ابن ابی الدم
ابراهیم بن عبدالله هَمدانی حُمَوی شهرت‌یافت به ابنِ اَبی الدَّم و لقب‌گرفته به شهاب‌الدین (۱۱۸۷–۱۲۴۴م) تاریخ‌نگار سوری بود. در بغداد فقه خواند و در مصر حدیث فراگرفت. در مصر وشام بسیار به آموزش حدیث پرداخت. قضاوت حماه را برعهده گرفت. به عنوان سفیر به عراق فرستاده شد، اما در راه بیمار گشت و بازگشت. کتاب التاریخ، التاریخ المظفری از آثار اوست.[۱]
ابنِ اَبی الدَّم | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۱۸۷م / ۵۸۳ق |
| درگذشت | ۱۲۴۴م/ ۶۴۲ق |
| پیشه | تاریخ‌نگار |
منابع
ویرایش- ↑ زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «ابن أبی الدم». [[الأعلام]] (PDF). ج. ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۴۹. دریافت‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
پیوند به بیرون
ویرایش
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ابن ابی الدم موجود است.
