اتحادیه لاتین
اتحادیه لاتین، سازمانی بین‌المللی شامل کشورهایی بود که از زبان‌های رومی استفاده می‌کردند. این سازمان از سال ۱۹۸۳ تا ۲۰۱۲ مشغول به‌کار بود. هدف آن حفاظت، طرح و ترویج میراث فرهنگی مشترک مردم لاتین و متحد کردن هویت جهان لاتین و تحت تأثیر لاتین بود. این سازمان در ۱۹۵۴ در مادرید اسپانیا ایجاد شد و اعضای آن از ۱۲ کشور به ۳۶ کشور، شامل کشورهای آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، اروپا، آفریقا و منطقه آسیا و اقیانوس آرام افزایش یافت.[۲]
 پرچم | |
 | |
| دفتر مرکزی | پاریس،  فرانسه۴۸°۴۶′ شمالی ۲°۱۱′ شرقی / ۴۸٫۷۶۷°شمالی ۲٫۱۸۳°شرقی |
| زبان‌های رسمی | |
| اعضا[۱] |
|
| حاکمان | |
• رئیس کنگره |  اولگ سربرین |
• مدیر کل |  خوزه لوییس دیسنتا بالستر |
| بنیان‌گذاری | ۱۵ مهٔ ۱۹۵۴ در مادرید، اسپانیا |
| وبگاه رسمی | |
نام‌های رسمی اتحادیه لاتین عبارت بودند از: Union Latine در فرانسوی، Unione Latina در ایتالیایی، União Latina در پرتغالی، Uniunea Latină در رومانیایی، Unión Latina در اسپانیایی و Unió Llatina در کاتالان[۳]
با توجه به مشکلات مالی، اتحادیهٔ لاتین در تاریخ ۲۶ ژانویه ۲۰۱۲، تعلیق فعالیت‌هایش و در ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۲، انحلال دبیرخانهٔ خود و پایان کار همهٔ کارکنان سازمان را اعلام کرد.[۴]
عضویت
ویرایشبا توجه به وبگاه اتحادیه لاتین، کشورهای دارای معیارهای زیر می‌توانستند عضو این سازمان شوند:
- معیارهای زبانی:
- زبان رسمی از لاتین مشتق شده باشد.
- زبان مشتق‌شده از لاتین در آموزش و پرورش استفاده شود.
- زبان مشتق شده از لاتین معمولاً در رسانه‌های جمعی یا در زندگی روزمره استفاده شود.
- معیارهای زبانی-فرهنگی:
- معیارهای فرهنگی:
- وراثت مستقیم یا غیرمستقیم میراث روم باستان، که دولت به آن وفادار باقی بماند و عمدتاً از طریق آموزش لاتین آن را زنده نگه‌دارد.
- آموزش فرهنگی زبان‌های خارجی دارای ریشهٔ لاتین
- برنامه‌های تبادل با سایر کشورهای لاتین
- سازمان‌های اجتماعی، به ویژه در فضای قانونی، بر اساس احترام به آزادی‌های اساسی، اصول کلی حقوق بشر و دموکراسی، بردباری و آزادی مذهب
زبان‌های رسمی
ویرایشزبان رسمی اتحادیه لاتین اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی، پرتغالی، رومانیایی و کاتالان بود. اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی و پرتغالی به عنوان زبان کاری کاربرد داشتند. تمام متون انتشار عمومی به این چهار زبان و برخی به رومانیایی و کاتالان هم ترجمه می‌شدند.
سازمان
ویرایشاین اتحادیه از سه نهاد اصلی یعنی کنگره، شورای اجرایی و دبیرخانه عمومی تشکیل شده بود.
کنگره
ویرایشکنگره که شامل نمایندگان تمامی کشورهای عضو بود، هر دو سال یکبار در مجمع عمومی جلسه داشت. عملکرد اصلی آن شامل موارد زیر بود:
- تصویب بودجه
- تعریف مسیر کلی اتحادیه
- عضوگیری کشورهای جدید به‌شکل رسمی
- انتخاب و تعیین کشورهای عضو به عنوان رئیس، معاون و عضو سازمان‌های فرعی اتحادیه
یک رئیس و دو معاون توسط کنگره انتخاب می‌شدند. اولگ سربرین از جمهوری مولداوی آخرین رئیس اتحادیه بود.
کنگره دو نهاد کمکی یعنی کمیسیون پذیرش عضویت و کمیسیون نامزدها داشت.
- کمیسیون پذیرش عضویت شامل ۱۰ کشور عضو بود و مسئول تأیید و ترفیع همهٔ کشورهای عضو اتحادیه بود.
- کمیسیون کاندیداها از ۹ کشور عضو تشکیل شده بود و مسئولیت بررسی اعتبار نامزدها را با توجه به تقسیم جغرافیایی و زبانی-فرهنگی داشت.
شورای اجرایی
ویرایششورای اجرایی قوه مجریه اتحادیه بود. شورا شامل ۱۲ کشور عضو بود که هر چهار سال یکبار توسط کنگره انتخاب می‌شدند و یک رئیس و دو معاون آن را اداره می‌کردند که آن‌ها نیز توسط کنگره انتخاب می‌شدند.
دو کمیسیون کمکی نیز به شورای اجرایی تعلق داشت:
- کمیسیون مالی و برنامه
- کمیسیون تندیس‌ها
دبیرخانه عمومی
ویرایشاتحادیه لاتین یک دبیرکل که هر چهار سال یک بار توسط کنگره منصوب می‌شد، اداره می‌شد. دبیرکل مسئولیت اجرای برنامه‌ها و اجرای تصمیمات کنگره و شورای اجرایی در مورد بودجه و مسیر کلی را برعهده داشت.
۴ مدیر وابسته به دبیرخانه نیز وجود داشت:
- مدیر اجرایی و امور مالی
- مدیر فرهنگ و ارتباطات
- مدیر توسعه و آموزش زبان‌ها
- مدیر اصطلاحات و صنایع زبان
امور مالی
ویرایشبودجه اتحادیه عمدتاً توسط کمکهای اجباری کشورهای عضو تأمین می‌شد. اتحادیه ممکن بود برای برخی از فعالیت‌ها با سایر نهادهای دولتی یا خصوصی همکاری داشته باشد.
نقشه اتحادیه لاتین
ویرایش جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ "États membres". Latin Union. Retrieved 2013-12-06.
- ↑ "Unión Latina; Estados miembros". Archived from the original on 2008-12-28. Retrieved 2009-01-05.
- ↑ Latin Union Official Site بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۵-۱۲ توسط Wayback Machine
- ↑ "Disolución de la Secretaría General de la Unión Latina", Unión Latina, accessed 2012-06-10.