«آتش دل» نام تصنیفی است به آهنگسازی عبدالحسین برازنده که روی شعری از حسن صدر سالک در آواز ابوعطا ساخته شده‌است. این تصنیف را اولین بار جلال الدین تاج اصفهانی خوانده‌است.[۱]

متن شعر

ویرایش
در دل آتشِ غمِ رُخَت تا که خانه کرد (در آواز تاج اصفهانی «دل در آتش غم رخت …» خوانده شده)
دیده، سیل خون به دامنم بس روانه کرد
آفتاب عمر من فرورفت و ماهم از افق چرا سر برون نکرد
هیچ صبح‌دم نشد فلق چون شفق ز خون دلِ مرا لاله‌گون نکرد
ز روی مَهَت جانا پرده برگشا
در آسمان مه را مُنفعل نما
به ماهِ رویت سوگند
که دل به مهرت پابند
به طره‌ات جان پیوند
فراق رویت یک چند
قسم به زند و پازند
به جانم آتش افکند (در آواز تاج این سه پاره‌جمله با ترتیب متفاوتی خوانده شده)
بیا نگارا جمال خود بنما
زِ رنگ و بویت خجل نما گل را
رو در طرف چمن بین بنشسته چو من
دل خون بس ز غمِ یاری غنچه دهن
گل درخشنده
چهره تابنده
غنچه در خنده
بلبل نعره زنان
هرکه جوینده
باشد یابنده
دل دارد زنده
بس کن آه و فغان
ز جور مهرویان شکوه گر سازی
به شش در محنت مهره اندازی
همچون سالک دست خود بازی
همچون سالک نقد جان بازی

بازخوانی‌ها

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. «تاج اصفهانی از آتش دل تا مرغ سحر + بیوگرافی و آهنگ ها». ایمنا. ۲۰۲۰-۱۲-۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۵-۰۹.
  2. 10 (۲۰۱۶-۱۰-۳۱). «همکاری دوبارهٔ علیرضا افتخاری با تنظیم کنندهٔ «آتش دل»». ایرنا. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ ژوئن ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۵.