بیابان‌های ایران
وجود رشته‌کوههای البرز و زاگرس مانع از نفوذ توده‌های مرطوب به مرکز ایران شده و در نتیجه بخش وسیعی از کشور دارای اقلیم خشک و نیمه‌خشک می‌باشد.[۱] در نقشه‌هایی که تا به حال تنظیم شده است اغلب شمال صحرای مرکزی ایران را تحت عنوان «دشت کویر» و جنوب این صحرا را به‌عنوان «دشت لوت» مشخص نموده‌اند.[۲]
وسعت بیابان‌های ایران ۸۶ میلیون و ۵۰۰ هزار هکتار که در ۱۵استان ایران پراکنده هستند.
کانون‌های بحرانی و فرسایش بادی بیابان‌های ایران نزدیک به ۱۸۹ کانون است.
فعالیت‌های بیابان‌زدایی در ایران از سال ۱۳۴۵ آغاز شده و تا سال ۱۳۸۸ خورشیدی ۲۶ میلیون و یک‌صد هزار هکتار از جنگلهای دست‌کاشت از گونه‌های مقاوم و متناسب با مناطق خشک در ایران ایجاد شده‌است.
کویر لوت و دشت کویر از بیابان‌های اصلی و بزرگ ایران‌اند.
.svg){kind=small} | این یک مقالهٔ خرد ایران است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
منابع
ویرایش
ایرنا[پیوند مرده]، کد خبر: ۵۱۱۶۹۱، زمان مخابره: ۱۳۸۸/۳/۶، بازدید: ژوئن ۲۰۰۹.
آمار جنگلهای دست کاشت که مساحت آنرا ۲۶ میلیون هکتار نوشته‌اید اشتباه است بلکه حدود دو میلیون و دویست هزار هکتار است. (دکتر محمد خسروشاهی)
.
- ↑ به استناد اکثریت منابع (محرز)
- ↑ کردوانی، پرویز (تابستان ۱۳۴۹). «نمونه‌هایی از خاکهای لوت زنگی احمد» (PDF). پژوهش‌های جغرافیایی (۳ (پیاپی ۱۱۷۵)): ۳.