ویکی‌پدیا

ایبوگین

ایبوگیئن
اطلاعات بیشتر: سایکو اکتیو


ایبوگین یا ایبوگائین (به انگلیسی: Ibogaine) یک سایکو اکتیو روان‌گردان طبیعی است که در خانواده گیاهان خرزهره‌ایان می‌باشد مانند تبرنارته ایبوگا، وواکانگا آفریکانا.[۲] ایبوگائین روانگردان با خواص متفرقه است.

ایبوگائین Ibogaine
داده‌های بالینی
روش مصرف داروOral
کد ATC
  • None
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی
شناسه‌ها
  • 12-Methoxyibogamine
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
کم‌اسپایدر
UNII
ChEMBL
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.001.363 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC۲۰H۲۶N۲O۱
جرم مولی۳۱۰٫۴۴۱ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
نقطه ذوب۱۵۲ تا[ابزار تبدیل: یکای ناشناخته]
  • CC[C@H]([C@@H]1[N@](C2)CC3)C[C@@H]2C[C@H]1C(N4)=C3C5=C4C=CC(OC)=C5
  • InChI=1S/C20H26N2O/c1-3-13-8-12-9-17-19-15(6-7-22(11-12)20(13)17)16-10-14(23-2)4-5-18(16)21-19/h4-5,10,12-13,17,20-21H,3,6-9,11H2,1-2H3/t12-,13+,17+,20+/m1/s1 ✔Y
  • Key:HSIBGVUMFOSJPD-CFDPKNGZSA-N ✔Y
  (صحت‌سنجی)

تحقیقات مقدماتی نشان می‌دهد که ممکن است به ترک اعتیاد به مواد مخدر کمک کند؛[۲] با این حال، اطلاعات دقیقی در مورد انسان وجود ندارد.[۳] استفاده از آن با عوارض جانبی جدی و مرگ مرتبط است. بین سال‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۸، ۱۹ مورد مرگ و میر ناشی از مصرف ایبوگائین به‌طور مشکوک گزارش شد، که از این تعداد شش نفر از نارسایی حاد قلبی یا گرفتگی قلبی رنج می‌بردند. از تعداد افرادی که بدون عوارض از این دارو استفاده کرده و نتیجه مثبت گرفته‌اند اطلاعی در دست نیست.[۲] این دارو به عنوان یک درمان برای اعتیاد به مواد مخدر در برخی کشورها مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما ممنوعیت آن در کشورهای دیگر باعث کند شدن تحقیقات علمی روی آن شده‌است.[۴] ایبوگائین نیز برای تسهیل خودآزمایی روانشناختی و روان‌شناسی روانشناختی مورد استفاده قرار می‌گیرد. شایان ذکر است که مشتقات ایبوگائین با خواص روانگردانی در حال توسعه هستند.[۵]

تولید و مصرف صمغ درخت تبرنارته ایبوگ، برای اولین بار توسط افراد قبیله کوتوله‌های پیگمه‌ها واقع در قبیله گابن آفریقای مرکزی که دانش بوتی را دارند انجام شده‌است. کاشفان فرانسوی که به آفریقا رفته بودند به نوبه خود از قبیله بوتی یادگرفتند و در ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۰ ایبگا را به اروپا وارد کردند و در فرانسه، در لامارنر به بازار عرضه شدند.

مواد حاوی ایبوگائین برای اهداف دارویی و مراسم مذهبی توسط روحانیون بوتی استفاده می‌شوند که ادعا می‌کنند از پیگمه‌ها آموخته‌اند. اولین بار در سال ۱۹۶۲ توسط هوارد لتسف به عنوان داروی ضد اعتیادآور معرفی شد، اما استفاده از آن در غرب به حداقل یک قرن پیش از آن بر می‌گردد. در فرانسه از آن به عنوان لیمبرین Lambarène به عنوان محرک مورد استفاده قرار گرفت. همچنین، سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (CIA) اثرات ایبوگائین را در دهه ۱۹۵۰ مورد مطالعه قرار داده‌است.[۶]

ایبوگائین یک ایندول آلکالوئید است که توسط استخراج از گیاه ایبوگا یا نیمه سنتز از وکانژین ترکیبی مواد اولیه،[۷][۸] دیگر آلکالوئیدهای گیاهی به دست می‌آید. سنتز کامل ایبوگائین در سال ۱۹۵۶ انجام شد.[۹] توضیح ساختاری توسط کریستالوگرافی اشعه ایکس در سال ۱۹۶۰ تکمیل شد.[۱۰][۱۱]

اثرات روانشناختی

ویرایش

ایبوگائین از ریشه Tabernanthe Iboga، گیاه شناخته شده با اثرات روان‌گردان در کاربران آن، شناخته می‌شود.[۱۲] تأثیر ایبوگائین دارای دو مرحله است، مرحله اول فاز رؤیایی شدن به عنوان یونیزوژن، با اشاره به ماهیت اثرات رؤیای روانگردان، به مدت ۴ تا ۶ ساعت. فاز دوم، فاز درونوزی، مسئول اثرات روان درمانی است؛ که باعث ترس و احساسات منفی می‌شود. ایبوگائین یک حالت تغییر یافته از آگاهی را به وجود می‌آورد که یادآور رؤیایی است، در حالی که فرد کاملاً آگاه است می‌تواند خاطرات، تجربیات زندگی و مسائل مربوط به تروما را پردازش کند.[۱۳]

موارد استفاده

ویرایش
 
پوست پودر شده تبرنارته ایبوگا که حاوی ایبوگائین است.

پزشکی

ویرایش

ایبوگائین در حال حاضر برای استفاده‌های پزشکی مورد تأیید نیست.[۲] مطالعات بالینی بر روی ایبوگائین برای درمان اعتیاد به مواد مخدر در اوایل دهه ۱۹۹۰ شروع شد، اما نگرانی در مورد اثرات بد روی قلب منجر به خاتمه این مطالعات شد.[۳] در حال حاضر اطلاعات کافی برای اثبات اینکه آیا برای درمان اعتیاد مفید است، وجود ندارد. با این وجود، برخی از کلینیک‌های ترک برای این منظور، ایبوگائین را تجویز می‌کنند، به این معنی که «آزمایش گسترده و بدون کنترل» انجام می‌شود.[۱۴] آزمایش‌ها بالینی ایبوگائین برای درمان اعتیاد به الکل، در حال حاضر در کشور برزیل ادامه دارد.[۱۵]

دینی

ویرایش

در مراسم مذهبی بوتی‌ها، پوست ریشه گیاه را به‌صورت پودر شده در مقادیر زیادی مصرف می‌کنند تا اثرات شدید روانگردانی و روانشناختی ایجاد کند.[۱۶]

اثرات جانبی

ویرایش

فوری

ویرایش

یکی از اولین اثرات قابل توجه در مصرف دوز زیاد ایبوگائین آتاکسی می‌باشد، مشکل در هماهنگ‌کردن حرکت عضلانی است که باعث می‌شود فرد نتواند به تنهایی بایستد یا راه برود. خشکی دهان، تهوع و استفراغ از دیگر عوارض آن است. این علائم ممکن است در برخی موارد از ۴ تا ۲۴ ساعت طول بکشد. برای جلوگیری از تهوع و استفراغ، ایبوگائین گاهی به شکل تنقیه تجویز می‌شود.

قلبی عروقی

ویرایش

دوزهای درمانی ایبوگائین باعث ایجاد سندرم کیوتی طولانی مدت می‌شود، ظاهراً با مسدود کردن کانال‌های پتاسیم hERG در قلب این مشکل ایجاد می‌شود.[۲][۱۷]

عصبی

ویرایش

تحقیقات آزمایشگاه مارک مولیور در دانشگاه جان هاپکینز نشان دهنده انحطاط یاخته پورکینیه مغزی است که در موش‌های صحرایی که میزان قابل توجهی از ایبوگائین مصرف گرفته‌اند دیده می‌شود که در مقایسه با آنهایی که برای مطالعه خودآزمایی بدون مصرف ایبوگائین نگهداری شده‌اند مشهود است.[۱۸] البته، تحقیقات صورت گرفته بعدی هیچ نشانی از اثرات عصبی در میمونها[۱۹] یا موشها[۲۰] در دوزهای تولیدکننده انسداد مخچه مشابه مورد موشهای قبلی ایجاد نکرد و نتیجه‌گیری شده‌است که انحطاط یاخته پورکینیه مغزی ممکن است یک پدیده محدود به یک گونه خاص باشد.[۲۱] شایان ذکر است سازمان غذا و دارو (آمریکا) FDA از تحقیقات مولیور در فاز ۱ که در آن ایبوگائین روی انسان در سال ۱۹۹۳ آزمایش شده بود آگاهی داشت.[۲۲] معاینه نوروپاتولوژی هیچ شواهدی از تغییرات دژنراتیو در خانمی که چهار دوز جداگانه ایبوگائین بین ۱۰ تا 30 mg / kg در طی یک دوره ۱۵ ماهه قبل از مرگش (به علت ترومبوز شرطی مزانترال با آنفارکتوس کولون کوچک) ۲۵ روز پس از آخرین مصرف ایبوگائین نشان نداده‌است.[۱۹] در تمام مرگ و میرهایی که افراد به‌طور موقت ایبوگائین مصرف می‌نموده هیچ شواهدی از سندرم عصبی دیده نشده‌است.[۲۳]

فعل و انفعالات

ویرایش

تداخلات جانبی بین مصرف ایبوگائین با داروهای روانپزشکی ممکن است رخ دهد. بعضی از مطالعات همچنین امکان بروز نارسایی قلبی را نشان می‌دهد.[۲][۱۷][۲۳]

از آنجایی که ایبوگائین یکی از داروهایی است که بخشی از آن توسط سیتوکروم پی ۴۵۰ متابولیزه می‌شود، باید از مصرف همزبان با خواکی‌هایی که توسط سی‌پی ۴۵۰ متابولیزه می‌شوند خودداری نمود مانند موادی که حاوی برگاموتین، هستند مانند آب گریپ فروت، و روغن آن.[۲۴]

فارماکولوژی

ویرایش

فارماکودینامیک

ویرایش
ایبوگائین (و متابولیت)[۲۵][۲۶]
سایت ایبوگائین Noribogaine
MOR ۲٬۰۰۰–۱۰۰٬۰۰۰ ۷۰۰–۳۰۰۰
DOR > ۱۰۰٬۰۰۰ ۵٬۰۰۰–۲۵٬۰۰۰
KOR ۲۰۰۰–۴۰۰۰ ۶۰۰–۱۰۰۰
5-HT <sub id="mwbg">2A</sub> ۱۶٬۰۰۰ > ۱۰۰٬۰۰۰
5-HT <sub id="mwdA">2C</sub> > ۱۰٬۰۰۰ > ۱۰٬۰۰۰
5-HT <sub id="mweg">3</sub> ۲۶۰۰ > ۱۰۰٬۰۰۰
σ <sub id="mwgA">1</sub> ۲٬۵۰۰–۹٬۰۰۰ ۱۱٬۰۰۰–۱۵٬۰۰۰
σ <sub id="mwhg">2</sub> ۹۰–۴۰۰ ۵۰۰۰–۱۹۰۰۰
NMDA ۱٬۰۰۰–۳٬۰۰۰ ۶٬۰۰۰–۱۵٬۰۰۰
nACh ۲۰ ۱٬۵۰۰
SERT ۵۰۰ ۴۰
DAT ۲۰۰۰ ۲۰۰۰
کوچکتر ارزش، مقادیر K i (nM) هستند.
بیشتر مواد مخدر به سایت متصل می‌شود.

ایبوگائین به‌طور همزمان بر روی بسیاری از سیستم‌های پیام‌رسان عصبی تأثیر می‌گذارد.[۲۲][۲۷]

نوروبوگین از بازدارنده جذب سروتونین قوی‌تر است؛ و به عنوان یک آگونیست گیرنده کروماتین متوسط[۲۸] و آگونیست گیرنده μ-opioid ضعیف[۲۹] یا آگونیست جزئی ضعیفتر عمل می‌کند.[۳۰] احتمالاً ممکن است اثر ایبوگائین در گیرنده اپوئیدی کاپا، به‌طور قابل توجهی به اثرات روان شناختی نسبت به مصرف ایبوگائین کمک کند؛ سالویا دیوینوروم، یکی دیگر از گیاهان حاوی سلولورین A شیمیایی است که یک گونه دارای آگونیست اکپوئیدی کاپا بسیار انتخابی است. در آزمایشهای انجام شده روی یک گونه موش درمورد اثرات ذهنی، نوروبوگین درجه بالاتری در مقایسه با ایبوگائین از خود نشان داد.[۳۱]

فارماکوکینتیک

ویرایش

ایبوگائین در بدن انسان توسط سیتوکروم پی ۴۵۰ 2D6 به نوریبوگایین (در حقیقت، O-desmethylibogaine یا 12-hydroxyibogamine) متابولیزه می‌شود. ایبوگائین و نوروبوگین نیمه‌عمر (داروشناسی) حدود دو ساعته در موش صحرایی دارند،[۳۲] هرچند نیمه عمر نوروبوگین کمی طولانی‌تر از ترکیب اصلی آن است. همچنین مشاهده شده که ایبوگائین به صورت چربی ذخیره شود و به نوریبوگایین متابولیزه می‌شود.[۳۳] پس از مصرف ایبوگائین در انسان، نوروبوگین سطح پلاسمایی بالاتری نسبت به ایبوگائین از خود نشان می‌دهد و برای مدت طولانی‌تری از ایبوگائین قابل تشخیص است.[۳۴]

ساختار شیمیایی

ویرایش
 
ساختار کلی تریپتامین‌ها.

ایبوگائین یک تریپتامین است. دو مرکز جداگانه کریال (دست‌سانی (شیمی)) دارد، به این معنی است که چهار استئوزایمر مختلف از ایبوگائین وجود دارد. تشخیص این چهار ایزومر از هم دشوار است.[۳۵]

سنتز

ویرایش

هیدروکلراید کریستال ایبوگائین معمولاً توسط سنتز نیمه کاره از وکانژین در آزمایشگاه‌های تجاری تولید می‌شود.[۱۶][۳۶]

مشتقات

ویرایش

مشتق مصنوعی از ایبوگائین، 18-methoxycoronaridine (18-MC)، یک آنتاگونیست انتخابی α۳β۴ است که به‌طور مشترک توسط متخصص مغز و اعصاب استنلی دی گلیک Stanley D. Glick (آلبانیایی) و شیمیدان مارتین ای کونه Martin E. Kuene (ورمونتی) توسعه یافته‌است.[۳۷] این کشف در ادامه تحقیقات قدیمی‌تر بر روی دیگر ترکیب طبیعی از ایبوگائین مانند coronaridine و وکانژین بود که نشان داد این ترکیبات همچنان خواص ضد اعتیادی دارند.[۳۸][۳۹]

طبیعت

ویرایش

ایبوگائین به‌طور طبیعی در پوست ریشه ایبوژ وجود دارد و همچنین در عصاره آلکالوئیدهای گیاه تبرنارته ایبوگ موجود است که شامل تمام آلکالوئیدهای دیگر ایبوگا می‌باشد و در نتیجه نیمی از آن به عنوان هیدروکلراید ایبوگائین استاندارد وجود دارد.[۱۶]

تاریخچه

ویرایش

استفاده از ایبوگا در مراسم مذهبی آفریقایی، نخستین بار توسط مهاجران فرانسوی و بلژیکی در قرن نوزدهم گزارش شده‌است. اولین توصیف گیاهی از گیاه تبرناته ایبوگا در سال ۱۸۸۹ نگاشته شد. ایبوگائین اولین بار در سال ۱۹۰۱ به شکل نمونه‌های تی. ایبوگا توسط دیوفسکی و لاندرین[۴۰] همچنین به‌طور جداگانه توسط هالر و هکلل در همان سال از گابن به اروپا منتقل شد. اولین روش سنتز کامل ایبوگائین توسط جی. بوجی در سال ۱۹۶۶ انجام شد.[۴۱] از آن پس تا کنون چندین روش سنتز دیگر ابداع شده‌است.[۴۲]

از دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۱۹۶۰، ایبوگائین در فرانسه به عنوان لیمبرین - Lambarène، عصاره گیاه تبرناته مانی فروخته شده‌است و به عنوان یک محرک روحی و فیزیکی ارتقا یافته. این دارو در بین بعضی از ورزشکاران پس از جنگ جهانی دوم از محبوبیت برخوردار بود. لیمبرین در سال ۱۹۶۶ از بازار جمع‌آوری شد، از آن پس فروش محصولات حاوی ایبوگائین در فرانسه غیرقانونی اعلام شده‌است.[۴۳]

در اواخر دهه ۱۹۶۰ مجمع جهانی بهداشت «آن را جزء موادی که احتمالاً باعث وابستگی یا مخل سلامت انسان است،» دسته‌بندی کرد، سازمان غذا و دارو (آمریکا) (FDA) آن را در طبقه‌بندی I قرار داد و کمیته بین‌المللی المپیک آن را به عنوان یک عامل احتمالی دوپینگ ممنوع اعلام کرد.[۴۴]

گزارش‌های غیرقابل استنادی دربارهٔ اثرات ایبوگائین در اوایل دهه ۱۹۶۰ منتشر شد.[۴۵] خواص ضد اعتیادآوری آن به‌طور تصادفی توسط هوارد لتسف در سال ۱۹۶۲، در سن ۱۹ سالگی کشف شد، زمانی که او و پنج دوستش - همگی معتاد هروئین بودند - با مصرف ایبوگائین شاهدکاهش علاقه ذهنی خود به هروئین و علائم ترک مواد مخدر در آنها پدیدار شد.[۴۶] مشاهدات عینی بیشتر لتسف را متقاعد به مفید بودن بالقوه ایبوگائین در درمان اعتیاد به مواد کرد. او با یک شرکت بلژیکی قرارداد ساخت ایبوگائین به صورت قرص را برای آزمایش‌ها بالینی در هلند بست و گواهی ثبت اختراع ایالات متحده برای محصول را سال ۱۹۸۵ دریافت کرد. نتایج اولین اقدام تحقیقاتی او، یعنی بررسی شواهد توانایی ایبوگائین برای کاهش اثرات جنبی ترک مخدر در موش‌های صحرایی توسط دزول جیک و همکارانش در سال ۱۹۸۸ میلادی منتشر شد.[۴۷] همچنین تأثیر آن در کاهش مصرف خودسرانه مورفین که توسط جلیک و همکاران در سال ۱۹۹۱ گزارش شده‌است.[۴۸] کاپندیجک و همکاران کاهش میزان وابستگی مصرف کوکائین در موش صحرایی را در سال ۱۹۹۳ منتشر نمودند[۴۹] و رضوانی کاهش وابستگی به الکل در سه سویه از موش‌های وابسته به الکل در سال ۱۹۹۵ منتشر کرد.[۵۰]

با استفاده از نتیجه تحقیقات به‌دست آمده روی ایبوگائین، بعضی گروه‌ها به‌طور سیستماتیک با استفاده از روش‌های توسعه یافته و پرسنل پزشکی فعال شدند، در حالی که دیگران به شکل سعی و خطا و خطرناک را ایبوگائین استفاده می‌کردند. لتسف و همکارانش، متعهد به استفاده سنتی از ایبوگائین، بودند و روش درمان خود را بر پایه درمان رژیمی آماده می‌کردند. در سال ۱۹۹۲، اریک تئوب ایبوگائین را به ساحلی نزدیک ایالات متحده آورد، در آنجا او شروع به ارائه درمان و تبلیغ کرد.[۵۱] در کاستاریکا لکس کوگان، یکی دیگر از طرفداران پیشرو، که به تاوب پیوسته بود تا سیستم خود را مدیریت کند. این دو نفر در چندین کشور در حال ایجاد درمانگاه‌های تحت نظارت سیستم پزشکی بودند.[۵۲]

در سال ۱۹۸۱ یک تولیدکننده اروپایی نامعلوم ۴۴ کیلوگرم عصاره ایبوگا تولید کرد لایسنس آن توسط کارل ولنتنبورگ خریداری شد، که آن را تحت نام «عصاره اندرا» توزیع کرد و در سال ۱۹۸۲ برای درمان معتادان به هروئین در کریستیانیا، دانمارک، یک روستای کوهستانی که کمپ اعتیاد به مواد مخدر بود، مورد استفاده قرار گرفت.[۵۳] عصاره ایندرا برای فروش در اینترنت تا سال ۲۰۰۶، زمانی که وب سایت ایندرا ناپدید شد، در دسترس قرار داشت. محصولات مشابهی در حال حاضر در بعضی کشورها به عنوان "عصاره Indra" فروخته می‌شود، اما معلوم نیست که آیا هیچ‌کدام از آنها از لایسنس Waltenburg گرفته شده‌است یا خیر.[۵۴][۵۵]

مؤسسه ملی مواد مخدر (NIDA) در اوایل دهه ۱۹۹۰ مطالعات بالینی ایبوگائین را در ایالات متحده آغاز کرد اما این پروژه را در سال ۱۹۹۵ متوقف کرد.[۵۶] در این مقاله که در سال ۱۹۹۹ توسط آلپر و همکاران منتشر شده است. داده‌ها نشان داد که اثربخشی ایبوگائین در کاهش واکنش‌های افیوئیدی در افراد وابسته به مواد مخدر.[۵۷] در گروهی متشکل از ۳۳ بیمار که ۶ تا ۲۹ مورد درمان شدند با میزان mg / kg؛ ۲۵ ایبوگائین نشانه‌های درمان اعتیاد به مواد مخدر در ۲۴ تا ۷۲ ساعت پس از درمان نشان داده می‌شود، اما یک زن ۲۴ ساله که دوز بیشتری را دریافت می‌کند، فوت می‌کند. مش و دیگران، در سال ۲۰۰۰ میلادی با استفاده از دوزهای پایین‌تر خوراکی (۱۰–۱۲ میلی‌گرم در کیلوگرم) در ۲۷ بیمار، متوجه شدند ۳۶ ساعت بعد از درمان تمایل معتادان به هروئین به‌طور قابل توجهی پایین‌تر از انواع درمان دیگر را نشان می‌دهد و گزارش خودکشی‌های نشان دهنده کاهش علائم افسردگی مبتنی بر کاهش کوکائین و مواد مخدر است. بسیاری از این اثرات در طی یک ماه پس از پایان درمان، ادامه دارد.[۵۸]

وضعیت حقوقی

ویرایش

اتحاد جهانی درمان با ایبوگائین یک نقشه از وضعیت حقوقی ایبوگائین را در کشورهای مختلف جهان منتشر می‌کند.[۵۹]

برزیل

ویرایش

در تاریخ ۱۴ ژانویه ۲۰۱۶، ایبوگائین برای استفاده پزشکی در سائوپائولو، برزیل، قانونی شد و این قانون طی چند ماه به بقیه کشور گسترش یافت.[۶۰]

کانادا

ویرایش

ایبوگائین در کانادا در سال ۲۰۰۹ غیرقانونی بود.[۶۱][۶۲] پس از آن وزارت بهداشت کانادا ایبوگائین را به فهرست داروهای تجویزی (PDL) در سال ۲۰۱۷ اضافه کرد.[۶۳]

آلمان

ویرایش

ایبوگائین در آلمان کنترل نشده‌است، اما برای استفاده پزشکی می‌توان آن را از داروخانه سفارش داد. (AMG).

نیوزلند

ویرایش

ایبوگائین در سال ۲۰۰۹ در نیوزیلند به عنوان داروی غیر پزشکی تأیید شد.[۶۴]

نروژ

ویرایش

ایبوگائین (مانند همه مشتقات ترپتامین) در نروژ غیرقانونی است.[۶۵]

سوئد

ویرایش

ایبوگائین تحت قوانین برنامه I در سوئد است.[۶۶]

انگلستان

ویرایش

از ژانویه ۲۰۱۷ ایبوگائین در انگلستان، یک محصول پزشکی بدون مجوز بود.[۶۷]

ایالات متحده

ویرایش

ایبوگائین به عنوان یک داروی برنامه‌ای I کنترل شده در ایالات متحده طبقه‌بندی شده‌است[۶۸] و برای درمان اعتیاد (یا هر گونه استفاده درمانی دیگر) به دلیل عوارض جانبی عصبی، و عوارض قلبی عروقی و همچنین کمبود تحقیقات برای درمان اعتیاد تأیید نشده‌است. .[۶۹]

کلینیک‌های درمان

ویرایش

کلینیک‌های درمان ایبوگائین در مکزیک، کانادا، هلند، آفریقای جنوبی و نیوزیلند تأسیس شده‌اند و همه آنها در مواردی که به عنوان «منطقه خاکستر قانونی» شناخته می‌شوند، در حال انجام فعالیت هستند.[۷۰][۷۱] کاستاریکا همچنین دارای مراکز درمانی است، که بیشتر آنها متعلق به یکی از طرفداران لکس کوگان، پیشگام اصلی ایبوگائین است.[۷۲] علی‌رغم فعالیت DEA، در ایالات متحده آمریکا، کلینیک‌های ترک با ایبوگائین به‌صورت مخفی و غیرقانونی وجود دارند.[۷۳] در حالی که دستورالعمل‌های بالینی برای سم زدایی توسط ایبوگائین به‌وسیله اتحادیه جهانی درمان توسط ایبوگائین در سال ۲۰۱۵ منتشر شده،[۷۴][۷۵] متخصصان ترک اعتیاد هشدار می‌دهند که درمان وابستگی به مواد مخدر با ایبوگائین به شکل غیر پزشکی و بدون نظارت متخصصین و بدون روانشناس متخصص، می‌تواند خطرناک باشد - و در حدود یک مورد در ۳۰۰ مورد، بالقوه مرگبار است.[۷۱]

رسانه‌ها

ویرایش
  • ترک کن یا بمیر (Detox or Die (2004
تزریق یا مرگ به کارگردانی دیوید گراهام اسکات.[۷۶] دیوید گراهام اسکات فیلمبرداری از دوستان معتاد به هروئین را آغاز می‌کند. پیش از این، او خود به مواد مخدر معتاد بوده‌است. او در نهایت دوربین را به خانواده اش تبدیل می‌کند. پس از ۱۲ سال ناتوان کننده و وابستگی دردناک به متادون، اسکات به ایبوگائین روی می‌آورد. فیلمبرداری در اسکاتلند و انگلستان انجام و پخش تلویزیونی در بی‌بی‌سی به عنوان سومین قسمت سریال مستند یک زندگی One Life انجام می‌گیرد. .[۷۷]
  • ایبوگائین: آئین گذر (۲۰۰۴) - Ibogaine: Rite of Passage 2004
به کارگردان بن دلونن.[۷۸] داستان یک معتاد ۳۴ ساله هروئین تحت درمان با ایبوگائین با دکتر مارتین پلیانکو در انجمن ایبوگائین، یک درمانگاه در روزاریتو در مکزیک است. فیلم مصاحبه دلونن با افرادی که قبلاً معتاد به هروئین، کوکائین و متامفتامین بودند، که دیدگاه خود را در مورد درمان با ایبوگائین به اشتراک می‌گذارند. در گابن، یک زن محلی بالونگو از ریشه ایبوگا برای افسردگی استفاده می‌کند. دلونن تجربه بصری درمان بالینی با ایبوگائین را با استفاده از بویتیBwiti حاصله از ریشه ایبوژ مقایسه می‌کند، اما تأکید بر نگاه غربی دارد.
  • درمورد عادت (۲۰۰۷) - Facing the Habit 2007
به کارگردانی مگنولیا مارتین[۷۹] در این فیلم مارتین، یک میلیونر سابق و سهامدار است که به درمان با ایبوگائین برای مصرف هروئین به مکزیک سفر می‌کند.
  • گردش در آمستردام (۲۰۰۸) - Tripping in Amsterdam 2008
در این فیلم کوتاه به کارگردانی جان باندارز، سیمون "Swany" وان از مرکز درمان ایبوگا به مدیریت سارا گلات در آمستردام دیدن می‌کند.[۸۰] تلویزیون کارنت این مستند را در سال ۲۰۰۸ به عنوان بخشی از برنامه «بحران فصلنامه زندگی» پخش کرده‌است.
  • من با عشق خطرناک هستم (۲۰۰۹) - I'm Dangerous with Love 2009
به کارگردانی میشل نگروپونته.[۸۱] نگروپونته در حال بررسی طولانی مدت فعالیت‌های مخفیانه دیمیتری مگانیس در زمینه درمان معتادان هروئین با ایبوگائین است.
  • هالوسیتین ها" (۲۰۱۲) - "Hallucinogens"2012
در یکی از پنج قسمت این سریال از شرکت مواد مخدر، در شبکه نشنال جئوگرافیک، یک معتاد سابق هروئین به معتادان با ایبوگائین در کانادا کمک می‌کند. او خودش از ایبوگائین برای ترک مواد مخدر استفاده کرده‌است.[۸۲]
  • اعتیاد" (۲۰۱۳) - "Addiction" 2013
در یک قسمت از مجموعه مستند وایس (مجموعه تلویزیونی) تولید اچ‌بی‌او[۸۳] یک بخش به استفاده از به ایبوگائین برای ترک اعتیاد به هروئین اختصاص دارد.
  • ایبوگین سافاری (The Ibogaine Safari" (2014
این فیلم مستند توسط پیر لی‌روکس، ساخته شده و در آن به بررسی ادعاهای ترک بدون درد هروئین در آفریقای جنوبی با زیر نظر گرفتن چند معتاد در حال مصرف ایبوگائین است. در "Safari" ماجراجویی. این مستند برنده جایزه بهترین مستند کوتاه در جشنواره بین‌المللی فیلم کانادا ۲۰۱۴ شد.[۸۴]

رسانه چاپی

ویرایش

در حالی که در ویسکانسین برنامه اصلی برای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده را در سال ۱۹۷۲ تحت پوشش قرار داد، روزنامه‌نگار هانتر S. Thompson، روزنامه‌نگار گونزو، مقالهٔ طنز آمیز به رولینگ استون را متهم کرد که ادوموند موسکی، اعضای حزب دموکرات، معتاد به ایبوگائین است. بسیاری از خوانندگان و حتی دیگر روزنامه نگاران متوجه نشدند که قطعه Rolling Stone چهره ای است. ادعای ibogaine که به‌طور کامل بی اساس بود باعث آسیب زیادی به شهرت Muskie شد و به عنوان عامل در از دست دادن نامزدی خود به جورج مک گاورن اشاره شد.[۸۵] تامپسون بعداً گفت او شگفت زده شده‌است که هر کسی این را باور دارد.[۸۴] مقاله در تالیفات پس از انتخابات تامپسون، ترس و لایتینگ در کمپین پیگیری '۷۲ (۱۹۷۳) گنجانده شده‌است.[۸۶]

نویسنده و ییپی دانا بیال در سال ۱۹۹۷ کتاب " The Ibogaine Story " نوشت.[۸۷]

نویسنده Daniel Pinchbeck نویسنده آمریکایی در مورد تجربیات خود دربارهٔ ایبوگائین در کتاب Breaking Open the Head (2002)،[۸۸] و در مقاله ای در سال ۲۰۰۳ برای The Guardian با عنوان «ده سال درمان در یک شب» نوشت.[۸۹]

پژوهش

ویرایش

درمان اعتیاد

ویرایش

مشکلات ترک مشتقات تریاک را کاهش یا حذف می‌نماید. در نتیجه باعث کاهش علائم ترک اعتیاد می‌شود. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که ایبوگائین ممکن است در درمان وابستگی به مواد دیگر مانند الکل، متامفتامین و نیکوتین مفید باشد و ممکن است بر الگوهای رفتاری اجباری تأثیر گذار باشد که شامل سوء مصرف مواد یا وابستگی شیمیایی نیست. محققان خاطرنشان می‌کنند که «نیاز به تحقیقات سیستماتیک در یک محیط تحقیقاتی بالینی» وجود دارد.[۴۵]

ایبوگائین همچنین در چندین گروه کوچک مورد مطالعه قرار گرفته‌است تا میل به مصرف متامفتامین را کاهش دهد.[۹۰]

همچنین شواهدی وجود دارد که این نوع درمان با ال‌اس‌دی کار می‌کند، همچنین نشان داده شده‌است که اثر درمانی بر الکل دارد. هر دو ایبوگائین و ال‌اس‌دی به نظر می‌رسد فعالیت ذهنی را کنترل کرده و جلوه‌های بصری ایجاد می‌کنند؛[۹۱] ایبوگائین دارای این مزیت است که اثرات قطع را ندارد.[۴۵]

مدیریت درد مزمن

ویرایش

در سال ۱۹۵۷ جورگ اسنایدر، متخصص داروسازی CIBA (در حال حاضر بخش نوارتیس)، دریافت که ایبوگائین باعث افزایش تاثیر مورفین می‌شود.[۹۲] محققان CIBA بر روی تعاملات اپیوژین-اپیوئید هیچ‌گونه اطلاعات جدیدی به‌دست نیاوردند. تقریباً ۵۰ سال بعد، پاتریک کروپا Patrick Kroupa و هاتی والز Hattie Wells پروتکل درمان برای تجویز همزمان ایبوگائین و مشتقات تریاک در افراد انسانی منتشر کردند، که نشان می‌دهد که ایبوگائین تحمل مواد مخدر را کاهش می‌دهد. مقاله آنها در مجله مطالعات روانشناختی چند رشته‌ای نشان داد که تجویز دوز پایین نگهدارنده HCl ایبوگائین با مشتقات تریاک باعث کاهش تطبیق‌پذیری می‌شود، اما اشاره کردند که میزان زیاد ایبوگائین می‌تواند این روش را خطرناک کند.[۹۳]

روان درمانی

ویرایش

ایبوگائین به عنوان یک روان درمانگر توسط کلودیو نارنجو، که در کتاب «سفر شفا» به ثبت رسیده‌است، مورد استفاده قرار گرفته‌است.[۹۴] او حق ثبت اختراع CA 939266  در سال ۱۹۷۴ را دارد.

جستارهای وابسته

ویرایش
  • کروناریدین
  • طبرانتین
  • ایبوگامین
  • ایبوگنال
  • پینینول

منابع

ویرایش
  1. ↑ Galea, Susanna; Lorusso, Mino; Newcombe, David; Walters, Carina; Williman, Jonathon; Wheeler, Amanda (March 2011). Goodyear-Smith, Felicity (ed.). "Ibogaine—be informed before you promote or prescribe" (PDF). Journal of Primary Health Care. 3 (1): 86. ISSN 1172-6156. Archived from the original (PDF) on 27 January 2016. Retrieved 4 December 2015.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ Koenig, X; Hilber, K (29 January 2015). "The anti-addiction drug ibogaine and the heart: a delicate relation". Molecules (Basel, Switzerland). 20 (2): 2208–28. doi:10.3390/molecules20022208. PMC 4382526. PMID 25642835.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Brown, Thomas (March 2013). "Ibogaine in the treatment of substance dependence". Current Drug Abuse Reviews. 6 (1): 3–16. doi:10.2174/15672050113109990001. PMID 23627782.
  4. ↑ Alper, K.R.; Lotsof, H.S.; Kaplan, C.D. (2008). "The Ibogaine Medical Subculture". J. Ethnopharmacol. 115 (1): 9–24. doi:10.1016/j.jep.2007.08.034. PMID 18029124. Archived from the original on 6 February 2008. Retrieved 22 February 2008.
  5. ↑ Hamilton, Keegan (17 November 2010). "Ibogaine: Can it Cure Addiction Without the Hallucinogenic Trip?". The Village Voice. Archived from the original on 19 March 2011. Retrieved 12 July 2019.
  6. ↑ Alper, Kenneth R. (2001). "Chapter 1: Ibogaine: A Review". In Alper, Kenneth R.; Glick, Stanley D. (eds.). Ibogaine: proceedings from the first international conference. The Alkaloids. Vol. 56. Academic. pp. 2–33. ISBN 978-0-12-053206-3.
  7. ↑ Chris Jenks: Extracting Ibogaine Chris Jenks tells about the findings of his Extraction Studies.
  8. ↑ Iboga Extraction Manual Compiled 2009 by Dr. Chris Jenks.
  9. ↑ [۱] 
  10. ↑ Soriano-García, M.; Walls, F.; Rodríguez, A.; López Celis, I. (1988). "Crystal and molecular structure of ibogamine: An alkaloid from Stemmadenia galeottiana". Journal of Crystallographic and Spectroscopic Research. 18 (2): 197–206. doi:10.1007/BF01181911.
  11. ↑ Arai, G.; Coppola, J.; Jeffrey, G. A. (1960). "The structure of ibogaine". Acta Crystallographica. 13 (7): 553–564. doi:10.1107/S0365110X60001369.
  12. ↑ Alper, Kenneth R.; Beal, Dana; Kaplan, Charles D. (2001). A CONTEMPORARY HISTORY OF IBOGAINE IN THE UNITED STATES AND EUROPE (PDF). Academic Press. p. 256. Archived from the original (PDF) on 4 March 2016. Retrieved 12 July 2019.
  13. ↑ Obembe, Samuel (2012). Practical Skills and Clinical Management of Alcoholism & Drug Addiction. Elsevier. p. 88. ISBN 978-0-12-398518-7. Retrieved 6 September 2012.
  14. ↑ Vastag, B (15 April 2005). "Addiction research. Ibogaine therapy: a 'vast, uncontrolled experiment'". Science. 308 (5720): 345–346. doi:10.1126/science.308.5720.345. PMID 15831735.
  15. ↑ "Ibogaine in the Treatment of Alcoholism: a Randomized, Double-blind, Placebo-controlled, Escalating-dose, Phase 2 Trial". clinicaltrials.gov.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ Jenks, C. (2002). "Extraction Studies of Tabernanthe Iboga and Voacanga Africana". Natural Product Letters. 16 (1): 71–76. doi:10.1080/1057563029001/4881. PMID 11942686.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Alper, Kenneth; Bai, Rong; Liu, Nian; Fowler, Steven J.; Huang, Xi-Ping; Priori, Silvia G.; Ruan, Yanfei (1 January 2016). "hERG Blockade by Iboga Alkaloids". Cardiovascular Toxicology (به انگلیسی). 16 (1): 14–22. doi:10.1007/s12012-015-9311-5. ISSN 1530-7905. PMID 25636206.
  18. ↑ O'Hearn, E.; Molliver, M. E. (1 July 1993). "Degeneration of Purkinje cells in parasagittal zones of the cerebellar vermis after treatment with ibogaine or harmaline". Neuroscience. 55 (2): 303–310. doi:10.1016/0306-4522(93)90500-f. ISSN 0306-4522. PMID 8377927.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Mash, D. C.; Kovera, C. A.; Buck, B. E.; Norenberg, M. D.; Shapshak, P.; Hearn, W. L.; Sanchez-Ramos, J. (30 May 1998). "Medication development of ibogaine as a pharmacotherapy for drug dependence". Annals of the New York Academy of Sciences. 844: 274–292. doi:10.1111/j.1749-6632.1998.tb08242.x. ISSN 0077-8923. PMID 9668685.
  20. ↑ Scallet, A. C.; Ye, X.; Rountree, R.; Nony, P.; Ali, S. F. (31 October 1996). "Ibogaine produces neurodegeneration in rat, but not mouse, cerebellum. Neurohistological biomarkers of Purkinje cell loss". Annals of the New York Academy of Sciences. 801: 217–226. doi:10.1111/j.1749-6632.1996.tb17444.x. ISSN 0077-8923. PMID 8959036.
  21. ↑ Bowen, WD (2001). "Sigma receptors and iboga alkaloids". The Alkaloids. Chemistry and Biology. 56: 173–191. doi:10.1016/S0099-9598(01)56013-7. ISBN 978-0-12-469556-6.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Alper, Kenneth R.; Glick, Stanley D. (2001). "Ibogaine: A Review" (PDF). The alkaloids: chemistry and biology. Vol. 56. San Diego: Academic. pp. 1–38. ISBN 978-0-12-469556-6. Archived from the original (PDF) on 27 September 2007.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ Alper, Kenneth R.; Stajić, Marina; Gill, James R. (1 March 2012). "Fatalities Temporally Associated with the Ingestion of Ibogaine". Journal of Forensic Sciences (به انگلیسی). 57 (2): 398–412. doi:10.1111/j.1556-4029.2011.02008.x. ISSN 1556-4029. PMID 22268458.
  24. ↑ "Grapefruit juice: Beware of dangerous medication interactions". Retrieved 10 September 2010.
  25. ↑ Mechanisms of action of ibogaine: relevance to putative therapeutic effects and development of a safer iboga alkaloid congener (PDF). Alkaloids Chem Biol. The Alkaloids: Chemistry and Biology. Vol. 56. 2001. pp. 39–53. doi:10.1016/S0099-9598(01)56006-X. ISBN 978-0-12-469556-6. PMID 11705115. Archived from the original (PDF) on 5 April 2014. Retrieved 12 July 2019.
  26. ↑ Litjens RP, Brunt TM (2016). "How toxic is ibogaine?". Clin Toxicol. 54 (4): 297–302. doi:10.3109/15563650.2016.1138226. PMID 26807959.
  27. ↑ Popik, P.; Skolnick, P. (1998). G.A. Cordell (ed.). Pharmacology of Ibogaine and Ibogaine-Related Alkaloids. The Alkaloids. The Alkaloids: Chemistry and Biology. Vol. 52. Academic Press. pp. 197–231. doi:10.1016/s0099-9598(08)60027-9. ISBN 978-0-12-469552-8. Archived from the original on 26 May 2012.
  28. ↑ Maillet, Emeline L.; Milon, Nicolas; Heghinian, Mari D.; Fishback, James; Schürer, Stephan C.; Garamszegi, Nandor; Mash, Deborah C. (21 August 2015). "Noribogaine is a G-protein biased κ-opioid receptor agonist". Neuropharmacology. 99 (December 2015): 675–88. doi:10.1016/j.neuropharm.2015.08.032. PMID 26302653.
  29. ↑ Noribogaine is a G-protein biased κ-opioid receptor agonist. Maillet EL, Milon N, Heghinian MD, Fishback J, Schürer SC, Garamszegi N, Mash DC. Neuropharmacology |date=December 2015 |99:675-88. doi:10.1016/j.neuropharm.2015.08.032. Epub 2015 Aug 21. PMID 26302653
  30. ↑ Antonio T, Childers SR, Rothman RB, et al. (2013). "Effect of Iboga alkaloids on µ-opioid receptor-coupled G protein activation". PLoS ONE. 8 (10): e77262. doi:10.1371/journal.pone.0077262. PMC 3818563. PMID 24204784.
  31. ↑ Zubaran C, Shoaib M, Stolerman IP, Pablo J, Mash DC (July 1999). "Noribogaine generalization to the ibogaine stimulus: correlation with noribogaine concentration in rat brain". Neuropsychopharmacology. 21 (1): 119–26. doi:10.1016/S0893-133X(99)00003-2. PMID 10379526.
  32. ↑ Baumann MH, Rothman RB, Pablo JP, Mash DC (2001). "In vivo neurobiological effects of ibogaine and its O-desmethyl metabolite, 12-hydroxyibogamine (noribogaine), in rats". J. Pharmacol. Exp. Ther. 297 (2): 531–9. PMID 11303040.
  33. ↑ Hough LB, Bagal AA, Glick SD (2000). "Pharmacokinetic characterization of the indole alkaloid ibogaine in rats". Methods Find Exp Clin Pharmacol. 22 (2): 77–81. doi:10.1358/mf.2000.22.2.796066. PMID 10849889.
  34. ↑ Mash, D. C. , Kovera, C. A. , Pablo, J. , Tyndale, R. F. , Ervin, F. D. , Williams, I. C. , Singleton, E. G. , Mayor, M. . (2000). "Ibogaine: complex pharmacokinetics, concerns for safety, and preliminary efficacy measures". Ann N Y Acad Sci. 914: 394–401. CiteSeerX 10.1.1.598.8242. doi:10.1111/j.1749-6632.2000.tb05213.x. PMID 11085338.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  35. ↑ Shulgin, Alexander; Shulgin, Ann (1997). TiHKAL. p. 487.
  36. ↑ "Voacanga Extraction Manual: Phase 4: Production and Purification of Ibogaine" (PDF). www.puzzlepiece.org. Retrieved 4 December 2015.
  37. ↑ Pace CJ; Glick SD; Maisonneuve IM; He, Li-Wen; Jokiel, Patrick A.; Kuehne, Martin E.; Fleck, Mark W. (2004). "Novel iboga alkaloid congeners block nicotinic receptors and reduce drug self-administration". Eur. J. Pharmacol. 492 (2–3): 159–67. doi:10.1016/j.ejphar.2004.03.062. PMID 15178360.
  38. ↑ Glick SD; Kuehne ME; Raucci J; Wilson, T.E.; Larson, D.; Keller, R.W.; Carlson, J.N. (1994). "Effects of iboga alkaloids on morphine and cocaine self-administration in rats: relationship to tremorigenic effects and to effects on dopamine release in nucleus accumbens and striatum". Brain Res. 657 (1–2): 14–22. doi:10.1016/0006-8993(94)90948-2. PMID 7820611.
  39. ↑ Tsing Hua (28 January 2006). "Antiaddictive indole alkaloids in Ervatamia yunnanensis and their bioactivity". Academic Journal of Second Military Medical University. Archived from the original on 13 February 2012. Retrieved 15 August 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  40. ↑ Dybowski, J.; Landrin, E. (1901). "PLANT CHEMISTRY. Concerning Iboga, its excitement-producing properties, its composition, and the new alkaloid it contains, ibogaine". C. R. Acad. Sci. 133: 748. Archived from the original on 10 July 2013. Retrieved 12 July 2019.
  41. ↑ Büchi, G.; Coffen, D.L.; Kocsis, Karoly; Sonnet, P.E.; Ziegler, Frederick E. (1966). "The Total Synthesis of Iboga Alkaloids". J. Am. Chem. Soc. 88 (13): 3099–3109. doi:10.1021/ja00965a039.
  42. ↑ (Thesis). {{cite thesis}}: Missing or empty |title= (help)
  43. ↑ Ibogaine: A Novel Anti-Addictive Compound – A Comprehensive Literature Review Jonathan Freedlander, University of Maryland Baltimore County, Journal of Drug Education and Awareness, 2003; 1:79–98.
  44. ↑ Ibogaine – Scientific Literature Overview بایگانی‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine The International Center for Ethnobotanical Education, Research & Service (ICEERS) 2012
  45. ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ ۴۵٫۲ Alper, K.R.; Lotsof, H.S.; Frenken, G.M.; Luciano, D.J.; Bastiaans, J. (1999). "Treatment of Acute Opioid Withdrawal with Ibogaine" (PDF). The American Journal on Addictions. 8 (3): 234–42. doi:10.1080/105504999305848. PMID 10506904. Archived from the original (PDF) on 26 January 2002. Retrieved 16 June 2009.
  46. ↑ Hevesi, Dennis (17 February 2010). "Howard Lotsof Dies at 66; Saw Drug Cure in a Plant". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved 11 June 2015.
  47. ↑ Dzoljic ED, Kaplan CD, Dzoljic MR (1988). "Effect of ibogaine on naloxone-precipitated withdrawal syndrome in chronic morphine-dependent rats". Arch Int Pharmacodyn Ther. 294: 64–70. PMID 3233054.
  48. ↑ Glick SD, Rossman K, Steindorf S, Maisonneuve IM, Carlson JN (1991). "Effects and aftereffects of ibogaine on morphine self-administration in rats". Eur. J. Pharmacol. 195 (3): 341–345. doi:10.1016/0014-2999(91)90474-5. PMID 1868880.
  49. ↑ Cappendijk SL, Dzoljic MR (1993). "Inhibitory effects of ibogaine on cocaine self-administration in rats". European Journal of Pharmacology. 241 (2–3): 261–265. doi:10.1016/0014-2999(93)90212-Z. PMID 8243561.
  50. ↑ Rezvani A, Overstreet D, Lee Y (1995). "Attenuation of alcohol intake by ibogaine in three strains of alcohol preferring rats". Pharmacology Biochemistry and Behavior. 52 (3): 615–20. doi:10.1016/0091-3057(95)00152-M. PMID 8545483.
  51. ↑ "A Home for Ibogaine in Barcelona". The Huffington Post. Retrieved 11 June 2015.
  52. ↑ "Costa Rican Center a Leader in Alernative Ibogaine Therapy - Treatment Magazine". www.treatmentmagazine.com. Archived from the original on 24 June 2015. Retrieved 11 June 2015.
  53. ↑ Alper, Kenneth R.; Beal, Dana; Kaplan, Charles D. "A Contemporary History of Ibogaine in the United States and Europe". Ibogaine: Proceedings of the First International Conference. The Alkaloids. Vol. 56. Archived from the original on 10 August 2012. Retrieved 15 August 2012.
  54. ↑ Kontrimaviciūte V; Mathieu O; Mathieu-Daudé JC; Vainauskas, P; Casper, T; Baccino, E; Bressolle, FM (September 2006). "Distribution of ibogaine and noribogaine in a man following a poisoning involving root bark of the Tabernanthe iboga shrub". J Anal Toxicol. 30 (7): 434–40. doi:10.1093/jat/30.7.434. PMID 16959135.[پیوند مرده]
  55. ↑ Taylor WI (1965). "The Iboga and Voacanga Alkaloids" (PDF). The Alkaloids: Chemistry and Physiology. pp. 203, 207–208.
  56. ↑ Doblin, Rick. "A Non-Profit Approach to Developing Ibogaine into an FDA-Approved Medication". Archived from the original (ppt) on 30 October 2012. Retrieved 16 August 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  57. ↑ Alper KR, Lotsof HS, Frenken GM, Luciano DJ, Bastiaans J (1999). "Treatment of acute opioid withdrawal with ibogaine" (PDF). Am J Addict. 8 (3): 234–42. doi:10.1080/105504999305848. PMID 10506904. Archived from the original (PDF) on 2002-01-26.
  58. ↑ Mash DC; Kovera CA; Pablo J; Tyndale, Rachel F.; Ervin, Frank D.; Williams, Izben C.; Singleton, Edward G.; Mayor, Manny (September 2000). "Ibogaine: complex pharmacokinetics, concerns for safety, and preliminary efficacy measures" (PDF). Ann. N. Y. Acad. Sci. 914: 394–401. CiteSeerX 10.1.1.598.8242. doi:10.1111/j.1749-6632.2000.tb05213.x. PMID 11085338. Archived from the original (PDF) on 3 March 2007. Retrieved 12 July 2019.
  59. ↑ "Ibogaine Legal Status". The Global Ibogaine Therapy Alliance (به انگلیسی). Archived from the original on 9 July 2017. Retrieved 2017-09-26.
  60. ↑ CONSELHO ESTADUAL DE POLÍTICAS SOBRE DROGAS [۲] بایگانی‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۱۰ توسط Wayback Machine Retrieved 14 January 2016
  61. ↑ Johnson, Gail (2 January 2003). "Ibogaine: A one-way trip to sobriety, pot head says". straight.com. Retrieved 5 November 2009.
  62. ↑ "Controlled Drugs and Substances Act". Canadian Department of Justice. 1996. Archived from the original on 5 January 2011. Retrieved 5 November 2009. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  63. ↑ Canada, Government of Canada, Health. "Notice - Prescription Drug List (PDL): Multiple additions". www.hc-sc.gc.ca (به انگلیسی).
  64. ↑ "Archived copy". Archived from the original on 13 May 2014. Retrieved 2014-05-12.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  65. ↑ "Forskrift om narkotika (narkotikaforskriften)". lovdata.no. Retrieved 24 March 2015.
  66. ↑ "Lakemedelsverkets forfattningssamling" (PDF). lakemedelsverket.se. Archived from the original (PDF) on 16 September 2018. Retrieved 12 July 2019.
  67. ↑ Carr, Stewart (31 January 2017). "Fake 'experts' jailed after heroin user dies in Luton clinic". Luton Today (به انگلیسی).
  68. ↑ "Scheduling Actions Controlled Substances Regulated Chemicals" (PDF). Archived from the original (PDF) on 17 April 2016. Retrieved 23 August 2012. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  69. ↑ Ibogaine. Basic data - drugwarfacts.org Retrieved 17 June 2015
  70. ↑ Hegarty, S. (13 April 2012). Can a hallucinogen from Africa cure addiction? BBC News archive. Retrieved 17 June 2015.
  71. ↑ ۷۱٫۰ ۷۱٫۱ Ibogaine therapy for drug addiction. maps.org archive. Retrieved 17 June 2015.
  72. ↑ "Costa Rican Center a Leader in Alternative Ibogaine Therapy". Treatment Magazine. 11 September 2012. Archived from the original on 3 December 2013. Retrieved 27 November 2013.
  73. ↑ Hunter, A. (13 December 2005). Busted for Iboga. Village Voice بایگانی‌شده در ۴ مه ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine Retrieved 17 June 2015.
  74. ↑ Clinical Guidelines for Ibogaine-Assisted Detoxification بایگانی‌شده در ۵ سپتامبر ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine. Retrieved 25 August 2015
  75. ↑ "Global Ibogaine Therapy Alliance".
  76. ↑ Detox or Die (2004) در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb)
  77. ↑ {{BFI}} template missing ID and not present in Wikidata.
  78. ↑ Ibogaine: Rite of Passage (2004) در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb)
  79. ↑ Facing the Habit (2007) در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb)
  80. ↑ "Tripping in Amsterdam". Current.com. 23 June 2008. Archived from the original on 11 October 2012. Retrieved 7 April 2013.
  81. ↑ Dangerous with Love (2009) در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb)
  82. ↑ «Hallucinogens» در IMDb
  83. ↑ «Addiction» در IMDb
  84. ↑ ۸۴٫۰ ۸۴٫۱ {{cite AV media}}: Empty citation (help)
  85. ↑ Remembering Ed Muskie بایگانی‌شده در ۲۷ آوریل ۱۹۹۹ توسط Wayback Machine", Online NewsHour , PBS , 26 March 1996.
  86. ↑ Fear and Loathing on the Campaign Trail '72. Straight Arrow Books. 1973. pp. 150–54. ISBN 978-0-87932-053-9. OCLC 636410.
  87. ↑ Beal D and De Rienzo P. The Ibogaine Story: Report on the Staten Island Project. Autonomedia (1997). شابک ‎۱۵۷۰۲۷۰۲۹۵
  88. ↑ Pinchbeck, Daniel (2002). Breaking Open the Head: A Psychedelic Journey into the Heart of Contemporary Shamanism. Broadway Books. ISBN 978-0-7679-0742-2. OCLC 50601753.
  89. ↑ Pinchbeck, Daniel (19 September 2003). "Ten years of therapy in one night". The Guardian. London. Retrieved 15 December 2013.
  90. ↑ Giannini, A. James (1997). Drugs of Abuse (2 ed.). Practice Management Information Corporation. ISBN 978-1-57066-053-5.
  91. ↑ Ludwig, A.; Levine, J.; Stark, L.; Lazar, R. (1969). "A clinical study of LSD treatment in alcoholism". The American Journal of Psychiatry. 126 (1): 59–69. doi:10.1176/ajp.126.1.59. PMID 5798383.
  92. ↑ [۳], "Tabernanthine, Ibogaine Containing Analgesic Compositions." 
  93. ↑ Kroupa, Patrick K.; Wells, Hattie (2005). "Ibogaine in the 21st Century" (PDF). XV (1). Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies: 21–25. Archived from the original (PDF) on 21 August 2007. Retrieved 12 July 2019. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  94. ↑ Naranjo, Claudio (1973). "V, Ibogaine: Fantasy and Reality". The healing journey: new approaches to consciousness. New York: Pantheon Books. pp. 197–231. ISBN 978-0-394-48826-4. Archived from the original on 17 July 2001. Retrieved 15 August 2012.
برگرفته از «https://fa.wiki.x.io/w/index.php?title=ایبوگین&oldid=40428480»