آن (عرفان)

آن یکی از اصطلاحاتی است که در عرفان ایرانی و شعر فارسی به کار رفته‌است.

معنی

یکی از معانی «آن»، عبارت است از «لحظه و زمانی که خداوند طی آن مخلوقات را آفریده است تا خودش را به تجلی درآورد». در عین حال، معانی دیگر آن ممکن است مبهم باشد.

نمونه‌ها در شعر

یکی از اشعار حافظ با این بین آغاز می‌شود: «شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد/بندهٔ طلعت آن باشد که آنی دارد.» یکی از اشعار سلمان ساوجی که به این اصطلاح اشاره دارد، چنین است: «ترا آنی است در خوبی که هر کس آن نمی‌داند/خطی گل بر ورق دارد که جز بلبل نمی‌خواند».