آزاد[پیوند مرده]
- ایرانیان لبنانی، علی نجفی، قم، میراث ماندگار، شابک 978-622-7128-04-8
- ↑ ایرانیان لبنانی، علی نجفی، ص127.