آرتور ولزلی (اولین دوک ولینگتون)
فیلد مارشال آرتور ولزلی، اولین دوک ولینگتون (به انگلیسی: Arthur Wellesley, 1st Duke of Wellington) (زاده ۱ مه ۱۷۶۹ – درگذشته ۱۴ سپتامبر ۱۸۵۲) سیاستمداری اهل پادشاهی بریتانیا، اصالتاً از مردم ایرلند و یکی از برجسته‌ترین چهره‌های نظامی قرن ۱۹ میلادی به شمار می‌آید. وی حتی پس از مرگش، اغلب به عنوان دوک ولینگتون شناخته می‌شود.
دوک ولینگتون | |
|---|---|
 | |
| نخست‌وزیر بریتانیا | |
| دوره مسئولیت ۲۲ مهر۸۹ – ۱۶ نوامبر ۱۸۳۰ | |
| پادشاه | جرج چهارم ویلیام چهارم |
| پس از | The Viscount Goderich |
| پیش از | The Earl Grey |
| Leader of the House of Lords | |
| دوره مسئولیت ۳ سپتامبر ۱۸۴۱ – ۲۷ ژوئن ۱۸۴۶ | |
| نخست‌وزیر | رابرت پیل |
| پس از | The Viscount Melbourne |
| پیش از | The Marquess of Lansdowne |
| آغاز به کار nd Viscount Melbourne | |
| دوره مسئولیت ۲۲ ژانویه ۱۸۲۸ – ۲۲ نوامبر ۱۸۳۰ | |
| پس از | The Viscount Goderich |
| پیش از | The Earl Grey |
| Foreign Secretary | |
| دوره مسئولیت ۱۴ نوامبر ۱۸۳۴ – ۱۸ آوریل ۱۸۳۵ | |
| نخست‌وزیر | رابرت پیل |
| پس از | The Viscount Palmerston |
| پیش از | The Viscount Palmerston |
| Home Secretary | |
| دوره مسئولیت ۱۷ نوامبر ۱۸۳۴ – ۱۵ دسامبر ۱۸۳۴ | |
| پس از | The Viscount Duncannon |
| پیش از | Henry Goulburn |
| Secretary of State for War and the Colonies | |
| دوره مسئولیت ۱۷ نوامبر ۱۸۳۴ – ۹ دسامبر ۱۸۳۴ | |
| پس از | Thomas Spring Rice |
| پیش از | The Earl of Aberdeen |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | آرتور ولزلی ۱ مه ۱۷۶۹ 6 Merrion Street, دوبلین، شهرستان دوبلین، پادشاهی ایرلند |
| درگذشته | ۱۴ سپتامبر ۱۸۵۲ (۸۳ سال) Walmer Castle، کنت، انگلستان، پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند |
| آرامگاه | کلیسای جامع سنت پل، لندن |
| حزب سیاسی | Tory (تا ۱۸۳۴), حزب محافظه‌کار (۱۸۳۴ onward) |
| همسر(ان) | Catherine Pakenham |
| فرزندان | Arthur Charles |
| امضا |  |
| خدمات نظامی | |
| وفاداری | .svg){kind=small} بریتانیا |
| خدمت/شاخه | نیروی زمینی بریتانیا |
| سال‌های خدمت | ۱۷۸۷–۱۸۵۲ |
| درجه | Field Marshal |
| فرمانده | Commander-in-Chief of the British Army |
| جنگ‌ها/عملیات | |
| جوایز | |
دو در ابتدا در سال ۱۷۸۷ میلادی به عنوان ستوان دوم ارتش بریتانیا استخدام شد. به دلیل مهارت‌هایی که در حل مسائل و معضلات ایرلند نشان داد، خیلی زود به عنوان یکی از اعضای پارلمان ایرلند برگزیده شد. او در ۱۷۹۶ برای عملیات نظامی به هند و هلند فرستاده شد. او در هندوستان در جنگ چهارم انگلستان و میسور شرکت جست و در نبرد معروف سرینگاپاتام حضور داشت. او در ۱۷۹۹ به عنوان فرماندار سرینگاپاتام و میسور منصوب گشت و در جنگ بعدی خود موفق شد در سال ۱۸۰۳ میلادی در نبرد آسای بر امپراتوری ماراتها فائق آید.
ولزلی طی جنگ شبه جزیره (در دوره جنگ‌های ناپلئونی) بود که به درجه ژنرالی نایل آمد و پس از آنکه در سال ۱۸۱۳ نیروهای متحدین اروپایی را در نبرد ویتوریا به پیروزی درخشانی علیه فرانسویان رهبری کرد، به درجه فیلد مارشالی دست یافت. به دنبال تبعید ناپلئون در ۱۸۱۴، به عنوان سفیر انگلستان در فرانسه منصوب گردید و حتی به لقب دوک نایل شد. طی بازگشت صدروزه ناپلئون در ۱۸۱۵، او نیروهای متحدین علیه فرانسه را رهبری کرد که فرمانده شاخص دیگر آنها، گبهارد لبرشت فون بلوشر، ژنرال پروسی بود. این دو موفق شدند در جنگ واترلو ناپلئون را درهم شکسته و پس از نزدیک به ۲۰ سال به قدرت او خاتمه بخشند.
او دو بار به مقام نخست‌وزیری بریتانیا رسید (سال‌های ۱۸۲۸–۱۸۳۰ و ۱۸۳۴). او که در حزب توری عضویت داشت، نتوانست راهکاری جدی برای مشکلات سیاسی آن دوره بیابد؛ با این وجود، همچنان به عنوان یکی از چهره‌های شاخص مجلس اعیان بریتانیا تا زمان بازنشستگی به کارش ادامه داد. در همان سال‌ها تجاوزات امپراتوری روسیه به ممالک ایران شدت گرفت اما انگلستان علی‌رغم تعهداتی که نسبت به ایران داشت به هیچ وجه حاضر نشد وساطت کرده یا به نیروهای ایرانی کمک کند. ولینگتون در این رویکرد نقش کلیدی داشت.[۱]
در ضمن، او تا پایان عمر فرمانده کل ارتش بریتانیا بود.
لودویگ فان بتهوون، در سال ۱۸۱۳، یکی از آثار خود با نام «پیروزی ولینگتون» (اپوس ۹۱) را به افتخار نبرد ولینگتون تصنیف کرد.
منابع
ویرایش- ↑ Lodge, Richard (1873). A history of modern Europe (به انگلیسی). Oxford. p. 656.