بومیان تاسمانی
بومیان تاسمانی که با نام‌های پالاوا یا پارلوار (به تاسمانیایی: Parlevar یا Palawa) شناخته می‌شدند، مردمان بومی جزیرهٔ تاسمانی در جنوب استرالیا بودند. تخمین زده می‌شود که پیش از مهاجرت بریتانیایی‌ها در ۱۸۰۳ میلادی به این جزیره، در حدود ۳ تا ۱۵ هزار نفر بومی در تاسمانی زندگی می‌کرده‌اند.[۱][۲] برخی از تاریخ‌نگاران، بیماری‌هایی را که با مردمان سفیدپوست آمدند یکی از عوامل اصلی مرگ بیشتر این جمعیت دانسته‌اند.[۳]: pp 84-85 [۴]: p 388 [۵]: pp 66-67 [۶]: pp 372-376
 تصویر یکی از آخرین بومین تاسمانی در لباس محلی - ووردی، همسر تروگانینی | |
| مناطق با جمعیت چشمگیر | |
|---|---|
 استرالیا6000  تاسمانی | |
| زبان‌ها | |
| زبان‌های تاسمانیایی | |
جفری بلینی در سال ۱۸۳۰ در تاسمانی نوشته‌است: «بیماری بیشتر آنها را از پا درآورده اما جنگ و خشونت‌های شخصی نیز در این نابودی سهیم بوده‌اند.»[۷] برخی از تاریخ‌نگاران نیز، جنگ سیاه را یکی از اولین نسل‌کشی‌های تاریخ امروزین دانسته‌اند.[۸] بنجامین مدلی نوشته: «با وجود ۱۷۰ سال بحث و مشاجره پیرامون اینکه چه کسی مسئول این انقراض بوده، هیچ توافقی بر اصل آن، چگونگی به‌وجود آمدن یا اینکه اصلاً نسل‌کشی بوده یا نه حاصل نشده‌است» با این حال، طبق تعریف سازمان ملل، شواهد کافی برای اینکه این اتفاقات را نسل‌کشی بنامیم وجود دارد.[۱] نویسنده بریتانیایی تری دیری با نام کامل ترنس ویلیام "تری" دیری در کتاب The barmy British Empire معتقد است نژاد بشر تاسمانی توسط بریتانیایی های مهاجر طی ۷۳سال (از۱۸۰۲ تا۱۸۷۵) بوسیله جنگ و شکار و کوچاندن اجباری آنان به جزیره سردسیر فلیندرز منقرض شد. اسکلت آخرین انسان تاسمانی در موزه هوبارت نگهداری می شود.
امروزه ، برخی از مردم ساکن تاسمانی ، نسب خود را با پارلورها (بومیان تاسمانی) دنبال می کنند زیرا تعدادی از زنان بومی توسط شکارچیان در جزایر کوچکتر تنگه باس ربوده شده اند. برخی از زنان قاچاق می شوند و برخی نیز داوطلبانه به آنها ملحق می شوند و مستقر می شوند و صاحب فرزند می شوند. بازماندگان فرهنگ اروپایی را کاملاً حفظ کردند و چیزی از فرهنگ بومی به یاد نیاوردند.
پس از جنگ
ویرایشدر سال ۱۸۳۳، جورج آگوستوس رابینسون با پشتیبانی ستوان جورج آرتور توانست ۲۰۰ بومی باقی‌مانده را وادار کند که خود را تسلیم کنند با این تضمین که از آنها محافظت شود و زمین‌هایشان به آنها بازگردانده شوند. این تضمین در واقع دروغی بیش نبود و تنها به این دلیل از سوی رابینسون مطرح شد تا بومیان را از سرزمین اصلی ون دیمون بیرون کند. بومیان را به کمپ بومیان ویبالنا در جزیره فلیندرز منتقل کردند که در آنجا بیماری به کشتن آنها ادامه داد. در سال ۱۸۴۷، تنها ۴۷ بازماندهٔ‌بومیان تاسمانی را به تاسمانی منتقل کردند و در اویستر کو در جنوب هوبارت اسکان دادند. دو تن از این افراد، تروگانینی (۱۸۱۲–۱۸۷۶) و فانی کاکرین اسمیت (۱۸۳۴–۱۹۰۵) را آخرین بازماندگان نژاد تاسمانی دانسته‌اند.[۹][۱۰]
امروزه، تمامی زبان‌های تاسمانیایی از بین رفته‌اند. تلاش‌هایی صورت گرفته تا با شماری از واژه‌های باقی‌مانده زبان اولیه را بازسازی کنند. امروزه برخی از مردمانی که در تاسمانی زندگی می‌کنند نسب خود را به پارلوارها (بومیان تاسمانی) می‌رسانند زیرا شماری از زنان بومی بدست شکارچیان جزایر کوچکتر تنگه باس دزدیده شدند؛ برخی از زنان فروخته شدند و برخی نیز با میل خود به آنها پیوستند و ساکن شده و فرزندانی پدیدآوردند. افراد باقی‌مانده کاملاً فرهنگ اروپایی را حفظ کرده و چیزی از فرهنگ بومی به یاد ندارند.
در رسانه‌ها
ویرایشکورت ونه‌گات، در یکی از کتاب‌های خود به نام خدا حفظتان کند دکتر کوارکیان در اشاره‌ای گذرا عنوان کرده نسل کشی تاسمانی تنها نسل کشی موفق در تاریخ بود که 98 درصد بومیان تاسمانی جان سپردند..[۱۱]
جستارهای وابسته
ویرایش- جنگ سیاه - جنگ‌های میان امپراتوری بریتانیا و بومیان تاسمانی در آغاز سدهٔ نوزدهم میلادی که به انقراض تقریبی بومیان منجر شد.
- گرگ تاسمانی - پستاندار کیسه‌دار گوشت‌خوار بومی جزیره تاسمانی، سرزمین اصلی استرالیا و پاپوآ گینه نو که در قرن بیستم منقرض شد.
پانویس
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ From Terror to Genocide: Britain’s Tasmanian Penal Colony and Australia’s History Wars[پیوند مرده]
- ↑ Rhys Jones:3,000-5,000, N. J. B. Plomley: 4,000–6,000, Henry Reynolds: 5,000–7,000, Colin Pardoe: 12,000+ and David Davies: 15,000.
- ↑ Bonwick, James: Daily Life and Origins of the Tasmanians, Sampson, Low, Son and Marston, London, 1870
- ↑ Bonwick, James: The Last of the Tasmanians, Sampson Low, Son & Marston, London, 1870
- ↑ Flood, Josephine: The Original Australians: Story of the Aboriginal People, Allen & Unwin, 2006 ISBN 978-1-74114-872-5.
- ↑ Windschuttle, Keith, The Fabrication of Aboriginal History, Volume One: Van Diemen's Land 1803-1847, Macleay Press, 2002
- ↑ Blainey, Geoffrey: A Land Half Won, Macmillan, South Melbourne, Vic. , 1980, p 75
- ↑ Tatz, Colin: With Intent To Destroy: Reflections on Genocide, Verso Books 2003
- ↑ Rebe Taylor, Unearthed: the Aboriginal Tasmanians of Kangaroo Island,Wakefield Press, 2004 pp 140ff.
- ↑ Lyndall Ryan in The Aboriginal Tasmanians, 1996, p.220, denies Truganini was the last 'full-blood', and makes a case for Suke (d.circa 1888)
- ↑ کورت ونه‌گات، خدا حفظتان کند دکتر که‌وارکیان، برگردان سید مصطفی رضیئی، صفحهٔ ۲۹.
منابع
ویرایش- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Aboriginal Tasmanians». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ شهریور ۱۳۹۳.
- ونه‌گات، کورت (۱۳۸۹). خدا حفظتان کند، دکتر که‌وارکیان. ترجمهٔ سید مصطفی رضیئی. تهران: نشر افراز. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۴۳-۲۳۰-۱.