گفتوگو (داستان)
همگویی یا گفتوگو[۱] یا دیالوگ در مورد داستان، فیلم و نمایشنامه، یعنی همان گفتگوهای شخصیتها در روایت که تابع ریزه کاریها و قواعد مربوط به خود است. دیالوگ (همگویی) در مقابل مونولوگ (تکگویی) است.
در یک داستان، محتوای گفتگوها مستقیماً مربوط به موضوع صحبت میباشد. البته میشود در آن به گذشته هم اشاره کرد، اما بهطور مختصر. وقتی منظور نویسنده از گفتگو نه صحبت، بلکه کاشتن نهال اطلاعات باشد، گفتگو دیگر باور کردنی نخواهد بود. چرا که خواننده به جای اینکه صحبت اشخاص را بشنود اطلاعات را میبیند.[۲] در رمان نو گفتگو پیچیدهتر از رمانهای سنتی شده و انواع جدیدی از دیالوگ پدید آمدهاست.[۳]
دیالوگ در سینما
ویرایشگفتوگو، بیشک یکی از سادهترین و در عین حال تأثیرگذارترین ابزارهایی است که فیلمسازان برای برقراری ارتباط با مخاطبان خود از آن استفاده میکنند. کلماتی که شخصیتها بر زبان میآورند، به طور مستقیم به احساسات، افکار و انگیزههای آنها پیوند میخورند و به مخاطب این امکان را میدهند تا به دنیای داستان و شخصیتها نزدیکتر شود.[۴]
منابع
ویرایش- ↑ «گفتوگو» [هنرهای نمایشی] همارزِ «dialog/ dialogue , lines»؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ گفتوگو)
- ↑ ابراهیم یونسی (۱۳۸۴)، هنر داستاننویسی، انتشارات نگاه، ص. ۳۲۷-۴۲۸
- ↑ اسداللهی، الله شکر (بهار ۱۳۷۹). ««رمان نو» دیالوگ نو». نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز - شماره 174.
- ↑ کیسبی یر، آلن (۱۴۰۲). درک فیلم. چشمه. صص. فصل ۲.