تعادل تأملی[۱] (به انگلیسی:Reflective equilibrium) حالتی از تعادل یا انسجام بین مجموعه ای از باورها است که از طریق فرایند تعدیل و تنظیم متقابل مشورتی در بین اصول کلی و حکم‌های خاص به دست می‌آید. نلسون گودمن (اگرچه که او از این اصطلاح استفاده نکرد) روش تعادل بازتابی را به عنوان رویکردی برای توجیه اصول[en ۱] منطق استقرایی[۲] معرفی کرد (این روش اکنون به عنوان روش گودمن[en ۲] شناخته می‌شود).[۳] اصطلاح تعادل تأملی توسط جان رالز ابداع شد و در نظریه عدالت او به عنوان روشی برای رسیدن به محتوای اصول عدالت رایج شد.

به گفته «Dietmar Hübner [de]» تفسیرات زیادی از این مفهوم وجودداشته که منجر به منحرف شدن قدرت مجاب سازی این مفهوم می‌شود.[۴]

جستارهای وابسته

ویرایش

یادداشت‌ها

ویرایش
  1. principles
  2. Goodman's method

منابع

ویرایش
  1. اسلامی, ‌شهلا (1386-07-01). "جان رالز: از سنت قرارداد اجتماعی تا دو اصل عدالت". فلسفه تحلیلی. 12 (4): 11–32. {{cite journal}}: Check date values in: |date= (help)
  2. Daniels, Norman (14 October 2016). "Reflective equilibrium". Stanford Encyclopedia of Philosophy. Retrieved 27 December 2016.
  3. Eder, Anna-Maria A.; Lawler, Insa; Van Riel, Raphael (2018). "Philosophical methods under scrutiny: Introduction to the special issue philosophical methods" (PDF). Synthese. doi:10.1007/s11229-018-02051-2.
  4. Hübner, Dietmar (January 2017). "Three remarks on 'reflective equilibrium': on the use and misuse of Rawls' balancing concept in contemporary ethics". Philosophical Inquiry. 41 (1): 11–40. doi:10.5840/philinquiry20174112.

برای مطالعه بیشتر

ویرایش