ایمی واینهاوس
اِیمی جید واینهاوس (انگلیسی: Amy Jade Winehouse؛ ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۳ – ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱) خواننده و ترانه‌سرای انگلیسی بود. او برای آوازِ کنترآلتوی گرفته و رسا و ترکیب گوناگون ژانرهای موسیقی سول، ریتم اند بلوز، رگی و جاز شناخته می‌شد.[۱][۲][۳]
ایمی واینهاوس | |
|---|---|
 واینهاوس هنگام اجرا در ۲۰۰۷ | |
| نام هنگام تولد | اِیمی جید واینهاوس |
| زادهٔ | ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۳ ساوت‌گیت، لندن، انگلستان |
| درگذشت | ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۱ (۲۷ سال) کمدن تاون، لندن، انگلستان |
| علت مرگ | مسمومیت الکلی |
| آرامگاه | گورستان اِجوِربری، اجور، لندن |
| تحصیلات | مدرسه تئاتر سیلویا یانگ |
| پیشه‌ها |
|
| سال‌های فعالیت | ۲۰۰۲–۲۰۱۱ |
| همسر | بلَک فیلدر-سیویل (ا. ۲۰۰۷–۲۰۰۹) |
| شریک‌های زندگی | |
| جوایز | فهرست کامل |
| پیشه موسیقی | |
| ژانر | |
| ناشر(ان) | |
| وبگاه | |
واینهاوس در جوانی عضو ارکستر جاز جوانان ملی بود و در سال ۲۰۰۲ با شرکت مدیریت متعلق به سایمون فولر قرارداد بست. او در همان زمان شماری ترانه ضبط کرد و با ئی‌ام‌آی قرارداد نشر امضا کرد. نخستین آلبوم واینهاوس فرانک (۲۰۰۳) بود که از موسیقی جاز تأثیر می‌گرفت و نامزد جایزه مرکوری شد. واینهاوس سپس آلبوم بازگشت به سیاهی (۲۰۰۶) را منتشر کرد که به موفقیت جهانی رسید و یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌های بریتانیا شد.[۴] در پنجاهمین مراسم جایزه گرمی، او در یک شب پنج جایزه برنده شد. از این جوایز می‌توان به ضبط سال برای تک‌آهنگ «بازپروری» و بهترین هنرمند جدید برای خود واینهاوس اشاره کرد.
واینهاوس درگیرِ سوءمصرف مواد، اختلال روانی و اعتیاد بود. او در ۲۷ سالگی بر اثر مسمومیت الکلی درگذشت. برادرش معتقد بود که پرخوری عصبی نیز در مرگ او نقش داشت.[۵] پس از مرگش، بازگشت به سیاهی بلافاصله پرفروش‌ترین آلبوم در سدهٔ بیست و یکم بریتانیا شد.[۶] در سال ۲۰۱۲، نام او در رتبه‌بندی وی‌اچ‌وان از ۱۰۰ زن بزرگ در موسیقی قرار گرفت.[۷] در سال ۲۰۲۳، رولینگ استون نام واینهاوس را در رتبه ۸۳ فهرست ۲۰۰ خوانندهٔ بزرگ تاریخ قرار داد.[۸]
اوایل زندگی
ویرایشایمی واینهاوس در بیمارستان چِیس فارم (Chase Farm Hospital) در شمال لندن از والدین یهودی زاده شد.[۹] اجداد واینهاوس روس و یهودی لهستانی مهاجرت کرده به لندن بودند. ایمی یک برادر بزرگتر به نام الکس (زادهٔ ۱۹۷۹) داشت[۱۰] و خانواده‌اش در منطقه ساوت‌گیت لندن زندگی می‌کردند[۹] جایی که در آنجا به مدرسه ابتدایی اوسیج (Osidge Primary School) می‌رفت.[۱۱]
بسیاری از دایی‌های واینهاوس، نوازندگان حرفه‌ای جاز بودند.[۱۲] سینتیا، مادربزرگ ایمی، خواننده بود و با رونی اسکات موسیقی‌دان ساکسوفون تنور جاز در دهه ۱۹۴۰ ازدواج کرد.[۱۳] وی و والدین ایمی تأثیر بر علاقه ایمی به موسیقی جاز داشتند.[۱۳]
فعالیت هنری
ویرایشآغاز کار او در سال ۲۰۰۳ با آلبوم فرانک بسیار عالی بود. نامگذاری این آلبوم به دلیل تأثیر خواننده معروف فرانک سیناترا بر ایمی بوده‌است. پدر ایمی از کودکی ترانه‌های فرانک سیناترا را برای او می‌خوانده. در سال ۲۰۰۶ با آلبوم بازگشت به سیاهی نامزد ۶ جایزه گرمی و موفق به دریافت ۵ جایزه گرمی شد.[۱۴][۱۵][۱۶]
جوایز و نامزدها
ویرایشدر میان جوایز و به رسمیت شناختن اولین آلبوم وی (فرانک)، واینهاوس موفق به کسب یک جایزه آیور نوولو از طرف ترانه‌سرایان آکادمی بریتانیا برای «بهترین ترانهٔ معاصر» (قوی‌تر از من)[۱۷] نامزد دریافت جایزه بریت برای «بهترین خوانندهٔ زن بریتانیایی»،[۱۸] و شامل شدن در کتاب ۱۰۰۱ آلبومی که شما باید قبل از مرگ بشنوید توسط رابرت دیمری در سال ۲۰۰۶ شد.[۱۹]
«بازگشت به سیاهی» دومین آلبوم استودیویی وی، شامل نامزدهای متعددی شد، از جمله دو جایزه بریت («بهترین آلبوم بریتانیایی»، و جایزه «بهترین خوانندهٔ زن بریتانیایی» را برنده شد)، شش جایزه گرمی (از جمله پنج برد)،[۱۶][۲۰] چهار جایزه آیور نوولو، چهار جایزه موسیقی ام‌تی‌وی اروپا، سه جایزه موزیک ویدئوی ام‌تی‌وی، سه جایزه موسیقی ملل و برای جایزه مرکوری (آلبوم سال) و یک جایزه ام‌اٌبی‌اُ (بهترین زن بریتانیا) نامزد شد. در طول زندگی حرفه‌ای‌اش، واینهاوس ۲۳ جایزه دریافت کرد و ۶۰ بار نامزد جایزه شد.
مرگ
ویرایشایمی سوءمصرف الکل را در سال ۲۰۰۸ آغاز کرد و تا هنگام مرگ نیز سوءمصرف الکل داشت. در تابستان ۲۰۱۱ او یک دوره پرهیز از الکل به مدت چند هفته را گذراند اما بعد دوباره سوءمصرفش به الکل عود کرد و همین مسئله باعث مرگ او شد.[۲۱]
محافظ او گفته بود که من سه روز قبل از مرگ او به محل اقامت او رفتم و دیدم که ایمی مسموم شده بود. او همچنین بیان کرد که در روزهای بعد هم نوشیدنی‌های دیگری را در خانه او یافتم و همچنین افزود که ساعت ۲ بامداد صبحگاه روز مرگ او صدای موسیقی و خنده و صدای تلویزیون را از خانه او می‌شنیدم. طبق صحبت‌های محافظ او ساعت ۱۰ صبح ایمی را دیده که در تخت خواب دراز کشیده و هرچه تلاش کرده نتوانسته او را بیدار کند. طبق این گفته‌ها کسی مظنون شناخته نشد چرا که ایمی معمولاً شب‌ها دیر می‌خوابید. محافظ ادامه داد: «ساعت ۳ بامداد دوباره برخاستم که وضعیت ایمی را چک کنم دیدم که به همان صورت خوابیده و در بررسی بعدی متوجه شدم که ایمی نفس نمی‌کشد و هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و سریعاً با اورژانس تماس گرفتم.»[۲۱]
در ساعت ۳:۵۴ دقیقه به وقت محلی دو آمبولانس به محل حادثه فرستاده شد و در آنجا مرگ او مشخص شد و پلیس متروپلیتن نیز مرگ او را تأیید کرد. بعد از تأیید این خبر، مردم و خبرنگاران به محل اقامت او آمدند تا ادای احترام کنند. تیم پزشکی قانونی هم در محل وقوع حادثه حاضر شد و از اتاق او یک بطری کوچک و دو بطری بزرگ ودکا پیدا کرد.[۲۱] تیم پزشکی قانونی پس از کالبد شکافی مشخص کرد که میزان الکل خون او ۴۱۶ میلیگرم در ۱۰۰ میلی لیتر است که این مقدار ۵ برابر حد مجاز میزان الکل موجود در خون است و همین مقدار زیاد الکل باعث مرگ ناگهانی او شده‌است.[۲۲] بسیاری از هنرمندان عرصه موسیقی به مناسبت درگذشت ایمی ادای احترام کردند هنرمندانی چون: یوتو، ام.آی.ای.، لیدی گاگا، مرین فیث‌فول، برونو مارس، ریانا، ادل، نیکی میناژ، جرج مایکل، کیشا بوچنان، کلی کلارکسون، کورتنی لاو[۲۳] همچنین گروه موسیقی گرین دی به همین مناسبت ترانه‌ای سرود و نامش را ایمی گذاشت.[۲۴] چرا که مرگ او ۱۷ سال بعد از مرگ کرت کوبین اتفاق افتاد و این اتفاق باعث شد تا دوباره توجه جهانیان به کلوب ۲۷ متمرکز شود. سه سال قبل از این ایمی ترس مرگ در ۲۷ سالگی را تجربه کرده بود.[۲۵]
اثرشناسی
ویرایشآلبومهای استودیویی
- فرانک (۲۰۰۳)
- بازگشت به سیاهی (۲۰۰۶)
اجراهای زنده
- گفتم به تو که آشفته‌ام (لندن ۲۰۰۷)
- اجرای زنده در بی‌بی‌سی (۲۰۱۱)
فیلم‌شناسی
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ Caulfield, Keith (23 July 2012). "Amy Winehouse's Death Led to Surge in Sales, Chart Moves". بیلبورد (مجله). Archived from the original on 27 January 2013.
- ↑ Vozick-Levinson, Simon (9 September 2010). "Amy Winehouse to sing 'It's My Party' for Quincy Jones". انترتینمنت ویکلی. Archived from the original on 6 October 2014.
- ↑ "Amy Winehouse's comeback tour going about as well as you'd expect". ای.وی. کلاب. 20 June 2011. Archived from the original on 6 October 2014.
- ↑ Copsey, Rob (13 October 2018). "The UK's biggest studio albums of all time". شرکت جدول‌های رسمی. Retrieved 11 April 2019.
- ↑ Day, Elizabeth (23 June 2013). "Growing up with my sister Amy Winehouse". The Guardian. Retrieved 25 June 2013.
- ↑ "Amy Winehouse's Back to Black sets chart record". بی‌بی‌سی نیوز. 25 August 2011. Archived from the original on 26 August 2011.
- ↑ "VH1's 100 Greatest Women in Music". VH1's The Greatest. 13 February 2012. Archived from the original on 29 October 2013.
- ↑ "The 200 Greatest Singers of All Time". Rolling Stone (به انگلیسی). 1 January 2023. Retrieved 26 June 2023.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Winehouse، Mitch (۲۰۱۲). Amy, My Daughter. هارپرکالینز. شابک ۹۷۸۰۰۶۲۱۹۱۳۹۷.
- ↑ JENNY ELISCU (۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱). «The Diva and Her Demons: Rolling Stone's 2007 Amy Winehouse Cover Story». رولینگ استون. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۱.
- ↑ Elizabeth Day (۲۳ ژوئن ۲۰۱۳). «Growing up with my sister Amy Winehouse». بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ Cyril Cordor. «Amy Winehouse – Artist Biography». آل‌میوزیک. آل میدیا نت‌ورک. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Garry Mulholland (۳۱ ژانویه ۲۰۰۴). «Charmed and dangerous». گاردین. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ «ایمی واینهاوس، خواننده بریتانیایی در سن ۲۷ سالگی درگذشت». رادیو فردا. ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
- ↑ «نگاهی به زندگی کوتاه و پرتلاطم «ایمی واینهاوس»». صدای آمریکا. ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ «جوایز «گرمی» و موفقیت امی واینهاوس، خواننده پاپ». رادیو فردا. ۲۲ بهمن ۱۳۸۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ «Profile: Amy Winehouse». BBC. ۲۹ ژوئیه ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ ژانویه ۲۰۰۹.
- ↑ «Brits 2004: The winners». BBC. ۱۷ فوریه ۲۰۰۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ دیمری، رابرت (۲۰۰۶). 1001 Albums You Must Hear Before You Die. Universe Publishing. شابک ۱۸۴۴۰۳۳۹۲۹.
- ↑ «Winehouse dominates Grammys with 5 wins». امروز. آسوشیتد پرس. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ مه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ۲۱٫۲ «Amy Winehouse inquest records verdict of misadventure». گاردین. ۲۶ اکتبر ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ «Amy Winehouse death: Coroner records misadventure verdict». BBC. ۲۶ اکتبر ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ STEVE BALTIN (۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱). «Courtney Love on Amy Winehouse: 'I'm Gutted'». Rolling Stone. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ GIL KAUFMAN (۲۶ ژوئیه ۲۰۱۱). «AMY WINEHOUSE FUNERAL HELD IN LONDON». MTV News. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
- ↑ «Stating the Obvious, Amy Winehouse Fears Early Death». Inquisitr. ۲۹ دسامبر ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
پیوند به بیرون
ویرایش
- وبگاه رسمی
- ایمی واینهاوس در آل‌میوزیک
- ایمی واینهاوس در کرلی
- اخبار و تفاسیر موجود در گاردین دربارهٔ ایمی واینهاوس
- «اخبار و تفاسیر موجود ایمی واینهاوس». نیویورک تایمز.
