حزب ایران
حزب ایران یکی از احزاب ملی‌گرا، جمهوری‌خواه با اندیشه سوسیال دموکرات و از احزاب تشکیل دهنده جبهه ملی ایران است.[۴] با درگذشت دکتر باقر قدیری اصل این حزب در حال حاضر دبیرکل ندارد و توسط کمیته مرکزی و به صورت شورایی اداره می‌شود.[۵][۶]
حزب ایران | |
|---|---|
 | |
| بنیانگذاری | ۱۵ اردیبهشت ۱۳۲۳ (۸۰ سال)[۱] |
| ادغام از | حزب میهن (حزب میهن در خرداد ۱۳۲۴ در حزب ایران ادغام شد) |
| انشعاب از | انشعاب‌ها: جمعیت آزادی مردم ایران حزب وحدت [۲] |
| پیشین | ائتلاف حزب استقلال- حزب میهن‌پرستان (ایران)- پیکار |
| ستاد | تهران، ایران |
| روزنامه | جبهه آزادی |
| مرام سیاسی | ملی‌گرایی ایرانی سوسیال دموکراسی لائیسیته[۳] ملی‌گرایی مدنی |
| وابستگی ملی | جبهه ملی ایران (از ۱۳۲۸ تاکنون) |
| شعار | جاوید باد ایران[۱] |
| وبگاه | |
تاریخچه
ویرایشدر سال ۱۳۲۲ پس از اینکه کانون مهندسین توانست با حمایت از مهندس فریور در مجلس یک نماینده کسب کند انگیزه ایجاد حزب در این گروه ایجاد گردید که در نهایت در سال بعد توسط بنیان‌گذاران این مجموعه تبدیل به یک حزب ملی‌گرا با ایدئولوژی سوسیال دموکرات شد. حزب ایران در ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۳۲۳ رسماً فعالیت‌های خود را شروع کرد.
بنیانگذاری
ویرایشاولین گروه تشکیل دهنده حزب ایران عبارت بودند از احمد زیرک‌زاده، کاظم حسیبی، حسین مکی، نظام‌الدین موحد، مرتضی مصور رحمانی، غلامعلی فریور، عبدالحمید زنگنه، حسین صدر، ناصر معتمد، عباس گزیده پور، علیقلی بیانی، امیر پایور، محسن عطایی، شمس‌الدین جزایری، رحیم عطایی، مظفر عطایی‌زاده، محسن نصر، خان‌بابا ایروانی، کمال‌الدین جناب، نعمت‌اللهی، احمد زنگنه، صادق رضازاده شفق، ارسلان خلعتبری.
پس از تشکیل حزب ایران احمد زیرک‌زاده از سوی اعضا و مؤسسان به عنوان اولین دبیرکل حزب انتخاب شد و روزنامه شفق به مدیریت رضازاده شفق به عنوان ارگان حزب ایران منتشر شد.
امتیاز نفت شمال
ویرایشدر سال ۱۳۲۳ کافتارادزه معاون وقت کمیساریای خارجهٔ شوروی، از دولت ایران واگذاری امتیاز نفت شمال را به دولت متبوع خود خواستار شد که مورد پشتیبانی حزب توده قرار گرفت. حزب ایران بنا بر تجربه واگذاری امتیاز نفت جنوب به انگلستان و سیاست استقلال خود واگذاری امتیاز نفت را به هر کیفیت به یک دستگاه خارجی مضر به حال مملکت تشخیص داده، نظر خود را دایر بر لزوم اجتناب از چنین سودای زیانبخشی به وسیلهٔ قطعنامهٔ حزب به اطلاع عامه و مسئولان امور حکومت رسانید و صریحاً با این امر مخالفت ورزید.[۷]
ماده اول قطعنامه که در شماره ۱۴ روزنامه شفق ارگان حزب ایران مورخ ۶ آذر ۱۳۲۳ منتشر شده‌است از این قرار است:[۷][۸]
حزب ایران معتقد است که در شرایط حاضر هیچ گونه امتیازی به هیچ‌یک از دول یا شرکت‌های بیگانه برای منطقهٔ معینی داده نشود و به‌طور کلی استخراج نفت ایران در نفاط استخراج نشده (حتی در نقاط استخراج شده که بر خلاف میل ملت ایران امتیاز آن واگذار گردیده) در اولین فرصت بایستی به وسیله شرکتی انجام شود که لااقل ۵۱ درصد از سهام آن متعلق به دولت ایران و ۴۹ درصد بقیه بین دول بزرگ استخراج کنندهٔ نفت دنیا حتی الامکان به‌طور تساوی قسمت شود.
این حزب در سرمقاله شماره ۱۵ روزنامه شفق مورخه ۱۳ آذر ۱۳۲۳ با انتشار بخشی از نطق مصدق در مجلس شورای ملی از طرح ایشان مبنی بر تحریم مذاکره برای دادن امتیاز نفت از طرف دولت ایران پشتیبانی می‌کند.[۹]
ائتلاف‌ها و انشعابات
ویرایشحزب ایران در دوره‌های مختلف با احزاب گوناگون یمانند خداپرستان سوسیالیست، حزب میهن پرستان ادغام شده و در برخی از موارد احزاب مانند ایران نوین از این حزب جدا شده‌اند. همچنین حزب ایران از احزاب تشکیل دهنده جبهه ملی ایران در سال ۱۳۲۸ می‌باشد.
پیوستن حزب میهن‌پرستان (ایران) به حزب ایران
ویرایشدر خرداد ماه ۱۳۲۴ حزب میهن‌پرستان (ایران) به دبیرکلی کریم سنجابی و چند حقوقدان دیگر به حزب ایران پیوستند. حزب میهن پرستان که در شهرستان‌ها از جمله خراسان و گیلان شعباتی داشت با الحاق به حزب ایران موجب تأسیس چند شعبه حزب ایران در شهرستان‌ها و گسترش حزب شد.[۱۰]
پیوستن نهضت خداپرستان سوسیالیست به حزب ایران
ویرایشنهضت خداپرستان سوسیالیست، به رهبری محمد نخشب و حسین راضی در سال ۱۳۲۹ در جهت ایجاد یک حزب ملی سوسیال دموکرات در راستای کمک به جبهه ملی ایران می‌پیوندند.[۱۱] اعضای نهضت خداپرستان سوسیالیست در اولین کنگره پس از ان به مسئولیتهای مختلف انتخاب می‌شوند و در شهر شیراز موفق به ایجاد شعبه حزب ایران می‌گردند.[۱۲] پس از پیوستن اعضای نهضت خداپرستان به حزب ایران حسین راضی به عضویت در شورای مرکزی حزب ایران انتخاب گردید.[۱۳] اما اختلافات پیش آمده در روش‌های اجرایی که بین اعضای نهضت و اعضای حزب ایران پیش آمد باعث گردید که این دو حزب ائتلافشان دوامی نداشته باشد.[۱۴]
ائتلاف با حزب توده و حزب دموکرات
ویرایشبه هنگام زمامداری قوام السلطنه این حزب با حزب توده و حزب دموکرات (حزب وابسته به احمد قوام) ائتلاف کرد. این ائتلاف در حقیقت در پی مذاکرات انجام شده بین شورای مرکزی کانون مهندسین ایران و سندیکای مهندسین و کارکنان فنی ایران (وابسته به حزب توده) و در پی اقدامات اولیه برای ایجاد جبهه واحد و ائتلاف احزاب آزادی‌خواه و ملی صورت می‌گیرد.[۱۵] ائتلاف احزاب آزادی‌خواه و ملی در شرایطی صورت عملی به خود گرفت که انتخابات کمیته مرکزی حزب ایران چند روز قبل از آن یعنی ۲۸ خردادماه ۱۳۲۵ صورت گرفته بود و اعضای کمیته سیاسی به این شرح انتخاب شده بودند: اللهیار صالح - غلامعلی فریور - صادقی -کریم سنجابی - احمد زیرک‌زاده[۱۶] پس از این انتخابات رهبری حزب بر عهده اللهیار صالح گذاشته می‌شود و حزب ایران در تاریخ ۹ تیرماه ۱۳۲۵ طی بیانیه‌ای ائتلاف خود را با حزب توده به صورت رسمی اعلام نمود که این ائتلاف حدود ۶ ماه بیشتر دوام پیدا نمی‌کند.[۱۷] در مقاله ای که مهندس موحد و مهندس بیانی دو تن از بنیان‌گذاران حزب ایران به مناسبت شصتمین سالروز تأسیس این حزب در ماهنامه حافظ منتشر کردند در این مورد می‌نویسند:[۱۸]
در نتیجه وقایع آذربایجان و سوسیاست‌های دولت از نظر خارجی و روش‌های مدبرانه، حزب به مانور سیاسی دست زد و با حزب توده ائتلاف موقت کرد که برای بسیاری تعجب آور بود. این عمل یک اشتباه بزرگ تاکتیکی حزب ایران بود، چه روش سیاسی حزب همیشه فراغت و احتراز از بستگی به یک سیاست خارجی بود و ائتلاف با حزب توده هر چند تدبیر روز بود، ولی یک نوع شکست عهد تلقی می‌شد. (ولو به مدت کوتاه). این ائتلاف مشکلات زیاد و گرفتاری‌های زیادی برای حزب ایران به وجود آورد، اکثر اعضای حزب ترک ائتلاف را طالب بودند و مخالفین سرسخت که در جناح راست حزب بودند، جدا شدند و حزب دیگری به نام وحدت ایران تشکیل دادند که دیری نپایید. با تلاش سرسختانه اعضای حزب و حقیقت جویی و درک اعضا از موقعیت، حزب از پاشیدگی نجات یافت.
انشعاب حزب وحدت ایران
ویرایشدر سال ۱۳۲۵ پس از ائتلاف حزب ایران با حزب توده گروهی از اعضای حزب ایران به رهبری شمس‌الدین جزایری و تنی چند از دیگر مخالفان ائتلاف از آن حزب جدا شده و حزب وحدت ایران را تأسیس کردند.[۱۹]
حزب ایران و ملی شدن صنعت نفت
ویرایشاین حزب همان‌طور که در جریان اعطای امتیاز نفت شمال به مبارزه با آن برخاست در ارتباط با امتیاز شرکت نفت جنوب نیز با شعار " باید صنعت نفت در سراسر ایران ملی اعلام گردد" به مقابله به آن پرداخت.
از این رو برای توضیح و تشریح عملیات حق شکنانه شرکت نفت ایران وانگلیس چه در دوره قرارداد دارسی و چه در مدت قرارداد ۱۹۳۱ کسب اطلاعات لازم بود و تحصیل این اطلاعات به علت جلوگیری شرکت سابق از نشر مطالب مربوط به نفت و اختفای حقایق این موضوع از نظر دولت و ملت ایران، جهت تهیه مقدمات و اطلاعات دقیق راجع به نفت کاظم حسیبی عضو شورای مرکزی حزب را مأمور به تحقیق و جمع‌آوری این اطلاعات کرد که نتایج هشت‌ماهه تحقیقات حزب ایران، موجب آن شد که هنگام طرح مسئله نفت در دوره پانزدهم مجلس شورای ملی، نطق مستدل و جامع و مستند به مدارک غیرقابل انکاری که شامل تجزیه و تحلیل دقیق و کامل قرارداد الحاقی گس- گلشائیان بود تهیه و برای قرائت در پشت تریبون مجلس شورای ملی در اختیار حسین مکی نماینده مجلس گذاشته شد که قرائت این نطق مفصل توسط مکی در آخرین روزهای عمر مجلس پانزدهم به اختتام آن دوره و عدم تصویب قرارداد الحاقی انجامید.[۲۰][۲۱]
تأسیس جبهه ملی ایران
ویرایشپس از مشکلات به وجود آمده و تقلب‌های انجام شده در انتخابت اولیه دوره چهاردهم مجلس شورای ملی محمد مصدق در ۲۴ مهر ۱۳۲۸ (۱۳ اکتبر ۱۹۴۹) در اقدامی نمادین با همراهی هزاران نفر از منزل خود تا کاخ سلطنتی راهپیمایی کرده در دیدار با عبدالحسین هژیر، به همراه بیست سیاستمدار مخالف خواستار توقف مداخله شاه و ممانعت او از انتخابات آزاد شدند. بعد از سه روز تحصن مخالفان و تضمین برگزاری انتخابات آزاد با خروج از کاخ شاه به صورت رسمی جبهه ملی تشکیل شد.
هیئت مؤسس جبهه ملی ۱۹ نفر بودند که عبارت‌اند از: محمد مصدق، احمد ملکی (مدیر روزنامه ستاره)، محمدحسن کاویانی، کریم سنجابی، احمد زیرک‌زاده، عباس خلیلی (مدیر روزنامه اقدام)، ابوالحسن عمیدی نوری (مدیر روزنامه داد)، سید علی شایگان، شمس‌الدین امیرعلائی، سید محمود نریمان، ارسلان خلعتبری، غروی، ابوالحسن حائری‌زاده، حسین مکی، مظفر بقائی، عبدالقدیر آزاد، محمدرضا جلالی نائینی (مدیر روزنامه کشور)، حسین فاطمی، مشاراعظم.
حزب ایران پس از تشکیل جبهه ملی ایران به این مجموعه پیوست و به عنوان ستون اصلی و گروه تکنوکرات جبهه ملی معرفی می‌شد.[۲۲][۲۳] حزب ایران از احزاب اصلی تشکیل دهنده جبهه ملی ایران محسوب می‌شود.[۲۲][۲۳]
طرح انحلال
ویرایشدر بهمن ماه ۱۳۳۵ حزب ایران، با صدور بیانیه ای حمایت خود را از دکترین آیزنهاور را اعلام کرد و این امر بااعتراض نمایندگان مجلس شورای ملی و سنا و برخی جراید حامی حکومت روبرو شد. در سال ۱۳۳۶ نمایندگان مجلس شورای ملی طرحی را مبنی بر غیرقانونی شناختن حزب ایران به دلیل ائتلاف با حزب توده تهیه و به مجلس ارایه کردند. اگرچه کمیسیون دادگستری مجلس، حزب ایران را، به دلیل ائتلاف با حزب توده، غیرقانونی اعلام نمود، اما این طرح در مجلس به رای گذاشته نشد.[۲۴][۲۵]
اصول و اهم موارد در مرامنامه حزب ایران
ویرایش- از لحاظ سیاسی: حفظ استقلال کامل کشور و پشتیبانی از اصول دموکراسی.
- از لحاظ اقتصادی: استقرار عدالت اجتماعی، کوشش در بهبود وضع مادی ملت از راه توسعه کشاورزی و صنعت و بهره‌برداری از جمیع منابع ثروت مملکت.
- از لحاظ اجتماعی: تهذیب اخلاق و تعمیم فرهنگ و تأمین بهداشت عمومی.[۲۶]
نشریات
ویرایش
حزب ایران در در طول دهه‌ها فعالیت خود دارای جراید مختلفی بوده که به عنوان ارگان رسمی حزب عالیت می‌کردند برخی از این نشریات عبارتند از: شفق، جبهه آزادی و جوانان سوسیالیست
همچنین کمیته انتشارات حزب ایران به منظور تعلیم و گسترش عقاید حزبی اقدام به نشر جزوات و کتابچه‌های تعلیماتی می‌کرده که تعدادی از آن‌ها عبارتند از:
- مرامنامه حزب ایران
- نظامنامه حزب ایران
- الفبای عقاید حزب ایران
- دموکراسی و استقلال
- بلای فقر و ظلم
- سوسیالیسم حزب ایران
- ما چه می‌خواهیم
- دانش و آرمان
.jpg)
شرایط عضویت
ویرایششرایط عضویت در حزب ایران در سال ۱۳۲۵ عبارت اند از:[۲۷]
- ایرانی باشد
- مشهور به فساد اخلاقی و خیانت به کشور نباشد
- در هیچ‌یک از احزاب یا جمعیت‌های سیاسی دیگر عضو نباشد
- سن او کمتر از ۱۸ سال نباشد
- شیعه و مسلمان بودن
پس از ان در سال ۱۳۲۷ چند موضوع از شرایط عضویت تغییر یافت. نخست شرط سنی از شرایط عضویت حذف شد و ایرانی بودن بر اساس تابعیت دولت ایران محسوب شد. همچنین از میان اقلیت‌های مذهبی اجازه عضویت ایرانیان زرتشتی به عنوان عضو میسر شد و شرط عدم عضویت در احزاب و سازمانهای سیاسی دیگر و پرداخت حق عضویت طبق مقررات حزبی و معرفی از طرف ۲ نفر دیگر از اعضای حزب به این شرایط اضافه گردید.[۲۸]
دبیران حزب
ویرایش- غلامعلی فریور
- احمد زیرک‌زاده
- اللهیار صالح
- کریم سنجابی
- علیقلی بیانی
- شاپور بختیار (برکناری از سمت دبیرکلی حزب پس از قبول نخست‌وزیری در دی ماه ۵۷)[۲۹]
- ابوالفضل قاسمی
- نظام‌الدین موحد
- باقر قدیری‌اصل
شخصیت‌ها
ویرایش- ابوالفضل قاسمی
- احمد زیرک‌زاده
- ادیب برومند
- اصغر پارسا
- اللهیار صالح
- باقر قدیری‌اصل
- باقر کاظمی
- جهانگیر حق‌شناس
- خسرو سعیدی
- سید حسن امین
- شاپور بختیار
- علی اردلان
- علیقلی بیانی
- کاظم حسیبی
- کریم سنجابی
- کمال‌الدین جناب
- مهدی آذر
- ناصر فربد
- نظام‌الدین موحد
- جمشید میرعمادی
- احمد مصدق
- عبدالله معظمی
- صادق رضازاده شفق
- شمس‌الدین جزایری
- مهدی آذر
- غلامعلی فریور
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ https://hezbeiran.com/?p=408
- ↑ تاریخ صد ساله احزاب و سازمانهای سیاسی ایران جلد اول- نشر راوندی- 1383 - یونس پارسا بناب ص 255- ص 259
- ↑ Foran, John Francis (1988). Social Structure and Social Chan. University of California, Berkeley. p. 627.
Iran Party, a left-of-center noncommunist grouping of intellectuals, technocrats, professionals and students
- ↑ https://melliun.org/iran/32860
- ↑ https://jebhemeliiran.org/?p=3499
- ↑ https://hezbeiran.com/?p=170
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ادیب برومند، عبدالعلی (۱۳۹۱). یادمانده‌ها (از کودکی تا بعد از 28 مرداد 1332): قسمتی از خاطزات عبدالعلی ادیب برومند. تهران: موسسه انتشارات عرفان. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۲۸۴۸-۱-۸.
- ↑ «قطعنامه حزب ایران در خصوص مسئله امتیاز نفت شمال». روزنامه شفق. کمیته تبلیغات و انتشارات حزب ایران. ۶ آذر ۱۳۲۳.
- ↑ «پشتیبانی از نطق محمد مصدق». روزنامه شفق. کانون تبلیغات و انتشارات. ۱۳ آذر ۱۳۲۳.
- ↑ حزب ایران ۱۳۲۳–۱۳۳۲ به کوشش مسعود کوستانی نژاد- نشر شیرازه ۱۳۷۹ص ۷۰الی ص۷۲
- ↑ مجموعه آثار و نوشته‌های محمد نخشب - نشر چاپخش ۱۳۷۱
- ↑ فیلم یادنامه راضی - مصاحبه با مهندس عزت‌الله سحابی
- ↑ حزب ایران مجموعه اسناد ۱۳۲۳ الی ۱۳۳۲ به کوشش مسعود کوهستانی نژاد -نشر شیرازه ۱۳۷۹ - ص۲۵۳
- ↑ کوهستانی نژاد، مسعود - حزب ایران - نشر شیرازه-ص ۲۸۱ الی 299 -1379- ISBN 964-6578-51-9
- ↑ حزب ایران ۱۳۳۲–۱۳۲۳ به کوشش مسعود کوستانی نژاد- نشر شیرازه ۱۳۷۹ ص۱۲
- ↑ روزنامه جبهه -ش۱۸۳–۳۱/۳/۱۳۲۵
- ↑ روزنامه جبهه --ش۲۸۳–۸/۸/۱۳۲۵
- ↑ مهندس علیقلی بیانی، مهندس نظام الدین موحد (مهر ۱۳۸۳). «تاریخچه حزب ایران: به مناسبت شصتمین سالروز تاسیس». حافظ. HAFIZ MONTHLY (۷).
- ↑ طیرانی، بهروز (۱۳۷۶). اسناد احزاب سیاسی ایران - جلد دوم. تهران: سازمان اسناد ملی ایران، پژوهشکده اسناد. صص. ۴۳۱–۴۳۲.
- ↑ ضیاءطریقی، ابوالحسن؛ سعیدی، خسرو (زمستان ۱۳۷۳). خاطرات مهندس احمد زیرک زاده: پرسش‌های بی پاسخ در سالهای استثنایی. چاپ گلشن: نیلوفر. صص. ۴۹۸، ۴۹۹، ۵۰۰، ۵۰۱. شابک ۹۷۸-۹۶۲-۴۴۸-۰۳۶-۸.
- ↑ ضیاءطریقی، ابوالحسن؛ سعیدی، خسرو (زمستان ۱۳۷۶). خاطرات مهندس احمد زیرک زاده: پرسش‌های بی پاسخ در سالهای استثنائی. چاپ گلشن: نیلوفر. صص. ۵۰۲. شابک ۹۶۴-۴۴۸-۰۳۶-۸.
- ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ حزب پان ایرانیسم - به روایت اسناد- شهلا بختیاری -- مرکز اسناد انقلاب اسلامی ۱۳۸۵
- ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ناسیونالیسم در ایران -ریچارد کاتم -انتشارات کویر مترجم احمد تدین
- ↑ مهدی بازرگان، خاطرات بازرگان: شصت سال خدمت و مقاومت، تهران ۱۳۷۵–۱۳۷۷ش. ج 1، ص 397
- ↑ احمد زیرک‌زاده، پرسش‌های بی‌پاسخ در سالهای استثنایی، به‌کوشش ابوالحسن ضیاء ظریفی و خسرو سعیدی، تهران ۱۳۷۶ش. ص ۴۸۱
- ↑ https://hezbeiran.com/?p=86
- ↑ حزب ایران ۱۳۳۲–۱۳۲۳ به کوشش مسعود کوستانی نژاد- نشر شیرازه ۱۳۷۹ ص۷۲
- ↑ حزب ایران ۱۳۳۲–۱۳۲۳ به کوشش مسعود کوستانی نژاد- نشر شیرازه ۱۳۷۹ ص۲۲۲
- ↑ «بیانیه ۱۰ دی ماه هیئت اجرائیه حزب ایران». روزنامه کیهان مورخ ۱۶ دی ۱۳۵۷. ۱۶ دی ۱۳۵۷.
پیوند به بیرون
ویرایشجستارهای وابسته
ویرایشمحمدعلی سفری، قلم و سیاست، جلد اول، چاپ اول، تهران، نشر نامک، ۱۳۷۱.