آسیای حاره‌ای
آسیای حارّه‌ای (به انگلیسی: Tropical Asia) منطقه‌ای در آسیا است که اقلیم حاره‌ای را تجربه می‌کند. از نظر فیزیوجغرافیایی و اقتصادی، از نظر منابع طبیعی و تنوع زیستی، از جمله بسیاری از گونه‌های کشاورزی، غنی است.[۱][۲] ۱۶ کشور در آسیای استوایی وجود دارند که وسعت آنها از حدود ۶۱۰ کیلومتر مربع (۲۴۰ مایل مربع) (سنگاپور) تا ۳٬۰۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۱٬۲۰۰٬۰۰۰ مایل مربع) (هند) است.[۲] جمعیت آن عمدتاً روستایی است[۱][۲] در سال ۱۹۹۵، سرشماری منطقه‌ای با شش شهر از ۲۵ شهر بزرگ نشان داد که جمعیت آن ۱٫۶ میلیارد نفر است که احتمالاً در سال ۲۰۲۵ به ۲٫۴ میلیارد نفر می‌رسد.[۱][۲] آب و هوا در آسیای استوایی تابع الگوهای آب و هوای فصلی با دو باد موسمی و میزان طوفان‌های استوایی در سه ناحیه اصلی چرخه‌زایی (خلیج بنگال، اقیانوس آرام شمالی و دریای چین جنوبی) است. آب و هوا بر اساس عوامل محیطی متعددی مانند: رشد شهرنشینی، صنعتی شدن زمین و توسعه اقتصادی یا برعکس تخریب زمین، مسائل زیست‌محیطی و افزایش آلودگی متفاوت است.[۱][۲]
جستارهای بیشتر
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ "Tropical Asia needs to try something new". Archived from the original on 2006-11-10. Retrieved 2007-03-13.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ "Ecologically diverse, Urbanly worse". Retrieved 2007-03-13.