ویکی‌پدیا

رسوایی واترگیت

واترگیت چیست

رسوایی واترگِیت (به انگلیسی: Watergate scandal) یک رسوایی سیاسی بزرگ در ایالات متحده بود که دولت ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور وقت، در آن درگیر شد و در نهایت به استعفای او منجر گردید. این ماجرا حول محور ورود اعضای یک سازمان جمع‌آوری کمک‌های مالی وابسته به کمپین انتخاباتی نیکسون در سال ۱۹۷۲ به دفتر کمیته ملی دموکرات‌ها در ساختمان اداری واترگیت در واشینگتن، دی.سی. در تاریخ ۱۷ ژوئن ۱۹۷۲ می‌چرخید و تلاش‌های نیکسون برای پنهان کردن نقش دولتش در این ماجرا نیز بخش مهمی از این رسوایی بود.

مجتمع واترگیت، محلی که جاسوسان به آن رخنه کرده‌بودند.
نیکسون در حال ترک کاخ سفید

پس از دستگیری پنج فرد دخیل در این ورود غیرقانونی، هم مطبوعات و هم وزارت دادگستری ایالات متحده توانستند پول‌های یافت‌شده نزد این افراد را به کمیته بازانتخاب رئیس‌جمهور، یا CRP، که سازمان جمع‌آوری کمک‌های مالی برای کمپین انتخاباتی ریچارد نیکسون در سال ۱۹۷۲ بود، ارتباط دهند.[۱][۲] تحقیقات و افشاگری‌های بعدی در جریان محاکمه‌ها باعث شد که مجلس نمایندگان ایالات متحده اختیارات بیشتری به کمیته قضایی مجلس برای تحقیق بدهد.[۳][۴] علاوه بر این، مجلس سنا کمیته واترگیت سنا را تشکیل داد که جلساتی را برای بررسی این ماجرا برگزار کرد.

شاهدان شهادت دادند که نیکسون طرح‌هایی برای پنهان کردن نقش دولتش در این ورود غیرقانونی را تأیید کرده بود و اینکه یک سیستم ضبط صوت فعال‌شونده با صدا در دفتر بیضی‌شکل کاخ سفید وجود داشت.[۵][۶] دولت نیکسون در برابر این تحقیقات مقاومت کرد که این امر به یک بحران قانون اساسی منجر شد.[۷] جلسات تلویزیونی کمیته واترگیت سنا توجه و علاقه عمومی در سراسر کشور را به خود جلب کرد.[۸]

افشاگری‌های متعدد و تلاش‌های نیکسون برای جلوگیری از پیشرفت تحقیقات در سال ۱۹۷۳ باعث شد که مجلس نمایندگان روند استیضاح او را آغاز کند.[۹][۱۰] حکم دادگاه عالی در پرونده ایالات متحده علیه نیکسون (۱۹۷۴) نیکسون را مجبور کرد تا نوارهای ضبط شده دفتر بیضی‌شکل را تحویل دهد که نقش او در پنهان‌کاری را فاش می‌کرد.[۱۱] کمیته قضایی مجلس سه ماده استیضاح علیه نیکسون تصویب کرد و او در تاریخ ۹ اوت ۱۹۷۴ از مقام خود استعفا داد و به تنها رئیس‌جمهور ایالات متحده تبدیل شد که این کار را انجام داده است. جانشین او، جرالد فورد، در تاریخ ۸ سپتامبر ۱۹۷۴ او را عفو کرد.

رسوایی واترگیت منجر به صدور ۶۹ کیفرخواست و ۴۸ محکومیت شد که چندین مقام ارشد دولت نیکسون را شامل می‌شد.[۱۲] از آن زمان، واژه «واترگیت» مترادف با فعالیت‌های مخفیانه و غیرقانونی مختلفی شد که توسط دستیاران نیکسون انجام می‌شد، از جمله شنود دفاتر مخالفان سیاسی، تحقیقات غیرمجاز و سوءاستفاده از نهادهای دولتی برای اهداف سیاسی.[۱۳] اضافه شدن پسوند «-گیت» به یک واژه از آن زمان به بعد برای اشاره به رسوایی‌ها[۱۴][۱۵][۱۶]، به‌ویژه در سیاست استفاده شده است.[۱۷][۱۸]

شرح ماجرای رسوایی واترگیت

ویرایش

در جریان انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا شماری از مأموران پیشین اف‌بی‌آی وارد ساختمان هتل واترگیت محل استقرار ستاد انتخاباتی حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا شدند و دستگاه‌های شنود کار گذاشتند و سپس اسناد و مدارکی را برای اهداف مختلف به سرقت بردند.[۱۹] این اقدام غیرقانونی با پیدا شدن یک نوار توسط یک مأمور حراست هتل به‌طور تصادفی لو رفت و روزنامهٔ واشینگتن پست (به سردبیری بنجامین سی. بردلی[۲۰]) از طریق دو تن از روزنامه‌نگاران خود به نام‌های باب وودوارد و کارل برنستین آن را به اطلاع افکار عمومی رساندند.

نخست چنین تصور می‌شد که این قانون‌شکنی توسط افراد دون‌پایه طراحی و هدایت شده‌است. اما پس از آنکه نیکسون از تحویل نوارهای ضبط‌شده به کمیته قضایی مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا خودداری کرد پای رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا نیز به میان کشیده شد. کمیتهٔ قضایی مجلس نمایندگان در ژوئیه ۱۹۷۴ رسیدگی عمومی به اعلام جرم علیه نیکسون را آغاز کرد و دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا نیز حکم کرد که رئیس‌جمهور نوارها را به کمیتهٔ قضایی تحویل دهد. در هفتهٔ بعد کمیتهٔ قضایی مجلس نمایندگان، رأی خود را دربارهٔ سه فقره جرم ارتکابی توسط نیکسون صادر کرد: سوءاستفاده از قدرت، کارشکنی در امر اجرای عدالت و اهانت به کنگره.

در ۴ اوت ۱۹۷۴ کاخ سفید متن پیاده‌شدهٔ نوارها را تحویل داد. یکی از نوارها حاوی یک مدرک غیرقابل انکار بود یعنی دستور ریچارد نیکسون برای تماس با سیا به منظور متوقف کردن تحقیقات اف‌بی‌آی در مورد سرقت واترگیت. با انتشار این نوار مشخص شد که مجلس نمایندگان به تصمیم کمیتهٔ قضایی برای استیضاح نیکسون رأی خواهد داد. به دنبال این رویداد، ریچارد نیکسون در ۸ اوت ۱۹۷۴ از سمت خود کناره‌گیری کرد تا توسط کنگره استیضاح نشود. نیکسون نخستین رئیس‌جمهور آمریکا بود که استعفا داد. در ۸ سپتامبر ۱۹۷۴، جرالد فورد، جانشین نیکسون، وی را عفو کرد.

اگرچه استعفای نیکسون، روند استیضاح را متوقف کرد، اما در عین حال به پیگیری‌های قضایی پایان نداد. سپس روشن شد که چنین اقداماتی پیشتر پیوسته انجام گرفته بوده‌است و تحقیقات پسین نشان داد که عمق این‌گونه فعالیت‌های جاسوسی بسیار گسترده بوده‌است.[۲۱]

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. ↑ Perry, James M. "Watergate Case Study". Class Syllabus for "Critical Issues in Journalism". Columbia School of Journalism, Columbia University. Archived from the original on July 15, 2019. Retrieved July 27, 2018.
  2. ↑ Dickinson, William B.; Cross, Mercer; Polsky, Barry (1973). Watergate: chronology of a crisis. Vol. 1. Washington, D.C.: Congressional Quarterly Inc. pp. 8, 133, 140, 180, 188. ISBN 0-87187-059-2. OCLC 20974031.
  3. ↑ Rybicki, Elizabeth; Greene, Michael (October 10, 2019). "The Impeachment Process in the House of Representatives". CRS Report for Congress. Washington, D.C.: Congressional Research Service, Library of Congress. pp. 5–7. R45769. Archived from the original on January 22, 2020. Retrieved November 7, 2019.
  4. ↑ "H.Res.74 – 93rd Congress, 1st Session". congress.gov. February 28, 1973. Archived from the original on December 30, 2019. Retrieved October 21, 2019.
  5. ↑ "A burglary turns into a constitutional crisis". CNN. June 16, 2004. Archived from the original on November 26, 2020. Retrieved November 7, 2019.
  6. ↑ "Senate Hearings: Overview". fordlibrarymuseum.gov. Archived from the original on July 2, 2017. Retrieved November 7, 2019.
  7. ↑ "A burglary turns into a constitutional crisis". CNN. June 16, 2004. Archived from the original on November 30, 2020. Retrieved May 13, 2014.
  8. ↑ "'Gavel-to-Gavel': The Watergate Scandal and Public Television". American Archive of Public Broadcasting. Retrieved November 10, 2019.
  9. ↑ "The Smoking Gun Tape" (Transcript of the recording of a meeting between President Nixon and H. R. Haldeman). Watergate.info website. June 23, 1972. Archived from the original on May 1, 2012. Retrieved January 17, 2007.
  10. ↑ White, Theodore Harold (1975). Breach of Faith: The Fall of Richard Nixon. New York: Atheneum Publishers. p. 7. ISBN 0-689-10658-0. OCLC 1370091.
  11. ↑ Manheim, Karl; Solum, Lawrence B. (Spring 1999). "Nixon Articles of Impeachment". Impeachment Seminar. Archived from the original on March 3, 2017.
  12. ↑ Bill Marsh (October 30, 2005). "Ideas & Trends – When Criminal Charges Reach the White House". The New York Times. Archived from the original on June 18, 2022. Retrieved September 30, 2014.
  13. ↑ Ervin, Sam, et al., Final Report of the Watergate Committee.
  14. ↑ Hamilton, Dagmar S. "The Nixon Impeachment and the Abuse of Presidential Power", In Watergate and Afterward: The Legacy of Richard M. Nixon. Leon Friedman and William F. Levantrosser, eds. Santa Barbara, CA: Greenwood Publishing Group, 1992. شابک ‎۰−۳۱۳−۲۷۷۸۱−۸
  15. ↑ Smith, Ronald D. and Richter, William Lee. Fascinating People and Astounding Events From American History. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, 1993. شابک ‎۰−۸۷۴۳۶−۶۹۳−۳
  16. ↑ Lull, James and Hinerman, Stephen. Media Scandals: Morality and Desire in the Popular Culture Marketplace. New York: Columbia University Press, 1997. شابک ‎۰−۲۳۱−۱۱۱۶۵−۷
  17. ↑ Trahair, R.C.S. From Aristotelian to Reaganomics: A Dictionary of Eponyms With Biographies in the Social Sciences. Santa Barbara, CA: Greenwood Publishing Group, 1994. شابک ‎۰−۳۱۳−۲۷۹۶۱−۶
  18. ↑ "El 'valijagate' sigue dando disgustos a Cristina Fernández | Internacional". El País. November 4, 2008. Archived from the original on July 2, 2017. Retrieved July 28, 2014.
  19. ↑ BBC ON THIS DAY | 30 | 1973: Nixon takes rap for Watergate scandal
  20. ↑ مرگ افشاگر رسوایی «واترگیت»
  21. ↑ «The Fallout from Ford's Rush to Pardon - TIME». بایگانی‌شده از اصلی در ۴ مارس ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱۲ مه ۲۰۰۸.
 

این یک مقالهٔ خرد سیاست است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

برگرفته از «https://fa.wiki.x.io/w/index.php?title=رسوایی_واترگیت&oldid=40567138»