نظریه بازدارندگی
نظریه بازدارندگی (انگلیسی: Deterrence theory) یک نظریه در امنیت بین‌الملل است که نخستین‌بار دو سده پیش بیان شده بود[۱] ولی پس از اختراع و استفاده از جنگ‌افزار هسته‌ای از سوی ایالات متحده آمریکا و آغاز جنگ سرد مورد توجه قرار گرفت.
بازدارندگی را به‌طور کلی می‌توان «استفاده یک طرف از مجموعه‌ای از تهدیدها برای قانع کردن طرف دیگر به عدم انجام یک عمل نامطلوب» تعریف کرد.[۲] به عبارت دیگر بازدارندگی، مجموعه اقداماتی است که یک دولت یا گروهی از دولت‌ها انجام می‌دهند تا تهدیدهای بالقوه یا بالفعل آن‌ها، از انجام عملیات خصمانه علیه منافع ملی آن‌ها یا متحدانشان و یا تشدید جنگ، خنثی شوند.[۳]
بازدارندگی هسته‌ای
ویرایشنظریه بازدارندگی هسته‌ای بیان می‌کند که جنگ‌افزارهای هسته‌ای به علت قدرت تخریب بالا می‌توانند از حمله نظامی یک کشور قدرتمندتر جلوگیری کنند.
به گفته برنارد برودی در سال ۱۹۶۴ «تاکنون هدف اصلی تشکیلات نظامی ما پیروزی در جنگ‌ها بوده است. از این پس هدف اصلی آن باید جلوگیری از جنگ باشد. تقریباً هیچ هدف مفید دیگری نمی‌تواند داشته باشد و یک بازدارنده هسته‌ای باید همواره آماده باشد و هیچگاه استفاده نشود.»[۴][۵]
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ See, for example, Carl von Clausewitz, On War, trans. and ed. Michael Howard and Peter Paret (Princeton, Princeton University Press, 1989)
- ↑ Huth, P. K. (1999), "Deterrence and International Conflict: Empirical Findings and Theoretical Debate", Annual Review of Political Science, vol. 2, pp. 25–48, doi:10.1146/annurev.polisci.2.1.25
- ↑ «تحلیل جایگاه قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در بازدارندگی دفاعی». فصلنامه علمی مطالعات دفاع مقدس.
- ↑ «آیا بازدارندگی هسته‌ای مؤثر است؟». بی‌بی‌سی فارسی. ۴ دی ۱۴۰۱.
- ↑ Brodie, Bernard (1959), "8", "The Anatomy of Deterrence" as found in Strategy in the Missile Age, Princeton: Princeton University Press, pp. 264–304
منابع
ویرایش- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Deterrence theory». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ ژوئیه ۲۰۱۷.