زاهد خلوتنشین دوش به میخانه شد
غزلی با مطلع «زاهد خلوتنشین دوش به میخانه شد»، غزل شمارهٔ ۱۷۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
زاهد گرگه خلوتنشین | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[۱] | ||
شمار ابیات | ۸ | ||
بحر | منسرح مثمن مطوی مکشوف | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
مفهوم و درونمایه
ویرایشوزن
ویرایشوزن این شعر از اوزان دوری است که متناوب الارکان به حساب میآید.
مفتعلن | فاعلن | مفتعلن | فاعلن |
---|---|---|---|
ــ ں ں ــ | ــ ں ــ | ــ ں ں ــ | ــ ں ــ |
در اجراها
ویرایشعبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۳۶۹ از مجموعهٔ یک شاخهٔ گل این غزل را در آوازِ ابوعطا اجرا کرده است.[۲]
ترجمهها
ویرایشدر دیگر آثار هنری
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۱۱۵.
- ↑ دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۸.
منابع
ویرایش- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.