آوا
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
در زبان‌شناسی و آواشناسی، آوا[۱] (به انگلیسی: phone) به هر صدا (در زبانهای گفتاری) یا ژستی (در زبانهای اشاره‌ای) گویند که متمایز و قابل شناسایی از سایر صداها یا ژست‌های موجود در آن زبان باشد. آواشناسی نیز دانش بررسی آواها و صداهای گفتاری است. این دانش که بخشی از زبان‌شناسی بشمار می‌آید با بررسی سرشت آواها و شیوه‌های تولید آنها سر و کار دارد. هر واج ممکن است بسته به موقعیت قرارگیری آن در میان سایر واجها با چند آوا بیان شود که در این صورت هر یک از این آواها واج‌گونه‌ای از آن واج به حساب می‌آیند. کوچک‌ترین واحدی که می‌تواند بین واژه‌ها فرق بگذارد واج است که در واج‌شناسی مورد مطالعه قرار می‌گیرد. آوا می‌تواند نام نیز باشد.
واژه
ویرایشواژهٔ «آوا» در اشعار شاعرانی چون رودکی، فردوسی، عنصری، منوچهری، ناصرخسرو، سنائی و خاقانی به کار رفته‌است.[۲]
جُستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ «آوا» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «phone»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر دوم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۳۷-۰ (ذیل سرواژهٔ آوا)
- ↑ دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ «آوا». پیوند برخط
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |