جنگ فرانسه و اتریش
جنگ فرانسه و اتریش یا جنگ دوم استقلال ایتالیا (فرانسوی: Campagne d'Italie)[۱] در سال ۱۸۵۹ بین امپراتوری دوم فرانسه و پادشاهی ساردنی در مقابل امپراتوری اتریش اتفاق افتاد و نقشی کلیدی در فرایند اتحاد ایتالیا ایفا کرد.
| دومین جنگ استقلال ایتالیا | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از یگانگی ایتالیا ، رقابت فرانسه و هابسبورگ | |||||||||
 ناپلئون سوم در جنگ سولفرینو | |||||||||
| |||||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||||
|
با حمایت:  اایالات مرکزی ایتالیا |
 امپراتوری اتریش | ||||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||||
|
فرانتس یوزف یکم | |||||||||
در ۱۸۵۸ در ملاقات کاوور نخست وزیر ایتالیا با ناپلئون سوم قرار شد فرانسه لمباردی و جمهوری ونتو را از اتریش گرفته و در ازای آن ساوی و نیس به فرانسه واگذار شوند. در نتیجه وقتی در ۱۸۵۹ اتریش به ساردنی اعلام جنگ داد، ناپلئون سوم طرف ساردنی را گرفت. نیروهای فرانسه و ساردنی در ۴ ژوئن ۱۸۵۹ در نبرد ماژنتا (نبرد مگنتا) پیروزی چشمگیری به دست آوردند و اتریش را مجبور به تخلیه لمباردی کردند؛ ولی در ۲۲ ژوئن ۱۸۵۹ در نبرد سولفورینو، پس از کشته شدن چهل هزار فرانسوی لوئی ناپلئون مجبور به پذیرش آتش‌بس شد.
طبق معاهده نهایی بین ناپلئون سوم و امپراتور اتریش فرانتس یوزف یکم در نوامبر ۱۸۵۹ در ویلافرانکا، اتریش لمباردی را به ساردنی واگذار کرد. این نخستین گام در اتحاد ایتالیا بود.
کاوور که از شدت علاقه لوئی ناپلئون به ساوی و نیس اطلاع داشت پیشنهاد کرد که به جای جمهوری ونتو، فرانسه شاهزاده نشین‌های جنوبی را در ازای ساوی و نیس به ساردنی واگذار کند.
در ژانویه ۱۸۶۰ شاهزاده‌نشین‌های توسکانی، پارما، مدنا، و رمانا و در پایان همین سال ناپل، مارش و امبری به ساردنی ملحق شدند. پادشاهی ایتالیا در ۱۷ مارس ۱۸۶۱ اعلام موجودیت کرد.
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ Arnold Blumberg, A Carefully Planned Accident: The Italian War of 1859 (Cranbury, NJ: Associated University Presses, 1990); Arnold Blumberg, "Russian Policy and the Franco-Austrian War of 1859", The Journal of Modern History, 26, 2 (1954): 137–53; Arnold Blumberg, The Diplomacy of the Austro-Sardinian War of 1859, Ph.D. diss.