سلطان حسین جلایر
معزالدین سلطان حسین بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر چهارمین پادشاه از دودمان جلایریان (ایلکانیان) است.[۱][۲][۳]
سلطان حسین جلایر | |||||
---|---|---|---|---|---|
شیخ حسین جلایر چهارمین پادشاه ایلکانی | |||||
سلطنت | ۱۳۸۲ – ۱۳۷۴ میلادی | ||||
تاجگذاری | ۱۳۷۴ میلادی (۷۵۷ هجری) تبریز | ||||
پیشین | سلطان حسن جلایر | ||||
جانشین | سلطان احمد جلایر | ||||
زاده | تبریز | ||||
درگذشته | ۱۳۸۲ میلادی (۷۸۴ هجری) تبریز | ||||
آرامگاه | دمشقیهٔ تبریز | ||||
| |||||
دودمان | جلایریان | ||||
پدر | سلطان اویس جلایر |
برادران و خواهران
ویرایشسلطان حسین جلایر ۵ برادر به نامهای احمد، اسماعیل، بایزید، حسن و شیخ علی و یک خواهر به نام دندی خاتون داشت که خواهرش به عقد شاه محمود مظفری درآمد. آرامگاه سلطان حسین و ۲ تن از برادرانش که بر تخت پادشاهی نشستند (سلطان حسن جلایر و سلطان احمد جلایر) در مقبرهٔ دمشقیهٔ تبریز است.[۴]
شروع سلطنت
ویرایشسلطان اویس جلایر دچار بیماری صعبالعلاجی گشت و در شب ۹ اکتبر ۱۳۷۴ (۲ جمادیالاول ۷۷۶) درگذشت که حافظ ابرو در این باره مینویسد:[۲][۵]
قبل از آن تاریخ به سه ماه، آن پادشاه بر زمان فوت خود آگاه شد و وسایل کفن و تابوت و سایر ضروریات سفر آخرت را ترتیب کرده بود و چون آثار نزع بر ناصیهٔ او ظهور نمود، ارکان دولت به مرافقت قاضی شیخ علی و خواجه شیخ کججانی بر سر بالین وی حاضر شده، طلب وصیت نمودند. سلطان گفت ولایت عهد تعلق به حسین دارد و ایالت بغداد به شیخ حسن.
پس از درگذشت سلطان اویس —طبق وصیتی که کرده بود— فرزند دوماش سلطان حسین جلایر به سلطنت رسید. بزرگان آذربایجان از ترس هرج و مرج و آشوب، پسر بزرگتر سلطان اویس —یعنی سلطان حسن جلایر— را پس از ادعای سلطنت، به قتل رساندند.[۴]
پانویس
ویرایش- ↑ «معزالدین سلطان اویس جلایر ایلکانی». شبکهٔ اینترنتی آفتاب. دریافتشده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۳
- ↑ «معنی آل جلایر». لغتنامهٔ دهخدا. دریافتشده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ «جلایریان یا ایلکانیان». دانشنامهٔ جهان اسلام. دریافتشده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۴
منابع
ویرایش- خاماچی، بهروز (۱۳۸۹)، شهر من تبریز، تبریز: انتشارات ندای شمس، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۶۸۸-۰۳-۶
- نادرمیرزا -شاهزادهٔ قاجار، تاریخ و جغرافی دارالسلطنه تبریز، دانشنامهٔ جهان اسلام
- کارنگ، عبدالعلی (۱۳۷۴)، آثار باستانی آذربایجان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی