خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزلی با مطلع «خوشست خلوت اگر یار یار من باشد'»، غزل شمارهٔ ۱۶۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
خوشست خلوت | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[۱] | ||
شمار ابیات | ۷ | ||
بحر | مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
مفهوم و درونمایه
ویرایشوزن
ویرایشدر اجراها
ویرایشمرضیه در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۰ از مجموعهٔ گلهای رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کردهاست.[۲]
ترجمهها
ویرایشدر دیگر آثار هنری
ویرایشبرروی یک شمعدان برنجیِ دورهٔ صفویه و متعلق به آستانهٔ شیخ صفی، سه بیت از این غزل حک شدهاست. این شمعدان در حال حاضر در موزهٔ ملی ایران (شمارهٔ ۳۶۰۳) نگهداری میشود.[۳]
پانویس
ویرایش- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۱۰۹.
- ↑ دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۴.
- ↑ سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۵ - ۷۳۶.
منابع
ویرایش- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشمپور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.